| Take a walk with my love |

Bluewaves oren bewogen heen en weer, terwijl hij elk geluid probeerde op te pikken die hij ook maar kon oppikken. Het was de laatste week nogal een vermoeiende tijd voor hem geweest, aangezien hij steeds meer problemen kreeg met het beeld dat hij van Leopardstrike had. Hij had dan ook niet echt door dat er in zijn Clan al verschillende dingen waren gebeurd. Een vaag beeld over Tallstar, die nu dood was en Hollystar, die nu leider was, maar voor de rest nog steeds zeer weinig.
Hij gromde zachtjes toen hij een of andere luidruchtige stem in zijn buurt hoorde. Met tegenzin opende hij zijn ogen en keek opzij. Een of andere kitten was de Den binnengedrongen en was nu heen en weer aan het springen bij een paar andere krijgers, die woedend naar de kitten keken. Het deed hem denken aan Speedpaw. Speedpaw! Nee, Speedstorm! Zijn leerlinge was krijger geworden, dat was waar! Man, wat had hij allemaal wel niet gemist de laatste tijd?
En dan was er nog iets wat in zijn vervaagde gedachtes probeerde te komen. Een bekende geur drong in zijn neus en Bluewave liet zijn kopje opzij kijken. Glimlachend zag hij dat Kittyheart daar lag. Zijn prinsesje. Zijn alles. Hij boog zijn neusje naar haar toe en gaf haar een lik over haar kopje. Misschien was ze al wakker geworden dankzij de kitten, misschien ook niet.
Na een hele lange tijd had hij nog steeds met haar en hij voelde zich goed. Ze hadden nog nooit echt ruzie gehad, maar hadden het dan ook de hele tijd zeer leuk en maakten veel grapjes. Maar toch kwam er een tijd dat hij zichzelf uit die knoop moest halen, dat hij alles van Leopardstrike moest vergeten en dat hij gewoon veel en veel meer aandacht aan Kittyheart moest schenken. Hij vond het vervelend voor haar als zij de hele tijd moest vragen wat er met hem was. Hij wou dat Kittyheart ook een eigen leven had en zich niet teveel zorgen om hem maakte en misschien was dat dan ook de enige obstakel in hun liefdesleven: Kittyhearts bezorgdheid.
Eigenlijk mocht hij daar niet zoveel van zeggen. Hijzelf was ook nogal bezorgd ingesteld, als het op de veiligheid van Kittyheart aankwam. Zuchtend probeerde hij zich te vermannen en met zijn blauwe ogen keek hij vrolijk naar Kittyheart. Zijn kleine, grijze pluizebol!
‘Wakker worden, schatje,’ mompelde hij en hij tikte met zijn neusje zachtjes tegen haar vacht aan, waarna hij liefjes grijnsde.

[Kittyheart]

- Sorry, deze is echt slecht! ;O

'Wakker worden, schatje' klonk Bluewave's stem, hoewel ze nog lang niet wakker had willen worden. Ze had zo lekker geslapen, even zonder zorgen over de veranderingen in de Clan of andere dingen. Ze had zich geen zorgen hoeven maken om de dingen die nog moesten komen of die al voorbij waren. Er was ook zoveel veranderd. Maar niet tussen haar en Bluewave; hij was nog altijd wie hij geweest was. Haar prins. Haar hart. Kittyheart murmelde wat en drukte haar neusje tussen haar pootjes, rolde tegen Bluewave aan en hield haar ogen gesloten. Ze had al zoveel moeite moeten doen om die hypere kitten te negeren, dan ging Bluewave haar nog wekken ook! Ze was wel blij dat hij de laatste tijd minder bezorgd leek, alsof er iets van zijn schouders afgevallen was. Iets belangrijks. Hij had er nooit over willen praten, maar nu hij er niet meer zo mee leek te zitten maakte het haar ook niet zoveel uit. Zolang er maar niets op zijn hart lag.
Ze rolde nog iets verder en keek omhoog, naar Bluewave. 'Het is nog zo vroeg,' mauwde ze gespeeld klaaglijk, eigenlijk al wakker maar nog lekker warm in haar mosbedje gelegen. Maar ja, daar kon ze de hele tijd nog in liggen en hoe langer ze bleef liggen, hoe minder Bluewave tijd ze had! Daarom deed ze haar ogen nu helemaal open, rekte zich uitgebreid uit en begon haar pootje te likken. 'Goedemorgen, Blue,' groette ze hem nog blij voordat ze begon met het fatsoeneren van haar vacht. Zonder begroeting kon toch niet, dat was ontzettend onbeleefd. 'Je ziet er uitgerust uit,' zei ze, met een glinstering in haar ogen die aangaf dat ze helemaal wakker was en klaar voor actie. De energie bewaarde ze alleen nog even. 'Weet je waar ik vandaag zin in heb?' Ze was klaar met het likken en liep nu naar Bluewave's andere kant, zodat ze bijna bij de uitgang was. Net voordat ze erdoor ging keek ze nog achterom. 'Vis.' Dat was het enige woord dat aan kon geven; laten we vandaag gaan vissen, kom je mee? Ze kende Bluewave nu al zo lang dat hij het wel zou begrijpen, daar was ze zeker van. Toch wachtte ze buiten even. Waarom alleen lopen als ze ook charmant gezelschap kon hebben?

Grijnzend keek Bluewave naar Kittyheart. Hij kende haar al lang genoeg om te weten dat het gespeeld was. Ergens maakte het hem nog steeds boos dat sommige katten zich nog steeds afvroegen hoe het kon dat zij nog steeds een koppel waren. Alsof Kittyheart niet mooi was. Alsof ze te klein was voor hem! Oh, als die katten nog een keer…
Breed grijnzend en zijn gedachten vermannend, keek Bluewave naar Kittyheart en sprong bij haar. ‘Natuurlijk! Als jij wilt vissen, gaan wij tweeën gezellig vissen! Goedemorgen, lieve Kittyheart,’ zei hij snorrend en hij gaf haar een kopje, waarna hij zijn staart gezellig in die van Kittyheart liet kronkelen. Hij hield zoveel van haar. Hij kon zich nog herinneren dat ze allebei nog leerlingen waren, dat het leven toen iets minder moeilijk leek en dat ze toen gelachen hadden en veel lol hadden. Die hadden ze vaak genoeg nog, maar ook Clanzaken waren er nu bij gekomen, dus waren ze daar ook een boel kopzorgen aan kwijt.
Zachtjes snorde Bluewave en trots hief hij zijn staart omhoog toen hij zag dat enkele katten hun verbaasd aankeken. Sommige nieuwe kittens keken hun aan alsof ze gek geworden waren. Hij was misschien een stukje groter dan Kittyheart, maar dat wou niet zeggen dat zijn liefde voor haar niet groot was. Tenslotte vond hij Kittyheart nog even leuk als vroeger. Hij hield van haar opwekkendheid en haar positieve invloed op anderen, waar hij soms wel wat van wou stelen. Maar stelen mocht niet. En hij had ook zo zijn eigen goede eigenschappen, alhoewel hij daar een halve dag over na zou moeten denken om er eentje te kunnen opnoemen, maar goed.
‘Ik heb echt zin in deze dag! Wij tweeën, iedereen lekker negerend en wie weet hoe gek we weer gaan doen,’ zei hij vrolijk en met twinkelende ogen keek hij opzij, waarna hij haar snorrend een kopje gaf. Ook al had hij heel het gedoe met Leopardstrike in zijn hoofd gehad de laatste tijd, zijn aandacht voor Kittyheart was er gelukkig niet minder op geworden.
‘Weet jij misschien een mooie plek bij het meer om te gaan vissen?’ vroeg hij en hij keek daarbij vrolijk opzij naar Kittyheart.

Kittyheart keek naar Bluewave, kon haar blik weer eens niet van hem afhalen. Hij was ook te geweldig. Hij was er altijd voor haar en zij wilde er ook altijd voor hem zijn, daar deed ze ook haar best voor. De rest begon nu eindelijk in te zien dat Bluewave haar niet zou bedriegen. Eindelijk. Bluewave.. Kittyheart keek weer opzij, was even afgedwaald. Hoe zou ze hem ooit uit haar gedachten kunnen krijgen, laat staan uit haar hart? Gelukkig was dat ook niet nodig. O, hij wilde mee vissen! Kittyheart lachte breed. 'Goedemorgen Blue,' snorde ze tevreden. Wat was er een tijd voorbij gegaan en wat waren ze weinig veranderd in die tijd.. Ze wist het allemaal nog zo goed, alsof het gisteren gebeurd was. 'Bedankt dat je meegaat, Blue,' zei ze, de afkorting maar gebruikend omdat ze nooit echt een bijnaam voor hem gevonden had. Maar dat was ook niet echt nodig; hij begreep haar altijd, was er altijd voor haar, hoe niezerig of verdrietig ze ook was. Hij was loyaal, lief en begripvol, soms een beetje onzeker maar ze hield toch echt van hem. Andere katten hadden nooit haar aandacht getrokken, gewoon omdat hij haar altijd afleidde. Met Bluewave kon het niet anders dan gezellig zijn. 'O, ja!' mauwde ze enthousiast. 'Vandaag wordt net als anders en dan helemaal nieuw!' Ze had er zin in, lachen en zingen met Bluewave, de rest van de wereld in een waas van kleur laten vergaan. Een mooie plek? Kittyheart huppelde vrolijk verder. 'We zien wel waar we uitkomen, als we gewoon in de richting van het meer lopen.' Simpel, ongecompliceerd, honderd procent Kittyheart. Ze liep redelijk langzaam, niet van plan om de heenreis te rushen voor een dag waarin ze toch de tijd hebben. Er hing een dichte mist, die haar vacht redelijk snel doorweekte, maar ze negeerde het. 'Door die mist zie je niet zoveel,' giechelde ze. 'Straks verdwalen we nog!' In de woorden zat totaal geen angst, alleen maar vrolijkheid. Ze kon gewoon niet anders.

Grijnzend keek Bluewave opzij, maar zag Kittyheart dankzij de mist niet echt goed. Hij snorde tevreden toen hij haar woorden hoorde. Het was gewoon typisch Kittyheart die hij naast zich had lopen en dat liet hem volledig genieten van de wandeling. Ze waren niets veranderd in de tussentijd. Misschien was hij wat meer beschermend en opvliegerig geworden als ze Kittyheart aan het pesten waren, maar dat was het dan ook. Hij vond haar nog altijd even lief als eerst en hij hield verschrikkelijk veel van haar, wou dat dan ook op alle manieren laten blijken die hij had.
‘Nee joh. Wij en verdwalen? Dat is ons nog nooit gebeurd,’ zei Bluewave lachend, maar de sarcasme droop er vanaf. Het was al eens gebeurd dat ze verdwaald waren. Toen begon het ook nog te regenen en te onweren, waarna ze naar een hol waren gegaan om daar te gaan schuilen en waar ze gepraat hadden. Het onderwerp kits had de laatste tijd wel veel gedaan bij hun, maar daar waren ze uiteindelijk ook overheen gekomen. Bluewave wou dolgraag kits, maar hij wou ook gewoon wachten totdat Kittyheart er klaar voor was, aangezien zij diegene was die de kits lang in haar buik moest dragen. Aangezien hij een kater was, wist hij niet precies hoelang, maar het was in elk geval wel lang.
Zijn blauwe ogen keken naar Kittyhearts grijze vacht, die ondanks de mist toch weer een plek in zijn zichtveld wist te vinden. Misschien kwam dat ook gewoon omdat hij zoveel van haar hield en het leuk vond om naar haar te kijken, waardoor zijn ogen automatisch een weg vonden richting haar. In elk geval vond hij het heerlijk om haar op dit moment te zien en in zijn gedachten te houden.
‘Oh ,waar is mijn prinsesje,’ speelde hij toneel, waarna hij sneller begon te lopen. ‘Waar is mijn mooie prinses,’ zong hij met zijn valse stem, maar hij trok zich er niks van aan, waarna hij verder begon te rennen, totdat hij Kittyhearts pels wel heel dichtbij voelde. ‘Oh, hier is ze. En ze is mooi, mooier dan die dikke mist,’ zei hij en hij gaf haar een liefdevolle lik. Hij was nog steeds diezelfde toneelspeler als een paar manen geleden. Goh, de tijd ging eigenlijk wel snel, als hij er zo over nadacht.
‘Wie heeft er zin om te gaan zwemmen?’ vroeg hij aan Kittyheart en hij grinnikte al bij het idee dat heel zijn vacht omhoog zou staan van het water, maar die van Kittyheart kon ook aardig wat absorberen. Toch leek het hem nog eens een leuk idee om lekker in het water te springen, ook al zou het wel koud zijn rond deze tijd van het jaar. Het was bladval en eigenlijk zouden Kittyheart en hij zich meer moeten bekommeren om de prooi, maar hij deed dit niet echt, aangezien hij niet inzag waarom hij zich erom moest bekommeren. Hij had tijd genoeg om nog te gaan jagen. Bovendien vond hij een dag met Kittyheart samen wel interessanter dan prooi!

- Excuseer voor de late reactie! -