{Butterpact} Wrong turn

Het was misschien een stom idee van hem geweest, maar Butterpact wilde zo graag even kunnen ontsnappen aan de vreselijke sfeer binnen het kamp dat hij naar buiten ging. Zijn wonden begonnen langzaam aan te genezen, maar hij voelde ook wel dat hij het rustig aan moest doen. Toen Puppysnarl het nieuws aankondigde dat ze zwanger was, had hij nog in de medicine cat’s den gelegen. Hij had hier en daar een beetje gelogen over zijn gezonds toestand omdat hij het daar echt niet meer uithield en was vervolgens ontslagen. Hij mocht zijn warriortaken niet oppakken zo lang de wond nog niet volledig genezen was. De schrammen hadden een korstje gekregen en pas als dat korstje verdwenen zou zijn, mocht hij zijn taken weer oppakken. Ze wilden natuurlijk voorkomen dat zijn buik opnieuw open zou scheuren en hij weer veel bloed zou verliezen, maar Butterpact dacht eerlijk gezegd dat hij wel fit genoeg was om te gaan jagen. Hij zou zichzelf nog niet in allerlei helse gevechten mogen werpen, maar zolang hij zich wat afzijdig hield, moest dat wel lukken, niet dan? Hij was nog maar een poosje onderweg toen hij de geur van ShadowClan rook die leed naar de rand van het bos. Hij trok met zijn oortje en volgde de geur, geen idee hebbende welke ShadowClanner zo stom zou zijn om zich nu naar de rand van het woud te begeven terwijl de dreiging van BloodClan nog steeds niet helemaal voorbij was. Zich bewust zijnde dat hij nauwelijks kon vechten als het erop aan zou komen, verlaagde Butterpact zich naar de grond en draaide zich een kwartslag zodat zijn geur de andere kant op blies, richting het woud. Zijn blik viel op een jonge ShadowClanner die wat verdwaald af leek te dwalen van haar border. Hij bewoog kort met zijn oortje, waarna hij langzaamaan haar richting op begon te gaan. Iets in hem zei dat hij haar gewoon moest laten doen en dat hij haar haar eigen problemen op moest laten lossen, maar dan was er dat ander deel in hem dat haar toch wilde waarschuwen. Hij zette zijn poten wat luider op de grond zodat hij haar aandacht trok en keek haar vervolgens met een strakke blik aan. “Ik dacht dat ShadowClan zijn apprentices wel wat beter opvoedde dan dit,” gromde hij. “Je bent in de gevarenzone, kleintje. Je weet toch dat BloodClan’s territorium hier in de buurt ligt, of niet soms?”

Butterpact trok kort met zijn oortje toen de apprentice hem een soort van wedervraag stelde. Even werden zijn ogen groot van verbazing, al zeker toen hij zag dat de apprentice ook een tikkeltje versteld stond van het lef dat ze zelf toonde. Toen kneep hij zijn ogen weer samen en deed hij nog een stap dichter in haar richting, al deed hij dat niet per se om haar te intimideren. “Omdat het vandaag niet op mijn agenda stond om een roekeloze ShadowClan apprentice te laten doden door een BloodClanner,” gromde hij. Misschien maakte hij haar nu wel bang door zo commentaar te geven, maar in elk geval zou het haar de volgende keer twee keer doen nadenken voordat ze nog eens naar Twolegplace ging. Eigenlijk wilde hij niks meer met welke Clan dan ook te maken sinds dat gevecht met WindClan, maar het leek erop dat zijn rechtvaardigheidsgevoel hier de overhand nam. Hij deed nog enkele stappen naar haar zodat hij ook zijn eigen border verliet en keek om zich heen. Zowel als apprentice zijnde als warrior zijnde was hij hier nog maar zelden geweest. De plek gaf een lugubere sfeer af, al zeker omdat het voor hem niet moeilijk was om zich de BloodClangeur te herinneren die zich een tijd verspreid had door hun woud tijdens hun verblijf in de bergen. Maar dat was natuurlijk nog voor de tijd van deze kat. “Hebben je elders nooit verteld over deze plek?” gromde hij. “Hier wonen Twolegs die elke gelegenheid aangrijpen om je te pakken en je weg te stoppen in hun nest, honden die je aan stukken rijten als ze je zien en BloodClanners die elke kans om één van de Clans een kopje kleiner te maken aan zullen grijpen. Je mag van geluk spreken dat ik zo onopgevoed ben om van mijn border af te wijken zodat ik je kon waarschuwen.” Hierbij keek hij haar heel even op een ijzige manier aan, alsof hij haar er nog eens op wilde wijzen op wat voor manier ze tegen hem, een warrior, had gesproken.

Het was eigenlijk de bedoeling geweest om haar een klein beetje angst aan te jagen zodat ze zich weg zou draaien van Twolegplace en terug naar haar eigen border zou gaan, maar in plaats daarvan leek het erop dat hij haar had getraumatiseerd. Butterpact fronste kort toen ze begon te trillen en hem aankeek alsof hij zelf een hond was, haar ogen groot en rond en korte huiveringen trekkend door haar nog kleine lichaampje. Even wist hij niet goed wat hij moest doen. Het was helemaal niet de bedoeling geweest dat ze half getraumatiseerd zou raken, enkel dat ze in het vervolg wat beter na zou denken over haar acties. Als iemand hem nu zag zitten met deze kitten zouden ze denken dat hij haar iets aan had gedaan. En dus moest hij de shock zou snel mogelijk wegnemen voordat hij in de problemen zou raken. Nu hij vader zou worden, kon hij het zich niet permitteren om aangevallen te worden. “Oké, oké,” zei hij op een sussende toon. “Het zal allemaal wel meevallen. Ik heb geen Twolegs gezien en ook geen honden, maar het is gewoon belangrijk dat je voorzichtig bent, oké?” Wat moest hij hier nu weer mee? De eerstvolgende keer als hij een ShadowClan appretice de border over zag steken en naar Twolegplace zag gaan, zou hij ze gewoon laten doen. Dan voorkwam hij in elk geval dit soort situaties. “Kalmeer, kleintje,” gromde hij tegen haar. “Er is hier niks dat je pijn kan doen.” Hij twijfelde kort. “Niet zo lang ik in de buurt ben, tenminste. En als je terug over je eigen border gaat natuurlijk.” Hopelijk zou dat het laatste zetje geweest zijn om haar hier weg te halen en te kalmeren, want hij had geen idee wat hij nog meer kon zeggen.

Butterpact onderdrukte een zachte, vermoeide zucht. Hij was eigenlijk uit het kamp gegaan om tot rust te komen en te zoeken naar een oplossing voor zijn situatie, maar hier was hij, een apprentice proberend te kalmeren. En dan ook nog eens van een andere Clan. Wat zou Breakingpoint toch weer trots op hem zijn geweest als hij dit allemaal zag. Hij was zwaar gewond geraakt in een gevecht, had een kat bezwangerd waar hij geen romantische gevoelens voor had en die hij dus niet als zijn partner kon benoemen en zijn arrogante houding naar andere Clan cats toe was veranderd in een behulpzame, leek het wel. Hij sloot heel even zijn ogen terwijl hij zich probeerde te bedenken wat zijn broer nu tegen hem zou zeggen, maar het resulteerde enkel in de herinnering van Breakingpoint die in het water sprong en vervolgens met zijn kop tegen een rots knalde. En toen was hij opeens dood. Vlak daarna moest zijn Clan de reis maken en had Butterpact het bijna voor elkaar gekregen te close te worden met een ShadowClanner. Gelukkig had de terugreis en het gevecht met BloodClan dat kunnen voorkomen, waardoor hij geen domme, kwetsbare fouten had gemaakt. Ja, hij had iemand bezwangerd, maar gelukkig zat ze wél in zijn Clan. Het zou erger zijn geweest als hij een nestje had gemaakt in Shadow-, Thunder- of WindClan. Vooral die laatste. Hij opende zijn ogen weer toen de apprentice hem een vraag stelde. Kort twijfelde hij. Natuurlijk kon ze met zijn naam niet veel doen, maar Butterpact zag niet waarom het relevant was om zijn naam te vertellen als ze elkaar toch alleen maar tegen zouden komen op een Gathering. En zelfs dan zou ze veel te jong zijn voor hem om een praatje te maken daar. Maar toch… Het leek haar te kalmeren om de vraag te stellen en misschien zou het haar nog meer kalmeren als hij gewoon zijn naam gaf. “Butterpact,” zei hij dan ook op een rustige manier. “Ik zal je wel terugbrengen naar je border, maar daarna wil ik je niet meer zien. Niet in de buurt van mijn border en al zeker niet meer in de buurt van deze plek. Is dat begrepen?” Op een strenge manier keek hij haar aan, hopend dat zijn woorden goed tot haar doordrongen.

Wat had hij toch een hekel aan dit soort ontmoetingen. De apprentices die te nieuwsgierig waren voor hun eigen goed en vervolgens van de ene plek naar de andere trokken om op ontdekking te gaan, waren de ergste. Ze dachten dat ze alles konden maken en dat niets hun zou overkomen, totdat ze op een dag tegenover een kat stonden die hun niet meer zomaar lieten gaan. Butterpact hoopte dat het de apprentices in zijn Clan nooit zou overkomen. Dat ze te ver afdwaalden en plotseling tegenover een BloodClanner stonden. Dat ze voor hun leven moesten vechten en dat er geen enkele kat in de buurt was om hun te helpen. En hij hoopte vooral dat zijn kittens later beter zouden weten dan zomaar naar dit terrein af te dwalen. Hij zou het hun goed in hun oren moeten knopen dat ze zich niet van hun border mochten afzonderen zonder dat er een oudere, meer ervaring hebbende kat bij hun in de buurt was. Hij kon het dan ook niet laten om met zijn ogen te rollen toen Pepperpaw het over haar deputy had en aangaf dat ze met hem samen wel patrols moest doen, waarschijnlijk in de zin van als dat haar opgedragen zou worden. “Dat klopt, maar het verschil tussen dan en nu is dat je iemand bij je hebt die ervaring heeft en die je kan beschermen als er iets gebeurt.” Omdat hij niet wilde dat ze opnieuw zou gaan flippen, voegde hij er op een iets vriendelijkere toon aan toe: “Nu zou niemand je kunnen helpen als er iets gebeurd was, tenzij ik je natuurlijk gehoord had. Je Clan is er om je te beschermen, maar dat kunnen ze natuurlijk minder goed doen als ze niet weten waar je bent.” Hij liet het even op haar inwerken om vervolgens te vragen: “Begrijp je dat, Pepperpaw?”

Het leek erop dat hij eindelijk tot haar door begon te dringen, iets waar hij wel blij mee was. Hij kon natuurlijk nog een heel verhaal doen, maar dat wilde niet automatisch zeggen dat ze ook de intentie ervan begreep. Ondanks haar jonge leeftijd en haar lichtelijk naïeve houding had Butterpact wel het idee dat het een kat was die de lessen die anderen haar leerden in zich opnam en daar dan ook iets uit leerde, al leek ze hem ook wel iemand die dat pas toepaste als het haar uit zou komen. Misschien zou ze aan de wispelturige kant zijn, maar leergierigheid was niet meteen iets slechts. Hij schudde zijn kopje. Daar moest hij zich niet druk over maken, niet als ze de grens zouden bereiken en hij haar weer met rust zou moeten laten. Dan zou hij zich weer omdraaien en teruggaan naar zijn eigen territorium, waar zijn ongeboren nestje op hem aan het wachten was. Een huivering trok door zijn lichaam heen. Hij vond het nog steeds lastig om aan het idee te wennen dat hij vader zou worden, al was hij er naar zijn gevoel wel klaar voor. Hij had dan ook het geluk dat ze geboren zouden worden in een rustig, vol prooi voorziend seizoen. Eer dat de koudere periode aan zou komen, waren ze al bijna oud genoeg om voor zichzelf te jagen. Daar had hij wel geluk mee. Hij richtte zijn aandacht verbaasd op de apprentice toen ze haar woorden sprak. “Ik ben bijna een senior warrior,” zei hij geamuseerd tegen haar, al kon hij de arrogante ondertoon niet bepaald onderdrukken. “Ik denk dat de katten die hier ronddwalen eer op mij moeten letten dan andersom.” Hij ving echter haar bezorgde blik en haalde zijn schouders op. “Maar ik zal voorzichtig zijn, ja,” zei hij met een smal glimlachje naar haar. Hij opende zijn bek en begon de bekende geuren weer te ruiken die hun naar hun territorium zouden leiden. “Kun je vanaf hier bepalen waar mijn territorium ongeveer is?” vroeg hij aan haar, toch wel lichtelijk nieuwgierig zijnde of haar mentor haar al iets had geleerd op dat vlak.