Maybe the wolf is in love with the moon, and each month it cries for a love it will never touch.

Natuurlijk was Breezespring niet van plan geweest om de twee zomaar met rust te laten na wat ze gisteren had onderbroken. En misschien was het voor hun nog maar onschuldig geweest, maar de zwarte kat had al een zekere affectie langs beide kanten ontdekt. Bij Beechpaw was dat net ietsje duidelijker geweest dan bij Bloodpaw, maar het was al wel verder gegaan dan de meeste vriendschappen. En ze voelde zich slecht omdat zij ze zo had toegesproken, maar het was voor hun eigen bestwil dat ze er iets van zei voordat het de verkeerde kant op kon gaan. Ze had al veel te veel verhalen over medicine cats gehoord die een schande voor hun Clan waren door dit soort praktijken en daar wilde ze Bloodpaw maar wat graag voor behoeden. Ze wist niet precies waarom, maar ze was de main coon een klein beetje als haar eigen zoon gaan zien. Al zeker na heel dat gedoe met zijn verwondingen en de BloodClanner die hem opgejaagd bleek te hebben, bleek achteraf. Als Breezespring diezelfde BloodClanner nog eens tegen zou komen, dan zou ze spijt krijgen van haar daden. Alleen de gedachte al zorgde ervoor dat de warrior haar bovenlip naar achteren trok in een grauw. Ze richtte haar blik op Bloodpaw die met een gezicht vol emoties uit zijn den rende en uit het kamp ging, zijn wonden duidelijk nog niet genezen zijnde. Breezespring aarzelde geen moment en achtervolgde hem. Hoewel hij behoorlijk wat snelheid opbouwde, had Breezespring al snel in de gaten in welke richting hij rende. Ze remde echter een klein beetje af zodat hij wat tijd had om zijn emoties te uiten voordat ze, once again, het voor hem zou verpesten. Ze slikte. Aan de ene kant had ze het idee dat ze hem moest laten doen, maar aan de andere kant was hij nog veel te zwak om nu al naar buiten te gaan en bovendien zou ze het zichzelf nooit vergeven als hem nu iets zou overkomen, alleen maar omdat ze hem een beetje ruimte had willen geven. En dus vervolgde ze haar tocht. Haar hart kneep samen toen ze het hartverscheurende gehuil van Bloodpaw hoorde en ze vertraagde haar tempo totdat ze op een rustige manier naar hem toegelopen kwam. “Het is al goed, mijn jongen,” murmelde ze terwijl ze zich over hem heen boog en het bloed van zijn pels begon te likken zoals een queen bij haar kitten gedaan zou hebben. “Laat je maar eens gaan. Laat al die emoties maar eens los. Dat zal je goed doen.” Ze ging naast hem zitten en drukte haar flank troostend tegen het zijne aan, haar tong in een ritmisch tempo over zijn vacht gaande zodat ze de wonden schoon kon likken. Het voelde nu behoorlijk verkeerd aan om boos te worden over het feit dat hij zichzelf zo ingespannen had en dat daardoor zijn wonden weer waren gaan bloeden. De wonden die hij op zijn vacht had, waren niks vergeleken de wonden die hij vanbinnen had zitten. En dus was het voor Breezespring dan ook heel makkelijk kiezen waar ze zich als eerste op zou richten.

Het probleem met een dikke vacht was dat al het vuil en bloed dat erin verstrikt raakte er automatisch als het vermenigvuldigde aantal uitzag dan wat er werkelijk in iemands pels zat. Breezespring had met een paar stevige likken het eerste gedeelte van zijn vacht al schoon waardoor de ravage er veel minder erg uitzag. Ja, de wonden zouden verbonden moeten worden met spinrag en nadien met goudsbloem behandeld moeten worden om ontstekingen te voorkomen, maar al bij al zou de schade wel meevallen. En het kon gerust wachten. Eerst moest Bloodpaw maar eens goed zorgen dat hij zijn emoties kwijtraakte en dan pas zouden ze verder praten. En dus liet ze hem in haar vacht uithuilen terwijl ze met een paar stevige likken de andere kant van zijn vacht schoon begon te likken. De metaalachtige smaak van bloed bleef als een bittere herinnering achter op haar tong, maar Breezespring probeerde het zo goed mogelijk te negeren en ging gewoon verder met likken. Ze kon hem niet helpen met zijn innerlijke pijn, maar ze kon er wel voor zorgen dat zijn wonden niet zouden ontsteken. Als het fysieke gedeelte genezen was, zou het mentale uiteindelijk vanzelf wel volgen. Nadat ze zijn vacht volledig schoon had gelikt en de smaak van bloed zo ver mogelijk achter in haar keel probeerde te krijgen, begon ze met sussende geluiden te maken en haar vacht zo dicht mogelijk tegen hem aan te drukken. Ja, ze was streng geweest in zijn den, maar dat was op dat moment wel even nodig geweest. En ze hoopte dat hij zou gaan inzien dat ze hun absoluut niet uit elkaar wilde halen, maar dat ze juist wilde behoeden dat het meer zou worden. Het zou namelijk nog meer zeer doen om uit elkaar gehaald te worden als er bepaalde gevoelens aanwezig waren dan als het nog maar een simpele vriendschap was. Maar Breezespring had het idee dat ze zelfs dat punt al voorbij waren; het gedrag dat vertoond werd in de medicine cat’s den leek haar absoluut geen simpele vriendschap. Beechpaw had letterlijk gevraagd aan Bloodpaw wat hun band nu inhield en het leek haar dat als het om een simpele vriendschap ging, dat zoiets niet eens gevragen moest worden. “Wil je erover praten?” vroeg ze nadat ze hem een poosje uit had laten huilen. Het was een simpele vraag geweest, maar kon gevolgd worden door een stortvloed aan emoties, vragen, verwensingen en onzekerheden. En Breezespring merkte dat ze er klaar voor was. Ze zou zich vandaag nergens anders op richten dan op Bloodpaw.