[Melting Ice Related] There's only one solution.. to FIGHT!

Met krachtige passen trippelde de oudere krijgskat mee met zijn Clan. Hij had de plaats niet ver van zijn leider ingenomen zodat hij misschien nog tegen haar kon praten onderweg. Maar dit was niet gebeurd, hij was te gespannen geweest om een woord te kunnen zeggen. 'Pantherface, als ik een leven verlies, beloof me dat je de clan totdat ik terug ben goed opneemt. Ik reken op je.' Hoorde hij Hollystar nu op een afstand zeggen tegen Pantherface en Bloodsmasher staarde even om zich heen. De Clans hadden al hun warriors meegenomen, althans zo leek het. "Hollystar, ik zal mijn uiterste best doen voor de clan, al kost het mijn leven." Zo klonk het antwoord van Pantherface en Bloodsmasher keek even naar de kater. Hij was dapper en loyaal, beter dan menig warrior. Hij keek strak op toen hij ThunderClan rook en hij trippelde om zich bij de voorhoede van de warriors aan te sluiten. Het werd tijd om dit gedoe eens en voor altijd af te ronden. Hij merkte dat hij bekeken werd en keek naar Hollystar en ontmoette haar blik met alle rust die hij bezat. Hij mocht niet tonen dat hij bang was, aan niemand zou hij dit ooit tonen. Zwijgend bleef hij bij zijn Clan staan, alvast zoekend naar een slachtoffer in de buurt. Je kon nu al zien dat iedereen kwaad was en dus uit woede niet zou opletten tijdens het gevecht, maar nu kon hij zijn tegenstander al uitzoeken en hem overvallen zodra Hollystar het teken gaf. Bloodsmasher spande al zijn spieren en staarde afwachtend naar de leaders en zag ook hoe kwaad zij waren. Dit gevecht zou vele levens gaan kosten aan alle kanten. Maar zijn Clan zou overwinnen in het slagveld!

eindelijk af 0.o

Toen de Shadowclan vertrok van het kamp richting Vierboom was iedereen gespannen. Sommige zaten uit te kijken naar deze dag, sommige wilde liever in hun nest bang zitten doen voor het ongevaarlijke gevaar. Brokenstar liep voorop. Gevolgd door de Deputy en warriors. Acheraan liepen de Apprentices die nu al met opgezette haren liepen. Grayclaw liep in het midden tussen de rest van de Warriors die stevig doorliepen. De klauwen van de grijs witte kater staken al uit zijn poten, voor en achter. Zijn mond een beetje open om de geuren op te pikken zodra ze dichter bij Vierboom kwamen. De scherpe punten van zijn mond vol moordachtige tanden glanste in het zonlicht. Het was nog niet Zonhoog, tijd genoeg om het rustig aan te doen en je alvast in gedachte te krijgen hoe je jouw scherpe klauwen als wapen werd gebruikt om iemand bijk open te scheuren en zijn hart op te eten als kreine snack en het bloed te drinken op de dorts te koelen. Die gedachte hat deze kater al lang na zijn eerste moord op een Rogue. Die dipsh.t van een kater had hem een litteken voor het leven bezorgt telkens als hij in het water keek en zijn weerspiegeling zag. Gray was al wel blij dat hij zijn oog niet had veloren. Sommige katten keken hem aan met angst en spanning aan. Als de kater die ogen van die katten ziet vertellen die knikkers dat ze niet graag met hem wilde sollen. Gray vond dat alles behalfe vervelend. Het gav hem macht. En macht is een goed gevool voor iedere kat die niet slap en zielig is en bang voor zijn eigen schaduw.
Toen Grayclaw de geuren proefde met zijn tong waren ze niet ver meer van Vierboom. En inderdaad waren de geuren van alle clans al te ruiken en na een paar tellen kon je ze toch niet zien. Je rook de geuren van de vorige Gathering nog. Jammer, als ze er al waren kon je ze meteen vermoorden en de darmen eruit rukken en die vastmaken aan iemands keel en die opha... De gedachte stopte toen de Riverclan zich liet zien en wachte op de grens van de heuvel. Grayclaws ogen vonkelde met bloederinge gedachte naar de Deputy van de clan. Die kater was zielig, gewoon zielig. Dat Crookedstar zo´n domme beslissing heeft genomen om die slappeling Deputy te maken. Gewoon triest.
Uiteindelijk kwam Windclan aangekomen met hun warriors en Apprenitce´s. Die Hollystar zou ten onder gaan als een steen nadat Riverclan valt. Meer had Gray niet te zeggen over hun in zijn gedachte. Na een tijdje kwam Thunderclan ook opdagen. Gray verachte hun, de hele zoot. Het waren bange lafaarts die zo zielig en kansloos waren om Kittypets in hun clan te nemen. Idioot gewoon. Wat hem opviel waren die orange ogen en dat grote zwarte lijf. Het was Darkfire. De enige kater die dezelfde gedachten had als hemzelf.Maar het enige was hij nu wilde was met hem vechten en zijn poot door hem hen boren. De kater knikte bijna onzienbaar naar hem. Gray gaf een knikje terug en ging net als hem aan de rand ven de heuvel staan. Wachtent op het teken.

Komop Shadowclan, posten

Langzaam in de achterhoede had Dreamheart haar clan gevolgd, hoewel ze wist dat Crookedstar eigenlijk absoluut niet wou dat ze was meegekomen kon het niet anders. Woedde en pijn kookte in haar, Riverclan was bedrijgd, zij was bedrijgd samen met haar kittens. Haar kleine pluizebolletjes die onder het wakend oog van een paar katten achterbleven. Dit was ook haar gevecht, wat Crookedstar er ook van zou zeggen. Crookedstar draaide zich om en keek iedereen aan, "Het word een strijd zonder bondgenoten, een strijd zonder hulp..... een strijd waarbij wij als Riverclan er alleen voor staan. We krijgen te maken met Thunderclan, Shadowclan en Windclan. Iedere clan voor zich... alleen, onthoud dat zelfs in de hart van de strijd wij allemaal.... wij van de Riverclan in de strijd gelijken zijn. Wij zullen vechten voor iedere Riverclankat die de afgelopen manen is gestorven, iedere kitten die weggerukt is van familie en de clan. Iedere Riverclankat die is gestorven bij het verdedigen van de clan. Er zullen vandaag misschien enkelen onder ons zijn.. die het niet zullen halen, alleen clangenoten, het was een eer jullie te hebben gekend en het zal een eer worden om met jullie te vechten voor eht nobelste doel... voor onze vrienden en familie! Wat er ook gebeurt, ik zeg jullie niet te vechten voor Riverclan... maar te vechten voor elkaar en het voortbestaan van onze geliefden." zei Crookedstar en keek naar zijn clangenoten. Toen draaide hij zich om en zag tegenover hen Shadowclan staan. Kalm liep Crookedstar naar voren op een gelijke afstand en wachtte af. Dreamheart slikte even en zag Crookedstar iets zeggen tegen Stormtail, ze kon niet horen wat het was maar raden kon ze absoluut. Dreamheart wisth hoeveel levens Crookedstar nog had en ze wist ook waarom hij dat nu zei tegen Stormtail, het beangstigde haar licht maar ze schudde het van zich af. Lionclaw had niet geweten dat zij mee was gekomen, de grote zwartwitte kater, de vader van haar kittens, dacht vast dat ze nog in de Nursery lag veilig en warm. Maar inplaats daarvan stond ze hier, niet ver van haar af stond Snowrose die naar Foxsong toe ging. Verderop in de groep zag ze Lionclaw en Skywalker staan. Daar verderop Smoketear en weer een stukje verderop zijn moeder Mousefur, allemaal, katten met wie ze zo lang al om ging. Vrienden, familie. En Dreamheart vocht aan hun zeidde. Langzaam als verdoofd kwam ze naar voren, ze herkende de leaders van Windclan en Shadowclan, Hollystar en Brokenstar, even was ze verbouwereerd door het zien van Hollystar, de poes had in haar ogen nooit een vechtersbaas geweest en eigenlijk hoopte ze stieken dat Hollystar dat absoluut ook niet was. Maar Brokenstar joeg haar angst aan. Gedesorienteerd wende ze haar kop af en zag de blauwgrijze vacht van Bluestar, op dat punt stond ze bijna achter Crookedstar besefte Dreamheart zich, was ze zo ver doorgelopen? De drang om naast haar geliefde te staan, haar vacht tegen de zijne als haar rots in de branding was overweldigend. En Bluestars woorden deden haar gedachtes over Thunderclan nou niet echt ten goedde. Ze moest zich inhouden iets naar de poes te sissen en drukte haar hoofd heel even een seconde tegen Crookedstars vacht. Net lang genoeg, daarna kwam ze overeind en sprak op een gedempte toon. "Misschien heb ik toch wat wijsheid van jou geleerd, maar voor nu, sta, vecht en sterf ik mogelijk aan jouw zijde. Dit doe je niet alleen Crookedstar. De clan staat achter je, en ik sta achter je, voor altijd." Daarna drukte ze opnieuw haar kop tegen Crookedstars rug en staarde kil naar de andere clankatten. Haar poten begonnen te tintelen terwijl ze haar ogen tot spleetjes kneep. Voor eens een Riverclan kat, voor altijd.. Ze vocht en Riverclan zou winnen, daar was ze zeker van.

-whoo toesteming van Crookedstar
om met Dream als Queen te posten
jeej xD er is een kat in nursery bij dr
kits weet nie wie :3 jeej xD bam-

Fireheart keek nog een laatste maal rond en probeerde Icestorm te spotten. Toen hij de witte poes tussen de andere ThunderClan leden zag, wenkte hij haar om hem te volgen. Het was tijd. De katten beneden wilde elkaar bijna aanvliegen. De sfeer was nog steeds gespannen. Het zou niet lang meer duren voor iedereen elkaar beetgreep en zijn klauwen in de andere Clankatten zou zetten. Misschien zouden Clangenoten elkaar niet eens meer kunnen herkennen in het heetst van de strijd. Hij wist dat hij dit niet wilde en hij wist dat dit niet juist was. Icestorm had hem verteld dat Scourge dit had gedaan, er was dus geen andere Clan om de schuld te geven. Toen hij zeker wist dat ze met hem mee zou gaan, negeerde hij het bevel dat zijn leider hem had gegeven en stormde naar beneden. Zijn vlamkleurige poten dreunde op de zachte grond. Grassprieten bogen onder hem weg. Met een vastberaden blik in zijn groene ogen stormde hij op de 4 leiders af. Niet om hen iets te doen, maar om hier voor eeuwig een eind aan te maken. Zijn hart klopte in zijn keel. Het was nu of nooit. Als hij zou falen, dan zouden alle Clans elkaar aanvallen. Er zouden gewonden vallen, misschien wel doden. Bij de gedachte alleen al schoot er een koude rilling over zijn rug. Toch liet hij het niet zien, aan niemand niet. Dit zou voor vele alleen een teken van zwakte zijn. Hij mocht nu niet zwak lijken, hij moest sterk zijn! Zijn ogen op de rots gericht stoof hij over het gras. Er stegen al verraste mauwtjes op vanuit alle richtingen. Sommige katten bliezen boos. 'Vergeef me, Bluestar!' mompelde hij zacht tegen zichzelf. Met een grote sprong boog hij langs de leiders heen en belandde op de grote rots. Een plaats waarvan hij elke Clan kon zien. Zo voelde het om er als leider op te staan, alleen deze situatie was uiterst ernstig. Een keer nam hij een hap lucht, om daarna zijn mond open te doen en de Clans toe te spreken. 'GENOEG!' galmde zijn stem over het kleine dal. De katten leken even stil te zijn, maar begonnen meteen vreemd op te kijken. Wat moest die ThunderClan bemoeial daar, hij wist dat ze dat dachten. Zelfs zijn Clanleader wist niet wat er speelde. Even keek hij naar Icestorm en wenkte haar nogmaals. Ze moest komen, ze moest het uitleggen. 'STILTE!' brulde hij, toen het geschreeuw hem dreigde te overstemmen. 'Ik heb iets heel belangrijks te zeggen. Wat Icestorm mij verteld heeft, is iets dat ons uit elkaar kan houden! Geen van de Clans hebben kittens gestolen, we moeten ons probleem buiten de Clans zoeken! Luister voor jullie elkaar aanvliegen! Stel dat jullie kittens terugkeren en hun moeders gestorven zijn in deze zinloze strijd! Hebben ze dan nog wel een thuis om naar terug te keren! Een Clan zou nooit de warrior code bereken, niet op deze manier! Denk na, luister naar Icestorm' riep hij iedereen toe. Het was duidelijk dat er nog genoeg katten waren die elkaar maar al te graag aanvlogen, maar het was de moeite waard. Hij moest het proberen. Hij kon niet toekijken hoe ze elkaar de grond in zouden boren, terwijl dit eigenlijk niet nodig was. Straks zou Scourge met zijn groep en allemaal te grazen nemen, wanneer elk van hen met grote verwondingen in het kamp lag. Wat moest er dan van de Clans komen!

Lood, het leek alsof haar poten daarvan gemaakt waren. Ze wist waar ze heen ging, ze ging achter Fireheart aan, in de richting van vierboom. Maar integenstelling tot zijn vlugge passen, waren haar passen stijfjes en onwillig. Ze had toegegeven aan Fireheart, ze had toegegeven wat er gebeurd was, maar ook dat ze het zou vertellen. En ze zou die belofte niet breken, maar ze wou niet. Alles in haar schreeuwde dat ze het NIET moest doen. Het instinct waar ze zo lang nu op geleefd had, maanden lang, het instinct der angst. Het zei dat ze dit niet moest doen, omdraaien en haar kop weer in het zand zou moeten steken. Ongemakkelijk ging ze zitten tussen de andere katten, haar blik gericht op haar poten. Ze wou niet... Ze wou echt niet... Ze had het zo benauwd. Ze wist dat ze haar dood tegemoet ging. Waarom kon Fireheart het niet vertellen? Waarom moest zij het nou weer vertellen? Ze frunnikte aan het lichtgekleurde gras, er hele klompen uittrekkende met haar klauwen als een zenuwtrekje. Een glimp van vlamkleurige vacht trok haar aandacht, nou ja... Eiste deze op. Ze kon nou eenmaal niet laten om zo nu en dan naar Fireheart te kijken. Niet alleen omdat hij haar zou gaan gebieden om iets te doen wat haar angst aanjoeg, ook omdat deze kater haar hart sneller liet kloppen. De spanning om haar heen was om te snijden. Zouden zij en Fire te laat zijn? Zouden de clankatten al gaan vechten? Nee toch...
Fireheart stond op, meteen spitste Icestorm haar oren en keek ze hem aan, totaal gefixeerd op zijn bewegingen, ze wist wat hij ging doen, al vroeg ze zich af of hij ook daadwerkelijk op de grote rots ging springen. Maar ze wist het zelf zo goed als hem, het was tijd, hoogste tijd om aan deze gekte een einde te maken. Ze zag Fireheart woorden fluisteren, waarschijnlijk om zichzelf moed in te praten, maar ja, wie zou dat op dit moment niet doen? Langzaam stond Icestorm op en begon ze zich een baan te maken in de richting van de grote rots. Terwijl ze dit deed, galmde Fireheart's stem al over het kleine dal heen. "GENOEG" Klonk Fireheart's stem. Icestorm bleef als bevroren in haar sporen staan. Ze kon het niet... Ze kon het echt niet. Langzaam zette ze weer een stap achteruit, een bevende stap. Haar oren gingen plat in haar nek terwijl ze Fireheart aan staarde, haar ogen begonnen weer langzaam rond te worden in pure paniek. Maar Fireheart keek haar aan... Hun blikken kruisten, en hij wenkte haar weer. Op de één of andere manier bracht dat een ijzige kalmte bij Icestorm. Ze zou het doen... Ook al wist ze zeker dat het haar dood zou worden. Langzaam werd ze doof voor het geschreeuw om haar heen. Uit verontwaardiging? Woede? Ze wist het niet. 'STILTE!' brulde Fireheart, toen het geschreeuw hem dreigde te overstemmen. 'Ik heb iets heel belangrijks te zeggen. Wat Icestorm mij verteld heeft, is iets dat ons uit elkaar kan houden! Geen van de Clans hebben kittens gestolen, we moeten ons probleem buiten de Clans zoeken! Luister voor jullie elkaar aanvliegen! Stel dat jullie kittens terugkeren en hun moeders gestorven zijn in deze zinloze strijd! Hebben ze dan nog wel een thuis om naar terug te keren! Een Clan zou nooit de warrior code bereken, niet op deze manier! Denk na, luister naar Icestorm' Eventjes bleef Icestorm weer als bevroren staan. Maar daarna stapte ze naar de grote rots toe. "Now let's end this madness... shall we?" Fluisterde ze zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen anderen. Eventjes bleef ze stokstijf stil staan voor de grote rots, maar daarna zette ze zich af en landde ze naast Fireheart op de grote rots. Eventjes keek ze de clanleader's aan, met een bijna uitdagende blik keek ze ze aan, een blik die van Icepaw was voor de aanval was, ambitieus, vrolijk, een beetje brutaal. Daarna draaide ze zich om, en keek ze het dal in. Een zachte zucht rolde van haar lippen. Het was tijd...
"Sommigen van jullie.. Zullen zich vast nog wel herinneren dat ik ben aangevallen als een apprentice, door een rogue. Deze rogue zou vermoord door de nobele Steelfang. Alleen, dit was niet de rogue die me aanvallen had. De kater genaamd Scourge is degene die mijn bloed aan zijn klauwen heeft gehad, zijn handlanger had vervolgens de blaam gekregen," Haar stem was trillerig in het begin, maar langzaam werd deze vaster en vaster. Het maakte nu niet meer uit, ze was er mee begonnen, ze zou het dus ook afmaken. "Met dreigementen heeft Scourge me bang gemaakt, me mijn mond laten houden. Zijn woorden spoken nog steeds door mijn nachtmerries heen, maar toen ik hem nergens meer zag, dacht ik dat het over was. Tot een paar maanden geleden, ik herkende zijn geur weer, hij was hier geweest, maar hij was met meer." Haar blik gleed eventjes over de menigte heen. "Hij en de rogues die hem volgen zijn zelf een clan gaan vormen. Bloodclan. Een clan die gevoed is door haat voor de clans van het bos" Eventjes liet ze de woorden bezinken. "'Wij jagen hier. Waag het niet iets te zeggen. Als je vriendjes je straks komen redden, dan is het de andere Clan geweest. Doe wat ik zeg, want zoals ik eerder zei, ik ben er altijd. Één foute beweging, en ik zal er zijn, om af te maken wat ik hier ben begonnen', dat is hetgene wat hij tegen me gezegd heeft. Ik herken zijn geur, ik weet dat hij het was. Hij en zijn clan zijn degenen die de kittens ontvoerd hebben, ze meegenomen hebben naar de tweebeenplaats, zij zijn degenen die op ons territorium jagen, zij zijn degenen die ons bedreigen... Wij zelf niet..." Haar stem stierf langzaam af toen haar verhaal klaar was. Haar poten begonnen te trillen, en ze moest haar uiterste best doen om er niet opnieuw doorheen te zakken. Het was gedaan... Scourge zou zijn dreigement nu vast waar gaan maken.

Woedende blikken gingen over en weer, maar twe katten maakten zich los van de rest en spurten naar de grote rost waar de leiders van alle vier de clan's samen op stonden, ookal bleef de ene meer achter dan de andere. Fireheart herkende Scarface meteen en hij blies boos naar de rode kater die begon te spreken, maar zijn woorden maakte hem toch op de een of andere manier rustig en zag de poes die Icestorm heten naast hem springen en sprak over een groep rogou's die zich de bloodclan noemde. Toen de stem van Icestorm weg stierf was hij de eerste die zijn stem liet gelden. 'En waarom zouden we die... die Scourge de schuld van de kittenroof geven. We hebben andereclangeuren geroken en niet die van een of meerdere Rogou's!' riep Scarface en hij keek uitdagend naar Icestorm en Fireheart alsof hij het tegendeel zou willen bevestigen, maar zelf wist hij niet hoe hij dat zou moeten doen?

Als versteend bleef Icestorm op de rots staan, haar flanken in een vlug tempo reizende en dalende van paniek die zich weer langzaam op begon te bouwen. De waarheid was eruit... Het was eruit, maar er klonk tegenspraak. Hier had ze niet op gerekend, noch verwacht. 'En waarom zouden we die... die Scourge de schuld van de kittenroof geven. We hebben andereclangeuren geroken en niet die van een of meerdere Rogues!' klonk de stem van een jonge warrior Scarface. Icestorm's oren gingen in haar pluizige nek, en ze begon weer te trillen. Dit was niet de bedoeling... Waarom geloofden ze het niet? Haar goudkleurige ogen staarden de veel jongere warrior aan. Waarom willen ze niks anders dan bloedvergieten... Waarom wouden ze per se deze strijd in trekken? Was het nou zo moeilijk om te zien? "Ze hebben hun geur gemaskeerd met de geuren van andere clans, bijvoorbeeld op de grenzen," Miauwde ze terug, verbaasd om haar eigen stem die veel vaster klonk dan dat ze verwacht had. Maar nog steeds, de paniekerige blik in haar ogen was nog niet weg.

-Kort><-

Darkfire stond aan de rots. Grayclaw had hem ook opgemerkt, en knikte onfeilbaar terug.Dreigend, hij zag Fireheart naar beneden rennen in volle vaart. Zijn blik was duister en sluuw. Ga maar, poesiepoes. De strijd kan eindelijk beginnen. Eerst volgde hij de katten in een rustig tempo, maar stormde toen de heuvel af, leek een duistere schim te zijn, hij wilde zijn klauwen slaan in de vacht van andere katten. Net toen hij een aanval wilde maken op een van de andere katten. Trok Fireheart zijn aandacht. 'Genoeg!' ''Wat heeft dat muizenbrein nou weer te bazelen?!'' Dacht Darkfire geérgerd. Hij draaide zijn kop in een ruk om. De rode kater vroeg om stilte. Ook de andere katten keken verbaasd op. 'Ik heb iets heel belangrijks te zeggen. Wat Icestorm mij verteld heeft, is iets dat ons uit elkaar kan houden! Geen van de Clans hebben kittens gestolen, we moeten ons probleem buiten de Clans zoeken! Luister voor jullie elkaar aanvliegen! Stel dat jullie kittens terugkeren en hun moeders gestorven zijn in deze zinloze strijd! Hebben ze dan nog wel een thuis om naar terug te keren! Een Clan zou nooit de warrior code bereken, niet op deze manier! Denk na, luister naar Icestorm' Darkfire Keek de vlamkleurige kater vernietigend aan. '' En waarom, zouden wij een aftandse, verwaande poesiepoes geloven?!'' Maar al snel kwam Icestorm. Hij grauwde, en paniekerig nam ze het woord. "Sommigen van jullie.. Zullen zich vast nog wel herinneren dat ik ben aangevallen als een apprentice, door een rogue. Deze rogue zou vermoord door de nobele Steelfang. Alleen, dit was niet de rogue die me aanvallen had. De kater genaamd Scourge is degene die mijn bloed aan zijn klauwen heeft gehad, zijn handlanger had vervolgens de blaam gekregen," Zijn ogen draaide geïrriteerd en arrogant bij de 'nobele naam Steelfang. Dark had een hekel aan die gast. Hij draaide zijn lichaam naar de 2 opgestane warriors. "Met dreigementen heeft Scourge me bang gemaakt, me mijn mond laten houden. Zijn woorden spoken nog steeds door mijn nachtmerries heen, maar toen ik hem nergens meer zag, dacht ik dat het over was. Tot een paar maanden geleden, ik herkende zijn geur weer, hij was hier geweest, maar hij was met meer." Darkfire genoot van haar angst, in haar ogen. De gedachte aan Scourge maakte hem nieuwsgierig, een kat die écht wist wat hij deed. "Hij en de rogues die hem volgen zijn zelf een clan gaan vormen. Bloodclan. Een clan die gevoed is door haat voor de clans van het bos" 'Kan ik me voostellen...' Hij wachtte ongeduldig tot ze klaar was met spreken. "'Wij jagen hier. Waag het niet iets te zeggen. Als je vriendjes je straks komen redden, dan is het de andere Clan geweest. Doe wat ik zeg, want zoals ik eerder zei, ik ben er altijd. Één foute beweging, en ik zal er zijn, om af te maken wat ik hier ben begonnen', dat is het gene wat hij tegen me gezegd heeft. Ik herken zijn geur, ik weet dat hij het was. Hij en zijn clan zijn degenen die de kittens ontvoerd hebben, ze meegenomen hebben naar de tweebeenplaats, zij zijn degenen die op ons territorium jagen, zij zijn degenen die ons bedreigen... Wij zelf niet..." Darkfire keek haar aan met vlammende ogen. Hij wilde zijn bek open doen, maar Scarface, een krijger uit de Windclan was hem voor. 'En waarom zouden we die... die Scourge de schuld van de kittenroof geven. We hebben andere clangeuren geroken en niet die van een of meerdere Rogou's!' Bijna direct antwoordde de witte poes daar op: "Ze hebben hun geur gemaskeerd met de geuren van andere clans, bijvoorbeeld op de grenzen," '' Natuurlijk Icestorm! Probeer geen stom smoesje te verzinnen. Je bent laf, net als je vriendje daar, Je wilt je leven niet riskeren voor de kittens. Zeker weer een van je fantasie dingen, je bent altijd down dat weet ik. Maar de clans moeten dit uitvechten, die Bloodclan is zeker bedrog, houd ons niet voor de gek. Ik wil bloed vergieten onder mijn klouwen!'' Hij stapte dreigen op haar af met half dichte ogen. Maar wende zich tot andere katten uit andere clans. Hij had zich hier op verheugd...

Het teken van de clans was gegeven. Stormtail recette naar beneden in volle vaart. Katten wilde elkaar vol in de haren vliegen, vastberaden voelde Stormtail de winddoor zijn vacht woekeren. De pootstappen dreunde tegen de harde grond, en het strijdgeschreeuw was overal te horen. In één keer zag je alle vier de clans samen naar beneden gaan. Je zag tanden blikkeren, maar... Toen de strijd begon. Iedereen zich net had bereikt, was er een heldere galmende stem die hier een einde aan maakte. Alles leek zich even in slowmotion af te spelen. Katten kwamen neervan hun aanval sprongen, draaide hun koppen om. Stormtail verzachtte zijn pas, trippelde naar de midden plek. Verbaasd keek Stormtail en ook andere katten op. Het was Fireheart, die opstond tegen alle clans. De stilte waar hij om vroeg was ondragenlijk. Stormtail keek naar de grote deputy van de Thunderclan. Hij had respect voor Fireheart. Fireheart vertelde het verhaal, dat hij en Icestorm de waarheid konden. Stormtail knikte, maar met argewaan. Ging rustig voor de katten zitten, en wachtte het verhaal af van Icestorm. Ze vertelde over een bloeddorstige moordenaar genaamd Scourge, en zijn plannen. Ze zei, dit woud was van hun! En daar had ze meer dan gelijk in. De kittens waren door Scourge en zijn Bloodclan gestolen. Stormtail wist niet goed wat hij precies moest denken, maar vond het verhaal logish, en redelijk klinken. Nu vielen zijn puzzelstukjes op elkaars plek. Zijn besluit was, dat hij haar wel moest geloven. Maar sommige dachten daar anders over. Hij zag Scarface van de Windeclan tegenspraak maken. Waar de poes helder antwoord op gaf. Stormtail keek de poes wijs aan, Wilde wat zeggen. Maar een donkere kater uit de Thunderclan was hem voor, nu kon hij het niet laten om wat te zeggen. Het was Darkfire, een kater gevreesd. De houding van de kat beviel hem totaal niet, bij voorbaat niet de uitspraak tegen Fireheart. Nu was het zij beurt om te spreken, zijn strenge gezagvoerende stem sprak tegen de jonge Darkfire: 'Darkfire, wees niet zo naïef. Deze poes spreekt duidelijk haar waarheid uit, ga terug naar je nursery en denk nog eens na voordat je weer wat zegt.''[i/] Zijn blik wende zich weer tot Icestorm. Deze keer was hetwijs en goedhartig, en wilde hij de poes gerustellen. [i]'' Ik geloof je woorden jonge Icestorm. Ga verder met je verhaal, en laat je niet afleiden door onwetende.Maar waar houd deze...Scourge zich dan nu schuil? Ik wil onze kittens terug halen. Crookedstar, als jij het goed vind, leid ik een patrouille naar de tweebeen plaats toe, om ze op te halen. '' Zijn blik gleed vragend en eerbiedig naar zijn leider. De zon scheen een koud schijnsel op zijn lange vacht. Daarna keek hij vanuit zijn ooghoek naar de katten om hem heen.

*Overlegd, met Crookedstar dat ik de patrouille doe*

Fireheart volgde Icestorm met zijn groene ogen. Ze leek even te aarzelen, maar kwam toen bij hem staan en deed haar verhaal. Af en toe raakte hij haar zachtjes aan om haar gerust te stellen, maar ook merkte hij dat Darkfire naar beneden was komen lopen. Hij mocht hem niet en Dark mocht Fire niet. Er was iets aan die kater, iets dat hem niet zinde. Iets fouts. Toen Icestorm was uitgesproken begon Scarface er meteen tegenin te gaan, maar Ice gaf hier al antwoord op voor hij iets had kunnen zeggen. Hoewel het duidelijk leek, deed Darkfire zijn grote arrogante bek weer open en zei dingen die de vlamkleurige kater deed koken van woedde. 'Gebruik je hersens, Darkfire! Al heb je er maar weinig van!' siste hij tegen de kater onder de rots. Zijn vacht stond recht overeind en zijn blik stond strak op de kater gericht. Groene vlammen schoten door zijn ogen. Niemand zei dat Icestorm loog, niemand noemde haar laf! Alleen wist hij dat hij de zwarte kater nu niet kon bespringen. Dit zou het gevecht alleen maar starten. Daarbij zou het voor de andere Clans een vreemd gezicht zijn, dat de deputy van een Clan zijn eigen Clangenoot aanvloog. Nee, dit zou moeten wachten. Misschien was Dark er nog steeds als hij leider zou worden, hij wist zeker dat deze kater hem tot in de eeuwigheid zou achtervolgen met zijn snijdende woorden. Voor Dark, was hij geen waardig ThunderClan lid en de kater zou er dus ook alles aan doen om hem onderuit te krijgen. Maar Fireheart moest sterk zijn. Hij moest de verleiding weerstaan en drukte zich even tegen Icestorm aan. 'Luister niet naar hem' fluisterde hij haar zacht toe. Toen begon Stormtail te spreken. De ThunderClan deputy keek hem aan en dankbaarheid vloeide door zijn ogen. Dit was een kat die deputy waardig was, een kat die luisterde naar anderen. Respect had hij altijd al voor hem gehad, ook al was het moeilijk om te bedenken dat hij hem misschien ooit in een gevecht zou moeten tegenkomen, misschien zelfs als leider, tegen leider. Dat nam niet weg dat het een kat met hersens was en een goed hart. Stormtail zou zijn eigen Clan misschien overtuigen door zijn uitspraak. Fireheart knikte dankbaar.

Darkfire keek nog steeds uitdagend naar Icestorm. Hij had lol in het kwellen van anderen, maar opeens werd hij in de reden gevallen door die kwal van een Stormtail. Zijn kop draaide razendsnel naar hem om, met een kwaaie blik. 'Darkfire, wees niet zo naïef. Deze poes spreekt duidelijk haar waarheid uit, ga terug naar je nursery en denk nog eens na voordat je weer wat zegt.'' Darkfire grauwde naar de naar voren stappende kater. Hij was groot en grijnslangharig, wijsheid weerspiegelde in zij ogen. '' Net alsof ik naar jou ga luisteren?'' Zei hij kil en smalend. Enkel een arrogante blik werd er nog op Stormtail gericht. Hij schraapte met zijn klauw over de aarde die heel graag in vacht geslagen wilde worden. Nu was het Fireheart die tegen hem sprak, Darkfire keek verveeld naar hem. 'Gebruik je hersens, Darkfire! Al heb je er maar weinig van!' Fireheart was razend, wat Darkfire wel leuk vond. Darkfire lachte enkel smalend. '' Ja, Fireheart ik ben erg onder de indruk. Phf.. '' Zijn ogen stonden spottend. Maar hij sloeg arrogant met zijn staart en liep tegen alle katten in naar de rand van de open plek. Hij hoefde niet langer in de belangstelling te staan. Zware stappen, brachten hem de menigte in, verwijtende blikken werden hem toegeworpen. Hij keek kwaad uit zijn ogen en sloeg met zijn dikke staart. Hij keek om naar de katten die op hem neer keken. Hij grauwde. Daarna zag hij een duistere plek, aan de rand van het veld, vlak bij waar Grayclaw stond (Goed?). Hij rolde zich op en bekeek de plek nauwlettend en hooghartig. Door de plek waar hij lag kon je alleen zijn silhouet en oranje ogen zien, wat angstaanjagend was. Maar voor even zou Darkfire nu wel zijn mond houden.

*komop mensen, posten! Het gaat niet vanzelf Deze verhaallein duurt al een jaar!*

Moonstripe was niet zeker. Wat Icestorm en Fireheart vertelde leek wel waarschijnlijk in zijn ogen. Maar wat als het niet zo was? Hij had geen zin om onschuldig bloed te vergieten, en het liefst van al wou hij ook de kittens terug. Het verhaal dat Icestorm vertelde, het leek onwaarschijnlijk. Darkfire leek het liefst bloed te verspreiden, maar voor iemand anders kon reageren had Stormtail, de wijze Deputy van de RiverClan hem al de les gelezen. Ook Fireheart leek te willen uitvallen, maar wist zich in te houden. Moonstripe bewoog onrustig zijn staart, hij wou zijn gedahcten uitwisselen, maar zou hij dat wel doen tegenover iedereen? 'Icestorm, weet je zeker dat het Scourge was?' Vroeg hij zacht aan de witte poes. Hij wou haar zekerheid hebben. Als zij zeker van haar zaak was, zou hij dat ook zijn. Fireheart was zijn Deputy, en hij had veel respect voor de oranje kater. Zijn vlammende blik om de poes te beschermen hield misschien meer in dan als een Clangenoot, maar niemand die maar enig keer luisterde naar de kater zou zijn woord in twijfel durven nemen. 'Als dit waar is, wat doen we hier dan nog? Ik zie geen reden meer in om mekaar in de haren te vliegen. Scourge heeft ons uit mekaar gehaald, ons verdeeld. Zo zijn we veel kwetsbaarder." Zijn stem vervloog op het einde. Moonstripe keek om zich heen, hij had zojuist tegenover de hele raad gesproken, en hij had het gewoon gedaan! Een tevreden gevoel liep door zijn hele lichaam. Hij rechtte zijn rug. De Warrior in hem leek eindelijk wakker te worden. De Clans hadden dit niet gedaan! Geen enkele Clan zou zo laag durven vallen, toch? De kat die hier achter zat zou moeten boeten. Voor alles dan. De kittenroof, de haat, maar vooral de verdeeldheid tussen alle katten. Oude vrienden die mekaar gingen achter dochten. Hij moest Snowcrystal zoeken, hopelijk zag ook zij het belang hiervan in.

Zo goed? :3