Tea time! [Routnose]

Het gebeurde niet vaak dat de kater zich bij de grenzen van het RiverClan gebied bevond. Gewoonlijk reikte zijn wandelingen nu eenmaal niet zo ver. Maar vandaag zat het Quietcreek niet mee. Hij liep wel vaker een rondje, met name als hij iets aan zijn hoofd had. Waar hij dan van zichzelf een oplossing voor moest hebben gevonden bij de tijd dat hij terugkwam bij het kamp. Echter dacht hij deze keer na over een wel zeer lastige quaestie. En dus was dit wandelrondje dan ook behoorlijk uitgelopen. Quietcreek dacht na over iets waar het grootste gedeelte van zijn Clangenoten het waarschijnlijk niet eens zouden zijn. Hij voelde zich schuldig over de strijd die had plaatsgevonden. Plaatsvervangende schuld dan. Aangezien hij zelf niet gevochten had. Al wist Quietcreek niet hoe ze het anders hadden moeten oplossen. Hij kon slechts voor zich zelf tot de conclusie komen dat deze uitkomst zeer in strijd was met zijn eigen morele kompas. Ze hadden er gewoon met elkaar uit moeten kunnen komen. Dit was nadelig voor beide Clans, al helemaal op de lange termijn. Er was onnodig leed geleden en onnodige wraak zou daarop het antwoord zijn. Het was een vicieuze cirkel. En die zou alleen op kunnen houden als een van de twee Clans zou ingeven. Maar tja… wie van de twee zou zo’n stap maken? Quietcreek keek op en zuchtte toen hij zag dat hij helemaal richting The Four trees was gelopen. Onderaan de grote eikenbomen zat een vrij kleine gevlekte kattin. En het toeval wilde dat deze ook nog eens bekend stond als de Medicine kat van de Windclan. Routnose was haar naam. Al was hij nieuwsgierig naar hoe dat zo gekomen zou zijn. Aangezien haar neusje niet roetzwart van kleur was. Quietcreek vertraagde zijn pas. Ergens had hij het gevoel dat het een schande was hier überhaupt zo voor haar te verschijnen. Een Queen die niet eens mee gevochten had tegenover een Medicine kat die de gruwelen van het gevecht van dichtbij had moeten meemaken. Zij had alle wonden onder ogen moeten zien. De kans bestond dat er vrienden van haar ondanks haar hulp zouden zijn gestorven aan hun verwondingen. Daarom alleen al voelde hij zich een soort van verplicht het gesprek aan te gaan. En te laten weten dat hij zich oprecht schuldig voelde tegenover wat er plaats gevonden had. Quietcreek hield zijn afstand en liet door middel van lichaamstaal weten dat hij niets kwaads in de zin had. Hij kon zich namelijk wel voorstellen dat Windclan en Riverclan geen vriendelijke ontmoetingen meer kende sinds het gevecht had plaats gevonden. “Hey Routnose.” Groette hij haar terwijl een voorzichtig glimlachje zijn snuit sierde.

Kort geleden had ze al met Starclan gesproken. Zij was een van de weinigen die het voorrecht hadden om samen te dromen met de sterren wanneer dat nodig was, om naar de heilige Moonstone te reizen en daar haar overleden clangenoten, voorgangers en vrienden te zien en spreken. Ze hadden haar genoeg bemoedigende woorden toegefluisterd en geprobeerd haar zorgen weg te nemen. Oh, ze had zo haar best gedaan de woorden van haar sterrenvrienden ter harten te nemen, maar in tijden zoals deze was dat lastig. Routnose was doodop, zowel mentaal als fysiek en toch moest ze iedere dag zich weer voortslepen. Het was nu al enkele dagen geleden dat ze hadden gevochten om de Heatherfields, maar dat maakte voor haar het werk niet minder of makkelijker. Er waren katten die lagen te creperen in haar den, die haar hulp nodig hadden. Normaal gezien nam ze eens in de zoveel tijd even een momentje voor zichzelf, maakte ze een wandeling door haar territorium om haar gedachten tot rust te laten komen... Nu had ze daar de kans niet meer voor. De poes was eropuit gegaan om kruiden te halen en had even, heel even besloten om een omweg te maken naar Four trees. Lizardpath was in het kamp, die zou voor hun patiënten kunnen verzorgen. Alleen lang kon ze haar niet alleen laten, dat zou niet eerlijk zijn. Toch wilde ze even naar de vier massieve eiken, de enige plaats waar ze zich dichter bij de sterren voelde naast de Moonstone. De poes had dan ook haar kruiden kort naast zich gelegd en was in het midden van de bomen gaan staan, waar ze kort haar ogen sloot en tot rust probeerde te komen. Veel nut had het niet, er waren zorgend ei haar bleven teisteren. Met een zucht stond ze dan ook alweer op, van plan om terug te keren toen ze bemerkte dat ze niet alleen was. De geur van Riverclan liet haar nerveus met haar oor trekken, maar ze bleef waar ze was toen ze de ander zag. Routnose had een hekel aan de rivaliteiten tussen de clans en moest daar dan ook niets van hebben, maar het bleef een feit dat er clangenoten, vrienden van haar waren gestorven onder de klauwen van Riverclanners. Toch was zij niet bang, dit was heilige grond en hier een medicine cat aanvallen zou de furie van Starcan over je heen roepen. “Hey Routnose.” begroette de ander, zijn houding vriendelijker dan ze had verwacht. Ietwat verbaasd keek ze hem dan ook aan. "O-oh, ehm, goedmiddag," sprak ze wat ongemakkelijk, niet zeker wetend of het gepast was om te doen alsof er nooit at gebeurd was. Daarom slikte ze een brok in haar keel weg en keek de ander aan. "Heelt Riverclan van haar wonden? Is Chivysniff oké?" vroeg ze oprecht bezorgd. Chivysniff, hun medicine cat, was aangevallen door een Windclanner, een verschrikkelijke wandaad tegenover haar vriendin. Al had Butterstar als wraak meteen die kat gedood... Oh, ze waren als beesten tekeer gegaan.

De kattin keek hem enigsinds verbaasd aan toen hij haar op vriendelijke wijze begroette. Ergens was dat niet zo gek aangezien de meeste RiverClanners en WindClanners op het moment elkaar de ogen wel konden uitkrabben van frustratie. "O-oh, ehm, goedmiddag,"Zei Routnose terug, het had enigszins ongemakkelijk geklonken. Ook dit was begrijpelijk. Zijn poging om een normaal gesprek aan te gaan was ook zeer ongebruikelijk en wellicht ietwat ongepast. Je zou elkaar bijna verplicht moeten haten over de daden die bijde Clans tegenover elkaar gepleegd hadden. Echter wilde Quietcreek maar al te graag boven dit alles gaan staan en zich ondanks de diepgewortelde haat tussen beide Clans neutraal opstellen. En daarvoor zouden ze het ijs moeten breken. Waar natuurlijk even wat tijd en welgemeende woorden voor nodig waren. "Heelt Riverclan van haar wonden? Is Chivysniff oké?" Vroeg Routnose op bezorgde toon. Toevallig had hij Chivysniff enkele dagen na de oorlog nog gesproken. Ze was er zeker niet heelhuids vanaf gekomen maar Chivy was een doorzetter en deed er alles aan om er weer bovenop te komen. “Met Chivysniff gaat het al weer ietsje beter. RiverClan is goed op weg om haar wonden te helen. Al hoop ik dan hetzelfde opgaat voor WindClan?” WindClan had natuurlijk verloren. En ondanks dat hij er zelf niet bij was geweest waren er genoeg gruwelverhalen over dit gevecht. Hij hoopte dan ook maar dat WindClan er snel weer bovenop zou komen. “Ik weet dat lang niet elke kat het met mij eens zal zijn, maar ik wilde graag zeggen dat het me spijt dat je deze slag hebt moeten meemaken. Oorlog is niet het juiste antwoord geweest.” Vervolgde hij. Daarmee had Quietcreek meteen de reden van zijn begroeting op tafel gelegd. En dat leek hem maar het beste ook.

“Met Chivysniff gaat het al weer ietsje beter. RiverClan is goed op weg om haar wonden te helen. Al hoop ik dan hetzelfde opgaat voor WindClan?” Routnose haalde opgelucht adem en keek de ander dankbaar aan voor zijn woorden. Het was allicht wat bijzonder om een Riverclanner tegen te komen die zo meelevend leek met Windclan, maar bij Starclan, het was zeker een welkome afwisseling. "Windclan heeft het... Zwaar," zuchtte ze naar de waarheid, geen zin om hier leugens op te hangen tegenover een kater die oprechte interesse leek te hebben. "We komen er wel weer bovenop, alleen..." de poes maakte haar zin niet af. Eigenlijk had ze willen zeggen dat de oorlog onnodig was geweest, maar ze wist dat dat nog wel eens gevoelige snaar kon raken. Volgens Butterstar zou haar clan zijn omgekomen van de honger zonder dit stuk land.  “Ik weet dat lang niet elke kat het met mij eens zal zijn, maar ik wilde graag zeggen dat het me spijt dat je deze slag hebt moeten meemaken. Oorlog is niet het juiste antwoord geweest.” verbaasd keek de poes op, haar oortjes recht overeind. Dat was zeker niet iets wat je iedere dag hoorde, als zijn leader en deputy dit hoorden zou de vreemdeling nog wel eens problemen kunnen hebben. Toch was ze meer dan dankbaar voor zijn eerlijkheid en de mening die ze deelden. "Ik, uh, er zijn weinig andere katten die zo denken," stamelde ze wat verbaasd. "Waaronder ik!" voegde ze er nog wel haastig aan toe toen ze zich besefte dat haar woorden nog wel eens verkeerd over konden komen. "Al het bloedverlies, de overleden katten... Het had voorkomen kunnen worden," een pijnlijke blik lag in haar ogen. "Het spijt mij ook," zij had allicht niet gevochten in het gevecht door haar rang, en had zowel haar eigen clangenoten als die van hem geheeld, maar de acties van Windclan waren de acties van haar clan. Ze voelde zich toch verantwoordelijk. "Uhm, s-sorry, wat was je naam eigenlijk?"