She's planting sacred lotus flowers

Vandaag had de witte kattin de tunnels omgeruild voor de buitenlucht, en was ze er in haar eentje op uit gegaan. Ivoryrose kon de frisse lucht zo nu en dan eens gebruiken. Anders zou ze al haar dagen in de tunnels slijten en haar besmettelijke vacht besmeuren met donkere smeren. Ze had een dansende pas waardoor haar bevederde staart vrolijk op en neer tikte, en dit kon de indruk geven dat ze goed gehumeurd was. Dat hoefde niet per definitie ook zo te zijn. Het was een wapen van haar geworden. Haar sierlijke lijf zo bewegen dat ze andere kon verwarren en katers hun hoofd dol kon maken. Ze glimlachte zacht. Het was een minder gevaarlijke trek die ze over had genomen van haar moeder, al besefte ze dat zelf niet. Snowbird was gestorven vlak nadat Littlepaw was geboren, en kort nadat zij een apprentice zou worden. Dat was inmiddels alweer een tijd geleden en ze dacht er nauwelijks meer over na.

Ivoryrose rilde zachtjes toen een koude windvlaag door haar dunne vacht trok. Als ze geen windclan bloed had zou een tunneler al gauw kou vatten op de open hooglanden. Maar ze had haar moeders bloed in zich, en haar moeder was de koudste van allemaal geweest. Koude wind zou haar weinig deren.

Ze spitste haar oren en hief haar kop op toen ze de ShadowClan geur begon op te vangen. De grens was niet ver nu meer, besefte ze. WindClan had geen directe ruzie met ShadowClan, en als je het sommige katten vroeg stonden ze op semi goede voet met elkaar. Althans, wanneer het hen schikte. Ivoryrose was enkel benieuwd naar de geur die met de wind mee kwam en haar vertelde dat er een shadowclanner dicht bij de grens wandelde. Te dicht. Ze dook het hoge gras in en stak haar staart omhoog zodat het witte puntje er bovenuit kwam. Als een vredesvlag. Ze liet een zacht, snorrend miauwtje horen toen ze het gras hoorde ritselen en stak haar kopje er doorheen. “Wie gaat daar?” Miauwde ze zacht, en ze keek de vreemdeling recht in de ogen. Hun neuzen waren zo dicht bij elkaar dat ze bijna elkaar aanraakte.

TAG @Acorndust

Hij liep momenteel vlak langs de grens met Windclan, zich er zeker van makende dat er geen Windclanner weer overgestoken was recentelijk om eventueel Pepper weer te komen opzoeken. Als ze netjes aan de grens wachtten was dat al anders, maar als ze zonder toestemming de grens over kwamen, dan stuurde hij ze zo weer terug. Plots hoorde hij een stem en hij draaide zijn kop in de richting waar het vandaan was gekomen, waardoor hij bijna de neus van een Windclanpoes raakte. Snel zette hij een stap naar achteren en bekeek hij de poes kort. Aan haar staart kon hij zien dat ze vrede wilde en geen gevecht. Hij dwong zijn vacht dan ook te gaan liggen, nadat het overeind was gaan staan bij het zien van de poes. "Wat brengt jou hier?" Besloot hij haar te vragen zonder antwoord te geven op haar vraag. De meeste zouden toch wel weten wie hij was?

Het duurde een halve seconde voordat Ivory besefte met wie ze te maken had. De grote, langharige tom sprong met een lenige beweging achteruit en instinctief trok zij zich enkele centimeters terug. Haar blauwe ogen fonkelde toen ze hem met een hele strakke blik aan keek. “Ik ben de grens aan het bewaken voor katers die er te dicht bij komen,” Haar masker brak en ze toonde hem een plagerige glimlach. Haar staart stak nog steeds naar boven. “Zo te zien is dat hard nodig.” Snorde ze met een zacht lachje.

Specifiek voor katers die te dichtbij kwamen? Hij kon het niet helpen om kort te lachen bij die opmerking. "Alleen voor katers?" Vroeg hij dan ook. Hij was dan misschien dichtbij de grens geweest, maar hij was er niet een die de grens zo maar zou oversteken. "En dicht bij de grens lopen is niks mis mee." Niet dat hij dat zelf niet ook verdacht zou vinden om plots een geur dichtbij de grens te ruiken van de andere clan. Toch vond hij het wel opmerkelijk dat ze alleen katers had genoemd en geen poezen.