Scary scenery.

Onderwerp: Scary scenery. zo 14 jul 2019 - 17:08

Lilypaw klemde haar kaken op elkaar om het vervelende, trekkende gevoel in haar achterpoot zo veel mogelijk te negeren. Ze had zojuist een ferme vechttraining gehad met haar mentor, die haar expres kracht had laten uitoefenen op haar achterpoot. Haar gewonde, bijna verminkte achterpoot, die wonderbaarlijk genoeg toch genezen was en waar ze nu voorzichtig mee om moest gaan. Ze wist dat ze nog maar vier manen training had, ze wist dat de tijd drong, maar ze kon het onmogelijk forceren. En ze wilde dat haar mentor dat begreep, maar in plaats daarvan frustreerde hij zich om haar belemmerde handelingen en werd hij boos op haar als ze een oefening die ze al vaak hadden herhaald met minder elegantie dan voor haar val herhaalde. En om het nog wat erger te maken, waren de nachtmerries ook steviger geworden waardoor Lilypaw aan haar limiet begon te geraken. Dat zorgde ervoor dat ze gespannen rondliep, dat ze de blikken van haar Clanmates vermeed en dat ze zich zo veel mogelijk afzonderde. Ze rende door haar territorium en klemde haar kaken op elkaar telkens als er een pijnscheut door haar achterpoot ging. Uiteindelijk moest ze wel vaart minderen en met tranen van frustratie in haar ogen liep ze weg van de grens van ThunderClan. Opeens was ze in een gebied die ze niet kende, waar ze geen idee van had waar ze was. Eerst voelde ze zich angstig, maar daarna werd ze iets rustiger en keek ze in plaats daarvan verwonderd naar de bomen die gereduceerd waren tot as. Ze huiverde toen ze de al lang vergeten brandlucht rook en wist meteen waar ze was. SkyClan’s vroegere territorium. En aan de pootstappen achter haar te horen, was zij niet de enige kat die op onderzoek uit was gegaan. Ze sloot haar ogen even mismoedig, maar daarna draaide ze zich om om te kijken wie dat het was.

&Dwarfpaw

Onderwerp: Re: Scary scenery. di 23 jul 2019 - 21:52

Dwarfpaw rolde met zijn ogen. Het oude SkyeClan territorium, eng? Niets van waar. Tarpaw had hem gewoon maar wat op lopen te hitsen. Echter had het blijkbaar wel gewerkt. Want een paar dagen later en hier was hij, in het oude SkyeClan territorium. Slechts om te bewijzen dat hij niet bang was. Hij vond het tot nu toe niet veel aan. Slechts wat verbrande bomen? En as? Poeh, wat was daar nou zo eng aan? Dat was dat hele eind lopen nog niet eens bijna waard. De verveling begon dan ook al snel aan hem te knagen en het duurde niet lang voordat Dwarfpaw roekeloos rondliep in het gebied, op zoek naar enige vorm van vermaak. Hij weigerde terug te keren zonder verhaal om te vertellen aan Tar. Zonder gelachen te kunnen hebben over iets doms of op te kunnen scheppen over een of andere overwinning. Hier zou het interessant moeten zijn dan in het WindClan gebied en dus stond hij er op dat hij door het leven op zijn wenken bediend zou worden, al moest hij het zelf forceren. Gelukkig voor Dwarfpaw kwam het vermaak al redelijk snel op zijn pat. De geur van ThunderClan kwam zijn neus binnen en aangezien Dwarf in een door verveling gedreven uiterst vervelende stemming was, bedacht hij zich geen moment. Hij wilde deze ThunderClanner eens even flink uitdagen. Wie wist lukte het hem zelfs om een gevecht uit te lokken. En in dat geval zouden zijn trainingen eindelijk eens een keer van pas komen. Met grote passen stapte hij op de ThunderClanner af, die zich net richting hem omdraaide. Het was een zwarte she-cat met groenige ogen. “Wat moet jij hier?” Vroeg hij haar bits.

-Tarpaw hier is npc