I walk without direction, chance is the master.[Shadowpaw*]

Wat een drukte weer! Er was zoals gewoonlijk weer van alles aan de hand, dat was het leven in een clan, maar soms was het wel irritant. Jongens doe eens rustig aan en denk aan je uiterlijk, je zit onder de vlekken! De poes had vaak commentaar op het clanleven, maar ze was er aan gewend, maar dat er soms zo smerige katten waren...Nee, daar kon ze niet tegen. Ze was bijna altijd met haar uiterlijk bezig, wat ze wou er graag wel een beetje goed uitzien. Knappe katers verleiden, met een knipoog een stoere kat laten flauwvallen, dat was haar droom. Ze wou de knapste van de clan zijn! Iedereen zal haar nakijken, hun bekken zullen opvallen! Wat zij, de poes met Rogue bloed in zich, zal heersen over de schoonheid. Avalanchekit lag net lekker te dromen, over de toekomst en haar publiek en zo voort, toen er per ongeluk iemand tegen haar aan stoten. Ze werd meteen wakker en keek wat sikkeneurig rond, hij of zij was al weg. Avalanchekit stond op en vertrok maar naar buiten, waar de zon volop scheen, van plan om alles te verwarmen. Ze hield haar kop omhoog en liet de zonnestralen in haar gezicht glijden, terwijl ze haar ogen gesloten hield. Haar grijs/wit gevlekte vacht glom in het zonlicht en je kon zien dat ze zichzelf goed verzorgde. Oké, tijd om katers te verleiden, ik kom er aan! De poes ging in een trotse houding door het kamp, kop omhoog, staart omhoog en ogen op spleetjes, altijd glimlachen. Ze lette natuurlijk wel op, waar ze liep, wie er liep enz. Ze wou geen ongeluk krijgen, dan werd ze misschien uitgelachen, dat was het riscio. Ze was echt geen ijdeltuit, ze kon best wel wat modderspatjes op zich krijgen en dan barst ze echt niet meteen in gillen uit. Ze lette goed op, maar dit was te onverwacht. Baf! Het ging in een klap, ze botste tegen iemand anders aan! De poes viel daar door op de grond en ze bleef eerst wat versuft liggen, voordat ze opkeek. Daar was Shadowpaw*, hij was degene met ze wie een botsing tegen kwam. Eerst wou ze tegen hem uitvallen, maar bedacht zich toen, hij had het al triest genoeg en daarnaast was hij twee maanden ouder. Ze krabbelde overeind en keek hem aan, ondanks dat hij wat groter was. ''Hallo Shadowpaw*'' begroette ze de kater, wat zal hij terug zeggen en hoe? Ze wist best wel van de scheiding van zijn ouders, dat was ook een groter spanning in de clan.

Langzaam begon de zon op te komen, Shadowpaw, die alleen voor het kamp zat keek hoe het prachtige licht op hem en het gebied om hem heen viel. Oranje stralen van licht kleurden de bladeren, de stammen van de bomen en de struiken. Verschillende verse geuren droven in zijn neus, een prachtig begin van zijn morgen. Beter dan een paar manen geleden, toen hij elke dag wakker werd van een erge nacht merrie over zijn ouders, maar Flameclaw hielp en bleef hem helpen. Langzaam stond hij op en strekte snel zijn voorpoten, zijn staart sleepte achter zich aan terwijl hij zich een weg baande door de struiken. Toen hij dacht dat hij wel ver genoeg verwijderd was van de kattengeuren die prooien ouden afschrikken dook hij ineen, zijn borst raakte net nmiet de grond. Voorzichtig kroop hij poot voor poot naar een struik die vol zat met rood glimmende besjes, maar Shadowpaw wist dat hij nooit vreemd uitziende planten moest proeven, of erger nog, eten. Met zijn bekje een stukje open voor de extra geuren spotte hij al gauw een verse prooigeur, merel! Zijn groene ogen flitsten van de ene naar de andere kant, en al gauw zag hij de vogel. Zijn oranje snavel stak in de grond, op zoek naar enige wormen en zijn staart was hoog in de lucht geheven. Hongerig kroop Shadowpaw naar voren en liet zijn klauwen zien, zijn spieren spanden zich en hij begon zich klaar te maken voor de sprong. Toen hij hoorde dat de vogel iets te pakken had en zíjn prooi op wilde gaan eten sprong hij op, hij voelde hij de lucht onder zijn vacht kwam en al snel de groezilige wolk van aarde en zand in zijn ogen. Snel probeerde hij de vogel te vinden in de wir war van aarde en veren. Zijn poten stampten in het wilde rond en raakten uieindelijk de poten van de vogel, Shadowpaw voelde kleine druppeltjes bloed uit zijn poot stromen. Maar richtte zich snel weer op de vogel. "Hebbes!" Gromde hij en doodde het wezen met een snelle beet.
Met trots opgeheven kop liep hij het kamp binnen, zandkorrels vielen van zijn vacht en hij liet soms wat rode vlekjes achter. Maar dat kon hem allemaal niet schelen, hij had iets gevangen! Zonder op te letten waar hij liet, voelde hij even later iets tegen zich aan botsen. Geschrokken keek hij omlaag en liet de merel vallen. Avalanchepaw lag versuft op de grond, voordat Shadowpaw 'Gaat het?' kon vragen, zag hij héél even een woedende flits in haar ogen, maar die verdween toen ze zag wie hij was. Was het door zijn wat-tragische verleden? ''Hallo Shadowpaw*'' Zei ze, moest hij nu doorlopen en haar nageren of voor één keer een gesprek aangaan met iemand die hij niet zo goed kende? "Hey, Avalanchepaw. Gaat ie wel een beetje?" Maar voordat hij door had wat hij zei drong hem iets tot zich door, Avalanchepaw deed veel met haar uiterlijke n hij zag er op dit moment niet uit!

(Ben ook Aval, maar kan niet op haar komen en ze is nu langharig, er komt een nieuwe avatar en ze nu nog een kit) De grijze kater begroette haar vriendelijk "Hey, Avalanchekit. Gaat ie wel een beetje?" De langharige poes keek hem glimlachend aan, ''Ja, hoor, dat kan wel eens gebeuren'' wat zei ze nou? Dat waren geen woorden voor haar. Maar blijkbaar nu wel, ach, misschien ook beter... Shadowpaw zag er vies uit en dat duidde aan dat hij iets wild had gedaan, waarschijnlijk op jacht of zo. Dat zal zij straks ook leren en dan zal ze leren vissen, iets wat gebruikelijk in de clan. ''Zal ik je even iets beter maken?'' vroeg ze, maar ze wachtte niet op antwoord en ging meteen naar hem toe. Om hem eens stevig onder de handen te nemen, eigenlijk onder de tong. Haar tong schraapte over zijn vacht heen en zo haalde ze de modder wat weg, moeilijk was het wel. ''Help eens mee'' zei ze onder het likken door. Waarom deed ze dit? Nou, gewoon, ze wou wat betreft netheid iedereen helpen, dus. Onder het likken, wou ze een gesprekje starten, altijd wel leuk om met iemand te praten en waarschijnlijk ook goed voor Shadowpaw. ''Hoe is jou leven, afgezien van je ouders?'' vroeg ze hem en ze haalde een klittenbol weg, het ding bleef even op haar tong hangen en ze moest veel doen om hem er af te krijgen. ''Wat een erge dingen'''zei ze bij de volgende klittenbol en ze moest lachen, niet heel hard, gewoon dat ze lol had. ''Heb je een leuke mentor?'' vroeg ze daarna, ''Ik hoop dat ik een leuke krijg'' voegde ze er vlug bij. ''Woeps, sorry'' Per ongeluk had ze Shadowpaw over zijn oog gelikt. Opeens kwam er een andere kat bij, die geamuseerd zat te kijken. ''Zo, mag ik zodadelijk?'' vroeg hij geamuseerd, ''Nee, dan ben ik gesloten'' antwoordde ze en de warrior lachte even en ging toen weg. Uiteindelijk was het klaar en was bijna alle rommel weg, Avalanchekit ging wat naar achteren, om het te bekijken. Wat was hij mooi, nu hij schoner was dan net, kon je dat goed zien. ''Wat ben je mooi'' zei ze bewonderd, ''En nu niet meer door de modder rollen graag'' grapte ze, met een strenge toon. Ze glimlachte en wachtte op antwoord, sommige katten glimlachte raar naar hun en twee apprentices zaten te fluisteren en dat ging duidelijk over hun. Vreemde katten...