I only see you

Cottonkit had het helemaal niet leuk gevonden toen een van zijn broertjes ineens weg was naar de medicine den. En hoewel hij wist dat papa daar werkte, maakte dat de leegte in het nest niet minder koud. Misschien was het grootste probleem nog wel geweest dat hij er niks tegen had kunnen doen. Hij had Pythonkit niet kunnen helpen maar ook niet kunnen bezoeken... hij had helemaal niks kunnen doen. Gelukkig was hij nu wel terug bij hun en nu had hij zelfs zijn oogjes open. De rest van het nest had allemaal al lang kunnen zien behalve hij, maar hij was nog te jong om zich hier zorgen over te maken. Toch voelde hij zich altijd opgelucht als hij nu zijn kleine broertje zo zag liggen, waar hij hoorde. Met een klein glimlachje klom hij ook het nest in en ging zonder pardon tegen hem aanliggen, waarna hij zijn grotere kop op Python zijn rug legde. "Hey klein broertje" klonk er zacht maar warm van hem af.

Eenmaal op het comfort wat zijn sibling was begon hij zich ook meer te ontspannen. De warmte was prettig en hij voelde zich tevreden nu hij Python weer bij zich had. Hij mocht niet meer naar papa gaan, hij hoorde hierzo, bij hun. Zacht begon hij te spinnen toen hij het kleinere katje tegen zich aan voelde komen, waarna hij hem een paar likken gaf om zijn affectie te uiten. "Is het fijn nu je ogen open zijn?" Hij had zijn toon wat verzacht nu hij doorhad dat de ander moe was. Toch wilde hij het wel zeker weten dat alles goed met de ander was. Nu zou hij wat kunnen doen, toch? Ja.. Nu zou hij altijd kunnen helpen en zorgen dat ze veilig waren, nu hij erbij was.

Dat was vreemd. Geen verschil... Maar voor hem was het super veel verschil geweest. Hij herinnerde zich zelfs nog vrij weinig van hoe het hiervoor was. Al wist hij nog wel dat zijn ogen eerst pijn hadden gedaan door het licht. En dat hij nu kon zien, al was dit vooral praat van de moederpoezen die hij herhaalde zonder er de context van de begrijpen. Toen zijn broertje hem aankeek inspecteerde hij zijn ogen.. ze waren anders. Niet zoals die van mama of van de rest in het nest. Hm. Hij vond het niet leuk. Het anders was zo onzeker. Onzeker voelde zo naar. Hij wilde dat alles normaal was zodat hij zich niet zo naar hoefde te voelen. Vandaar dat hij Python maar een lik tussen zijn ogen gaf, zorgzaam bijna. Op de manier hoe je een wond schoonlikte wilde hij Python ook weer beter likken. "Kan je ook niks zien dan? Doet het pijn?"

Hij wist niet goed hoe hij 'zien' moest uitleggen. Al leek het hem wel logisch dat als iemand die vraag stelde het antwoord waarschijnlijk nee was. Wat ongemakkelijk duwde hij zijn kop maar tegen die van Pythonkit en ging wat meer comfortabel liggen. Zijn kleine hersentjes peinzend over wat hij nu moest doen... "Zien is euh... Zien is zoals ruiken maar dan anders. Ik zie nu dat jij in ons nest ligt, en een bruine vacht hebt, met blauwe ogen. Dat kan je niet ruiken, maar wel zien" Goed genoeg. Maar wat moest hij nu als zijn broer niet kon zien? Dat was wel raar. En raar was slecht. Anders was slecht. Dus zuchtte Cotton eens even diep uit. "Het is niet erg. Je hoeft niet te zien" Een aangename leugen om zichzelf gerust te stellen, al nam hij zich wel voor om vanaf nu heel goed voor zijn broertje te zorgen. Want dat was zijn verantwoordelijkheid nu.

Misschien was zijn broertje hierdoor weggenomen, omdat hij anders was. Omdat er wat mis met hem was. Wat als hij nu vaker weggenomen zou worden hierdoor of juist nooit meer terugkwam? Het bezorgde maar een kriebelig gevoel in zijn onderbuik wat hij niet goed onder woorden zou kunnen brengen. Echter wist hij evengoed dat hij dit beter niet kon laten zien. Zo was het nu eenmaal bij hun in het nest, je zei zulke dingen niet. Toen de ander maar naar hem bleef staren schudde hij ongemakkelijk met zijn vacht en legde zichzelf meer tegen de ander aan, zijn kop tegen zijn nek verborgen. Hier, probleem opgelost.. en misschien kon hij nog wat slapen ook.