Pure terror.

De training voor vandaag was afgelopen en hoewel Cherrypaw blij was dat ze terug in het kamp was, was het ook wel een tikkeltje verstikkend om hier weer te zijn. Ze wilde graag openstaan voor meer contact met haar Clanmates, maar tot nu toe vond ze het alleen maar prettig als Mallowleaf in de buurt was of iemand die ze echt goed kende en dat was nu niet het geval. Mallowleaf was meteen zijn den ingegaan om wat slaap terug te krijgen van vanochtend en de rest kende Cherrypaw niet zo goed. Haar blik viel op Sparkfur die haar aankeek met samengeknepen ogen en een tikkeltje nerveus kneedde Cherrypaw de grond met haar poten. Zou het aanstellerij zijn als ze Mallowleaf vertelde dat haar vorige mentor haar dagelijks boos aankeek? Ze had geen idee. Haar mentor had haar in de steek gelaten en ze was gedwongen geweest om Mallowleaf te vertellen wat ze vermoedde, wat natuurlijk helemaal niet goed uitgepakt was geweest voor Sparkfur. Daardoor had ze wel het idee dat ze een soort mikpunt werd en dat ze goed voor hem moest uitkijken. Maar goed, ze wist niet of het een meerwaarde had als ze dat tegen Mallowleaf zou zeggen. Ze kon veel aan de tom kwijt, maar ze wilde zich ook niet aanstellen. Toch was blik van haar vorige mentor zo indringend dat Cherrypaw wat ademruimte voor zichzelf wilde creëren door snel uit het kamp te gaan. Ook al moest ze dan maar haar angsten confronteren, dan zou ze in elk geval onder die scherpe blik uit kunnen komen. Ze rende snel over het territorium heen, weg van het kamp. Ze merkte pas dat ze in de richting van Fourtrees aan het rennen was toen de vier grote eiken in de verte opdoemden. Ze was als apprentice zijnde al twee keer mee gemogen naar een Gathering, maar toch bleven de eiken een imposant uitzicht voor haar hebben. Wat ook een imposante indruk op haar maakte, maar dan weer in de negatieve zin, was het feit dat er een scherpe ShadowClangeur rondhing hier. Ze verstijfde toen ze pootstappen hoorde en overwoog om snel weer weg te rennen, terug in de richting van haar kamp. Maar opeens was daar een ShadowClanner die voor haar stond en had ze geen andere keus dan hier te blijven. Ze wilde niet nog eens wegrennen, alleen maar om dan weer scherpe klauwen in haar rug te voelen. Dat wilde ze echt niet.

Cherrypaw slikte toen ze de flame point zag. De ShadowClan apprentice begon tegen haar te praten en Cherrypaw vervloekte zichzelf omdat ze zich weer zo snel op de kast had laten jagen. De apprentice was jonger dan haar, waarschijnlijk ook minder ervaren en in een gevecht zou Cherrypaw het waarschijnlijk wel winnen van haar. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat ze zich momenteel op heilig grond bevonden en dat de flame point haar niet zou mogen aanvallen. Maar ja, zou ze zich daar aan houden? Het was natuurlijk geen garantie en het feit dat ze hier weer zo beschut stonden, zorgde ervoor dat Cherrypaw de kriebels kreeg. Ze had beter in het kamp kunnen blijven, maar daar was het nu wel te laat voor. Bovendien had de ShadowClan apprentice nog niks gedaan dat in de richting wees dat ze iets in de kwade zin wilde doen. Nog niet. En dus slikte Cherrypaw en richtte haar blik op de flame point. “Cherrypaw,” zei ze zachtjes. Ze kon het nu niet opbrengen om dreigend te gaan doen en om kalm te blijven. Ze had verhalen gehoord dat BloodClan hier gevochten had met de andere Clans en dat ze hier uiteindelijk ook verslagen waren. En wat had StarClan toen gedaan om dat te voorkomen? Juist ja, helemaal niks. Ze slikte. Nee, zo mocht ze niet denken over haar voorouders. “En wat is de jouwe?” Ze was er nu niet echt bijzonder geïnteresseerd in, maar het voelde ook weer zo verkeerd aan als ze het niet vroeg.

Ondanks het feit dat ze bang was en getraumatiseerd door wat er was gebeurd, kon ze haar verbazing maar nauwelijks verhullen toen ze de beleefde reactie van de ShadowClanner hoorde. De ShadowClanners die ze tot nu toe ontmoet had, waren niet echt heel aardig tegen haar geweest en met beiden had ze een woordenwisseling gehad. Natuurlijk was dat geweest voor haar aanvaring met de BloodClanner en had ze geen idee hoe ze nu zou reageren als ze hun nog eens tegen zou komen. Waarschijnlijk zou ze niet meer zo assertief zijn als eerst. Ze moest eerst haar zelfvertrouwen terug verdienen voordat ze zich verbaal weer zo sterk kon verdedigen als eerst. Hoewel ze zich had verweerd tegen de BloodClanner hadden zijn acties pas daarna gevolgen voor haar gehad. Het was net alsof het besef zich toen nog niet volledig tot haar had doorgedrongen, maar dat pas was gekomen nadat heel haar wereld uit elkaar gevallen leek te zijn. Misschien was het ook wel de onzekerheid en de angst die ze voelde die ervoor zorgden dat ze vol schoot toen de ShadowClan apprentice, die zichzelf net voorgesteld had als Pepperpaw, aan haar vroeg of alles oké was. Ze was nog zo jong… Cherrypaw wilde haar niet, ondanks het feit dat ze van een andere Clan was en Cherrypaw er eigenlijk niks om moest geven wat voor impact het op haar zou hebben, opzadelen met haar eigen problemen. “Uiteindelijk wel,” antwoordde ze dan ook naar waarheid. “Alleen is het nu een beetje… lastig.” Ja, ze besloot dat dat goed genoeg was. “Pepperpaw is een aparte naam,” besloot ze om snel over te gaan op een ander onderwerp. “Ik geloof niet dat ik die naam ooit eerder gehoord heb. Hebben je siblings ook zo’n aparte namen?"

Cherrypaw knipperde langzaam één keer met haar ogen om aan te geven dat ze de steun begrepen had en dat ze er dankbaar voor was. Ze was in het verleden nooit echt happig geweest op banden krijgen met andere katten buiten haar Clan, maar ze had zich er ook nooit echt tegen verweerd. Ze had gewoon een afstandelijke houding aangenomen en had dan gezien wat dat het zou geven. Ze had andere katten niet te dicht in haar buurt laten komen, maar nu leek ze die houding ook te kopiëren naar haar eigen Clanmates toe en dat was minder goed. Het voelde aan alsof zij ze opzij schoof, ook al wilden ze haar misschien enkel helpen zoals Mallowleaf dat graag wilde doen. Niet iedereen was zoals Sparkfur, maar dat was nogal lastig om te geloven voor de jonge apprentice. Ze liet haar blik terug naar Pepperpaw glijden toen deze een hele waslijst aan namen opnoemde. Als Cherrypaw eerlijk was, was ze wel een klein beetje jaloers. Ze had zelf niet eens zo veel vrienden die ze op één poot kon tellen, laat staan dat ze zo veel familie had. Natuurlijk waren de katten die Pepperpaw noemde ook niet haar echte familie, maar Cherrypaw kon merken dat de band tussen hun zo hecht was dat het toch niet veel moest verschillen van een familieband. “Nee,” beantwoordde ze de vraag van Pepperpaw negatief, nog eens extra benadrukkend met haar kopje schuddend. “Ik ben als enige geboren in een nestje. Ik heb ook niet zo veel vrienden als jij, maar ik heb wel een goede mentor.” Ze glimlachte. “Met hem heb ik een heel goede band en voor nu is dat ook alles wat ik nodig heb. Soms is het beter als je je echte vrienden op één pootje kunt tellen.”

Het leek erop dat Pepperpaw ook geen siblings had. Ze slikte. Ze had misschien geen siblings, maar ze had wel vrienden die voor siblings door konden gaan en dat was al meer dan Cherrypaw kon zeggen. Ja, ze had Mallowleaf en ze had haar ouders, maar voor de rest kon ze niet echt zeggen dat er in haar Clan katten zaten waar ze echt heel erg goed mee bevriend was. Ze moest ze nog leren kennen, moest ze nog de gelegenheid geven om haar ook beter te leren kennen, maar ze moest toegeven dat ze dat toch wel moeilijk vond. Zeker na wat er gebeurd was. Ze was in een soort cocon beland sinds dat ze aangevallen was geweest door de BloodClanner en soms was het heel moeilijk voor haar om uit die cocon te komen, om weer toenadering tot andere katten te zoeken. Maar ze kon het altijd proberen. Alleen dacht ze niet dat ze erg hecht zou worden met deze ShadowClanner. Ze zou wel zien. Het was nog te vroeg om een oordeel te vellen. Ze bewoog kort met haar oortjes toen Pepperpaw haar vraag stelde. “Echte vrienden zijn katten die echt om je geven, die klaarstaan op elk moment en je ondersteunen in wat je doet, wanneer je het doet.” Ze keek weg van Pepperpaw. “En dan heb je gewone vrienden, die je eigenlijk niet eens vrienden kunt noemen, maar eerder kennissen. Zij komen bij je aankloppen als ze daar voordeel uit kunnen halen, maar zijn verder niet geïnteresseerd in je karakter. Ze halen wat ze nodig hebben en zijn dan weg.” Ze keek Pepperpaw weer aan. “Onder een pantser van vriendelijkheid schuilen soms andere bedoelingen, Pepperpaw. Het is aan jou om eruit te halen bij wie het oprecht is en bij wie het slechts tijdelijk is.”

“Misschien wel,” zei Cherrypaw met een knikje toen Pepperpaw aangaf hoe zij het soort katten zag dat Cherrypaw als laatste had omschreven. Misschien waren dat inderdaad geen kennissen, maar gewoon katten die opzettelijk gemeen waren. Cherrypaw wist ook eerlijk gezegd niet of zij de juiste kat was om dat verschil aan te kunnen duiden aangezien ze niet veel katten binnen had gelaten tot nu toe. Ze had een poging gedaan om het met Ardentpaw goed te vinden en had haar mentor Mallowleaf in vertrouwen genomen, maar daar was het dan ook bij gebleven. Oh ja, ze had ook haar hart uitgestort bij Dustpaw. Ze voelde nog steeds schaamte als ze daar aan dacht, maar ergens had het wel goed gedaan. Ze had misschien niet alles tegen hem kunnen zeggen, maar toch wel ongeveer wat haar dwarszat. Ze wilde dat ze dat bij meerdere katten kon doen, maar daar was ze nog lang niet klaar voor. Ze slikte en richtte haar blik op Pepperpaw, de betekenis van haar woorden tot haar door dringend. “Maar dan moet je heel sterk op je poten staan als je elkaar de volgende keer weer tegenkomt in minder gunstige omstandigheden,” antwoordde ze rustig, want ze vermoedde dat Pepperpaw het had over de katten die ze buiten haar Clan ontmoette. “Je mag nooit te close worden met katten zoals mij, Pepperpaw. Dat nemen ze je in je Clan niet in dank af. We hoeven geen vijanden te zijn en elkaar aan te vliegen, maar een echte vriendschap zal er nooit van komen.” Het was misschien pijnlijk, maar wel de realiteit waar ze nu in leefden.