I'm going to be a father.

Hoe meer het besef tot hem door begon te dringen dat hij vader zou worden, hoe meer hij begon te ontdekken wat zijn emoties daarover waren. Want ondanks het feit dat Puppysnarl er niet al te enthousiast over was, wilde hij de kittens juist wel hebben. Zijn hart klopte sneller bij het idee dat hij eindelijk afleiding zou hebben, dat hij eindelijk een reden zijn hebben om graag door te gaan met zijn leven. Het volle besef was tot hem doorgedrongen dat hij zijn Clanmates en zichzelf verwaarloosd had toen hij dacht dat hij ging sterven en hoewel hij nog steeds niet al te open was tegenover ze liet hij ze al wel meer toe dan eerst. Hij ondernam weer stappen om de Clan terug op te bouwen en zat niet meer als een zielig hoopje vacht aan de rand van het kamp als er iets gedaan moest worden. De dood van zijn broer had hem in shock gebracht, maar nu begon hij langzaamaan over die shock heen te komen. Het was alleen triest te noemen dat zijn bijna doodservaring hem daaraan had moeten laten herinneren, maar hij nam aan dat het beter laat dan nooit kon komen. En hij had geluk dat hij zich nog niet bij StarClan had gevoegd, anders had Puppysnarl de kittens inderdaad alleen op moeten voeden. Nu kon hij haar bijstaan. Hij was ervan overtuigd dat als ze beiden hun steentje bijdroegen, ze het zo slecht nog niet zouden doen, ook al hadden ze nauwelijks ervaring. Butterpact merkte dat hij steeds meer en meer in de richting van de nursery liep om te kijken hoe de kittens daar behandeld werden door de queens. Misschien kon hij wel wat ervaring opdoen, al wist hij diep in zijn hart eigenlijk wel dat als de kittens uiteindelijk daar zouden zijn, hij heus wel wist hoe hij zou reageren. Zijn blik viel op een kleine kitten die hem naderde en met een voorzichtige glimlach bewoog hij naar haar toe, ervoor zorgend dat hij niet te veel druk op zijn gewonde buik zette. “Dag, Lilykit,” begroette hij haar met een knikje. “Is het niet te koud voor je zo bijna buiten de nursery?”

Butterpact gaf een knikje toen de kitten antwoord gaf, maar blokkeerde toch haar enige uitweg dat naar het kamp zou leiden. Hij was niet heel erg bekend met de nursery, maar hij wist wel dat kittens enkel onder begeleiding van hun moeder of een queen naar buiten mochten. Hij ging een uitzonderingen maken op die regel. Hij had het gevoel dat als hij zelfs geen verantwoordelijkheid over zijn broer kon nemen, hij dat al zeker niet zou kunnen met de kitten. Hij keek even langs de kitten heen om de nursery in zich op te nemen en stelde zichzelf voor hoe het zou zijn als zijn kittens geboren zouden zijn. Aan de ene kant maakte het hem angstig omdat hij wel eens van die horrorverhalen had gehoord dat queens konden sterven tijdens de geboorte, maar aan de andere kant was daar ook die lichtelijke hoop tussen dat de kittens zijn gedachten zouden verzetten en hem nog meer open zouden stellen naar zijn Clan toe. Zijn aandacht werd weer getrokken toen Lilykit haar vraag stelde en onwillekeurig gleed er een kleine glimlach om zijn lippen. “Nee, ik heb nog geen kittens,” beantwoordde hij de vraag. “Maar ik ga wel binnenkort een nestje krijgen met…” Bijna wilde hij zeggen “met mijn partner”, maar dat zou een leugen zijn die zelfs hij niet kon onderhouden. “Met Puppysnarl,” zei hij dus maar, al wist hij niet of Lilykit Puppysnarl kende omdat de flame point zich niet in de buurt begaf van de nursery en dat nu, nu ze zwanger van hem was, dat waarschijnlijk ook niet vaak ging doen. “Dus je krijgt er binnenkort weer wat vriendjes bij om mee te spelen,” besloot hij, een kalme blik in zijn ogen en een glimlach spelend om zijn lippen.  

Butterpact kon zien dat het vooruitzicht van nieuwe speelmaatjes wel goed in de smaak viel bij haar. Het was niet alsof RiverClan geen kittens had, maar hij kon zich voorstellen dat nieuwe speelmaatjes altijd wel geapprecieerd werden. Dan zou zijn nestje het jongste zijn van heel de nursery besefte hij zich. Of er moest nog een queen vlak na Puppysnarl bevallen. Gelukkig waren kittens zoals Lilykit jong genoeg voor zijn kittens om nog een tijdje mee te kunnen spelen. En eer dat Lilykit een apprentice zou worden, zouden er wel weer andere nestjes zijn waar zijn kittens mee konden spelen. Nee, hij dacht niet dat zijn kittens iets te kort zouden komen. Het lag natuurlijk ook een beetje aan hun eigen karakter of ze vriendjes zouden maken. Hij was zelf zowel als kitten als apprentice zijnde behoorlijk arrogante geweest en eigenlijk hoopte hij dat zijn kittens dat trekje een beetje achter zich zouden laten. Het was vreemd om te zien hoe hij op zo’n korte tijd opeens zo volwassen was geworden. Niet dat StarClan hem veel keuze had gelaten met alle ellende die ze hadden afgeroepen over de Clans, maar goed. “Dat zeker, maar dat zal ook niet zo lang duren,” zei hij op een geruststellend manier tegen haar. “Voordat je het weet, zou je wensen dat ze een paar seconden stil konden zitten.” Hij grijnsde en gaf vervolgens een knikje op haar volgende vraag. “Dit is mijn eerste nestje, dus ik wilde inderdaad kijken hoe het hier is. Misschien hier en daar wat tips krijgen in verband met de opvoeding.” En ook gewoon zien hoe de kittens met elkaar omgingen.

Butterpact snorde en trok geamuseerd met zijn snorharen toen Lilykit haar voorstel deed. Het was al een hoop moons geleden sinds dat hij zijn tijd hier had doorgebracht als kitten zijnde en eigenlijk was er niets veranderd, maar hij had heus wel in de gaten dat de kitten zich verveelde en dat dit haar af zou leiden van de dagelijkse sleur als kitten zijnde dat bestond uit eten, slapen, spelen en dan weer gaan slapen. En dus besloot hij om haar een lol te doen en net te doen alsof dit één van de eerste keren was dat hij hier kwam. Misschien leerde hij zo ook wat queens en kittens kennen van andere nestjes zodat hij een beeld had hoe het zijn kittens zou vergaan als ze eenmaal geboren werden. Ze zouden het in elk geval wel kunnen vinden met deze kitten, daar was hij zeker van. “Geef me maar een rondleiding,” snorde hij. “Ik weet zeker dat jij de nursery veel beter kent dan ikzelf."

Butterpact grinnikte en zijn snorharen trilden geamuseerd toen hij de opmerking van Lilykit hoorde. Ze leek haar taak als gids duidelijk serieus te nemen en Butterpact kon het niet laten dat hij begon te lachen toen hij haar met haar staart hoog in de lucht de nursery in zag gaan, net alsof ze een leader was die haar Clan ging leiden naar een belangrijkere Gathering. Hij liep haar achterna en ging vervolgens naast haar staan. De geur van melk drong zich in zijn neusgaten en de aangename warmte deden hem denken aan de tijd dat hij zelf een kitten was. Hij herinnerde zich de vele speelgevechten die Breakingpoint en hij hadden gehad. Het had dikwijls geresulteerd in een boos meningsverschil omdat ze altijd te ruw met elkaar speelden. Hun moeder had er dan tussen moeten komen, wat haar ook de nodige frustratie gaf. Hij slikte. Zijn moeder had al een hele tijd niet meer tegen hem gesproken en Butterpact vroeg zich echt oprecht af of zijn moeder hem kwalijk nam voor de dood van haar zoon. Hij schudde zijn gedachten weg en keek naar Lilykit toen ze haar vraag stelde. “Wel, jij bent de gids,” zei hij plagerig tegen haar. “Dat wil zeggen dat jij beslist welke kant we opgaan en wat je als eerste wilt uitleggen.”

Het was eerlijk gezegd nogal grappig om door een ruimte gegidst te worden waar hij zijn kittentijd gespendeerd had. Het leek niet zo lang geleden sinds dat hij en Breakingpoint met elkaar gespeeld hadden, roepend om hun moeder als één van hun de ander te hard beet. Het riep vage, blije herinneringen aan hem op, maar vulden hem ook met verdriet omdat hij wist hoe hij Breakingpoint de laatste tijd behandeld had en dat hij dat niet meer terug kon nemen. Hij wilde dat hij nog één keer tegen zijn broer kon praten zodat hij kon zeggen dat het hem speet, maar StarClan vond dat het nog niet zijn tijd was om heen te gaan. Als dat wel zo was geweest, dan was hij bezweken geweest aan de verwondingen die de WindClanner hem bezorgd had. Maar gelukkig had StarClan hem een tweede kans gegeven, al betekende dat dat hij zijn broer voorlopig nog even niet zou zien. Butterpact werd uit zijn gedachten gehaald door Lilykit die hem een vraag stelde en even gleed zijn blik in de richting van het nest waar Puppysnarl lag. Of toch tenminste normaal gezien moest liggen. Hij rolde een keertje overdreven met zijn ogen en keek Lilykit toen met een glimlachje aan. “Ja, Puppysnarl heeft haar nestje hier,” zei hij tegen haar. “Ik geloof dat ze daar ergens ligt.” En vervolgens wees hij in de richting waar hij vaag haar geur kon ruiken.

Butterpact keek geamuseerd naar Lilykit toen ze aangaf dat ze ging proberen om het te onthouden. Het leek hem duidelijk waarom: ze wilde natuurlijk met zijn nestje kunnen spelen zodra ze oud genoeg waren. Het deed Butterpact goed dat er al het vooruitzicht was dat in elk geval één van de kittens hun vriendje wilde zijn. Het zou natuurlijk aan de karakters van zijn kittens liggen of dat ook zou lukken. Hij kon zich herinneren dat hij zichzelf, zeker toen hij ouder werd, zodanig arrogant opstelde dat er niet veel kittens waren die met hem wilden spelen en dat zijn broer zowat de enige was die het met hem uit kon houden. Er verscheen een kleine brok in zijn keel toen hij aan zijn broer dacht en snel schudde hij zijn kopje. Nee, hij mocht zijn verdriet niet laten blijken. Niet nu hij in de buurt van deze kitten was, die juist zo haar best aan het doen was om hem op zijn gemak te stellen en duidelijk interesse toonde naar zijn toekomstige netjes. “Ik weet zeker dat ze het leuk zouden vinden als je met ze zou willen spelen, Lilykit,” sprak hij met een warme glimlach tegen haar. “Ik weet natuurlijk niet hoe veel het er worden, maar het zou zomaar kunnen dat je opeens vijf nieuwe vriendjes erbij krijgt.” Vijf leek hem wat veel en zou hem ook hoofdpijn kunnen bezorgen, maar hij was er vrij zeker van dat hij stuk voor stuk erg veel van ze ging houden. En dan maakte het niet uit hoe veel stuks ze zouden bestaan.