Requiem Of Spirit

Het. Was. Koud. Zijn donkere neusje leek nog donkerder te zijn geworden door de kou die hij voelde vanuit de Nursery. Misschien moest hij dan toch maar eens terug gaan naar zijn mama, maar aan de andere kant vond hij het ook wel heel mooi om hier te zitten kijken. Hij had een droog plekje gevonden in het kamp, het was net gaan schemeren en veel katten maakte zich klaar om te gaan eten en de laatste patrouilles te gaan lopen. Hij had ook wel door dat veel katten niet zo'n goed humeur hadden, misschien kwam dat door het water dat uit de lucht kwam vallen? Hij had zijn mama willen vragen ernaar, maar ze leek te slapen en geen andere queen was in de buurt. Dus was hij naar buiten gegaan, en was daardoor nat geworden, maar goed. Nu had hij een droog plekje gevonden en keek vol bewondering naar het water dat naar beneden kwam. Zijn lange vacht was nog wat vochtig, maar hij had zichzelf zo goed mogelijk uitgeschud. Alleen zijn neusje voelde ontzettend koud aan, maar dat maakte hem niet zo veel uit. Zijn blauwe ogen waren veel te fixeert op het water.

[@Nettlekit*]

Waarom Nettlekit wakker schrok op dat moment wist ze niet, maar toen haar ogen eenmaal open waren was ze ook bijna helemaal klaar wakker. Ze knipperde een paar keer en keek om zich heen. Sinds haar nestgenootjes uit de kraamkamer waren verhuist kon ze eindelijk weer in een warm nest slapen, en ze had die helemaal voor zichzelf! Iets beters bestond er toch niet. Natuurlijk was ze nog eenzaam, maar daar dacht ze gewoon niet aan. Ze moest zich nu focussen op zich goed gedragen zodat ze zo snel mogelijk leerling kon worden en haar nestgenootjes in kon halen met de training. Langzaam stond ze op en rekte ze zich uit terwijl ze het nest uit kroop. Ze kon maar beter even een frisse neus halen en zo maar proberen te gaan slapen weer. Ze stak haar neus naar buiten en zag dat het regende, jakkes. Ze zou in de kraamkamer gebleven zijn was het niet voor een van Firedance haar kittens die ze een eindje verderop zag zitten. Ze werkte zich naar hem toe en keek hem bedenkelijk aan. "Waarom slaap jij niet? Baby's zoals jij krijgen nachtmerries als ze te weinig slapen."

De regen fascineerde hem, water dat uit de lucht viel was iets wat je niet elke dag tegen kwam. Of nou ja, hij had het nu al een paar dagen gezien, maar hij snapte het nog steeds niet helemaal. Hij had daarom ook niet gemerkt dat er iemand bij hem was gekomen. Een grijze kitten, ouder dan dat hij was, was naar hem toegelopen en sprak hem toe. Zeggend dat hij moest gaan slapen, dat hij een baby was en dat hij nachtmerries zou krijgen als hij niet zou gaan slapen. Wat? Flintkit keek haar een beetje vreemd aan, waar had zij het nou weer over? Hij was al groot, hij was al een hele maan oud en zou snel genoeg apprentice worden, toch? "Water," miauwde hij voorzichtig. "Waarom valt 't water?" Hij draaide zijn kopje, zodat hij langs de kitten kon kijken naar het water. Opeens flitste er iets voor zijn ogen, een flits? Hij keek verbaast om zich heen, wat was dat? Nog geen seconde later klonk er gerommel en een hele harde klap. Flintkit sprong overeind, zijn vachtje recht overeind en zijn staartje dik van de schrik. Hij keek geschrokken om zich heen, tranen vulde zijn ogen. "Wat was dat!?" piepte hij geschrokken terwijl hij zich tegen de oudere kitten aandrukte.

Het gerommel klonk nog in zijn oortjes, terwijl hij zijn pluizige lichaam tegen die van Nettlekit aan duwde. Het water was leuk geweest, de zon was heerlijk, maar dit gebulder was alles behalve leuk. Het was eng en hij wilde hier weg. Maar zijn lichaampje liet het niet toe en zijn oortjes lagen plat in zijn nek van angst en paniek. Alleen Nettlekit, de oudere kitten, was nu veilig. In zijn ogen kon hij haar beschermen, want zij was groter en ouder dan hem. Dat was de logica van de doodsbange kitten die zich vast hielt aan haar poot. Hij hoorde nog meer gerommel boven zich en direct dook hij weer in elkaar, zijn snuitje verstoppend in haar korte vacht en zijn volledige lichaam trillend. Nettlekit vertelde hem dat Starclan boos was en dat ze terug moesten naar de nursery, zo snel mogelijk. Ja, ja, dat klonk goed. Maar hoe moesten ze terug komen? Het was zo ver weg en hij wilde niet nog meer gerommel van Starclan horen. Hij had ze niet boos willen maken, hij had gewoon naar het vallende water kijken. Langzaam trok Flintkit de conclusie dat hij Starclan boos had gemaakt met zijn gedrag en duwde zichzelf trillend en met tranen prikkend achter zijn ogen dichter tegen Nettlekit aan. "I-ik w..w..wilde ze n-ni-niet b-b-boos ma-maken," stamelde hij terwijl tranen over zijn wangen begonnen te vloeien.