Drowning

De grijze kater keek om zich heen, opzoek naar de nieuw opkomende planten van het jaar. Newleaf hing immers in de lucht en waar prooi zich nog verborgen hielt waren planten vaak loyaler als het kwam op agenda dagen. En zelfs mocht hij nog weinig planten vinden kon hij misschien wat spinrag verzamelen en mee terug naar het kamp nemen. Spinnen waren er immers ook het hele jaar door, vooral als je wist waarnaar je zocht. In de middag zou hij verder kunnen met de trainingen van Bloodpaw. De kat had het zwaar genomen om zijn eerste meeting alleen te moeten doen, maar er was weinig andere keuze van zijn kant. Hij had drie dagen vast gezeten in de medicine cat met een extreme pijn. Er zat iets niet goed, dat was alles wat de domme kater erover wist te zeggen. Maar de pijn was weer langzaam weggetrokken en hij werd niet meer wakker met bloed in zijn muil en snuit, dus hopelijk was dat het einde ermee.

+ Acorndust first

Hij duwde zijn oren naar voren toen er een andere kat opdoemde, een die hij al snel herkende als hun deputy Acorndust. Het was vreemd, vroeger waren de hoge rangen altijd zo speciaal maar sinds Tall deputy was geworden begon dit beeld wel weg te ebben. Het waren gewoon katten zoals iedereen. Hetzelfde kon gezegd worden hem. Hij glimlachte vriendelijk naar de ander en kwam zijn kant opgelopen toen hij werd aangesproken. “Hey Acorn, hoe gaat het?” Hij kantelde zijn grote kop kort, om de ander in zich op te nemen. Ergens had hij wel door dat het niet 100% ging maar de kat was te dom om het goed te kunnen plaatsen, laat staan er een opmerking over te maken.

Hij kreeg al redelijk snel antwoord op zijn vraag, waardoor hij even een knikje gaf en opgewerkt reageerde. "Daar komt de zon ook voor op" Een gaat wel kon natuurlijk beter, maar ook veel slechter. Dus hij had er wel vrede mee. Daarbij waren het ook geen tijden om huppelend door het leven te gaan. Tevreden zijn met de gang van zaken werkte veel beter. Jammer genoeg kwam er al snel een opmerking terug waar hij maar moeilijk antwoord op kon geven. Hij zuchtte diep, duidelijk vol van zorgen over dit onderwerp. "Ik weet het, voel me er nog steeds schuldig over. Ik vond het zelf al spannend om voor de eerste keer te gaan en ik was toen al 13 of 14 moons... Bloodpaw is nog maar een kind" Ace schudde zijn kop. "Maar het was niet anders. En gelukkig is alles goed gegaan"

“Geloof me, vooral als datgene is om met dode katten te praten, daar kan niemand je goed op voorbereiden.” Hij gaf een klein lachje, wat duidelijk maakte dat hij het maar luchtig bedoelde. Als medicine cat mocht hij niet al te veel van zijn ondode-uitstapjes vertellen. Maar in alle eerlijkheid was het een verloren moeite om de regels nog bij hem in de buurt op te brengen. Het enige geluk was dat de meeste gesprekken zo persoonlijk waren dat je het niet wílde delen. “Het had ook niet anders gekund, als Starclan me hier houd was het minste wat ze konden doen Blood veilig naar de mothermouth begeleiden”

“Dat is je maar aangeraden, al hoop ik natuurlijk dat het nog een hele tijd duurt voor we daar komen” Hij was immers enorm gesteld op Tall, zijn beste vriend. Een leven zonder hem kon hij zich dan ook niet voorstellen en in alle eerlijkheid een leven zonder hem zou hij geen leven meer kunnen noemen. “Geniet maar van de rust nu je die hebt. Ik slaap al niet meer sinds ik deze rang heb. Mij en Tall in de gaten houden voelt aan als een vakantie dan” Plaagde de grote kater. Hij besloot er maar bij te gaan zitten, aangezien ze hier nu toch een theekransje hadden. Geen idee of Acorn hier een behoefte voor voelde maar als hij sociaal beleefd wilde zijn had hij weinig andere keus. Hij knikte bij de vraag. “Naja, ze hebben mij twee dagen uit het veld geslagen dus ik ga er maar vanuit dat het voor een reden is” Ace haalde zijn schouders op, grimmig. Hij was er zeker van dat er een reden was en hij keek er niet naar uit.

Hij kon het niet laten om te grinniken bij het laatste woord van de ander. "Mijn nichtje kan er zeker wat van, ze lijkt op haar vader" Zelf had hij ook al meerdere schrikpartijen bezorgt gekregen door een zekere kleine flamepoint. Vooral als het ging om de vragen die ze wel niet kon stellen. En dan was hij nog een ervaren vader met veel kittens op zijn naam, Pepperpaw was een geval van zichzelf. Maar ze had wel zijn hart gestolen, waardoor hij alles van haar wilde tolereren. "Ah we waren allemaal ooit jong, niks verkeerd aan wat grenzen opzoeken en ervaring opdoen, daar worden ze sterk van" Ace geloofde immers in een vrije stijl van opvoeding. "Je hebt het vast ook meegemaakt met jouw kits?..... of zelf toen je nog een kleine pluizebol was?"