Hello Sir

Hij kon nog steeds niet goed bepalen waar de geur vandaan kwam. Ja van het Windclan gedeelte, maar niet welke plek precies. Er waren hier dan ook zoveel geuren van de andere clans, het was allemaal wat onduidelijk. Maar al snel zag Ardentpaw een kater Fourtrees in lopen. Hij was een stuk groter en daardoor intimiderend, maar hij leek niet vijandig. Er was een wat verwarde, nee nieuwsgierige blik misschien, in de groene ogen van de kater. "Wat doe je hier alleen?" werd hem rustig gevraagd. De Windclanner bleef op een afstandje en Ardentpaw kreeg het gevoel dat hij niet helemaal zeker was van de situatie. Om eerlijk te zijn was hij dat zelf ook niet. De laaste keer had hij een leeftijdsgenoot ontmoet en nu een volwassen kater van een andere clan. Er was toch wel een groot verschil. “Ik ben op ondekkingstocht uit,” beantwoordde hij de vraag van de ander. Ja, veel anders was er ook niet gaande. Hij hield er niet van om stil te zitten en een avontuur in het territorium waar hij kon komen stond wel op zijn lijstje van dingen die hij wilde doen. Hij was gelukkig wel slimmer als zijn beste vriend en ging geen grenzen over. Hij nam de kater in zich op, toch de afstand tussen het niet kleiner makende. Dat durfde de gestreepte apprentice dan nog net niet. “En jij?” Dat durfde hij dan nog wel te vragen. Het was immers gewoon onschuldige gespreksstof?

Hij zag een frons vormen op het gezicht van de kater bij zijn antwoord, maar deze knikte als snel. Hij stond op en ging voor Ardentpaw zitten. "Grenzen cheken voor indringers" miauwde de kater op kalme toon. Huh? Maar dit was toch maar een klein stukje van de grens van welke clan dan ook? Bedoelde de kater ermee dat hij had gedacht dat hij een indringer was geweest. Ardentpaw kon bijna wel om die gedachte lachen. Hij zou het niet durven om een pootstap over de grens met een andere clan te zetten. Tenminste niet alleen. "Maar zonder mentor? Laat Thornstar dat toe?" De gestreepte kater kon de verwondering duidelijk horen. Was het zo gek dat hij alleen op pad was dan? Hij had er geen problemen mee gekregen in het kamp zover hij wist. Anders zou hij toch wel een straf hebben gekregen. En hij had al wat training gehad, dus hopeloos was hij ook niet. Ardentpaw haalde een beetje twijfelend zijn shouders op, nu niet echt wetende of hij wel alleen op pad mocht zijn. " Ik heb er geen problemen mee gekregen tot nu toe," vertelde hij de kater. Nee, hij mocht nu zelf dan tenminste twijfelen, maar hij hoefde dat niet aan katten van andere clans te gaan vertellen. Straks dachten ze dat Thunderclan hun kittens en apprentices de warrior code niet meer leerde. Dat konden ze niet hebben. Ook hoopte hij dat hij niet onbeleefd overkwam, want zijn antwoord had niet echt een respectvolle verwoording gehad.

Hmm, de ander leek oprecht verrast dat hij alleen op pad was, aan zijn woorden te horen dan, want aan de buitenkant kon je het echt niet opmerken. "Meestal mogen Apprentices pas alleen op pad als ze bijna Warrior zijn" Oh. Nee dat was hem nog niet verteld. Of misschien was hij gewoon te opgewonden geweest om het te horen. Het was natuurlijk best wel chaotisch geweest toen hij zijn ceremonie had gehad. "Jij ziet er niet uit als een kat die al bijna 12 moons is" Merkte de kater op. Ja, daarop had Ardentpaw geen antwoord. Hoe kon hij daar op antwoorden, het enigste antwoord was al gezegd in de opmerking. Toch werd een glimlach zijn kant opgeschoten door de kater, waarna hij zich introduceerde als Stallionheart. Oh, dat was wel een coole naam. ”Ik ben Ardentpaw,” reageerde hij, blij dat er dan toch een gespreksstof kwam die afwijkt van het feit dat hij blijkbaar niet alleen buiten hoorde te zijn. "Ik zou wel oppassen trouwens, er zijn al aanvallen geweest van BloodClan. En zeker als je alleen bent en een Apprentice ben je een makkelijk doelwit" Even werden zijn ogen groot uit schrik. Bloodclan? Dat was zeker niet goed. En erg gevaarlijk. Hij has zeker wel verhalen gehoord over de moordlustige katten. ”M-maar durven die echt zo dicht bij alle clans te komen?” vroeg hij stamelend. Hij wilde gerust toegeven dat hij nu een beetje bang was. Hij was zeker geen held die gevaarlijke vijanden ging opzoeken, als het kon vermeed hij ze zeker.

Ardentpaw luisterde wat nerveus naar de windclanner toen deze hem vertelde dat Bloodclan nog altijd het gebied terug wilde. Maar waarom? Ze hadden te twoleg place en de clans het woud en omliggend gebied. Was dat niet genoeg voor ze? "Ze durven dichtbij te komen. En ook katten te doden om ons te laten zien dat ze er nog zijn" Misschien wilde Stallionheart hem bang maken, misschien niet. Hij wist het niet, maar hij kon wel zien dat het onderwerp de ander ook niet aanstond. Was Bloodclan echt zo gevaarlijk dat zelfs sterke warriors nerveus van ze werden? Ardentpaw had altijd opgekeken naar warriors als het beste wat er te zijn viel. Als katten die niet bang werden en nobel vochten. Maar nu hoorde hij van een clan katten die alleen maar op moorden uit was. Kon je het wel een clan noemen? Zo als hij het hoorde hielden ze zich niet aan de warriorcode en hadden ze al helemaal geen gevoel van eenheid. "Maar zouden ze echt de clans weer aanvallen?" vroeg hij zich hardop af. De clans hadden ze toch al eens het woud uitgejaagd en ze konden dat toch weer doen? Het hoofd van de jonge kater tolde er maar van en het maakte hem zeker nerveus, als het al niet op het randje van angstig was. Misschien was hij nu een beetje paranoïde. maar kon iemand hem dat nou echt kwalijk nemen. "Misschien zullen ze minder snel een tweede poging wagen? De clans hebben ze toch verslagen uiteindelijk." miauwde Ardentpaw.

Stallionheart leek er zeker van dat een nieuw gevecht met Bloodclan onvermijdbaar was. Ardentpaw hoopte vurig dat hij fout zat. "We zullen ze nog een keer verslaan maar het is dom om te denken dat het brave Kittypet's zijn" miauwde hij. Hij knikte onbewust. De jonge kater had de verhalen wel gehoord, over halsbanden met hondentanden eraan. Dat leek hem niet een teken van braafheid of een Kittypet. "Zelfs de dapperste Warriors waren die dag bang" miauwde Stallionheart weer en Ardentpaw's ogen werden wat groter bij die uitstpraak. "Maar wij hebben een ding wat zij niet hebben. StarClan die over ons waakt" Starclan...Geloofden ze daar echt niet in? "Maar waar gaan hun voorvaderen dan heen? Is er een plek voor slechte katten? Of geloven ze helemaal nergens in? Maar betekend dat dan dat ze geen leven na hun dood meer hebben?" De vragen vloeiden uit hem op snel tempo voor hij ze kon stoppen. Ardentpaw richte zijn gele blik op de grond. Niet veel katten vonden het fijn dat hij altijd zoveel vragen stelde.