Pepperpaw leek het allemaal niet zo te snappen. Niet zo gek, hoe oud was ze nu? 6 maanden, wat snapte je dan over liefde en vreemde regels. De poes keek haar duidelijk peilend aan maar Routnose kon uiteindelijk niets anders dan toch wat schuldbewust haar blik afwenden. Ze kende de pijn maar al te goed. Wie was het immers die ooit zo verliefd was geweest op een Thunderclanner? Die nu het liefst iedere nacht naast een heel bijzondere clangenoot sliep? Juist, zij. Natuurlijk had ze het zelf altijd voorkomen om kittens te krijgen, maar toch snapte ze wat katten daar soms toe dreef. Alleen was Pepperpaw veel, veel te jong om dat te snappen. “Maar als het allemaal zo lastig is.. waarom doen we die regels dan niet weg?” Routnose lachte wat droef. "Dat is een hele goede vraag, Pepper," gaf ze toe. "Sommige regels zijn er nu al zo lang en soms snapt alleen Starclan waarom we ze nodig hebben," als het aan haar lag waren er een paar die heus genegeerd mochten worden, maar dat wilde ze niet nu al in het koppie van Pepperpaw drukken. "Maar daar hoef je je geen zorgen over te maken nog hoor, nu moet je vooral leuke dingen doen,"

Ze trok wat ongemakkelijk met haar oor. Routnose had zo haar eigen meningen over wat Pepperpaw zei, maar ze wist dat niet iedereen het zo met haar eens was daarover. Sterker nog, de meeste katten zouden haar nog wel eens een krab over de oren kunnen geven wanneer ze zei dat het onzin was dat alle clans gescheiden leefden. Wat haar betrof mocht iedereen, iedereen liefhebben en was al het geweld slechts onnodig bloedvergiet. Bij de journey hadden ze ook samen geleefd als één, niet? Waarom moesten ze dan terug vallen in hun oude gebruiken, het moment dat ze hier weer terug waren gekomen? Iedereen had als één gevochten tegen Bloodclan, en nu moorden ze elkaar weer op gruwelijke wijze weer uit. Het maakte haar verdrietig tot aan haar kern. Toch wist ze dat weinig andere katten het zo zagen, iets wat ze niet begreep. Maar ze wilde niet dat Pepperpaw dat klakkeloos als de waarheid over nam, straks zou het haar meer pijn dan goed doen. "Maar jij praat met Starclan! Dus jij kan het ze vragen!" ze zuchtte wat ongelukkig, zich haast schuldig voelend door Pepperpaws teleurstelling. "Maar ik wil ook leuke dingen doen met Windclan." ze gunde de poes een wat waterige glimlach en streelde haar rug met haar pluizige staart. "Hey, luister Pepperpaw, sommige dingen zijn nou eenmaal... Heel ingewikkeld," sprak ze warm en koos haar volgende woorden zorgvuldig uit. "Ik vind zelf eigenlijk dat alle clans gelukkig samen zouden kunnen zijn, zonder te vechten. Maar - en luister goed, oke?- dat vindt niet iedereen. Starclan heeft regels voor ons gemaakt via de warrior code, en die warrior code heeft er voor gezorgd dat wij al héél lang door kunnen leven als goede katten. Gelukkig maar ook. En weet je wat ons naast de warrior code ook zo sterk maakt? Onze clan. Want dat je familie, daar weet je dat je altijd veilig bent. Dat weet de warrior code ook. Daarom, je mag heus vriendschappen hebben met katten van buiten de clan, maar... Soms vinden Leaders dat het nodig is om te strijden met andere clans, voor welke reden dan ook. En niets is belangrijker dan je eigen clan, dus het kan best dat je dan plots zou moeten vechten met je vriendjes van een andere clan. En daarom vinden sommige leaders, mentoren en andere katten dat je beter geen vrienden kan zijn met de andere clans, zodat je ook nooit zou twijfelen wanneer het daarop aan komt," ze wist niet of ze dat nu wel zo goed had verwoord, maar meer wilde ze er eigenlijk ook niet over zeggen. Wat haar betrof zou niemand moeten strijden, maar wie was zij? "Vraag het anders ook eens aan je papa, Pepperpaw"

Ze had nog zo haar best gedaan om het als een wijs figuur te brengen, maar Pepperpaw weigerde mooie woordjes te slikken. Routnose kon het haar niet echt kwalijk nemen, als ze heel eerlijk was vond ze het ook allemaal onzin. Niet dat ze dat snel tegen haar leaders of tegen Starclan zou zeggen, hoor. Maar als je tussen de sterren als één clan kon leven en tijdens de journey ook, waarom moest ieder dan nu gescheiden leven? En die gedachtegang had ze a sinds ze heel jong was, immers was het ook de lieve brave Routpaw die een thunderclanner even een tour door Windclan had gegeven. Daar was Everstar niet al te blij mee geweest... En dat soort problemen wilde ze niet ook aan Pepperpaw overdragen. "Maar..." kwam er uit de rossige apprentice. "Ik wíl niet geen vrienden zijn met Windclan!" en toen ging haar toon over naar dat van een kit die haar zin niet kreeg. Errrr.... Routnose keek wat ongemakkelijk weg en een kleine zucht verliet haar bek. Dit werd je dan weer niet geleerd bij je trainingen. Ze wist zeker dat haar vriendin Crowcall Pepperpaw zou hebben gezegd om te rebelleren en ergens zou zij dat zelf ook wel willen, maar liever kreeg ze geen boze Tallstar op haar dak. Dus gunde ze de ander een halve glimlach. "Ik ook niet," gaf ze eerlijk toe. "Maar soms maken clans nu eenmaal ruzie en daar kunnen jij en ik niet altijd iets aan doen," ze wist niet zeker of Pepperpaw het nu zo kon waarderen, maar toch trok ze de poes bij zich voor een hug. Oh, ze miste dat meisje zo. Pepperpaw deed zich stiekem aan haar jongere zelf denken. "Je hebt zo'n lief hartje Pep... Het maakt niet uit wat andere zeggen, oké? Je mag heus vriendjes hebben, maar je moet wel een beetje oppassen,"

Pepperpaw leek nog iets te willen zeggen en protesteerde met een piep tegen haar bearhug. Oeps. Gelukkig leek de flame point het niet echt erg te vinden, want meteen daarna stopte ze met tegenstribbelen en stond toe dat Routnose haar tegen zich aandrukte. ”Ik wil gewoon mezelf zijn..” ze liet zich tegen haar aanzakken en Routnose voelde haar neusje door haar vacht heen wroeten. Een gesmoord gespin steeg op uit haar kop en ze begon teder de vacht op Pepperpaw's kop plat te likken. "En dat is het allermooiste dat je kan zijn," murmelde ze warm. "Dus wees dat vooral, ik zou niemand anders dan de enige echte Pep willen zien, hoor!" probeerde ze de sfeer iets te verlichten.

Pepperpaw leek te ontspannen in haar omhelzing, dat bleek wel uit de kleine zucht die haar lippen verliet. Routnose snorde zachtjes en warm. Oh, wat miste ze dit rossige kind toch, dit lieve meisje die zo vroeg al zoveel leed had moeten zien. Opnieuw merkte ze dat ze wenste dat de clans weer één waren, maar dat zou nooit meer gebeuren. Was het maar zo. "Denk je.. denk je dat ik je vaker kan opzoeken..?" die woorden sneden haar. Haar gesnor stokte in haar keel en ze sloot kort haar ogen, en toen ze die weer opende keek ze uit over het gebied van Shadowclan, de donkere wouden die Pepperpaw nu haar thuis noemde. Als ze maar gelukkig is... "Nou, eigenlijk..." toch kon ze het niet over haar hart verkrijgen. Oh, de regels konden haar wat. "Weet je wat? Ja Pepperpaw, jij mag me altijd opzoeken, oké?" sprak ze wat voorzichtig, maar niet minder zelfverzekerd. "Alleen mag je niet zomaar op Windclan gebied komen..."

Ergens voelde het slecht om Pepperpaw zo hoop te geven. Ze wist dat het niet bepaald toegejuicht werd om zo goed bevriend te blijven met katten van andere clans, maar ze kón niet anders. Het kleine, rossige poesje betekende een hele hoop voor haar en ze wilde haar niet ongelukkig zien. Bovendien was ze een medicine cat... Zo slecht was het toch niet om af en toe de voordelen daarvan te misbruiken? "Maar.. hoe moet ik dat dan als ik niet op Windclan gebied mag komen?" Routnose wist dat wat ze voor ging stellen niet bepaald een goede oplossing was, maar de woorden waren al over haar lippen. "We... We kunnen eens in de zoveel tijd bij de grens afspreken?" opperde ze wat voorzichtig. "...Als je dat wilt?"

Ja maar, hoe moest je ooit nee zeggen tegen die smekende, blauwe ogen? Routnose had een beetje medelijden met haar vader, want zij zou waarschijnlijk zelf nooit iets kunnen hebben geweigerd aan kleine Pepperpaw. "Doen we! Wanneer wil je dan afspreken?" een tedere glimlach lag op haar lippen bij het enthousiasme van de poes. "Wat dacht je er van om bij het opkomen van iedere driekwart moon af te spreken?" stelde ze voor. Tijdens de halve maan zou ze bij de moonstone zijn, de volle maan op de gathering en wanneer er geen moon was, zou het veel te donker zijn om de jonge poes er nog alleen opuit te laten gaan.

Natuurlijk hapte Pepperpaw, ze vond het een enig idee. Routnose voelde zich gevleid, omdat de kleine flame point haar kennelijk zo erg mocht. Dat waardeerde ze en was insgelijks, ze hield zielsveel van haar soort van verdwaalde Shadowclan dochter. Als het aan haar had gelegen zou Pepperpaw nooit naar Shadowclan zijn gegaan en soms kon ze niet anders dan zich afvragen of ze hier niet veel gelukkiger zou zijn geweest. Maar daar hadden ze beide niets aan. “Dat is goed! Wanneer.. is driekwart moon? Hoe ziet dat eruit?” ze glimlachte en maakte met haar nagel een cirkel in de grond. "Kijk, dit is de volle maan," legde ze uit, waarna ze met haar nagel opnieuw een gekromde streep trok die drie kwart van de maan aangaf. "Als de maan er zo uit ziet, dan is het driekwart maan,"