Crying out loud. [FINISHED]

Blizzardpaw probeerde de brok die telkens in haar keel op kwam zetten te onderdrukken terwijl ze moeite deed om uit haar den te komen. Ze vond het verschrikkelijk. Ze vond het verschrikkelijk om naar haar Clanmates te kijken, samen met ze te leven en zich te beseffen wat ze gedaan hadden. Zelfs Icepaw die ze in het begin zo had ondersteund, wilde ze nu even niet meer zien. Hij had haar achtergelaten. Hij had zich van haar weg gekeerd toen de grond onder haar poten leek door te zakken en ze juist op dat moment iemand nodig had gehad om haar te ondersteunen. Maar iedereen was te druk bezig geweest met zijn eigen gevecht. Niemand had de kat onder haar gezien wiens leven langzaam uit zijn lijf vloeide. En daar was RiverClan verantwoordelijk voor. Boos klemde Blizzardpaw haar kaken stevig op elkaar, haar klauwen uit hun hulzen schieten en zich diep borend in de grond onder haar. Wat zou ze het toch graag op een schreeuwen willen zetten. Wat zou ze hun toch graag willen beschuldigen waar iedereen bij stond, waar iedereen het kon horen. Maar iedereen leek een goede reden te hebben waarom hij of zij een bepaalde actie ondernomen had. Haar blik richtte zich omhoog, naar de warriors den. Daar was nog iemand die een moord op zijn geweten had. En ja, oké, ze hadden Steppingstone verloren aan het gevecht, maar ze waren Steppingstone in eerste instantie verloren omdat ze naar the Heatherfields waren gegaan. Het was hun eigen schuld. Het was Bútterstar’s eigen schuld. En nu moesten ze daar allemaal mee leven. Maar niemand leek spijt te hebben, niemand leek berouw te hebben voor wat hij of zij gedaan had. En daar kon ze nu even niet meer tegen. Met een grauw draaide ze zich om, snel het kamp uit rennend zodat niemand iets aan haar zou vragen, zodat ze geen taken voor ze uit hoefde te voeren. Niet nu. Niet vandaag. Haar poten lieten diepe groeven achter terwijl ze rende en hoewel ze eerst geen eindbestemming in gedachten had, kwam Fourtrees na een poosje toch in zicht. De brok in haar keel was inmiddels overweldigend geworden en het enige waarom ze haar rennende beweging af moest kappen, was omdat snikken en hard rennen niet tegelijkertijd ging. En dus werd het een combinatie van lopen, hysterisch naar adem halen en ondertussen de tranen vrij over haar wangen laten lopen.

En opeens was daar iemand bekend. In eerste instantie wilde Blizzardpaw panikeren en zich snel wegdraaien zodat de desbetreffende kat haar niet in deze staat zou zien, maar plotseling herkende ze de stem en de geur van de kat die voor haar stond. Branchpaw. De apprentice die ze een tijdje voor het gevecht tussen RiverClan en WindClan begon had ontmoet en met wie ze een redelijk goede band had gekregen. Net als met Littlepaw. De gedachte deed zeer en zorgde ervoor dat ze nog harder begon te snikken. En omdat ze even niets anders kon dan huilen, duwde ze haar neusje in de vacht van de ShadowClanner en probeerde zich te kalmeren op zijn semivertrouwde geur. En het hielp, wonderbaarlijk genoeg. Hij suste haar en achteraf klonk het misschien cliché, maar op dit moment klonk het als muziek in haar oren, alsof het zo hoorde. Het was ironisch te noemen dat ze in een ShadowClan apprentice die ze net had ontmoet meer steun vond dan in haar eigen Clanmates, maar dat was op dit moment wel de ruwe waarheid. Ze vond even niet de woorden om hem te vertellen wat er aan de hand was, maar dat hoefde ook niet. Even waren het gewoon zij en Branchpaw. Zij die steun bij hem zocht en hij die haar troostte op zijn eigen onbeholpen manier. Na wat een eeuwigheid leek, trok de witte she-cat haar kopje terug en slikte de brok in haar keel weg, wat een stuk makkelijker ging nu ze had kunnen kalmeren. Ze had geen idee of Branchpaw er was geweest in alle chaos met het gevecht tussen WindClanners en RiverClanners, maar ze had er wel lucht van gekregen dat ShadowClan zich er op een bepaald punt mee bemoeid had. “Ik weet niet waar ik moet beginnen,” piepte ze. Ze keek hem aan met haar ijsblauwe ogen, tranen opwellend daar en dreigend opnieuw over de rand te vallen. “Littlepaw is dood,” fluisterde ze. “Ik had hem beloofd dat er vrede zou zijn en dat hij voor mij niets hoefde te vrezen, maar nu is hij dood. En mijn Clan bestaat uit moordenaars.” Ze slikte en duwde haar kopje weer terug tegen zijn vacht aan, haar ogen even sluitend tegen de hardnekkige realiteit. “Oh, Branchpaw, ik kon het gewoon even niet meer aan om in het kamp te zijn. Daarom kwam ik naar hier. En ik… en ik…” Haar stem werd hees van verdriet en ze slikte opnieuw, haar best doende om de brok die weer op kwam zetten tegen te gaan. “En ik ben zo blij dat je er bent.”

De manier waarop Branchpaw haar heen en weer wiegde, had iets rustgevends. Het zorgde ervoor dat ze haar verdriet kwijt kon, dat ze haar gevoelens kon delen en dat ze zich zwak op kon stellen. Haar hart zwol van blijdschap telkens als ze de gelegenheid kreeg om zijn geur in te drinken, om zijn aanraking te voelen en gewoon te weten dat hij bij haar was, dat haar even niks meer stond te gebeuren. Geen WindClanner die naar haar uit kon halen, geen Clanmate naar wie ze moest lachen en vriendelijk doen alsof er niets gebeurd was. Ze was nog liever bij de ShadowClanner dan dat ze terug zou keren naar RiverClan. Ze ging nog liever naar WindClan dan dat ze terugging naar haar eigen den. Maar ze wist dat dat onmogelijk was. En ze wist ook dat ze niet kon laten blijken aan haar Clan hoezeer de dood van Littlepaw haar van haar stuk had gebracht. En toch. Toch haatte ze het om in haar den te liggen, om vlakbij die verrader te liggen die Littlepaw gedood had. Ze ging gewoon door met haar leven alsof er niets was gebeurd, maar Blizzardpaw dacht niet dat ze dit ooit ging vergeven, noch vergeven. Nee, dat zou ze niet kunnen. “Denk je dat echt?” vroeg ze zachtjes aan hem toen hij aangaf dat Littlepaw vast trots naar haar zou kijken vanuit StarClan. Littlepaw was in elk geval niet boos op haar geweest toen ze haar neusje in zijn vacht had gedrukt. Nee, hij had haar eraan herinnerd hoe ze hem beloofd had dat ze hem geen pijn zou doen, dat geen druppel bloed zijn vacht zou verlaten door haar toedoen. En ze was trots dat ze die belofte had waargemaakt, maar het deed haar zo veel pijn dat ze haar andere, onuitgesproken belofte niet waar had kunnen maken. Namelijk dat ze hem wilde beschermen voor de aanvallen van haar Clanmates, dat niemand een druppel bloed van hem zou verspillen. “Daar wil ik niet eens aan denken,” murmelde ze. Nee, ze wilde niet denken aan het feit dat het ook iemand anders dan Branchpaw geweest had kunnen zijn die haar hier hysterisch had aangetroffen. Ze wilde op dit moment bij niemand liever zijn dan bij hem. En dat meende ze met heel haar hart. “Ik denk niet dat ik die angst ooit nog ga vergeten,” sprak ze zachtjes, maar op een al veel kalmere toon dan ze eerst had gesproken. “Opeens stond ik recht voor een WindClan warrior die naar me uithaalde en ik dacht… ik dacht…” Ze dacht echt dat haar laatste uur geslagen was geweest. Maar opeens had de WindClan warrior haar toegesnauwd dat ze een andere tegenstander moest zoeken van haar eigen leeftijd en was hij weggegaan. “Ik wilde een Clanmate van me beschermen,” murmelde ze. “Maar net zoals Littlepaw heb ik ook hem niet kunnen redden.” Butterpact was nog niet dood, maar zijn toekomst lag nu in de poten van StarClan. En ze wist niet eens of hij het ging redden. Ze ademde trillerig uit en inhaleerde zijn ShadowClan geur. “Waarom doet StarClan dit ons aan, Branchpaw? Waarom kunnen we niet gewoon één keer in vrede leven?”

Blizzardpaw glimlachte waterig toen Branchpaw zijn woorden sprak. Ze wist niet hoe het mogelijk was, maar op de één of andere manier sprak hij alle woorden uit die ze op dat moment graag wilde horen, die haar zouden kalmeren en die ervoor zouden zorgen dat ze weer een beetje positiever naar de toekomst keek. Ze wilde dat ze in zijn Clan zat, dat ze elke dag van elkaars aanwezigheid konden genieten, dat ze elke dag steun bij hem kon zoeken en dat ze haar eigen Clan kon vergeten. Ze had zelfs moeite met haar ouders te vertrouwen, die ook dapper hadden meegevochten in het gevecht tegen WindClan. Nou ja, dapper… Ze hadden in elk geval geen kat vermoord, maar ze hadden zich wel gewaagd in een gevecht die van te voren al zinloos leek te zijn. Ja, ze hadden de Heatherfields gekregen, maar voor welke prijs? Steppingstone en nog een paar andere RiverClanners waren dood en niemand vergat de wonden die het gevecht had achter gelaten. En voor wat? Voor een klein stukje territorium waar WindClan toch beter mee om kon gaan dan zij. Ze zuchtte zachtjes, haar blik richtend op Branchpaw. En toen zei hij iets wat ervoor zorgde dat ze een stapje terug deed, wat ervoor zorgde dat ze hem verschrikt aankeek. Hij wist hoe verschrikkelijk het was? Hij snapte hoe zij zich voelde? Hij sprak het precies uit op een manier alsof… alsof hij er zelf bij was geweest. En opeens herinnerde zich weer dat het gevecht halt was geroepen door ShadowClan, omdat Tallstar en Acorndust ertussen waren gekomen. Maar ze had geen idee dat Branchpaw er ook was geweest. “Was jij ook op het strijdveld?” fluisterde ze zachtjes. Misschien was het maar goed dat ze hem niet had gezien. Anders zou ze naar hem toegerend zijn en was ze daar gaan huilen, waar iedereen haar had kunnen zien. En dan zouden ze doorhebben dat ze elkaar veel beter kenden dan de warrior code eigenlijk toeliet. Vervolgens zei hij dat hij wist dat er gelukkig nog goede katten waren en even voelde ze zich helemaal warm worden. “Ik zou jou nooit pijn doen,” murmelde ze. “En ik had Littlepaw beloofd dat geen druppel van zijn bloed door mij verspild zou worden. Die belofte heb ik tenminste kunnen houden.” Ze keek Branchpaw verdrietig aan. “Ik zou je niet pijn willen doen in een gevecht, maar ik wil ook niet dat één van mijn andere Clanmates je aan zou vallen.” Ze slikte. Waarom was alles zo verschrikkelijk moeilijk?

De warmte die ze miste in de blikken van haar Clanmates vond ze dubbel zo hard terug in de ogen van Branchpaw. Ze werd helemaal warm vanbinnen van de manier waarop hij haar aankeek, alsof alles goed zou komen zo lang ze maar bij elkaar waren. En misschien was dat ook wel zo. Blizzardpaw klemde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze aan hem vroeg om samen de nacht in Fourtrees door te brengen. Het liefste wilde ze alle dagen bij hem blijven. Het liefste wilde ze aan hem vragen of er in ShadowClan geen plekje voor haar zou zijn, maar ze was geen kitten meer die dat kon beslissen. Ze had geen ouders die verdeeld waren over twee Clans. Er was geen mogelijkheid voor haar om naar ShadowClan te gaan en als ze rogue zou worden, zou het al helemaal niet meer werken tussen hun. Ze schrok van haar eigen gedachten. Want wát zou precies moeten werken tussen hun? Dit waren enkel onschuldige ontmoetingen, toch? Ja, ze vond Branchpaw knap en ja, ze kon het goed met hem vinden, maar het was niet haar bedoeling dat daar méér uit zou komen. Ze was nog maar nauwelijks bereid om warrior te worden, laat staan dat ze zich al met zo’n kwesties bezig zou houden. Ze verdrong de irritante, vreemde gedachten door zich op zijn woorden te concentreren en voelde een nieuwe brok opkomen in haar keel. Stomme emoties! Ze wilde dat zij ze uit kon schakelen, maar huilen leek het enige middel te zijn dat haar verstaanbaar kon maken op dit moment, dat haar opgehoopte emoties eindelijk een plekje kon geven. “Maar je zal niet kunnen verhinderen dat één van je andere Clanmates mij pijn doet,” sprak ze zachtjes. Ze wilde hem absoluut niet tegen zijn Clanmates laten keren en haar bloed zou tijdens een border fight misschien niet door hem gevloeid worden, maar mogelijk wel door één van zijn Clanmates. En ze had geen idee hoe hij daarop zou reageren als dat zou gebeuren. Ze kon het niet laten om zachtjes te snorren toen hij zijn neusje weer in haar vacht duwde en haar opnieuw probeerde te sussen. Waarom was het zo moeilijk om rust te vinden in de troost van haar eigen Clanmates als het bij Branchpaw vanzelf leek te gaan? “Ik apprecieer je steun enorm, Branchpaw,” fluisterde ze zachtjes. Meer dan waarschijnlijk zou mogen voegde ze er in gedachten aan toe. Ze trok zich wat terug en boog zich dichter naar hem toe zodat hun neuzen elkaar raakten, haar blauwe ogen richtend op zijn groene. Haar hart klopte sneller en even, even leek het alsof heel die oorlog tussen RiverClan en WindClan nooit plaats had gevonden en alsof ze niet meer rouwde om Littlepaw. Even was het enkel zij en Branchpaw, afgesloten van de rest van de Clans en al de problemen die daar onderdeel van waren.

Ja, ze geloofde wel dat Branchpaw ze wel kon hebben. En als ze heel eerlijk was, zou het haar niet eens uitmaken als haar Clanmates pijn gedaan zouden worden door hem. Ze hadden het verdiend, zeker na alle ellende die ze aan hadden gericht. Als ze met één Clan op dit moment medelijden had, dan was het wel met WindClan. Zij hadden niet om dit gevecht gevraagd. Oceanstar had niet om dit gevecht gevraagd. Blizzardpaw kon zich alleen maar voorstellen hoe de she-cat zich moest voelen nadat ze ontdekte dat verscheidene van haar Clanmates niet meer terug zouden keren uit het gevecht, een gevecht waar zij niet eens aanwezig was geweest. Het maakte haar boos, zo ontzettend boos. En het maakte haar ook wantrouwig naar haar Clan. Het zorgde ervoor dat ze haar haat nauwelijks kon onderdrukken, ook al wist ze dat het tegen haar kon werken als ze heel veel pech had. Butterstar zou het kunnen ontdekken en haar een waarschuwing kunnen geven, al dacht Blizzardpaw niet dat ze zich daar ook maar iets van aan zou trekken. Ze dacht niet dat ze nog kon luisteren naar iemand die een order gaf voor een oorlog te starten. Ze slikte en richtte haar blik weer op Branchpaw. Nee, nu mocht ze niet aan ellendige dingen denken. Nu waren het alleen zij en hij. Ze glimlachte toen hij zijn voorhoofd tegen de hare drukte. Hun oortjes raakten elkaar bijna en Blizzardpaw merkte dat ze haar adem een beetje aan het inhouden was. Ze kon het snorren nauwelijks onderdrukken en omdat haar gevoel zei dat ze het niet moest tegenhouden, deed ze dat ook niet. Ze boog haar kop lichtelijk zodat hun oogcontact afbrak, maar drukte in plaats daarvan haar kopje tegen de welving van zijn nek aan. Zijn geur kwam haar tegemoet en Blizzardpaw snorde nog harder. “Konden we maar voor eeuwig bij elkaar blijven,” murmelde ze zachtjes in zijn nek. Het leek net alsof de geur van zijn Clan onbestaande was. In plaats daarvan bleef zijn eigen lekker ruikende lichaamsgeur over. StarClan, wat hield ze van die geur. “Ik vind het zo fijn om bij je te zijn,” liet ze erop volgen, zich even overgevend aan alle dingen die ze wilde voelen en wilde zeggen tegen hem. Gewoon even alle remmen los.

De oorlog had haar hard gemaakt. Waar ze eerst nog vrolijk en naïef was, was ze nu rustiger en meer teruggetrokken. Het was een bijna vreemd gegeven te noemen dat ze zich meer bekommerde om iemand die in een andere Clan zat dan haar eigen Clanmates. Het was ook een vreemd gegeven dat ze tien keer liever in de buurt van katten van andere Clans was dan in de buurt van haar eigen Clanmates. Haar eigen Clanmates probeerde ze altijd als de pest te vermijden. Ze vond het vreselijk dat ze nog steeds in RiverClan woonde. Alles in haar schreeuwde om het op een akkoordje te gooien met Oceanstar om naar WindClan te gaan, maar ze wist dat Butterstar haar nooit zou laten gaan. En als ze haar gedachtegang te horen kreeg, werd ze als verrader gezien en waarschijnlijk uit de Clan gegooid. Hoewel een leven als rogue haar de vrijheid gaf om te doen en laten wat ze wilde, zou het ook een kloof vormen tussen haar en Branchpaw. Hij zou nooit meer op dezelfde manier naar haar kijken als ze verbannen zou worden, welke reden daar dan ook achter schuilde. Dit was gemakkelijk. Ze hoefde enkel de afstand van het kamp naar Fourtrees af te leggen, te hopen dat hij hier was en hem vervolgens hier te ontmoeten. En vervolgens van zijn volledige aandacht te genieten, want geen enkele kat was in de buurt om deze van hem op te eisen. En dat vond zij prima zo. Ze snorde zachtjes toen ze zijn woorden hoorde, al klonk het vreemd en ongeloofwaardig in haar oren. Ze giechelde, voor de eerste keer sinds het gevecht. “Waarom ben ik magisch?” fluisterde ze zachtjes. “Ik ben helemaal niet magisch.” Haar glimlach verdween. “Ik… ik ben gewoon Blizzardpaw.” Ze brak het oogcontact af door onzeker naar haar poten te kijken. “Ik ben gewoon maar een kat die niet meer weet waar ze nu thuishoort,” fluisterde ze zachtjes, misschien ergens wel hopend dat hij dat niet zou horen. Ze wilde zich sterk opstellen tegenover hem, maar iets in haar binnenste zorgde ervoor dat dat zo verrekte moeilijk was.

Bliz. Het klonk aangenaam, het klonk fantastisch. Zeker als het uit zijn mond kwam. Ze had na de oorlog een hekel aan haar naam gehad omdat het haar verbond met haar Clan, maar het was ook de naam waar hij haar mee aansprak, waar hij haar om kende. Als ze dat ging veranderen, wilde dat zeggen dat ze ook de momenten tussen hun ging veranderen. Als ze niet wilde dat ze leefde in haar eigen Clan wilde dat ook zeggen dat ze hun ontmoetingen weg zou vagen. En misschien zou ze dan in zijn Clan geboren kunnen zijn, maar dat wilde niet zeggen dat ze dan dezelfde band hadden gehad. Misschien waren ze dan gewoon Clanmates geweest die elkaar begroetten, met elkaar gingen jagen en dat soort dingen, maar was het voor de rest tot niks gekomen. Het was moeilijk voor te stellen omdat de band die ze nu hadden zo echt aanvoelde, maar ze wist ook wel dat ze haar eigen Clanmates geen blik waardig gunde op dit moment. Ze slikte en keek Branchpaw aan toen hij verder praatte. De woorden die hij zei waren perfect, maakten haar warm vanbinnen en zorgden voor nieuwe tranen in haar ogen. Alleen waren deze tranen van blijdschap, van opluchting. Er was toch iemand die van haar hield, iemand die haar een thuis wilde bieden, al was het natuurlijk anders dan een echte thuis, waar ze kon eten en kon slapen. Dat kon ze natuurlijk niet van hem verlagen, maar de momenten en de herinneringen die ze hier opbouwden, konden voor altijd blijven. Tot iemand hun zou ontdekken en de veilige bubbel zou doorprikken. Totdat hij misschien iemand anders zou vinden. Alleen de gedachte al deed pijn en Blizzardpaw drukte haar kopje tegen zijn borst aan, zoekend naar genegenheid, zoekend naar veiligheid. “Oh, Branchpaw,” sprak ze zachtjes. “Ik wil ook echt bij niemand liever zijn dan bij jou.” Ze snorde. Ze wist dat dit verkeerd was, wist dat dit tegenstrijdig was met alles wat ze van de code had geleerd, maar was hun oorlog dan niet tegenstrijdig geweest? Was StarClan blij met het aantal rekruten dat zich bij hun had gevoegd? Nee. Dus niemand moest haar ook maar iets zeggen over wat ze hier deden. “Je laat me zo veilig voelen. Alsof me niets kan overkomen.” Wat een belachelijke gedachte was, maar wel de realiteit voor haar. “Ik… ik hou van je,” murmelde ze, haar kop nog altijd verborgen tegen zijn borst, haar lichaam steunend tegen de zijne.

Blizzardpaw dacht niet dat ze zich meer sereen kon voelen dan op dit moment. Haar hoofd steunend tegen zijn borstkas, haar neus zijn geur inademend, haar hart zo hard kloppend dat hij het vast moest voelen weerkaatsen tegen hem aan. Zijn geur was heerlijk, afleidend. Ze rook nog maar vaag dat hij uit een andere Clan kwam en zelfs dat deerde haar niet meer. Soms kon je gewoon door de Clangeur van iemand heen ruiken en dan rook je de lichaamsgeur van die kat. En soms viel dat tegen, maar in zijn geval viel het mee. Ze kon het nauwelijks omschrijven, maar het was best wel sterke geur dat in haar neusgaten bleef hangen en dat ze, als ze zich hard genoeg concentreerde, weer voor de geest kon halen als ze uit elkaar waren. Blizzardpaw voelde dat al zijn spieren zich aan begonnen te spannen nadat ze haar woorden had gesproken en eerst vroeg ze zich af waarom, maar daarna was het net alsof de warmte verdween en plaatsmaakte voor een ijskoud gevoel, kouder dan de rivier in een helse winterperiode. Ze wilde zich excuseren voor de woorden die ze had gesproken, maar toen ze haar kopje terugtrok en in die verleidelijke, bijna magnetisch effect hebbende groene ogen keek, meende ze weer elk woord dat ze zojuist tegen hem had gesproken. En dus klemde ze haar kaken op elkaar, gaf enkel een knikje toen hij zei dat hij moest gaan. Ze begreep het. Ze had te veel gezegd, ze had het verpest. Dat vreselijke gevoel verdween echter toen hij meteen daarna zei dat hij haar weer hier zou ontmoeten en ze begon te twijfelen. Misschien moest hij wel echt weg, maar kwam het gewoon erg ongelukkig uit. Blizzardpaw probeerde er niet bij stil te staan dat hij het niet terug had gezegd tegen haar. “Oké,” sprak ze zachtjes. “Ik zal je hier weer ontmoeten.” Vanbinnen schreeuwde het in haar. Want wanneer was snel? Was dat binnen één moon? Was dat over twee weken? Was dat bij de volgende Gathering? Nee, ze kon zich niet voorstellen dat Branchpaw af wilde spreken tijdens een Gathering, waar iedereen de affectie kon zien die zij voor hem voelde. Ze drukte snel haar neusje tegen hem aan en draaide zich weg. En voor de één of andere voor haar onbekende reden sprongen de tranen in haar ogen toen ze zich weg van hem draaide. Ze wist dat ze weer terug naar Clan moest, maar ze wilde niet. Ze wilde hem niet achterlaten. Maar ze wist dat het moest. En dus, na nog één keer over haar schouder te hebben gekeken zodat ze het beeld in zich op kon nemen dat in haar netvlies gebrand stond en waar ze straks hopelijk over zou dromen, draaide ze zich weg en rende vervolgens weer naar haar eigen territorium toe. Op het laatste moment veerde ze echter af naar rechts, naar the Wastelands. Ze wilde even alleen zijn met haar gedachten, met de herinnering aan Branchpaw en haar, daar zo close tegen elkaar staande, zijn neusje op haar kopje en haar kopje tegen zijn borst gedrukt, veilig en sereen.