Hello there, little one.

Het was een actieve middag geweest waarin hij veel had gejaagd en even halt had gehouden om naar de huidige mentors en hun apprentices te kijken. Hun sparsessies hadden hem inspiratie opgedaan voor eventuele trainingen die hij kon doen als Oceanstar hem weer een apprentice toe zou vertrouwen. Zijn vorige trainingen waren niet al te goed verlopen met eerst zijn straf en daarna zijn wonden waardoor hij de trainingen niet meer voort had kunnen zetten en Oceanstar gedwongen zelf de training op zich had moeten nemen. Er was veel gebeurd de afgelopen periode, zowel goede als slechte dingen. De reis was afgelopen, BloodClan was – voorlopig – verdreven en Crowfur had zijn gevoelens eindelijk toe durven geven aan Crowcall. En hoewel het hem niet duidelijk was gebleven of ze nu echt een relatie hadden of niet was het hem wél duidelijk gebleken dat Crowcall meer voor hem voelde dan vriendschap alleen. De gedachte alleen al liet hem zachtjes snorren. Hij had het nog niet aan Leopardpaw verteld, maar dat zou wel komen. All in good time. Zijn blik gleed door het kamp toen hij tegen de schemering naar binnen ging en zijn blik bleef hangen op de nursery. Opeens werd hij aangesproken door een queen die aan hem vroeg of hij heel even op haar kitten wilde passen. Aangezien Crowfur anders was dan de meeste toms en hij juist veel tijd met zijn dochter had gespendeerd in de nursery was hij daar redelijk bekend geraakt en vertrouwden de queens hun kittens wel vaker aan hem toe. En met een geruststellend knikje liep Crowfur al in de richting van de nursery, waar hij al snel een paar nieuwsgierige ogen op hem gericht zag worden. “Hallo daar,” zei hij met een grijns tegen de kitten die hem aan aan het kijken was. “En wat is de naam van deze stoere kitten?”

Crowfur trok slechts kort met zijn oortje toen de kitten, Laurelkit, als hij het goed had, leek te proesten van het lachen en hem vervolgens aankeek met een nep glimlach. Hij herkende de attitude omdat zijn dochter die ook had gehad, maar dat was enkel naar andere katten geweest. Nooit tegen hem. Dat had ze trouwens ook niet gedurfd, want dan had ze straf van hem gekregen. En ze hadden bovendien een veel te speciale band gehad en er was te veel wederzijds respect geweest waardoor ze het nooit in haar kopje had gehaald om verder te gaan dan het gebruikelijke zeurende commentaar dat ze had gegeven als ze het ergens niet mee eens was. Er waren tijden geweest dat Crowfur zijn poten echt vol aan haar had gehad, vooral toen ze tot apprentice benoemd was geweest en ze het vervolgens zeer duidelijk had laten merken dat ze het niet fijn had gevonden wie haar mentor toen was geworden. Maar goed, zijn periode met Leopardpaw zorgde er nu dus voor dat hij nauwelijks met zijn lichaam bewoog toen Laurelkit op een nogal brutale manier tegen hem sprak. Hij nam haar kort in zich op en probeerde een reden achter haar defensieve houding te vinden. Meestal stelden kittens zich enkel zo defensief op als ze iets tekortkwamen. Of als ze de nursery zat waren. Was dat het? Was ze de nursery zat? Of speelde er soms iets in haar leven waar niet veel katten weet van hadden? Toen besefte hij zich dat dit dezelfde kitten was die toen een straf had gekregen van Oceanstar omdat ze het kamp uit was gegaan. “Nou, nou,” zei hij op een rustige toon. “Is dat een manier om tegen een warrior te praten?” En in plaats van op te rotten, kwam hij een paar stappen dichterbij. “Waarom vertel je me niet gewoon wat je dwarszit?” Zucht. She-cats! “En ga nu niet antwoorden dat ik dat alleen ben, want dat geloof ik niet,” voegde hij er geamuseerd aan toe.

Crowfur zwoer dat hij nog nooit zo’n brutale kitten had meegemaakt als deze. Zelfs hij was als kitten wel iets beleefder dan dat, al was hij niet altijd één van de gemakkelijkste geweest, zeker niet na heel dat gedoe met zijn ex. Nadat de RiverClanner hem had laten zitten met Leopardpaw had hij zich defensief opgesteld naar iedereen die hem wilde helpen. Pas toen hij Crowcall ontmoete en een paar andere warriors beter leerde kennen, begon hij wat te ontdooien en steeds meer katten toe te laten. Leopardpaw’s opvoeding vereiste dan ook dat hij zich volwassener op moest stellen en eer dat hem dat was gelukt, merkte hij dat hij soms wel hulp van zijn Clan moést accepteren als hij verandering wilde zien in hun gedrag. Hij hoopte dat deze kitten dat ook zou ontdekken, met hier en daar wat hulp. Hij probeerde zich Crowcall in te beelden en hoe rustig zij met hem was geweest. Hopelijk kon hij daar de kracht in vinden om zo geduldig te blijven reageren op deze kitten, want ze gaf niet zomaar op met haar brutale gedrag. “Ik wil wel eens zien hoe een gestoorde paddenstoel zich gedraagt,” zei hij geamuseerd op haar woorden. Hij moest wel toegeven: ze had een breed arsenaal aan scheldwoorden. Of iets wat toch op een scheldwoord moest lijken. Voor de kitten klonk het waarschijnlijk heel groot, brutaal en uitdagend, maar Crowfur kon er wel mee lachen als hij eerlijk was. “En waarom vind jij dat wij ons gedragen als een gestoorde paddenstoel?” vroeg hij op een rustige manier. “Want volgens mij ligt het helemaal niet aan ons. Volgens mij zit je met iets dwars.” Hij nam haar kalmpjes op met zijn ijsblauwe ogen, wachtend op wat ze zou gaan antwoorden.