Sometimes your name doesn't represent who you are.

Loudkit opende zijn oogjes en opende vervolgens zijn bek om een luide gaap te laten ontsnappen. Zo, hij was ook weer wakker. Hij vroeg zich af welke avonturen hij vandaag weer ging beleven. Het liefste geen herhaling van wat er met Pepperkit was gebeurd, want dat was echt eng. Loudkit had nog steeds een beetje het idee dat het aan hem had gelegen dat ze op de grond was gevallen en zo rillerig was geworden, dus had hij bewust een beetje afstand van haar gehouden. Misschien hielp het wel in de meeste gevallen om je vacht tegen iemand aan te drukken, maar bij Pepperkit was dat duidelijk niet het geval gebleken. Hij zou toch nog eens zijn moeder om advies moeten vragen als hij de volgende keer hetzelfde voor zou hebben. Hij schaamde zich een klein beetje voor de manier waarop hij in paniek was geraakt terwijl zijn zusje, Fuzzykit, duidelijk nergens last van leek te hebben. Zij was niet gepanikeerd, zelfs niet toen ze Pepperkit op de grond had zien liggen. Misschien was zijn reactie wel een beetje overdreven geweest. Hij onderdrukte een kreun. Er zo over na liggen denken had natuurlijk ook geen enkele zin. Hij draaide zijn kopje toen hij naast zich nog iemand hoorde gapen en glimlachte toen hij zag dat het Featherkit was, zijn ietwat teruggetrokken broertje. “Hawlo broertje,” brabbelde hij, waarna hij de kitten begroetend een por gaf. Waarschijnlijk zou hij weer op zijn gebruikelijke norse manier reageren, maar Loudkit zou dat wel gewoon negeren. Hij had inmiddels al wel geaccepteerd dat zijn broertje gewoon minder van gezelligheid hield dan bijvoorbeeld Fuzzykit. En dat was voor hem helemaal prima. Hij hield van al zijn siblings, hoe hun karakters dan ook waren.

Loudkit kon niet anders dan lachen met de reactie van zijn broertje. Het leek er duidelijk op dat hij weer eens geen zin had om met hem te communiceren, maar daar trok Loudkit zich zoals gewoonlijk vrij weinig van aan. Als hij wakker was, stond het nu eenmaal niet in zijn woordenboek dat anderen hun rust gewoon nog nodig hadden, zeker niet als ze wakker waren. Featherkit liep niet weg van hem om nog verder te kunnen slapen, maar gewoon omdat hij geen zin had in Loudkit’s gepraat en acties. Nee, dat ging er bij hem niet in. Als je wakker was, kon je ook net zo goed met de rest meedoen, toch? En Featherkit zonderde zich al zo vaak af. Dadelijk zou hij geen vriendjes krijgen in de nursery! Maar goed, ook dat maakte aan het einde van de rit ook niet meer zo veel uit. Zijn nest zou er immers altijd voor hem zijn en hun moeder ook. Met een glimlach schoof Loudkit dichter naar Featherkit toe. “Niet zo boos,” lachte hij en hij gaf de kitten opnieuw een por. “Jij wakker zijn,” brabbelde hij op een vrolijke manier. “Jij en ik praten!” En weer haalde hij, voor een derde keer binnen de vijf minuten, uit naar zijn broertje, om hem deze keer een iets hardere por te geven. Hij lachte er opnieuw bij, zeker omdat hij wist dat zijn broer hem dadelijk boos aan zou kijken en waarschijnlijk een boze reactie zou geven. Dat vond hij wel grappig. Kon hij zich nog eens vermaken, want de rest van zijn siblings sliepen en dat vond hij ook maar saai.

Loudkit voelde een lach in zijn keel opborrelen toen Featherkit zijn ogen heel langzaam opende en hem vervolgens op een geïrriteerde manier aankeek, precies zoals hij verwacht had. Zijn blik zei duidelijk dat hij wilde dat Loudkit afstand zou houden, maar als de jonge tabby daar altijd naar zou moeten luisteren, dan zou hij nooit met zijn broertje kunnen spelen. Featherkit wilde immers altijd met rust gelaten worden en Loudkit was deze keer niet van plan om hem zijn zin te geven. Nadat Loudkit hem de por had gegeven, sprong zijn broer opeens overeind met zijn haren in de lucht. Loudkit giechelde en bestudeerde hem kort, nadenkend over waar hij dit soort gedrag eerder had gezien. Toen wist hij het opeens! Hij had de oudere kittens zo tegenover elkaar zien staan en ze vervolgens met elkaar over de grond zien rollen terwijl ze naar elkaar sloegen. Hoe noemden ze dat ook alweer? Vechten? Met een haast uitdagende blik in zijn ogen kopieerde Loudkit zijn broertje en zakte door zijn poten. Zijn buik schraapte over de grond en zijn spieren spanden zich aan, maar dat zag er uiteraard omdat hij nog maar een kleine kitten was niet erg imponerend uit. “Jij willen vechten?” Hij lachte naar zijn broertje en begon toen na te denken over wat hij moest doen. Instinctief kwam hij naar voren en haalde hij uit met zijn poot naar de wang van Featherkit, een giechel zijn keel verlatend terwijl hij zich weer terugtrok en wachtte op wat zijn broertje nu ging doen. Dit was nog eens echt leuk!

Loudkit zag de blik in de ogen van zijn broer veranderen. En misschien zou het hem ergens bang moeten maken, maar diep vanbinnen wakkerde het iets anders bij hem aan. Vechtlust. De kans om te laten zien wie de grootste was, wie de sterkste was. En dus was hij ook voorbereid toen zijn broer zich plotseling op hem wierp. Het lachen verging hem, het gegiechel werd gestopt en Loudkit concentreerde zich volledig op wat er boven hem gebeurde. Hij was niet meer die ene lachende kitten, maar iemand die zijn tegenstander in probeerde te schatten. En op zijn eigen manier had hij er ook wel plezier in, ook al leek het er duidelijk op dat zijn broertje erg boos was en dit duidelijk niet voor de lol deed. “Oneerlijk!” piepte hij toen zijn broer als een wilde tekeerging. “Jij mij geen kansen geven!” Zijn woorden werden afgesloten met een hoge piep toen de kaken van zijn broer zijn vacht raakten en met een geïrriteerde zwiep van zijn staart haalde hij uit met zijn pootje, mikkend op het oortje van zijn broer. Met zijn achterpootjes probeerde hij ondertussen zo hard mogelijk naar boven te stampen zodat hij zijn broertje van zich af zou krijgen. Als zijn broertje onnodig wild ging doen, dan zou hij volgen!