Sonne

Mallowleaf zat naast de kampingang geparkeerd. Borst vooruit, ogen gesloten en een vage glimlach op zijn snoet. Een zacht zonnetje durfde zich vandaag te laten zien en daar moest de beste kerel natuurlijk van genieten. Hij slaakte een ontspannen zucht net op het moment dat wat katten langs hem heen het kamp uit liepen. Hoewel hij perfect kon horen wat ze nu weer op te merken hadden aan hem reageerde hij er totaal niet op. Dit zonnetje was veel te fijn om niet van te genieten. De koude wind die opstak was dan weer een nadeel. Het hief enig verwarmend effect wat de zon hem bracht helemaal op. Hij opende zijn groene ogen weer en keek om zich heen. Na een lange aarzeling begon hij te gapen en duwde hij zijn luie kont overeind. De grote kater keerde zich om en wilde zich door de ingang wurmen toen hij tegen iets, of liever gezegd iemand aanbotste. "O-" zei hij enkel en hij zette wat passen achteruit om het obstakel ruimte te geven door de ingang naar buiten te komen.

TAG: Ardentpaw

De gestreepte kater had vandaag een dag vrij van zijn training, misschien was dat deels omdat hij en zijn nieuwe mentor er beiden weer een beetje in moesten komen. Een andere apprentice zou de vrije dag misschien waarderen, met dit lekkere weer. Maar het liefst wilde Ardentpaw trainen, hij wilde immers graag een echte Thunderclan Warrior worden! Hij lag nu verveeld voor zijn den, een onrustige energie in zijn poten prikkend. Hij wilde iets doen! Hier voor zijn den liggen had geen nut, ook al mocht de zonnige dag dan nog zo'n fijne breuk in het patroon van deze koude New-Leaf zijn. Ardentpaw slaakte een zucht. Hij kon er niet meer tegen om niets te doen, hij had iets van beweging nodig! Hij begon zijn weg naar de ingang van het kamp. Misschien kon hij wel een wandeling naar Sunningrocks maken. De zon zou daar zeker zijn donkere vacht verwarmen en niet te vergeten dat met dit fijne weer er vast wel wat prooi te vinden was. Dan kon hij ook zijn steentje bijdragen aan de dagelijkse bezigheden van de clan. Zo verzonken in zijn gedachten over waar hij heen kon gaan, had hij niet door dat iemand op het zelfde moment dat hij het kamp uitkwam juist het kamp binnen wilde gaan. Om te zeggen dat hij verbaasd was om tegen iemand aan te botsen was een beetje een understatement. De jonge kater had zeker wel een kleine sprongetje van schrok gemaakt, maar dat zou hij later zeker ontkennen. Hij gaf iedereen al vaak genoeg redenen om om hem te lachen. "O-" Kon hij nog net horen, voor de kat hem de ruimte gaf om zichzelf uit de ingang te wurmen. "Sorry!" Miauwde Ardentpaw gauw. Hij nam tegelijkertijd de kat nu voor hem op. Het was Mallowleaf, de gevlekte kater die in de meest recente ceremonie de nieuwe mentor van Cherrypaw was geworden. Dat was dezelfde ceremonie geweest waar hij Swallowflight als mentor toegewezen had gekregen. "Ik was nit echt aan het opletten, gaf hij wat schaapachtig toe. Kon het nog gênanter worden? Opbotsen tegen een warrior in klaar daglicht en in de ingang van het kamp nog wel. Wat kon hij toch weer zo goed een idioot van zichzelf maken.