good things take time

"Mooie vangst" miauwde hij en hij wiebelde met het puntje van zijn staart en Dewpaw glimlachte terwijl ze naar haar pasgevangen muisje keek. Hij was niet erg groot, maar het was één van de eerste prooien die ze alleen had gevangen. De rest was altijd net op het laaste moment tussen haar poten verdwenen, zeker de prooien welke eigenlijk nog net iets te groot waren voor haar en iets waarvoor ze eigenlijk nog net wat meer training had moeten hebben. "Had je ooit al een konijn of een haas gevangen? Of de theorie erachter gehoord?" vroeg Stallionheart aan haar en de katten schudde met haar kop. "Nee, mijn mentor zou er over beginnen maar toen, uh, ja" miauwde ze doelend op het feit dat de kater er niet meer was.

Ze vondt het niet heel erg lastig om over haar oude mentor te praten, maar als ze dan hoorde dat hij een goede mentor was geweest had ze gewild dat hij haar langer had kunnen trainen. Dat ze later misschien net zo'n goede mentor zou worden als hij was, maar dat betwijfelde ze wel een beetje. "Polarwind was een goede mentor" miauwde hij vriendelijk terwijl hij even met zijn staart over haar rug streek. "Goed, dan beginnen we met de basis. Ben je snel?" Vroeg hij daarna en ze knikte nadat ze eventjes dacht. "Volgens Polarwind wel," zei ze. Ze leek dan misschien iets breder door haar pluizige en lange vacht, maar nu dat het allemaal nat was bleek dat er eigenlijk niet heel veel van de kattin overbleef. Ze was slank en haar poten waren dun, maar daardoor was ze wel sneller en wendbaarder dan sommige andere katten in de clan.

"Dan is het eigenlijk vrij simpel. Wees sneller als het konijn" miauwde hij en glimlachte even waardoor Dewpaw hem aankeek alsof hij gek geworden was. Sneller zijn dan een konijn? "Het gaat ook vaak makkelijker om met twee te jagen op een konijn, de ene kat drijft en de andere stelt zich verdekt op om zo een verrassingsaanval te doen. Als jij jezelf verdekt opstelt doe ik de rest. Blijf maar hier" miauwde hij en hij gaf haar een knipoog terwijl ze haar bek opende om wat te zeggen, maar voordat dat kon was hij al weg en keek de apprentice een beetje verbaasd om haar heen. En nu? Ze moest zich verstoppen om een verrassingsaanval te doen, dus deed ze maar wat de kater van haar vroeg terwijl ze eigenlijk gewoon achter hem aan wou lopen om hem nog meer te vragen en om het uit te stellen.

Nerveus zwiepte haar staart heen en weer terwijl de deputy op zoek was naar een konijn. Haar goudgele oogjes keken over het gras, maar toen ze merkte dat Stallionheart eraan kwam opende haar bekje een beetje van de spanning. Als dit haar niet zou lukken kon ze zichzelf wel voor kaar kop slaan. De kattin sloop iets dichter naar het soort van pad waar de kater langs zou komen met het konijn voor hem uit. Haar nagels klapte uit en toen ze nog dichterbij kwamen sprong ze het gras uit om het konijn te vangen. Een gefrustreerd gebrom rees in haar keel toen deze tussen haar poten vandaan schoot en rende zo hard als ze kon achter het pluizige ding aan welke rende voor zijn leven. Letterlijk. Haar poten renden nog sneller en nogmaals dook ze op het konijn af welke nu tussen haar klauwen zat. Met haar kaken om het konijn beet ze door en al snel spartelde het diertje niet meer waarna ze terugliep naar Stallionheart terwijl haar flanken op een gehaast tempo op en neer gingen.

Op een rustig, zeer rustig drafje liep de kattin terug naar de ander en gaf hem een knikje terug. Eerst op adem komen en dan zou ze wel weer verder praten. Haar flanken gingen nog steeds snel op en neer en haar neus voelde droog door het ademen. Ze bracht haar kop wat dichter naar de grond en legde het konijn neer tussen haar poten. "Laten we StarClan danken voor het leven van dit konijn" miauwde de kater en hij boog een moment in stilte respectvol zijn kop terwijl de apprentice hetzelfde deed. Het konijn lag nog steeds tussen haar poten en toen haar goudgele ogen op het pluizige wezen vielen kon ze niet geloven dat ze dit beestje met de hulp van Stallionheart zojuist gevangen had. "Viel dat mee of tegen?" Vroeg de kater haar en ze liet zich -redelijk dramatisch- op de grond vallen om verder op adem te komen. "Het viel mee, dat zie je toch?" Miauwde ze half hijgend en met een overduidelijk grappende ondertoon.

Met een grote grijns keek ze hem aan voordat ze weer opstond en achter hem aan liep toen hij het konijn pakte en haar vertelde dat ze de muis mee kon nemen. Ze pakte het muisje en knikte toen hij haar vertelde dat die naar de elders kon. Haar staart swiepte heen en weer terwijl ze hem volgde terug naar het kamp waar ze de kleine muis bij de elders neerlegde en terug ging naar haar eigen den.

[ dew topic uit ]