Comet (OPEN)

Haar ogen waren stuk, al zou zij het zelf nooit zo negatief verwoorden. Chivysniff had het al vastgesteld en om eerlijk te zijn, toen haar verteld werd dat ze geen warrior mocht worden, was ze best wel heel verdrietig geweest eerst. Al haar vriendjes mochten wel grote warriors worden en de magische wereld buiten het kamp in geuren, en kleuren, meemaken. Zij niet, haar wereld zou bestaan uit dit kamp en diens bewoners, de kleine wereld die ze nu al zo goed kende. Ja, het had haar even verdrietig gemaakt, maar mama had wandelingen buiten het kamp beloofd, haar vriendjes en vriendinnetjes, zoals Whitekit en Lotuskit, zouden nog steeds haar vriendjes en vriendinnetjes zijn en zelfs Panthergrowl! Zelfs Panthergrowl, de stoere deputy, had gezegd dat hij haar wel wilde helpen met trainingen. Ja, ze was even heel verdrietig geweest, maar toen kwam ze tot een conclusie: ze was toch gelukkig? Ja hoor, ze was nu gelukkig, hier in de nursery met haar vriendjes, en zometeen vast ook in de elders den. Dit zou haar wereld zijn, en ze zou ieder blaadje, ieder takje, en iedere kat zo goed als ze maar kon ontdekken! Het poesje miste niets, want hoe kon je iets missen dat je nooit had gekend? Nee haar wereld bestond uit verhalen, geuren en geluiden. Toen ze dan ook met haar grote oortjes een zacht geluidje opving, werd ze wakker. Het verschil tussen dag en nacht maakte haar weinig uit, maar Faintkit kon het ritmische ademhalen van slapende katten onderscheiden en wist dat het dus wel nacht moest zijn. Toch hoorde ze het vrolijke gekwetter van een kitten buiten, al leek ze alleen te zijn. Nieuwsgierig als ze was kwam de poes overeind en door voorzichtig snuffelen en het feit dat ze inmiddels ieder stukje van de nursery goed kende, wist ze haar weg naar buiten te vinden. Daar rook ze Dreamkit, het dochtertje van Honeyspots met wie ze niet lang geleden nog had gesproken. Nu was ze gestorven, al snapte Faintkit nog niet zo goed wat dat betekende. Volgens mama was ze een ster geworden, eenzelfde ster als waar ze Dreamkit over hoorde praten. Faintkit stapte dichterbij, totdat ze de vacht van Dreamkit naast zich kon voelen, en ging toen zitten. "Hoi Dreamkit,"snorde ze zachtjes, om de queens niet te wekken. "Praat je tegen de sterren?"

Er klonk wat gerommel naast zich en Faintkit spitste verward haar oren. Was er iets mis? Waren de sterren soms naar beneden gekomen? Net toen ze wilde vragen waar Dreamkit heen was en of er iets aan de hand was, klonk de mooie stem van de andere kitten. Oh, ze sprak met haar moeder. Kon dat? Konden de sterren hun horen? Kort wilde ze ook iets tegen de sterren zeggen, tegen Honeyspots misschien! Alleen, dat was Dreamkit haar mama, zij kon de hare nog altijd gewoon spreken. Misschien was het niet eerlijk om dat gesprek van Dreamkit te stelen. Toen ze plots een vacht tegen zich aan voelde schrok ze heel even, maar toen ze door had dat het Dreamkit is rees er een tevreden gesnor uit haar keel op. Misschien kwam het door haar blindheid, maar Faintkit was altijd al erg aanhankelijk geweest. Iedere vorm van fysiek contact maakte haar al gelukkig en echt een besef voor personal space had ze niet, dus gaf ze de ander wat onhandig een kopje. "Geloof jij echt dat wij ooit, ooit daar tussen zullen dansen?" daar hoefde Faintkit niet over na te denken. "Hm-hm! De elders vertellen altijd zulke mooie verhaaltjes erover," snorde ze, waarbij ze haar kopje tegen de wat kleinere en jongere Dreamkit liet leunen. "Dreamkit, wil je mij vertellen hoe de sterren eruit zien?" ze zou ze nooit zelf zien natuurlijk... Maar ze was zo nieuwsgierig!