I Found

Het geschreeuw van kinderen maakte een opgekruld grijs bolletje ruw wakker. Geschrokken tilde ze haar kop omhoog, haar ogen vielen op een groep spelende kittens. Nettlekit gromde boos. Duivelsgebroed. Wat moest ze in hemelsnaam doen om een beetje rust te vinden in dit rot kamp? Ze tilde haar lijf op en geeuwde slaperig. Ze trok kleine krassen in haar nest toen ze zich uit rekte en haar nagels vanzelf uit hun hulzen gleden. Ze geeuwde opnieuw. Vervloek ze allemaal dacht ze terwijl ze naar de kittens keek. Ze waren luidruchtig. Ze waren dom. Ze waren de levende herinnering dat ze nog steeds in de nursery sliep en niet in een eigen nest. Natuurlijk had ze het oude nest van haar familie al ingepikt maar die was veel te groot voor haar en bovendien had het vaak koud in haar eentje. Nettlekit wierp de dichtstbijzijnde kitten een vuile blik toe en liep toen haastig de nursery uit voordat een van de queens haar kon terug roepen. Ze bleef bij de ingang staan. Acht manen lang al. Altijd datzelfde uitzicht. Silverstar’s grote boon, dikke takken met hun lange armen. Een dikke begroeiing van struiken en bomen die de kamp wand opgemaakt. Een dor grasveld die in greenleaf ongetwijfeld weer prachtig groen zou kleuren. Midden in het kamp de grote rotsblok waar de leider en zijn deputy hun toespraken vanaf hielden. Daar naast de grote struik die de warriors den maakte, verderop de kleinere kluit struiken die de apprentice den maakte. Een verscholen pad tussen twee grote varens die naar een kleine open plek leidde waar de medicine den in een grote rots ingelegd was. Tenslotte de elders den die in en naast de holle boomstam lag. Nettlekit kon elke centimeter van het kamp dromen. Als ze blind zou worden op een dag zou ze haar weg nooit verliezen. Ze zuchtte en liep naar de prooi stapel maar merkte dat ze absoluut geen honger had. En toen zag ze hem. Wit en bruin gevlekte vacht, klein postuur. “Dustpaw!” Riep ze voordat ze er erg in had. Haar poten kwamen in beweging en stopte pas toen ze voor hem stond. Nu dat ze er was wist ze niet echt waarom ze hem had geroepen. Haar ogen vergrootte zich maar ze hield zich groot. “Dustpaw.. hoe gaat het met je?” Vroeg ze aarzelend. Hij werd steeds vitaler, dat kon ze niet over het hoofd zien. Er was geen constante angst meer dat hij elk moment kon dood gaan door het gif van de adder. Hij had overleeft.

Tag: Dustpaw

Hij had alweer een paar trainingen gehad en hij merkte dan ook dat hij al weer wat meer conditie begon te krijgen. Hij was er ergens verbaasd over geweest hoe snel je je conditie kwijt kon raken in een maan, maar daarom werkte hij extra hard om het terug te krijgen. Hij hief zijn kop op bij het horen van zijn naam en een kleine glimlach vormde zich op zijn gezicht toen hij zag dat het Nettlekit was. Hij hoopte voor haar dat ze snel apprentice zou worden, maar dat was aan Thornstar om te beslissen. Hij had moeten verwachten dat ze vroeg hoe het met hem ging. "Nettlekit," Begroette hij haar. "Het gaat een stuk beter nu." Voegde hij toe. Dat ging het tenslotte ook. "Hoe gaat het met jou? Hou je het nog een beetje uit hier?" Waarschijnlijk niet, maar hij was ondertussen aardig gewend geraakt aan haar reacties en zodra ze apprentice was zouden ze het kamp samen uit kunnen gaan. Ook al had ze mogelijk wel een aantal andere apprentices waar ze nu mee om ging ondertussen. Dat hoopte hij tenminste voor haar.

Nettlekit keek op naar hem, want ondanks dat Dustpaw kleiner was dan een gemiddelde apprentice van zijn leeftijd moest ze alsnog omhoog kijken om zijn ogen te ontmoeten. Ze trilde met haar snorharen en voelde haar binnenste kronkelen. O, wat was ze opgelucht! Dan waren haar medicijn kat impressies niet helemaal verloren gegaan. “Gelukkig maar.” Snorde ze met zacht stemmetje. Haar blik flikkerde naar beneden voor een tel voordat ze weer omhoog keek naar Dustpaw. “Oh met mij gaat het heel goed!” zei ze joviaal, keek reikhalzend om zich heen of niemand mee luisterde, en rolde toen met haar ogen. “Het is verschrikkelijk!” Siste ze met een lage stem. “Als ik nog 1 maan hier binnen moet blijven kruip ik omhoog tegen de kamp wanden. Ik wil zo graag naar buiten!” O, o, geen woorden bestonden er om correct uit te drukken hoe graag ze wel niet naar buiten wilde. “Ik doe mijn best hoor. Ik doe mijn taken, zeur niet en doe wat me gevraagd word. Heel saai maar ik moet toch een keer hier uit mogen, of niet?” Toch? Thornstar zou haar toch niet nog een derde maan hier houden? Allemachtig, dan zou ze echt krankzinnig worden.

Hij kon het niet laten om kort te lachen bij haar opmerkingen. Vooral de opmerking over het bekruipen van de kampwand. "Ik zou je graag de kampwand zien beklimmen." Sprak hij dan ook. Niet dat het verstandig zou zijn. Zelf vond hij klimmen namelijk een van de leukste dingen om te doen en hij had het zeker gemist in de maan dat hij in het kamp had moeten blijven. "Ik ga er vanuit dat je snel genoeg naar buiten mag en dan kunnen we bomen gaan beklimmen in plaats van de kampwand." Als ze tenminste wilde klimmen, want niet elke Thunderclanner hield ervan. Daar was hij al wel achter gekomen. "Alleen wordt het wel hopen dat je een beetje een leuke mentor gaat krijgen." Straks kreeg Nettlekit er een die constant lette op wat ze deed. Hij kende haar langer dan vandaag en hij ging er niet vanuit dat dat goed zou aflopen.

"Ik ga er vanuit dat je snel genoeg naar buiten mag en dan kunnen we bomen gaan beklimmen in plaats van de kampwand." Nettlekit trok verrast met haar oren. Dan kunnen we bomen gaan beklimmen? Samen? Haar binnenste maakte een sprongetje. Dustpaw wilde samen met haar wat doen? Hij zei nog wat over een mentor krijgen maar daar dacht ze even niet aan. Ondanks dat Dustpaw ver van vijandig tegen haar was geweest, voelde Nettlekit altijd een soort kloof tussen hen. Ze had immers niet anders dan lelijk gedaan tegen hem, en toen werd hij door haar toedoen gebeten! Die schuld droeg ze al vele manen met zich mee. “Um Dustpaw-“ Ze aarzelde even en keek om zich heen. Niemand sloeg acht op hen. Ze zuchtte diep. Tijd om je trots opzij te zetten Nettle! “Ik moet je wat vertellen,” Haar ogen gingen van Dustpaw naar willekeurige punten in het kamp. Ze slikte en hoopte dat haar gespannen gevoel in haar binnenste snel weg zou gaan. Ze slikte nogmaals. Haar pootjes kneedde de grond. “Dustpaw..” Waarom was dit zo moeilijk? Waarom maakte haar maag salto’s in haar lichaam? Waarom werkte haar eigen instinct haar gevoelens tegen? “Dustpaw!” Ze keek omhoog, recht in zijn oranje kijkers. “Het spijt me!” Geen weg terug meer. “Het spijt me dat ik zo gemeen was tegen je. Het spijt me dat je door mij bijna- bijna d-d-dood was gegaan!” Nettlekit voelde hoe haar keel dik begon te worden van de emotie maar verdomd was ze dat ze gaan huilen zou. Haar wangen waren rood, heet en haar hart klopte sneller dan ooit. “Ik was jaloers op Rabbitkit toen.. en daarna wilde ik alleen maar met mijn-“ ze stopte vlug. Ze was er nog niet aan toe zo duidelijk te zeggen waarom ze op de snakerocks was gaan staan. Ze had het geschreeuwd, en sinds dien met geen woord meer over gerept. Haar blik viel op de grond en ze kneep haar ogen berouwvol dicht. “Het was nooit mijn bedoeling om je de dood in te jagen.” Fluisterde ze.

Er kwam geen reactie op het klimmen, in plaats daarvan leek Nettlekit met iets te zitten. Wat ook snel genoeg duidelijk gemaakt werd doordat ze hem vertelde dat ze wat te zeggen had. Zijn naam werd verscheidene keren gezegd en dat zorgde ervoor dat de spanning wel wat bij hem begon op te lopen. Bij de laatste keer ontmoeten zijn ogen die van haar en daar kon hij eigenlijk al aflezen wat ze wilde zeggen. Hij had eigenlijk niet eens meer verwacht dat ze sorry tegen hem zou zeggen en wist dat dit moeilijk voor haar moest zijn. Zijn blik verzachte dan ook en onbewust liet hij zijn staart langs haar lichaam gaan. "Ik wist dat je me niet dood wilde hebben." Sprak hij als eerste. Dat was hem allang duidelijk geworden, terwijl ze voor hem zorgde en hoe oprecht bang ze voor hem was geweest. "Ik kan niet zeggen dat het een fijne ervaring was, maar ik ben blij dat ik jou heb kunnen redden." Hij lachte half om zijn eigen woorden. "Dankje voor je verontschuldiging, er is niks dat je je nog schuldig over hoeft te voelen." Hij hoopte dat dat genoeg was voor haar om zich hier niet meer schuldig over te voelen.

Nettlekit stond voor hem met gebogen hoofd. Ze had een sluipende angst dat Dustpaw haar niet vergeven zou. Dat hij haar niet zou geloven. Dat was haar grootste angst. Nu dat ze haar spijt had betoogt kwam de volgende heuvel. De angst en onwetendheid. “Ik wist dat je me niet dood wilde hebben. Ik kan niet zeggen dat het een fijne ervaring was, maar ik ben blij dat ik jou heb kunnen redden.” Ze opende haar ogen en keek op naar hem. In haar binnenste fladderde het. Dustpaw was blij dat hij haar gered had? “Dankje voor je verontschuldiging, er is niks dat je je nog schuldig over hoeft te voelen” Nettlekit keek hem stilletjes aan terwijl ze verwerkte wat hij tegen haar had vertelt. Was het zo simpel? Ze wendde haar blik weer af en probeerde haar warme wangen te negeren. Tenslotte voelde ze een zwakke glimlach opkomen en keek ze weer omhoog. “Oké, Dustpaw. Daar ben ik blij om.” Sprak ze zacht, de emotie duidelijk te horen in haar stemgeluid.

Ze waren niet al te best gestart, maar ze had toch op haar manier voor hem gezorgd nadat hij gebeten was en daar was hij zeker dankbaar voor, ondanks dat ze ertoe verplicht was om hem te helpen. Maar hij had wel zeker geweten dat hij haar niet dood wilde toen de slang zo dicht bij haar was geweest. Een kleine glimlach verscheen dat ook op zijn gezicht, terwijl hij zijn blik op haar richtte. "Ik denk dat we het feit dat we slecht zijn begonnen beter kunnen vergeten." Sprak hij dan ook. Zo voelde hij zich ook en hij had niet echt een ander idee van wat te zeggen op dit moment.