Trying to improve

Zijn training was afgelopen voor vandaag en met een opgeluchte zucht rende Dragonpaw het kamp weer uit. Hij had echt geen zin om zich samen met de apprentices af te gaan zonderen. Op Settledpaw na kende hij sowieso niet veel apprentices en met de rest kon hij het allemaal niet zo goed vinden. Ze hielden omwille van zijn afstotende gedrag afstand van hem en dat vond hij eerlijk gezegd wel prima. Hij had niet veel vrienden nodig in de Clan om te kunnen overleven en hoe eerder dat tot zijn Clanmates doordrong, hoe beter. Aan de andere kant moest hij wel toegeven dat hij het fijn vond om tijd te spenderen met Settledpaw, al liep hun communicatie niet altijd van een leien dakje. Het had in elk geval al meer vooruitgang geboekt dan eerst, iets wat redelijk goed was. Dragonpaw hield midden in het bos halt zodat hij op een muisje kon jagen en nadat hij deze had gevangen, zette hij zijn tocht weer voort. Zijn aandacht werd getrokken door een gefrustreerde kreet en even rezen de haren in zijn nek naar boven. Hij opende zijn bek zodat hij de geuren om zich heen kon indrinken en omwille van het feit dat de wind zijn kant opstond, kwam de geur van Beechpaw hem tegemoet. Snel controleerde hij of er iemand bij haar was, maar dat leek niet het geval te zijn en een tikkeltje verward zijnde liep Dragonpaw in haar richting. Hij trok kort met zijn oortje toen hij zag dat ze op haar zij lag, geen idee hebbende wat ze daar aan het doen was. Toen kwam ze overeind en nam ze een vechthouding aan; het drong tot Dragonpaw door wat ze aan het doen was. “Wel, dat ging goed,” sprak hij op een sarcastische toon, maar hij glipte langs haar heen en ging vervolgens voor haar staan. “Maar het zou beter zijn om te kunnen oefenen op een echte tegenstander, denk je niet?” Hij keek haar uitdagend aan, wachtend op wat ze ging zeggen.

Het was een dappere uitdaging geweest langs zijn kant, maar hij was nog niet zo heel erg ervaren in het vechten. Waspsting was er nog niet echt aan toegekomen, maar gelukkig voor Dragonpaw had hij al wel enkele andere spartrainingen kunnen volgen tussen apprentices en hun mentors. En natuurlijk kon hij ook gewoon puur op zijn instinct reageren. Wie weet kwamen er dan wel wat verrassende vechttechnieken uit hem waar zelfs zij nog geen weet van had. Ze had al wat meer training achter de rug dan hijzelf, maar normaal gezien moest dat een niet al te veel voordeel geven voor haar. De she-cat was iets groter dan hem, maar hij dacht niet dat dat echt nadelig voor hem kon werken. Niet als hij het slim speelde, tenminste. "Ik neem aan dat dat waar kan zijn," antwoordde hij nonchalant op haar vraag, maar veel tijd om erop door te gaan hadden ze niet; de she-cat kwam opeens naar voren gerend en instinctief zakte Dragonpaw door zijn poten zodat zijn lichaam de grond raakte, omver rollend zodat hij haar aanval kon ontwijken. Zijn hart bonsde luid in zijn keel en adrenaline gierde door zijn lichaam toen hij hard met zijn achterpoten naar die van haar trapte, hopend om haar zo onderuit te kunnen halen.

Jammer genoeg werkte zijn trucje niet en zag ze precies wat hij deed. In plaats van dat ze naar de kant veerde die hij had verwacht, kwam ze opeens in zijn richting waardoor het trucje met de trap naar haar achterpoten totaal geen nut had. Doordat hij veel kracht had gelegd in die ene trap was het voor hem dan ook onvermijdelijk om nog eens weg te rollen. En dus drukte hij zich stevig op zijn rug en probeerde hij te anticiperen hoe zwaar Beechpaw ongeveer zou zijn. Ze was natuurlijk ietsje groter dan hem en had ook een dikkere vacht waardoor het gewicht sowieso in haar voordeel zou zijn, maar dat wilde niet zeggen dat hij haar niet van zich af kon krijgen. Hij gromde een beetje van de inspanning toen ze haar volledige gewicht op hem liet neerkomen; snel stak hij zijn achterpoten naar boven zodat ze zijn buik niet kon bewerken en zette deze tegen haar buik aan zodat hij haar hopelijk van zich af kon trappen. Vervolgens rolde hij met al zijn kracht opzij dat als hij haar niet van zich af kon trappen dat ze in elk geval op die manier van hem af zou gaan.

Dragonpaw voelde een triomfantelijk gevoel door zich heengaan toen hij haar van zich af had gekregen. Als Waspsting dit zou zien, zou ze dan trots op hem zijn? Op de één of andere manier voelde het raar aan om daar over na te denken. Ja, hij wilde graag dat hij zo snel mogelijk zijn final assesment kon doen en dat hij vrijheid had, maar aan de andere kant vroeg hij zich ook af of hij niet gewoon graag haar goedkeuring wilde hebben. De gedachte leidde hem bijna af en snel sprong Dragonpaw weer terug op zijn vier poten zodat hij de volgende aanval uit kon voeren. Hij maakte een grote sprong en richtte zijn poten naar beneden zodat die met een plofje aan weerszijden van haar lichaam kwamen. Vervolgens nam hij haar oor in zijn bek en deed net alsof hij door ging bijten, maar in werkelijkheid zou het niet harder aanvoelen dan een lichtelijk kriebelend gevoel.

Dragonpaw liet een zachte grom ontsnappen toen hij plotseling een poot recht tegen zijn kaak voelde komen. Het leek erop dat Beechpaw in de gaten had wat hij wilde doen en hoewel het hem aan de ene kant irriteerde dat ze zijn plan had doorzien, voelde hij aan de andere kant wel bewondering voor haar omdat ze zo snel en met zo veel kracht had kunnen reageren. Maar hij had zelf ook wel wat trucjes. Met een snelle beweging dook hij naar voren en probeerde haar poot beet te pakken tussen zijn tanden. Ondertussen zette hij zijn achterpoten tegen haar lichaam aan en probeerde haar een paar snelle, zachte stompen achter elkaar te geven.