Just another daim boring day..

In a world of hurt
would you lose yourself?
would you become the beast that hunts you down
inside you cry
but you can't help it
before you know..
you became a monster
Met zachte pasjes trippelde de kleine roestbruin gestreepte kitten de Nursery uit. "Kom terug Dangerkit!" Riep zijn vaders stem hem na. Maar de kitten luisterde niet. Zijn vader had geen overwicht op hem. Hij was sterk genoeg, de enigste overlevende uit het nest, tenminste, dat was wat zijn vader hem voorhielt. Maar Dangerkit was nog te jong om er acht om te slaan. Zijn papa sprak toch eenmaal altijd de waarheid? Of bestond zijn jonge leventje, nog geen 2 manen oud, nu al uit een leugen? Nee vast niet. Vrolijk trippelde Dangerkit verder terwijl hij naar elke kat in het kamp keek met zijn groene oogjes. Wat waren ze allemaal groot! Dangerkit glimlachte zacht, ooit zou hij ook zo groot worden, ooit zou hij de beste Warrior ooit worden! Hij zou het laten zien! Zijn mama had hij nooit gekend, maar zijn papa was altijd dichtbij, ook al sloeg hij hem af en toe. Waarom? Had hij hem ooit gevraagd. Het antwoord was simpel. Dangerkit deed zijn papa te veel denken aan mama. Het was Dangerkit's schuld dat mama dood was. En Dangerkit leefde er mee. Hij had mama vermoord, hij had zijn mogelijke broertjes en zusjes vermoord, maar zijn papa verzorgde hem toch licht.. dat was lief, meer als Dangerkit verdiende. Maar nu wou dangerkit daar niet meer over nadenken, hij stormde het kamp uit op zoek naar avontuur. Katten schreeuwde iets na maar Dangerkit luisterde er niet meer naar. Tot hij in een schitterend bos kwam. Bloesem stond in de bomen, een adembenemend gezicht. Tot.. Die rode gedaamte. Die sterke lucht van bloed. De aanval van zijn vader.. De vos die met doodse ogen boven het lijk van zijn papa naar hem keek...

Dangerdance schoot hijgend overeind. Stomme nachtmerrie.. Tijden had hij hem niet meer gehad, maar nu sinds zijn ontmoeting met Dovepaw die nacht.. Was hij weer terug bij af. Lege ogen staarde de Warriorsden rond. Zo veel manen geleden.. Het beeld was nog scherp in zijn geheugen gegrift. Hij zou elk levend wezen uitmoorden, om die vos te vinden.. Die vos die.. zijn leven als moordenaar liet beginnen. Dangerdance had gezworen zijn vader die hem mishandelde te wreken. Al moest hij alles vermoorden wat er leefde.
Even zuchtte de kater. There is no point crying over yesterday. Hielt hij zich voor en keek naar het slapende lichaam van zijn beste vriendin Redheart naast hem. Even duwde hij zijn neus tegen de vacht van de enigste kat die hij misschien op zijn weinige vrienden na in zijn hele leven kon vertrouwen. "Redheart ben je wakker?" Vroeg hij zachtjes en keek haar aan. "Alsjeblieft word wakker.." Smeekte hij bijna, dezelfde woordan als hij zijn vader ooit had gesmeekt, maar die werd niet meer wakker, nooit meer..

~Only Redheart~

Duisternis omhulde alles om de poes heen. Je kon jezelf niet meer zien, al had je je poot recht voor je ogen...niks. Je kon alleen je andere zintuigen gebruiken. Proeven had je niks aan, geen wind, geen geur. Je voelde niks. helemaal niks. Het leek alsof je zweefde door de stilstaande lucht zonder iets erin. Horen? Nee, je hoorde niks. Ookal lette je op het kleinste geluid kon je niks horen. Het was alsof je dood was. Gewoon ineens dood. Maar uit het niets kwam er een fel licht recht op je af en alles werd wit. Als je weer naar jezelf keek, zag je niks. Het was te wil, te fel. Je oren springen overeind bij het horen van kittens. Voor de rest niks en alles werd weer donker. Je was weer dood. (:33 lol)

Een poot raakte Redheart aan, het voelde bekend. Maar Redheart deed haar ogen niet open. Ze was te moe om te reageren en duwde haar neus nog dieper in haar poot. "Redheart ben je wakker?" Siste een kater tegen haar. De poes liet een kort gesis horen van irritatie. "Alsjeblieft word wakker.." De stem konk anders dan normaal in haar oren. Ze opende haar ogen slaperig en hief haar kop op naar de kater, hij zag er vermoeid uit... 'Het is Maanhoog, waarom maak je me wakker?' Miauwde ze zacht van slaperigheid.

sorry inspi loos D:

Ze opende haar ogen slaperig en hief haar kop op naar de kater, hij zag er vermoeid uit... 'Het is Maanhoog, waarom maak je me wakker?' Miauwde ze zacht van slaperigheid. Dangerdance zuchtte even verdrietig en legde zijn kop bij de hare neer. "Weer diezelfde nachtmerrie.." Fluisterde hij zachtjes in haar oor terwijl hij even zijn kop tegen de hare drukte als een kit die zijn moeder om bescherming vraagt ookal is er geen gevaar. Hij was zo anders bij haar.. Zijn schild van woedde gleed af en de kat die hij echt was kon hij zijn bij haar.. Zijn kleine beste vriendin.. Ze waren alles samen geweest.. kittens, apprentices en nu warriors. Zij wist alles van hem, en hij van haar. En gek genoeg voelde dat nieteens als bedrijgend of gevaarlijk, nee het voelde goed, bij haar zijn voelde zo goed, ze zou er altijd voor hem zijn dat wist hij zeker. Hoe de clan ook over hem zou denken.

(woow hele andere kant van Dangie xD
wel cute toch)

"Weer diezelfde nachtmerrie.." Antwoorde hij zachjes en drukte zijn kop tegen de hare aan. Redheart keek hem aan. Die nachtmerrie's van hem, is er niet iets tegen te doen? Ze likte even zijn voorhoofd. Dit gedrag van hem was alleen maar bij haar. Niet bij een kitten, als het aan Redheart lag snauwde hij alleen maar naar ze. Redheart begon zachjes te spinnen om hemte helpen rust te vinden, of hij ernaar luisterde wist ze niet. Maar als hij dat niet deed, dan wou hij het niet waarschijnlijk. Dat was zijn eigen keuze. Ze trekte haar kop weg om oogontact te maken met de bruine kater. [i]'Wil je erover praten? Misschien een ommetje lopen? Wat jou rust geeft.' Miauwde ze zacht om de andere katten niet wakker te maken.

Sorry, niet zoveel inspi o_o

Ze likte even zijn voorhoofd. Dit gedrag van hem was alleen maar bij haar. Redheart begon zachjes te spinnen om hem te helpen rust te vinden, of hij ernaar luisterde wist ze niet. Maar als hij dat niet deed, dan wou hij het niet waarschijnlijk. Dat was zijn eigen keuze. Ze trekte haar kop weg om oogontact te maken met de bruine kater. 'Wil je erover praten? Misschien een ommetje lopen? Wat jou rust geeft.' Miauwde ze zacht om de andere katten niet wakker te maken. Dangerdance duwde even steunzoekend zijn kop tegen de hare. "Graag.." Fluisterde hij zachtjes. Opeens leek de lucht in de warriorsden benauwd en het liet hem stikken. Hij kwam langzaam overeind en probeerde zijn weg te vinden langs de nesten. Tegen die tijd haalde hij geneens adem meer. Elke slok lucht die hij op zich nam bracht hem minder adem en minder lucht. Het deed pijn, alsof zijn longen er uit getrokken werden. De laatste staartlengtes sprong hij bijna en toen hij in de openlucht kwam liet hij zich bijna op de grond vallen. Diep ademde hij in en even schoten beelden uit zijn verleden weer voor hem langs. Wat waren dit voor dingen! Wat was dit! Waarom werd hij zo gek! Dit was niet normaal. Dangerdance sloot zijn ogen terwijl hij zijn hartslag normaal probeerde te krijgen. Dit kon toch niet goed gaan? Al zijn daden.. ze zouden hem inhalen en neerhalen. Maar dat maakte hem niets meer uit.. Het was te pijnlijk.. Maar de dood hoefde hij niet. Er waren nog dingen die hij moest doen.. En die kon hij niet vanuit zijn plek na de dood.. Die moest hij hier doen.. Nu.. Hij kon niet anders.. Dangerdance werd gek van het wantrouwen aan zichzelf en wou Redheart naast hem, maar haar roepen zou hij nu niet doen. Ze zag al genoeg van zijn zwaktes. Meer zou hij niet aankunnen haar te laten zien..

"Graag.." Fluisterde hij zachtjes. Een zucht verliet haar lichaam terwijl ze opstond en Dangerdance voorliet gaan. Redheart hoorde het wanhopig ademhaling van de kater afkomen. Het maakte haar zorgen. Maar zo wou ze niet denken, het was Dangerdance waar ze het over had. Ze hoefde zich geen zogen over te maken, toch? Ze kende deze kater al lang. Zolang dat ze wist dat niemand of iets hem kon kleinmaken. Opeens sprong de kater met de laatste staartlente uit de Den. Waarom zou hij dat doen? Dacht de licht rode poes. Weer een zucht ontsnapte uit haar mond terwijl ze achter hem aan liet uit de Den, hopend dat niemand wakker was geworden. Of een patrouille hun zou zien van het terugkeren van de avond. Ze ademde de vrisse lucht in. Bladkaal was nu aan de gang en de zwoele zomergeuren waren niet meer te herkennen. De wind zat stil, maar toch vieler er bladeren op de open plek. Ze keek naar de kater die zich anders gedraagde dan anders. Ze liep naar hem toe en raakte zijn neus aan, uit haar keel kwam een gerustellende gesnor. waat dat je me alles kan vertellen wat je dwars zit.'

Ze liep naar hem toe en raakte zijn neus aan, uit haar keel kwam een gerustellende gesnor. 'Weet dat je me alles kan vertellen wat je dwars zit.' Dangerdance hief zijn kop en keek haar met lege ogen aan. Langzaam kwam hij overeind en keek op haar neer. Inplaats van de gebruikelijke minachting stonden zijn ogen zacht. "Ik wou dat ik dat kon Redheart.. Maar de waarheid.. Zou nooit aan het morgenlicht mogen komen.." Fluisterde hij zacht en draaide zijn kop weg. Hij zou nooit kunnen vertellen aan haar hoe graag hij ook wou dat hij degene was die Dovepaw had aangevallen en zijn apprentice een paar keer had proberen af te maken en weg te jagen. Laat staan zijn plannen om Duststar weg te werken.. Danger slikte en keek haar diep aan. "De waarheid.. Is niet goed, de waarheid brengt alles in gevaar.. Redheart, vertrouw me.. Als ik zeg dat de waarheid niet iets is wat je nu moet weten, als de tijd komt vertel ik het je ik beloof het." Langzaam slikte ze en sloot zijn ogen. Beelden van vroeger schoten door zijn ogen. En meteen schoten die weer open. Langzaam kwam de kater overeind en keek Redheart aan. "Sorry.." Fluisterde hij terwijl hij zich langzaam omdraaide en met zijn rug naar haar toe ging zitten.

-inspiloos-

Onderwerp: Re: Just another daim boring day..