My favorite spider

De bruine kater had net voor de nursery een groepje kittens gespot en natuurlijk had hij het niet kunnen laten om met ze te gaan spelen. Nouja, spelen, het was meer dat hij uitgebreid en heel actief een verhaal wat de elders ooit met hem hadden verteld. Hij was net aan het uitbeelden hoe een van de katten van LionClan een andere kat aanviel toen hij zijn beste vriend spotte. Met een vrolijke lach op zijn gezicht vertelde hij gauw de rest van het verhaal aan de kittens en bood hen gedag. Hij sprong hierna zowat op Waterpaw af. "Hey! Ik was net de kittens aan het vertellen over de super oude clans die hier ooit leefden. Ze leken het heel leuk te vinden." Miauwde hij vrolijk. "Wat heb jij vandaag allemaal al gedaan? Heb je met Thornstar getraind? Wauw, het is echt nog steeds supercool dat de leider jouw mentor is!" rattelde hij door met een brede grijns. Hij was erg nieuwsgierig, dat was wel duidelijk. Een miljoen vragen gingen nog rond in zijn hoofd, maar hij wilde er niet te veel stellen en Waterpaw ermee irriteren.



+ Waterpaw'

Waterpaw had besloten om in het kamp te blijven. Hij kon ook met de patrouilles meedoen, maar hij wist niet zeker of dat wel mocht gezien hij nog niet alle basistraining van Thornstar geleerd had. Hij kon nog niet jagen en ook nog niet vechten. Maar zodra de echte trainingen begonnen zal de leider zelf opmerken wat voor een apprentice hij had. Waterpaw was vastberaden alles te doen om zo voor zijn Clan te zorgen. Dat moest haast wel.
Hij was zonet langs de nursery gelopen in de hoop om Nettlekit te vinden. Maar in plaats daarvan merkte hij al snel de vacht van Ardentpaw op. "Hey! Ik was net de kittens aan het vertellen over de super oude clans die hier ooit leefden. Ze leken het heel leuk te vinden. Wat heb jij vandaag allemaal al gedaan? Heb je met Thornstar getraind? Wauw, het is echt nog steeds supercool dat de leider jouw mentor is!" Miauwde hij vrolijk. De rode kater keek de ander aan met een geamuseerde blik voor hij besloot om stil te gaan staan zodat hij verder met zijn beste vriend kon praten. ”Niet veel, Thornstar is waarschijnlijk druk met zijn leidertaken. Morgen beginnen we de eerste training, dus ik hoop maar dat het makkelijk is.” Hij wou nog wat anders erbij toevoegen, maar waarschijnlijk wist iedereen al hoe enthousiast hij was met zijn trainingen en mentor. Dus hij hield zichzelf tegen en besloot om het onderwerp wat te veranderen. ”Hoe gaat het met jou? Jij hebt Swallowflight als je mentor, is ze streng tegen jou?” Vroeg hij in een speelse toon. ”Swallowflight kan streng zijn maar ze bedoeld het goed. Onder haar toezicht wordt je vast een geweldige warrior.” Dat wist hij zeker. Het was tenslotte ook zijn moeder. Zijn enige moeder sinds Herondulcet dood was.

Hij had niet echt gemerkt dat Waterpaw nog steeds aan het lopen was tot de rode kater stopte. ”Niet veel, Thornstar is waarschijnlijk druk met zijn leidertaken. Morgen beginnen we de eerste training, dus ik hoop maar dat het makkelijk is.” Hij wachtte even, want het leek alsof zijn vriend er nog wat aan toe wilde voegen, maar hij deed dit niet en dus lachte Ardentpaw kort. "Vast wel, ik denk niet dat ze je gelijk het diepe in gaan gooien op je eerste training." Dat was bij hem in ieder geval zeker niet gebeurd, maar iedere mentor was anders. Over andere mentoren gesproken. ”Hoe gaat het met jou? Jij hebt Swallowflight als je mentor, is ze streng tegen jou?” Vroeg Waterpaw op een speelse toon. ”Swallowflight kan streng zijn maar ze bedoeld het goed. Onder haar toezicht wordt je vast een geweldige warrior.” Ja, de rode kater zou dat als beste moeten weten, Swallowflight was zijn pleegmoeder. "Daar hoop ik zeker op. Ik wil niet voor eeuwig een apprentice blijven hoe leuk het ook mag zijn." grapte hij een beetje. "En ik denk dat Swallowflight streng tegen iedereen is." Toch respecteerde hij de zwarte kattin wel. Het was een belangrijke taak om de jonge katten van de clan tot warriors op te leiden en iedereen die gekozen was om een apprentice op zich te nemen verdiende in zijn ogen respect.

Waterpaw keek zijn bruine vriend aan terwijl hij verder sprak over dat Thornstar hem zeker niet zou laten stikken met de trainingen. Dat was natuurlijk onmogelijk, en het klonk ook al idioot. Maar toch liet die gedachte zijn vacht prikkelen. Wat als Thornstar hem niet meer als apprentice wou? Zeker niet na het gedoe met de ShadowClanners. Hij hoopte maar dat de leader dat door de vingers had gezien.
"Daar hoop ik zeker op. Ik wil niet voor eeuwig een apprentice blijven hoe leuk het ook mag zijn. En ik denk dat Swallowflight streng tegen iedereen is." Grapte Ardentpaw, dat had gelukkig Waterpaw's aandacht teruggetrokken. "Ja, daar heb je gelijk in." Snorde hij geamuseerd. Hij had enorm veel respect voor Swallowflight, zij was meestal degene die de zorg op hun had genomen. En al helemaal na Herondulcet's dood. Maar hij was wel bewust van hoe streng ze was, al zou hij dat geen slecht iets noemen. En zelfs hij was al verbaasd dat Mistgaze hem een ergere preek gegeven had. Maar zijn moeder was immers ook al druk. Hij moest maar snel weer is langsgaan.
"Ik heb trouwens ShadowClanners ontmoet, mijn eerste keer alleen op uit." Begon hij na een stilte. Een vragende toon op het einde alsof zijn beste vriend dat onderwerp nog moest goedkeuren. Zijn groene ogen keken in de amberen van de ander. Heey, avontuurtje?

Waterpaw leek het met zijn laatste stelling eens te zijn. "Ja, daar heb je gelijk in." Snorde hij geamuseerd. Zijn vriend leek weer even in zijn gedachten te zitten. "Ik heb trouwens ShadowClanners ontmoet, mijn eerste keer alleen op uit." Brak hij dan de stilte die er was gevallen op vragende toon. SchadowClanners? Waterpaw leek wel al het geluk te hebben, het enigste wat hij op zijn eerste keer alleen het kamp uit tegenkwam was sneeuw. Natuurlijk zouden er ook niet veel katten buiten zijn geweest met dat weer, dus was het redelijk logisch. "Echt?" Vroeg Ardentpaw hem, zijn ogen groot van nieuwsgierigheid. "Waar? En hoe waren ze?" Hij wilde er bijna nog achteraan vragen of ze hem hadden aangevallen, maar aangezien Waterpaw hier zonder enige wonden voor hem stond liet hij dat achterwege. Hij zou wel magische krachten moeten hebben om zo snel te helen.

Gelukkig leek het onderwerp de aandacht van zijn vriend wel te trekken. Want Ardentpaw zelf leek ook erg onder de indruk door het feit dat hij al Clankatten ontmoet had. Hij niet, dan? "Echt? Waar? En hoe waren ze?" Kwamen de vragen. Gelukkig, voor iemand die zelf veel vragen stelde, kon hij ze wel een voor een antwoorden. Waterpaw gaf de bruine kater een knikje voor hij verder sprak. "Bij het Thunderpath," miauwde hij als volgt. "Ik kwam een apprentice tegen, en toevallig was ze op dezelfde dag ook apprentice geworden. Ze was ook aardig, en... Leuk." Hij hield voor kort zijn adem in terwijl hij Ardentpaw voor kort aankeek. Zolang hij hem maar niet over ging praten. Want Pepperpaw was wel een bijzonder iemand. Dat kon hij wel toegeven. "Ik dacht dat ze wel vrienden met me wou worden, dus ik ehm... Ik liep over hun grenzen heen." Ja, geen slimme keuze. Maar de ander zou het vast wel begrijpen. "Toen kwam er een grote kater bij, een warrior, geloof ik. Zijn naam was Acorndust?" Dat wist hij nog wel. Mistgaze had zijn naam luid en duidelijk gezegd. "Hij was niet echt gastvrij tegenover ThunderClanners. Mistgaze moest me redden en... Ja." Dat was zeker iets dat hij niet meer ging doen. Hij mocht dankbaar zijn dat de medicine cat hem gered had. Anders was hij nu al in StarClan. Al was de preek die daarna volgde niet veel beter. Maar oké, hij had van zijn fouten geleerd. That's wat counts.

Waterpaw vertelde dat hij de Shadwoclanners had ontmoet bij het Thunderpath. Oh, was dat niet een beetje gevaarlijk? Ik kwam een apprentice tegen, en toevallig was ze op dezelfde dag ook apprentice geworden. Ze was ook aardig, en... Leuk." Ardentpaw luisterde aandachtig, en ook een beetje verrast. Bedoelde zijn vriend leuk als in meer dan vrienden leuk? Waterpaw moest toch ook wel weten dat dat totaal niet kon. Dat zou alleen problemen brengen. Nee, de rode kater bedoelde het vast als gewoon vrienden, maar waarom zat er dan een korte pauze tussen zijn woorden? "Ik dacht dat ze wel vrienden met me wou worden, dus ik ehm... Ik liep over hun grenzen heen." Wat? "Je ging over het Thunderpath heen?" Vroeg hij, een beetje gealameerd, maar ook zeker onder de indruk. Natuurlijk was het heel gevaarlijk en dom geweest van zijn vriend, maar hij had wel een bijzonder verhaal te vertellen nu. Niet veel apprentices kwamen dichtbij genoeg om het Tunderpath aan te raken en Waterpaw vertelde over zijn ervaring alsof het niets was. Ardentpaw was er zeker van dan veel van de warriors nog bang zouden zijn voor het pad en de monsters die er overheen kwamen. "En, wat gebeurde er toen?" vroeg hij, toch wel erg nieuwsgierig naar hoe het nou was afgelopen. "Toen kwam er een grote kater bij, een warrior, geloof ik. Zijn naam was Acorndust?" Acorndust? Had hij die naam niet ergens gehoord? Toen schoot het hem te binnen, Acorndust was de Shadowclan Deputy. "Hij was niet echt gastvrij tegenover ThunderClanners." De gestreepte kater snoof even goedaardig. "Natuurlijk niet gek! Hij is de Shadowclan Deputy." Vertelde hij aan Waterpaw. Hij wilde net vragen hoe hij eruit was gekomen toen de rode kater hem, misschien een beetje ongemakkelijk, vertelde dat Mistgaze hem had gered. "Daar heb je dan zeker geluk mee gehad," toch kon Ardentpaw een noot van enthousiasme niet verbergen over zijn vriend zijn avontuur. Misschien zou hij er zelf ook wel snel eentje beleven en dan kon hij dat verhaal met hem delen.

Toen hij begonnen was over de ShadowClankat hoorde hij Ardentpaw voor kort goedaardig snuiven. "Natuurlijk niet gek! Hij is de Shadowclan Deputy." Kwam er als volgt. Waterpaw keek terug naar zijn beste vriend. "Ja, daar kwam ik ook kort daarna achter." Zei hij terug. Waardoor hij weer naar beneden keek. De preek van Mistgaze was geen pretje geweest, nee. "Daar heb je dan zeker geluk mee gehad," kwam er tot slot. Hij knikte nogmaals. Ja, maar ergens vertelde hem dat dit niet de laatste keer zal zijn dat Mistgaze hem moest gaan redden. Vooral ook omdat hij vastbesloten was zijn eigen ding te doen. Wat kon hij in dit kamp doen? Nadat hij al de smaak van buiten te pakken had? De gedachte om hier voor nog een week vast te zitten maakte zijn huid al tintelen. "De volgende keer neem ik jou mee." Kwam er als volgt. Want er was zeker 'een volgende keer'. Alleen misschien kon Ardentpaw hem blijven herinneren over wat goed was en wat niet. Of hij kon gewoon zelf de kattenkwaad met hem uithalen.

Ardentpaw kreeg het gevoel dat de rode kater er zeker al op aangesproken was dat hij de Deputy van Shadowclan had ontmoet. Door Mistgaze, hoogstwaarschijnlijk. De medicine cat had hem eenmaal gered van de mogelijk gevaarlijke situatie en terug naar het kamp gebracht. Zeker had ze Waterpaw wel een preek gegeven over wat hij fout had gedaan. Bij die realisatie vulde een gevoel van medelijden voor zijn vriend hem wel. Mistgaze was vast en zeker erg streng geweest. "De volgende keer neem ik jou mee." De belofte bracht Ardentpaw terug naar de realiteit. Echt? Dat zou geweldig zijn! Zou Waterpaw al iets in gedachten hebben? Zou het iets gevaarlijks zijn? Een deel van hem wilde daar geen antwoorden op, maar dat was het deel dat zich aan de warrior code hield. En dat deel van hem was natuurlijk heel belangrijk, maar het nieuwsgierige deel, het avontuurlijke deel van hem, dat wilde zeker wel met zijn vriend het gevaar opzoeken. Een lach kroop langzaam op zijn gezicht bij de gedachte van een avontuur en hij keek Waterpaw recht in de ogen aan. "Deal!" kwam zijn opgetogen antwoord. "En ik ga je er zeker aan houden. Je mag niet alle avonturen voor jezelf houden," Er zat geen verontwaardigheid in zijn stem. Nee, hij vertrouwde erop dat zijn vriend hem zeker wel mee op pad zou nemen nu hij wist hoe avontuurlijk de nieuwe wereld buiten het kamp kon zijn.