Spoiler alert

Bezorgd dat Nettlekit naast de doorningang. Ze tuurde door de nauwe gang naar buiten, zoekende naar die iconische rode vacht. Waterpaw zou vroeg of laat terug moeten komen. Ze hadden immers hier afgesproken. Hij zou vast zoveel te vertellen hebben! En ongetwijfeld tien keer leukere verhalen dan Dogpaw. Die saaie piet. Op momenten als dit was Nettlekit voor even niet de sombere kitten met de scherpe tong. Nu was ze een vrolijke en opgewekte kitten die niet kon wachten tot haar beste vriend terug kwam om alles te vertellen. Ze zouden een regel moeten krijgen tégen het vast houden van kittens in het kamp. Dacht ze toen ze de zon buiten het kamp zag schijnen. Wat wilde ze graag daar zijn! Als ze niet die ene nacht erop uit was gegaan dan was ze al lang naar buiten kunnen gaan. Al langer dan Waterpaw! Maar daar dacht ze nu even niet aan. Niet aan haar jaloezie. Ze wilde enkel Waterpaw zien. En on cue zag ze een rode vacht haar kant op komen. Ze maakte een sprongetje van opwinding en maakte gauw ruimte zodat hij door de doorningang kon komen.

Tag: Waterpaw

De rode kater was deze ene keer niet alleen op uit gegaan. Na het gedoe met de ShadowClanners mocht hij niet meer zo ver gaan tenzij er een warrior of oudere apprentice met hem mee ging. Dat was ontzettend saai, natuurlijk. Maar hoe lang konden ze hem in de gaten houden, right? Apprentice zijn was reuze makkelijk. Een preek deed meer dan genoeg.
Naast dat was er ook nog een reden voor de rode kater om snel terug het kamp in te gaan. Hij had met Nettle afgesproken om samen wat bij te praten. Hij wou haar niet in de steek laten. Dat hij Apprentice was betekende niet dat hun vriendschap weg was. Ze was immers ook ouder dan hij was. En hij durfde te wedden dat ze de volgende ceremonie ook haar Apprentice naam zou ontvangen. Dat moest haast wel.
Een brede glimlach verscheen op zijn gelaat toen hij de grijzige vacht van de poes opmerkte bij de doorningang. Ze zat al op hem te wachten? Zonder om te kijken naar de warrior draafde de rode kater naar zijn vriendin toe. "Hey, Nettle!" Begroette hij haar met een geamuseerde snor. Hij wou haar niet bij haar volledige naam noemen, dan leek het wel alsof hij haar aan het treiteren was met het feit dat hij eerder aan zijn trainingen begonnen was. Hij gaf haar een speelse duw met zijn kopje voor hij verder het kamp in liep. "Kom je mee? Ik heb je zoveel te vertellen." Voegde hij toe. Eerst eten, natuurlijk. StarClan, wat had hij een honger.

Energiek sprong Waterpaw door de doorn ingang en dook hij er aan de andere kant uit. Nettlekit moest onwillekeurig breed glimlachen. Je kon zijn opgewekte energie haast voelen! Vroeger had ze dat vervelend gevonden. Een irritante kit die zijn mond niet kon houden. Nu dat ze vrienden waren vond ze het één van zijn leukste kwaliteiten. “Hey Water!” Zei ze terug, en duwde haar kop terug tegen de zijne, eveneens blij snorrend. “Ja! Ja! Laten we gaan!” Riep ze meteen uit terwijl haar hartje sneller begon te kloppen van opwinding. Oh de verhalen die hij niet te vertellen zou hebben! Ze liep samen met hem mee naar de prooistapel en koos een muis uit voor zichzelf. “Wil je delen?” Vroeg ze. De muis zag er immers vrij groot uit. “Laten we snel een plekje zoeken. Ik wil alles horen!” Zie ze, niet langer in staat haar enthousiasme te verbergen.

De kattin zelf leek erg enthousiast over het feit dat ze eindelijk weer tijd had met hem. En zelf was hij er ook blij om. Maar vergeleken met de kitten die hij manen geleden nog kende leek het wel alsof zijn personaliteit ook overgenomen werd door Nettle zelf. Dat vond hij ook niet erg. Hij genoot van haar gezelschap, no matter what. “Hey Water! Ja! Ja! Laten we gaan!” Snorde ze terug. Waardoor de kater al wat sneller richting de prooihoop draafde. Het duurde dan ook niet lang voor de grijze poes zelf een muis uitkoos. Waterpaw was op het punt om een waterrat voor zichzelf te pakken, totdat ze aanbood om de muis samen te delen. Het ging allemaal wel snel, maar hij vond haar energie zeker vermakend. "Ja, graag." Miauwde hij met een kort knikje. Prooi delen met een Clangenoot was nooit slecht geweest. Vooral nu hij strenger met zichzelf was. Tot hij zijn jaagtechnieken leerde wou hij zo min mogelijk prooi eten. Hij moest het wel zelf verdienen. “Laten we snel een plekje zoeken. Ik wil alles horen!” Riep ze blij. Zijn glimlach werd breder. Dit kon nog wel eens een leuke dag worden. "We kunnen achter de apprentice den zitten?" Probeerde hij maar. Daar ging hij ook voor de halve dag schuilen nadat Mistgaze hem het op zijn kop gegeven had. En niemand had hem gezien ook. "Het is daar best rustig." En dan kon hij haar ook vertellen over zijn avontuur met Pepperpaw zonder dat iedereen zich mee moest bemoeien.

Waterpaw was het gelukkig eens met het delen en dus pakte Nettlekit het bruine knaagdiertje tussen haar voortanden. Kort daarna stelde Waterpaw voor om achter de apprentice den te gaan zitten en hoewel Nettlekit dit een vreemd voorstel vond, stemde ze er toch mee in. Dan hadden ze in ieder geval geen last van vervelende katten die hen stoorde. “Oké,” miauwde ze met haar mond vol en ze volgde hem. De apprentice den bestond uit twee struiken, met daar vlak achter een kleine en beschutte plek omringd door de kampwand en de dichte struiken van de apprentice den. Niemand kom je daar horen of zien. Een perfecte plek voor als je privacy wilde. Een perfecte plek als je geheimen wilde delen. Nettlekit ging zitten en legde de muis voor zich neer. Ze zakte door haar voorpootjes en keek op maar haar maatje. “Brand los!” Sprak ze enthousiast met fonkelende ogen.