[BEARCLAW] Endless Moors

Onderwerp: [BEARCLAW] Endless Moors ma 3 jun 2019 - 16:54

Ze miste de heidevelden. Haar favoriete jachtplek werd bezoedeld door vissige stank en er was niets wat ze eraan kon doen. Het frustreerde haar mateloos dat een grote hap territorium ineens weg was. Al was het nog altijd erger hoe haar achterpoot trok en zeer deed en haar jacht verpestte. Een diepe bijtwond had spieren en pezen beschadigd, waardoor ze lichtjes liep te manken. Het had meer jachten verpest dan dat ze toe wilde geven en het maakte haar ziedend. Met een lage grom zakte ze op haar achterste en maakte ze de wond schoon. Routnose had rust gezegd. Nou, Pollen had geen tijd voor rust.

Bearclaw was een lange, hoge kater met een slanke lijf zoals die van een Windclanner hoorde te zijn maar door het vele trainen sinds zijn 6e moon was hij erg gespierd. Zo was zijn borstkas erg breed net zoals zijn schouders. Zijn kuiten waren gespierd maar zijn poten nog wel altijd veerbaar, zijn voeten waren overig wel weer dik en groot. Hij zag er uit als een rare combinatie van een slanke snelle Windclanner en een grote robuuste Shadowclanner terwijl zijn bloedlijn toch echt uit puur bloed bestond. Zijn mentor had, aka zijn vader, had hem streng getraind waardoor hij nu zo geworden was: groot en sterk. Klaar om de vijanden te verslaan en zijn clangenoten te leidden en te helpen. Zijn hart klopte luid zoals die van een wild paard toen de bruine tom zijn weg volgde in een lange sprint. Het gevecht met Riverclan had vele clangenoten van Bearclaw verzwakt en dus voelde hij zich nu extra verantwoordelijk om in een goeie staat te zijn, mochten de vissenvreters een tweede aanval gepland hebben. Hij zal elk van die hufters een lesje leren, zijn klauwen zouden de rivieren breken en zijn kracht de clan verwoesten. Hun waren een gevecht gestart maar Bearclaw zal ervoor zorgen dat Windclan de oorlog zal winnen. Toen de grote tom zijn poten over de heides liet stormen zag hij kort in zijn ooghoek een clangenoot. De tom snoof, wou veder rennen, maar bedacht zich op het laatste moment. Bearclaw remde af en keek met emotieloze ogen richting Pollenpuff. De ragdoll she-cat was gewond geraakt aan haar achterpoot tijdens het gevecht en kennelijk was deze nog niet hersteld. Een lichte verse geur van bloed droop langs zijn neus toen de bruine Warrior zijn grote lichaam naar die van de ander bracht. Zijn bruin groene ogen keken kort naar haar blauwe voor hij zijn blik liet doorglijden naar haar pijnlijke poot. Lang bleef Bearclaw stil, bekend om staand dat hij niet gauw sprak. Toen de tom een tijdje gezwegen had opende hij plots zijn bek maar maakte geen oogcontact. “Wie.” Zijn stem was kort, koud en laag.

Ze gaf een laatste lik over de wond om bet bloeden te stelpen van haar wond. Misschien had ze deze keer echt zichzelf wat te ver gepusht. Maakte niet uit daarentegen, want het was alsnog niet genoeg geweest om het konijn bij zijn lurven te grijpen. Toen ze haar ijzige blauwe blik weer ophief stond ze oog in oog met een mede warrior, Bearclaw. Een hele tijd bleef het stil, tot op het punt dat Pollenpuff er ongemakkelijk van werd. De ragdoll kattin stond weer op en ontmoette de blik van de kater, zichzelf iets groter makende terwijl ze dit deed om hem aan te geven dat ze zich niet ging laten intimideren. Er kwam echter maar een enkele woord, wie. Voor een moment was Pollen in de war, niet goed wetende waar de kater op doelde. Maar toen begon het haar te dagen. "Larksong," bromde de kattin, haar blik chagrijnig afwendend. Die moest ze nog eens verdrinken.

De bruine tom was Pollenpuff onderweg zijn hardloop uurtje tegengekomen en was op haar afgelopen toen hij de geur van bloed geroken had. Er was een wond op de achterpoot van de she-cat door het gevecht met Riverclan. Zijn nekharen prikkelde, een woest gevoel borrelt in zijn buik, toch hield Bearclaw zich gedeisd en bleef kalm kijken. Toen hij zijn bek eindelijk opentrok kwam er maar één enkele woord uit: wie. Wie was de kat geweest die zijn clangenoot verwond had? Wie was de gene zijn die vandaag of morgen zou liggen met vliegen om hem heen? Wie van alle Riverclanners zou spijt krijgen van zijn daden? Bearclaw keek enkel Pollenpuff aan toen ze de naam liet vallen van zijn nieuwe slachtoffer. Kort knikte de bruine tom en keek weer terug naar haar achterpoot. Koppig ding dat ze was, net zoals zijn moeder ook ooit was geweest. De tom kon zich geen dag herinneren dat zijn moeder niet met haar verwondingen of ziekte toch haar taken volbracht. Bearclaw schudde kort met zijn kop, de gedachtes van zijn moeder uit zijn brein halend. De tom zette een stap weg van de she-cat, duidelijk dat hij ergens anders heen wou- maar niet zonder haar.

De kater leek heel serieus te zijn over haar verwondingen en dat ergerde Pollenpuff ergens. Het was niks, het was slechts één beet. "Er zijn veel clangenoten er erger aan toe dan ik," mompelde ze de kater dan ook toe. Voor een moment bleef het stil, hij zette een paar stappen maar bleef wachten. Waarop was Pollenpuff vreemd. Ze had nooit heel erg veel interactie gehad met de bruine kater en kon hem dan ook slecht lezen. Met een vernauwde blik keek ze even naar hem, maar hij bleef stil, afwachtend. Hierop haalde Pollen dan ook haar schouders op en begon ze te lopen. Ze had meer te doen vandaag, meer prooi te vangen.

Er waren inderdaad clangenoten die ergere verwondingen hadden maar ook die katten zouden op een dag boeten voor hun daden. Pollenpuff haar wond was expres diep in haar spieren gezet met het plan in de kop dat de she-cat nooit meer lopen zal, iemand die zo dacht, iemand die zo zijn clangenoten schade zou ontmoeten met zijn klauwen die net zo meedogenloos terug zouden slaan. Hij zou de kat slopen, verminken tot het leven. Zijn of haar karma zal komen, binnenkort. De bruine tom was weggelopen van de she-cat maar stopte kort om over zijn schouder te kijken. Duidelijk dat Bearclaw wou dat Pollen met hem meeging. Haar houding was afstandelijk maar toch trok ze haar schouders op en liep met hem mee. De tom sjokte in krachtige stappen veder al hield hij wel half rekening er mee dat de she-cat hem wel bij kon houden met haar gewonden poot. Kort keek hij naar de ragdoll maar hield nog altijd zijn kaken stevig op elkaar gedrukt, pas toen ze dichter bij de verloren Heatherfields naderde stopte hij en liet hij een zacht gebrom ontsnappen. Zijn bruin groene ogen hadden een kille blik toen hij veder op enkele vogels zag zien pikken in het zachte grond.

Haar poot deed ontzettend zeer met elke keer dat ze hem boog of er gewicht op zette. Oftewel, vrijwel continu. Maar toch liep Pollenpuff verbeten door. Mind over matter, haar lichaam ging haar niet lopen vertellen wat ze kon en niet kon. Routnose en Lizardpath ook niet trouwens, nu we het hadden over commando's. Het was doodstil met Bearclaw, iets wat Pollen niet helemaal aan stond om eerlijk te zijn, maar de seal point ragdoll besloot er weinig woorden aan vuil te maken. Haar witte voetjes stevig in de aarde plantende, hief ze haar hoofd om over de heatherfields in de verte uit te kijken. Ze drukte haar oren plat tegen haar kop. Dit was Windclan gebied, niet van Riverclan. Die katten wisten niet eens hoe je konijnen kon vangen. Als haar poot niet gewond was, dan was ze over de grens heen gestapt en er gewoon gaan jagen. Opgerot met Riverclan.

Onderwerp: Re: [BEARCLAW] Endless Moors