Chillykit had kou - hoe toepasselijk. Maar dit keer was het niet per se omdat haar lichaam te zwak was om haar warm te houden, maar eerder omdat het gewoon heel koud was. Er was een soort zwaarte neergevallen over de nursery, een duisternis en een stilte die heel onheilspellend aanvoelde. En plots barste de hel los. Duizenden kleine tikjes omringden haar. Het jonge poesje bibberde bang; haar kittenblauwe oogjes schoten schichtig alle kanten op. Ze merkte een ander poesje op, niet ver van haar vandaan, die plots een kreetje slaakte en wild schuddend met haar kopje naar achteren liep. Oh nee, was ze oké? "Hee!", piepte Chillykit bezorgd in de richting van de ander, nog te jong en momenteel ook te bang om haar bezorgdheid in woorden te uiten. Maar al dat getik en het donker en de kou liet haar lichaam niet alleen van de kilte maar ook van angst trillen. Het kon gewoon niet goed zijn.

De kitten schudde met haar kopje als om aan te geven dat ze niet oké was, maar bleef in haar hoekje zitten. Chillykit snapte dat; ze was tot nu toe ook nog niet haar nest uitgekomen, bang om geraakt te worden door de dingen die zo veel lawaai maakten. "Wee ni!", mauwde ze terug naar het andere poesje, haar snuit samengetrokken in een bijna angstige uitdrukking. Maar Chillykit was niet graag zo bang, het deed haar zwak voelen en dat vond ze vreselijk. Om daarvoor nu haar veilige nest te verlaten, echter, wat was een ander verhaal..

Chillykit knikte instemmend. Haar moeder sliep nog rustig, net zoals haar siblings. Even aarzelde ze, maar uiteindelijk kroop ze langzaamaan uit haar nest; haar kittenblauwe oogjes gefixeerd op de ander. "Ik kom!", mauwde ze de ander toe. Ze vond het zo zielig dat de ander alleen was, wetend dat ze zelf ook zo bang was, en dus was het alleen maar logisch om op haar af te gaan. Want met twee waren ze sterker dan alleen. Met vastberadenheid getekend op haar ronde gezichtje liep ze pootje voor pootje op het andere poesje af, haar grijze vacht rechtovereind in angst. Een luide knal klonk en Chillykit sprong een staartlengte de lucht in van de schrik, waarna ze midden tussen haar nest en de andere kitten even bleef zitten. Oh nee, nu had ze het kwaad gemaakt...

Het gebulder stierf weg en enkel het constant aanhoudende getik op het dak van de nursery bleef duren. Even wachtte Chillykit, haar grijsblauwe blik strak gericht op de blauwe oogjes van het andere poesje. Die riep boos dat het stomme rommel was, en even was ze bang dat dat het alleen maar bozer zou maken - maar er volgde geen ander gebulder. Het kleine poesje begon opnieuw aan haar tocht naar de schildpadpoes; langzaamaan, pootje voor pootje, haar pootstapjes onhoorbaar tussen het getik van wat het ook was. Uiteindelijk haalde ze het. Chillykit duwde haar vachtje tegen die van haar leeftijdsgenootje. Nu waren ze samen in het veilige hoekje.

Een glimlach verscheen op haar snuitje toen ze de ander hoorde snorren, ondanks het feit dat haar vacht nog steeds rechtomhoog stond van angst bij het lawaai. "Ik Chillykit.", mauwde ze zachtjes, in een poging elkaar af te leiden van het gebulder en geraas. Ondertussen ontmoette ze nog een nieuw vriendje, iets dat haar altijd heel blij maakte! Dus misschien kon het dit vreselijk moment dan ook ietsje beter maken, al was het maar een klein beetje.

Shrewkit, huh. "Nice!", mauwde ze opgewonden, bijna vergetend dat het buiten de nursery zo'n tumult was - tot er opnieuw zo'n harde klap klonk. Chillykit kromp in elkaar, haar vacht nog wat meer tegen de ander duwend. Brrr, eng. Wie was er toch zo boos en waarom maakten ze zo veel lawaai? Ze vond het helemaal niet fijn. Het grijze poesje had haar halflange vacht dik opgezet en blies zachtjes naar niet echt iets in het bijzonder. Zwijg, stom lawaai, zwijg!

Shrewkit maakte zich groot en blies naar het plafond van de nursery, alsof ze het rare lawaaimakende beest probeerde weg te jagen - en het leek te helpen, want opnieuw bleef het stil. Zelfs het getik van wat-het-ook-mocht-zijn op het dak leek te minderen. Chillykit keek met grote grijsblauwe oogjes naar haar nieuwe vriendin en deed haar toen na. Ze rechtte haar rugje, liet de harin in haar nek rechtovereind staan en rekte zich uit zodat ze zo dicht naar het plafond van de nursery was als ze met haar kleine lichaampje kon komen. Daarna begon ze ook te blazen, met Shrewkit nog altijd tegen haar zij aangeplakt. Samen zouden ze het monster wegjagen!

Samen bliezen ze het getik weg, zo leek het wel. Zie hoe moedig ze waren, het lawaai kon niets tegen hen! Toen uiteindelijk de stilte weer over de nursery heen viel, slaakte Chillykit een luide overwinningskreet. Ze dacht er zelfs niet bij na hoe ze daarmee andere slapende katten misschien wakker kon maken. Daarna draaide ze zich naar haar nieuwe vriendin, waarmee ze nog steeds in het afgelegen hoekje zat. "We hebben het gedjaan!", mauwde ze vrolijk, haar piepstemmetje snel en opgewonden. Haar mama en haar siblings zouden vast heel trots zijn op haar als ze hoorden over deze grote overwinning!

"Jaa!", mauwde Chillykit enthousiast, waarna ze haar pootje omhooghield om een high-five te doen zoals ze oudere kittens al had zien doen. Dat zag er altijd heel cool uit en ze zou de kans om het zelf te proberen niet laten schieten! "Chilly en Shrew.. Shriwy!", besloot ze, een grote grijns op haar ronde snuitje. Shriwy, het superteam dat moediger was dan een dom lawaai. Haar siblings zouden zo jaloers zijn!

Chillykit knikte enthousiast mee toen de ander mauwde dat ze de wegjagers van Shadowclan waren. "De wegjagews van shtoute dinge!", voegde ze nog eens toe, waarna ze haar grijze ogen door de donkere nursery liet glijden; alsof ze op zoek was naar nog iets stouts om weg te jagen. Samen zouden ze beetje bij beetje Shadowclan beter maken!