If I didn't care about you, I wouldn't get so mad at the things you do

Zachte pootstappen bewogen zich door het struikgewas. Een grote kater was enkel zichtbaar doordat het maanlicht zich weerkaatste op zijn witte vacht. Rascal was echt ten einde raad dat hij zich hier bevond. Zijn brein was de afgelopen tijd een donderwolk. Hij kon geen verband meer te leggen tussen alle emoties die hij voelde. Verdriet, verloren, eenzaamheid, woede. Ja, vooral woede. En er waren slechts maar twee katten die dat konden begrijpen. En de ene wilde niet meer met hem praten. En de andere...
De andere was een iets complexer verhaal. Met hem wilde Rascal zelf niet mee praten. Maar toch dat was degene die hij op dit moment naar aan het zoeken was. Iemand die hij moest spreken, of al de haren uit zijn vacht moest trekken. Het dubbeltje kon maar twee kanten op vallen. Rascal had nog niet besloten waar hij meer zin in had.
Ondanks dat wist Rascal dat hij zich wel hier ergens moest bevinden. Het was kort geleden nog dat hij hem hier tegen het lijf was gelopen. Toch moest het wel voorbestemd zijn dat hij hem toen zag, samen met zijn zus. Ze hadden antwoorden kunnen krijgen. Toch was hij die dag meer kwijtgeraakt dan wat hij had verkregen. En daar was Rascal kwaad om. Pislink.
En de schuldige was Shark. Geen twijfel over mogelijk.

Waarom brachten zijn poten hem dan hier? Waarom voelde hij de drang dat hij hem weer onder ogen moest zien? Rascal wilde zijn vader de schuld geven, pijn doen. Alles wat mis was in zijn leven van zijn schuld. Alles! Rascal was het zat om zich zo te voelen, zichzelf te moeten pijndigen met dingen die niet in zijn klauwen lagen. Hij kon niet langer verlangend naar de grenzen staren, met tegenzin naar de elite gaan, altijd achterom moeten kijken. Hij was het spuugzat. Hij zag gewoon geen andere oplossingen meer. Maar hij moest van het kruispunt af. Er moest een andere weg zijn, eentje die hij nog niet zag. Hij wilde niet kiezen tussen zijn zussen, tussen zijn bloedlijn. Waarom voelde het dan dat hij uit elkaar getrokken werd?
Gefrustreerd kwam Rascal tot een halt en sloeg zijn nagels in de aarde. De grote kater kneep zijn ogen samen en liet zijn kop hangen. Waar zat die eikel? Hij moest maar even z'n zegje houden.

^{Sharky eerst <3}

Het was weer eens één van die nachten dat hij niet kon slapen. Shark had vaker voor dat hij niet kon slapen dan dat hij het wel kon. En de slapeloosheid maakte hem gek, zorgde ervoor dat hij dingen wilde doen waar hij misschien ooit spijt van zou krijgen. Nou ja, niet echt spijt krijgen natuurlijk, want als hij de gedachte uitvoerde die als een megafoon in zijn hoofd leek te spreken, dan was hij er gewoon niet meer. Dan was hij dood, weg van de wereld. Niemand die hem nog iets kon maken, niemand die hem nog van iets kon beschuldigen. Geen pijn meer, geen herinneringen meer die hem bleven kwellen, geen fouten meer die hij nog kon maken. Maar hoewel hij al veel dingen in zijn leven had gedaan, had hij geen enkele spijt van ook maar één nestje die hij had achtergelaten bij de queens die hij zwanger had gemaakt. Hij had geen spijt van Rascal. Hij had geen spijt van Agate. Hij had geen spijt van Evenningglow. Hij had geen spijt van Jayflame. Van niemand. Zijn ThunderClangeboren zoon dacht dat hij hem zich niet meer herinnerde, maar niets was minder waar. Hoe kon hij zijn kittens ooit vergeten? Shark schudde zijn hoofd. Had het echt zin om hier in de holst van de nacht over na te gaan denken, om die overpeinzingen te gaan maken die hij juist uit zijn kopje wilde bannen? Hij dacht van niet, maar hij wist niet wat hij anders moest doen. Zijn blik gleed naar de uitgang van zijn schuur. En plotseling tilde hij zijn kop op. Hij gromde inwendig toen hij pootstappen hoorde. Toch niet weer één of andere wanhopige rogue die een poging wilde doen om zijn schuur te claimen, hè? Daar had hij er al te veel van gezien de afgelopen weken. Shark kwam overeind. Zijn spieren spanden zich aan en hij voelde het bekende gevoel van zijn schouders die even moesten rollen zodat hij zich klaar kon maken voor het gevecht. De gestreepte tabby kwam naar buiten, zijn groengele blik op de nacht gericht. Hij opende zijn bek om de geuren van zijn territorium in te drinken… en bewoog verrast met zijn oortjes. Hij deed een paar stappen naar voren en richtte zijn blik eerst op het kabbelende water dat in een stroompje langs zijn schuur liep, maar keek algauw weer recht voor zich uit toen hij het geritsel van pootstappen hoorde. Hij deed een paar stappen vooruit zodat ze elkaar onderweg tegenkwamen en nam de tom kort in zich op met zijn groengele blik. “Ik dacht dat je me nooit meer wilde zien,” bromde hij, maar de nieuwgierigheid kon hij nauwelijks uit zijn stem houden terwijl hij zijn zoon aankeek. Zijn zoon, waar hij van beseft had dat hij er ontzettend veel van hield. Natuurlijk weer juist als het te laat was.

Rascal voelde zich moedeloos. Waarom leek nooit eens iets zijn kant op te vallen? Waarom was het altijd slecht nieuws. Werd dan niets hem gegund? Rascal schudde zijn grote kop en stapte door. Hij moest het zien, hij moest het weten. Hij wilde een keer iets doen voor zichzelf, gewoon om zijn eigen geweten een boost te geven. Noem het karma als je wilde. Slechte dingen overkwamen hem toch wel.
Het leek een eeuwigheid te duren, maar uiteindelijk kwamen verse geuren zijn neus binnen. De koele nachtbries streek door zijn haren en droeg iets maar al te bekends mee. Niet veel later hoorde hij behoedzame pootstappen. Het was zover. En Rascal was er klaar voor. Zijn spieren stonden aangespannen, zijn nekharen overeind en zijn oren plat naar achter. De kater droeg zijn kop laag en vernauwde zijn ogen. Niet lang meer, dan zou hij zijn geliefde vader weer in zijn ogen aankijken.
Het was als klokwerk. De maan stond op haar hoogste punt toen hij zijn vader aankeek. De begroeting passend. Het was waar wat hij zei. Hij wilde hem nooit meer zien. ‘Klopt,’ miauwde hij ijzig kalm. Het was een volledig contrast hoe hij zich voelde, hoe de storm in zijn hart raasde. Rascal staarde zijn vader aan. Hij fronste zijn bovenlip begon te trillen. ‘Maar het is jouw schuld!’ gromde hij vervolgens, waarbij zijn stem oversloeg. Hij voelde zich bijna net weer een kleine kitten, maar hij kon het niet laten. Hij moest geen zwakte tonen, hij moest laten zien dat hij beter was. Zijn vader werd oud, hij werd sterker. Het was een kwestie van tijd dat zijn vader niets meer over hem te zeggen had. ‘Door jou heb ik nu meer redenen dan ooit om BloodClan te verlaten,’ snauwde hij fel, doelend op zijn zus, deputy van ThunderClan. Zijn hart smachtte om bij haar te zijn, maar hij kon ook niet zijn familie in de elite achterlaten. ‘En ook steeds meer dat ik niet weg kan.’ Nee, Shallow en haar kittens. Hij zou zichzelf nooit vergeven als hen wat zou gebeuren en hij er niet voor haar was. Hij zat gevangen op een plaats waar hij het haatte om te zijn. Hij kon geen kant op. En het was zijn schuld! Het was Shark zijn schuld. ‘Ik word in tweeën gescheurd.’ miauwde hij vervolgens stilletjes, waarna hij opkeek met vlammende ogen. Hij sloeg zijn nagels uit en zette een stap dichterbij, naar zijn prooi. Het werd tijd dat hij eens gestraft zou worden.
‘En het is jouw schuld.’

Natuurlijk. Natuurlijk was Rascal hier enkel weer naartoe gekomen om hem de schuld te geven. Dat riedeltje kende hij, maar het was ook de harde waarheid. Want heel veel dingen waren ook gewoon effectief zijn schuld. Hij had Eveningglow opgegeven, had haar gebruikt als experiment voor de zieke doeleinden van Claw en hemzelf, maar dat wilde niet zeggen dat hij nooit om haar had gegeven. Hij wist nog hoe wanhopig hij zich had gevoeld toen de Clans hun gebied achter zich moesten laten en hoe Claw zijn verdriet had opgemerkt, maar daar vervolgens tactisch mee om was gegaan, net zoals Shark dat had gedaan toen Claw helemaal verloren was geraakt nadat zijn zoon ontvoerd was geweest door Twolegs. Ze was van een kitten naar een sterke apprentice en vervolgens een bewonderingswaardige warrior gegaan en Shark kon alleen maar hopen dat haar kwaliteiten niet gedwarsboomd zouden worden door de beslissing die hij had gemaakt om haar de waarheid te vertellen. Hij wilde echter de waarheid tegen haar gezegd hebben omdat hij wist dat hij ooit zou sterven hier. Hij zou ouder worden en katten zouden hem blijven uitdagen om de toch wel ruime schuur die hij had weten te bemachtigen. Het bleef hem echter een raadsel wat Rascal hier dan deed, maar hij begon wel een vermoeden te krijgen. “Je hebt gelijk,” antwoordde hij op een simpele toon. “Het is ook mijn schuld. Jouw toekomst, die van Claw, die van Eveningglow…” Zijn stem stierf weg. Naast Shallow en Agate waren dat de katten waar hij het meeste van had gehouden. En Chawl natuurlijk. Hij zag de woede in zijn ogen van zijn zoon en plotseling kwam er een gruwelijke, maar ergens ook wel bevrijdende gedachte bij hem binnen. Zijn zoon kwam hier om af te maken waar hij aan wilde beginnen. En aangezien hij veel meer had om voor te leven dan Shark en Shark het sowieso niet in zich op zou laten komen om Rascal iets aan te doen, boog hij zijn kop. “En nu wil je wraak nemen,” sprak hij zacht. Hij richtte zijn kop weer op en keek Rascal strak aan. “Doe het. Neem je wraak. Laat je pijn voelen. Ik zal je niet tegenhouden.” Hij slikte. “Jij bent mijn zoon, Rascal. En geloof het of niet, maar ik hou even veel van jou als van Eveningglow, nog meer als dat ik van Claw en Chawl heb gehouden. Jij bent mijn eigen vlees en bloed en er zal geen haar op mijn kop zijn dat eraan zal denken om je tegen te houden en je te verwonden als je ervoor kiest om je wraak te nemen. Of om je niet te verdedigen als de situatie dat vereist.” Hij keek zijn zoon strak aan. Wat ging het zijn?

Rascal werd met stomheid geslagen toen zijn vader zei dat hij gelijk was. Dat was alles behalve wat hij had verwacht. Hij had boze woorden terug verwacht, dat hij zich niet moest aanstellen, dat hij weer een preek zou krijgen dat hij moest opgroeien, dat hij wél gewaardeerd werd, bla bla bla. Niet de simpele woorden “je hebt gelijk”. Nee, hij wou een reden hebben om hem tot moes te slaan. Hij wilde hem onder de grond stoppen, hem zijn nek omdraaien. Hij wilde verdomme een reden hebben. Waarom maakte hem dit alleen maar kwader?
Zijn vader liet vervolgens zijn kop hangen, alsof hij al opgegeven had. Wraak? Of hij wraak wilde nemen? Verdomme, ja! Hij kwam eens rechtzetten wat al die manen krom was geweest. Natuurlijk wilde hij wraak. Het werd eens tijd. Rascal knikte langzaam, zijn priemende blik geen moment loslatend van de grijze tabby. Rascal haalde snuivend adem toen de kater sprak dat hij hem niet zou tegenhouden. Zijn poten jeukten, zijn klauwen waren uit de hulzen. Tranen van woede kwamen in zijn ogen. Dit was een leugen. Shark hield niet van hem, nooit gedaan. Hij had alleen maar oog voor Claw, voor zijn ambities. Hij was nooit wat geweest, en toch liep hij altijd in zijn schaduw. Zelfs nu nog. Shark moest opgeruimd worden. Het moest. ‘Ik haat je,’ siste hij, overmand door emoties kwam het er hakkelend uit.
Rascal kneep zijn ogen kort dicht. Zijn ademhaling werd steeds zwaarder, steeds sneller. Hij voelde de woede weer in hem opkomen. Hij herinnerde zich weer waarom hij hier was gekomen. Hij had een doel. Toen hij zijn ogen weer opende werden ze getekende door woeste furie. Hij hoefde niets meer te zeggen. Zijn oren gingen plat naar achteren, hij ontblootte zijn tanden. De eerste pas ging twijfelend, maar daarna wist hij dat de keus was gemaakt. Hij kon niet meer terug. Al zijn spieren spanden zich aan en met zijn klauwen naar voren sprong hij recht op het gezicht van zijn vader af.