Wither and decay.. end this destiny

Sandflower trok zich wel vaker terug op de Sunningrocks. Nu de sneeuw begon te smelten en het zonnetje langer scheen werd de plek ook veel aangenamer om te zijn. De stenen waren overdag en 's avonds warm en ze genoot van het uitzicht over de rivier, die ook weer aan het dooien was. Met voorzichtige stappen baande de zandkleurige kattin zich een weg over de stenen, goed oplettende waar ze haar pootjes plaatste. Het was niet makkelijk met één oog, maar ze wist zich te redden. Ze rook een sterke geur van muis, likte haar lippen en draaide zich in de richting van de geur. Het was sterk, het was dichtbij. Sandflower keek over de rand van de steen waar ze op stond, naar beneden, naar een iets lagere steen. Een frons verscheen op haar gezichtje toen ze de muis zag. Dood, met vers bloed wat uit zijn wond sijpelde. Ze wilde naar beneden springen, maar iets raakte haar van achteren en ze verloor haar evenwicht. Was het een kat geweest? Een ander dier? Een plotselinge windvlaag? Tijd om na te denken had ze niet. Normaal gesproken kwamen katten altijd op hun pootjes terecht, maar niet vandaag. Niet Sandflower. Ze landde met haar kop tegen de stenen en voelde hoe de lucht uit haar longen werd gedrukt. De eens mooie kattin snakte naar adem, waarna ze een brandende pijn aan haar kop voelde en ze de ijzeren geur van bloed rook. Ze voelde hoe zich een warme poel van bloed om haar kop heen vormde, hoe de plakkerige substantie aan haar vacht kleefde. Langzaam begon ze weg te zakken. Alles werd zwart.

{ O P E N }

De sunningrocks was zo'n bitterzoete plaats. Het was waar ze bevallen was van haar kittens, waar die hun oogjes geopend hadden, hun eerste woordjes gezegd, hun eerste stapjes gezet.. Maar hier hingen ook zo veel herinneringen. Sommige dagen was het bijna alsof ze Bunnykit's lachje hoorde, of dat ze opnieuw naast Snowdance in de make-shift nursery lag. Toen wist ze nog niet dat hun kittens halfsiblings waren. Toen had ze nog gedacht dat hij trouw was, dat hij van haar hield. En toch kwam ze altijd terug naar hier, terug naar deze plek. Plots bereikte de geur van bloed haar, gemengd met de geur die altijd bekend zou blijven - ook al waren ze nog zo van elkaar vervreemd geraakt. Redpetals gouden ogen werden groot en ze versnelde haar pas. Flashbacks gleden voor haar geestesoog - van een andere zus, haar witte vacht met bloed besmeurd, haar ogen van het leven beroofd. Nee, nee, nee. Of van een ander lichaam, dit keer wit met bruine en oranje vlekjes, volledig tot moes gestampt en met blauwe oogjes waarvan ze nooit zou weten welke kleur ze uiteindelijk gehad zouden hebben. Nee, nee, nee, niet opnieuw, niet nog eens, doe haar dit niet aan, Starclan toch aan toe.. De ergste scenario's deden zich al voor in haar hoofd maar ze hadden haar nooit kunnen voorbereiden voor het zicht dat ze nu zag. Een heuse poel van bloed die de zandkleurige vacht besmeurde, haar mooie amberen ogen - of oog, liever, sinds het andere al voor altijd gesloten was nadat ze Redpetals zoon gered had - voor altijd gesloten. "Sandflower!", riep de queen uit, een kreet van pijn. Nee, nee, nee. Het kon niet waar zijn. Niet ook zij. De kleine rosse kattin zakte door haar pootjes, waardoor haar buikvacht langzaamaan doordrenkt werd met het bloed van haar zus. Hoe moest ze nu ooit verder als de katten om haar heen in bosjes neervielen? Hoe verwachtte men dan dat zij zou blijven staan?

Triomfantelijk staarde de tom neer op de prooi die hij zo juist had weten vangen. Hmpf, leafbare my fluffy ass, hij kon prima jagen! Zijn helderblauwe ogen schoten omhoog, terwijl hij rustig de omgeving scande. Er leek niemand in de buurt te zijn om zijn geweldige vangst mee te vieren - helaas. Hij boog zich voorover naar de muis, met het idee het levenloze grijze diertje terug naar het kamp te brengen, toen opeens een windvlaag een zeer bekende geur met zich meebracht. Sandflower! Zijn ogen stonden meteen enthousiast en hij wilde haar direct toeroepen, maar een geniepig plannetje drong door tot zijn gedachten. Zou hij haar laten schrikken? Ja. Perfect. Hij grinnikte zachtjes in zichzelf, terwijl hij laag op de grond de klim omhoog begon te maken. De wind stond in zijn voordeel, waardoor hij hoopte dat ze hem pas zag wanneer het al te laat was - en wanneer ze dus al geschrokken was!

De tom zachtjes achter haar op een steen die hoger stond dan haar, waarna hij door zijn pootjes zakte en even humoristisch met zijn achterwerk wiebelde, voordat hij een sprong maakte en vlak achter haar landde. "Boe-- aah!" De steen was zoveel gladder dan hij had verwacht en de grote, pluizige tomcat schoot vooruit. Ongelukkig botste hij zo tegen de zandkleurige warrior op. Zijn nagels krastten over de stenige oppervlakte, een hoog piepend geluid makend toen hij eindelijk tot stilstand kwam. Maar Sandflower stond niet meer voor hem op de steen. Een zieke knal weerklonk door het gebied, de moed zonk meteen in zijn poten. "S-sand?" Vroeg hij. Geen antwoord. Een kreet schoot over het veld heen, een andere kat kwam nu in beeld. Redpetal. Haar ogen gefixeerd op Sandflower, ze had de grote tomcat niet eens gespot. Dust raapte al zijn moed bijeen om zijn blik over de rand van de stenen te richten. Zijn ogen werden groot bij wat hij zag. Oh nee! Oh starclan nee! Alsjeblieft Sandflower, wees nou niet dood!

Ze had Coyotepaw meegenomen op ronde. Er was veel gebeurd, veel zieken, veel poezen die bevallen waren en Honeyspots haar dood. De zilveren poes wist ook dat het zwaar was voor een beginnende Med Cat apprentice. Daarom genoot ze nu zelf van haar wandelingetje. Samen met haar leerling stappen had de clan nu wat medicijnloos had gemaakt. Toch had ze Raven de opdracht gegeven om haar te komen halen moest er iets gebeuren. Chivysniff keek een beetje dromerig naast haar. Ze wandelde de sunningrocks voorbij, iets van de rivier af. Het was erg gevaarlijk had zo gebleken. Sunlight was er in gevallen voor zover ze wist en nu dat de zon weer in opkomst was zag ze de rivier verdunnen. Het was nog steeds te dik voor te breken, maar nu zag ze de rivier kabbelen eronder. Een gil deed haar opschrikken. Haar kop ging razendsnel opzij. Ze dacht bijna niet na. Misschien een seconde over de veiligheid van Coyotepaw. Haar blauwe ogen grepen die van haar apprentice. Zonder woorden knikte ze naar haar. De gil kwam van de sunningrocks en ze kon een paar gestalten zien. De zilveren poes van Riverclan voelde haar lichaam aanspannen. Met een enorme snelheid (maar niet zo snel als Windclan) rende ze over de rivier. Ze hoorde het vervaarlijk kraken, maar het leek niet te breken. Bij de situatie aangekomen zag ze dat ze nog een paar stenen moesten klimmen. Oeff, nu even kijken of Coyo haar bij kon houden.

De lucht werd uit haar longen geperst zodra haar lichaam met een klap de lager gelegen steen had geraakt. Voor een moment leek haar leven aan haar voorbij te schieten. Hoe zorgeloos haar eerste paar moons waren geweest, hoe ze door Cole mee was genomen naar BloodClan en daar had weten te overleven als een klein ding wat maar net oud genoeg was om de wereld enigszins te kunnen begrijpen. Hoe ze was gegroeid de moons erna, hoe ze verliefd was geworden en was gebroken. Ze was moeder geworden, had haar kittens op zien groeien. En nu leek alles met één klap voorbij te zijn. Voor een moment leek haar lichaam doodstil te liggen. Er was een vage suis in haar oren en ze rook niets anders dan de sterke geur van bloed. Een schokje ging door haar lichaam heen en ze wist een paar kleine teugen adem te halen. De wond op haar kop bloedde echter nog wel flink en haar lichaam voelde beurs aan. Ze had hulp nodig, anders zou ze deze val niet overleven.

_{Coyo was vandaag met haar mentor meegegaan op een soort van patrouille. Ze dacht wel dat ze het zo kon noemen, gezien ze gewoon een soort van check deden naar kruiden of iets in die trant. Nee, Coyotepaw had niet zo goed opgelet, maar wat verwachtte je ook van haar. Dat ze eerst de halve dag kruiden in haar hoofd kon stampen, daarna nog een kittencheck ging doen en dan nog moest weten wat ze daarna ging doen? En dan ook nog had ze twee dagen niet gegeten, wat haar maag absoluut niet plezierig vond. Er werd tijdens het wandelen niet gesproken, gezien zowel Chivy als Coyo daar geen zin in hadden. Chivy was een beetje aan het dromen, terwijl Coyotepaw maar een beetje verveeld om zich heen aan het kijken was. Ze miste de trainingen met Panther wel een beetje. De opleiding tot medicine cat was veel moeilijker gezien ze zo ontzettend veel moest onthouden, bovendien stonden er levens op het spel. Dat was erg stressvol, maar op zich vond ze het ook wel erg gezellig met Chivysniff hoor! Toch miste ze normaal-zijn wel een beetje. Iedereen verwachte nu zo veel van haar, en dat was ook nog eens erg vermoeiend. Maar goed. Een gil drong door haar gedachten heen en gealarmeerd keek ze naar haar vriendin, die even gealarmeerd was als zij. Zonder enige woorden wisten ze allebei wat ze moesten doen, en ongeveer tegelijkertijd zetten ze het om een rennen. Ze moesten de rivier over, die al niet meer zo stevig was als sommigen katten (Sunlight) dachten dat het harde water was. Toch renden Chivy en Coyo daar overheen. Er was een kat in nood, en met een natte pels konden ze nog steeds redelijk functioneren. Ze kwamen bij sunningrocks, en daarboven op zagen ze een paar gestalten staan, en eentje op de rotsen liggen. Ze moesten echter nog de rotsen op, en dat geklauter zat niet mee. Toch dacht ze dat ze er wel op kon komen. Ze keek haar mentor ernstig aan, en wachtte op een seintje, of ze wat moest gaan zoeken of iets anders.}

Onderwerp: Re: Wither and decay.. end this destiny