You're Falling in...

Hij was vroeg opgestaan, nog voor het opkomen van de zon. Dat deed hij redelijk vaak, omdat hij graag het meeste uit zijn dag wilde halen, zelfs als hij geen training had. Er was namelijk altijd wel wat te ontdekken of te leren waar je ook naartoe ging of wat je ook deed. Ardentpaw was echter al gauw het kamp uitgedoken, om te ondekken...en natuurlijk ook zijn taken als een apprentice uit te voeren. Hij mocht dan wel veel het kamp uit zijn op sommige dagen, maar hij verslonste zijn verantwoordelijkheden niet. En andere dagen was hij vaak in het kamp te vinden, dus hij zorgde voor een balans. Nouja, een soort van. Maar dat maakte nu even niet uit, want hij was toch al buiten. De tabby ademde de nu eenmaal bekende geuren van het woud in en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Ja, dit was toch wel het leven. Met die glimlach liep hij richting Sandy Hollow, want die kant van het territorium had hij nog niet erg veel onderzocht en misschien zou hij wel een andere apprentice tegenkomen die hij mee kon nemen op zijn ontdekkingstocht. Het was altijd leuk om nieuwe vrienden te maken en op avontuur te gaan, dus als dat kon, dan pakte hij die kans altijd. Ardentpaw leek dan ook geluk te hebben, want daar zat Coalpaw, een mede apprentice waar hij nooit echt mee op had getrokken. Tijd om daar verandering in te brengen. "Hallo!" Riep hij haar vrolijk toe, voordat hij op haar af liep. "Wat doe jij hier op deze mooie dag?" vroeg hij, toch wel een beetje nieuwsgierig wat Coalpaw hier zo alleen deed. Was ze aan het wachten op haar mentor?

Bij de vraag of er voor hem geen training ingepland was schudde hij zijn kopje. "Blijkbaar doen we dan allebei niets," reageerde hij met een kleine schouderophaal. Nouja, hij deed nog niets. Hij was wel van plan om iets te doen. "Maar ik wilde eigenlijk het territorium in gaan en kijken wat ik kan vinden," vertelde hij, een soort antwoord op haar eerdere vraag wat hij hier zo vroeg deed. Training zou geen gekke gok zijn, eigenlijk, maar dat was nu niet het geval. "Er bestaat ook iest anders dan trainen," plaagde hij goedgezind. Misschien wilde ze wel met hem mee geheime plekjes zoeken in het territorium, misschien even jagen of nieuwe katten ontmoeten. Dat had hij al vaak gedaan als hij langs de grenzen liep. "Als je wilt mag je mee, maar we kunnen ook hier blijven hoor." Tja, hij wilde niet alleen zijn. Dat was stom. Dus als Coalpaw niet mee ging met hem, dan bleef hij ook mooi hier. Ze konden vast wel iets vinden om te doen. En als Coalpaw wilde trainen dan konden ze trainen. Het maakte hem niet veel uit, hij wilde gewoon vooral een nieuwe vriend maken. Vrienden waren altijd goed om te hebben, al leek je ze normaal niet in andere clans te maken. Dat was wel een beetje gek, want ze waren allemaal toch gewoon hetzelfde, ze woonden alleen ergens anders.

Trainen en jagen? Dat was toch niet alleen alles wat ze leuk vond. "Heb je dan nog nooit iets anders voor de lol gedaan?" vroeg hij nieuwsgierig. Dat kon hij zich echt totaal niet voorstellen. Natuurlijk was het belangrijk dat ze hun taken en verantwoordelijkheden uitvoerden als apprentices, maar het was ook belangrijk om die af te wisselen met wat plezier. Toch, Coalpaw leek wel met hem mee te willen. En dus nam hij de leiding, het territorium in. "Want ik heb echt al heel veel dingen gedaan, maar dat was vooral toen mijn training niet meezat. Toen was ik andere plekken gaan ontdekken. Plekken zoals het oude Skyclan territorium en de Twoleg Place en zelfs een keer het Rogue territorium." Ardentpaw ratelde maar door, want hij moest toch iemand over zijn avonturen vertellen. "Die waren allemaal heel interessant al denk ik niet dat ik ooit nog terug ga naar de Twoleg Place. Daar ben ik maar twee keer net van Bloodclan ontkomen," ging hij verder. Zoveel kwaad kon het vast niet. Tenminste, dat hoopte hij maar. Coalpaw moest het natuurlijk niet gaan doorvertellen, want de jonge kater had ook wel door dat alles wat hij tot nu toe had gedaan eigenlijk niet allemaal mocht. Zeker niet zonder een warrior erbij. En hij realiseerde zich ook dat hij extreem van geluk mocht spreken dat hij dan nog geen straf ervoor had gekregen. "Heb jij al eens een gave plek ontdekt?" Vroeg Ardentpaw haar, om niet heel het gesprek op hem te laten vallen. Zo maakte je immers geen vrienden.

Hm, ja, eten was fijn. Maar plezier hebben was toch ook belangrijk. "Okay, dat kan ik begrijpen. Maar het is zeker net zo leuk om nog op avontuur te gaan en dingen te gaan onderzoeken. Nieuwe katten te ontmoeten." Of zou Coalpaw daar helemaal geen interesse in hebben? Maar iedereen moest toch wel een beetje nieuwsgierig zijn naar wat er om hen heen te vinden was. Maar toen hij klaar was met ratelen over zijn avonturen, merkte ze op dat ze een oom in Bloodclan had zitten. Oh. Dat had hij niet geweten. Er moest vast een verbaasde blik op zijn gezicht staan, maar dat was hij dan ook. Swallowflight had hem daar nooit over verteld. Maar...Het was ook wel een persoonlijk iets om zomaar te vertellen en wie wist had ze er nog wel moeite mee. Coalpaw's oom moest haar broer zijn. Ardentpaw had de luxe niet om een broer of zus te hebben, maar het leek hem dat je dan toch een speciale band had, zeker als je close was. Om dan in een keer weg te gaan en een groep moordende katten op te gaan zoeken? Tja, dat kon moeilijk zijn. Maar in plaats van op de opmerking te reageren besloot hij te vragen of ze al eens wat anders voor de lol had gedaan. Die puzzel van Coalpaw's oom kon hij later toch ook nog wel proberen op te lossen, maar het was geen reden om nu een dag vol plezier in het water te gooien. "Nee, ik wil mama niet nog meer zorgen bezorgen. Ze heeft al genoeg mee gemaakt." Hm, okay. Goed punt. "Maar niet iedere plek is gevaarlijk. Zoals fourtrees. Daar is het vredig en kun je zelfs katten van andere clans ontmoeten." Bracht hij een weerwoord. Misschien dat ze daar wel met hem naartoe wilde? Als ze toch geen training had om te doen. "En denk er zo over, als je op avontuur gaat kun je onderweg nog steeds jagen. Misschien vind je wel een hele bijzondere prooi die niemand eerder heeft gevangen," vertelde Ardentpaw haar. Daarna snelde hij al een stuk vooruit naar de rand van Sandy Hollow, waar de plek overging in bomen en lage begroeing. Hij had het antwoord van Coalpaw nog niet gehoord, maar hij wilde zeker gaan nieuwsgieren in het woud.