{Mudpuddle} Curiosity

Het was nu al een beetje zichtbaar dat Mudpuddle zwanger was, maar alsnog had ze het bijna niemand verteld. Want ze wilde niet weten wat iedereen zou denken. Kittens, in een tijd van honger zoals deze? Alleen maar meer monden om te voeden, een vérkeerde keuze? Nee, dank je. Dat wilde ze Otter niet aan doen en ze wilde het zelf ook niet meemaken. De kattin kon nog steeds het territorium in, en dat deed ze dan ook. Fourtrees. Een prachtige plek, en daarom kwam ze hier graag. Maar deze keer was ze hier niet alleen. Een jonge kat, een ShadowClanner, kon ze ruiken, stond verwonderd te staren. Eerste keer op Fourtrees, zonder twijfel. Mudpuddle liet expres een takje kraken, zodat de kat zou weten dat ze er aan kwam. Dit was geen tijd voor angst of vechten. Zachtjes kwam ze dichterbij, en volgde de blik van de jonge kat tot ze zag waar die naar keek. ”Mooi he?” vroeg ze zachtjes, bijna gefluisterd. Het voelde gewoon niet goed om die magische stilte te doorbreken.

Blijkbaar was het knappende takje niet luid genoeg geweest, want de jonge kat was duidelijk verrast. Het bracht haar helemaal van stuk dat deze kat zo op haar reageerde. Zo vreselijk was ze toch niet? De kattin probeerde haar gezicht in de plooi te houden. Laat de ShadowClanner niet zien dat dat je raakte. Laat. Het. Niet. Zien. ”Wie ben jij!” Even dacht ze daar over na, want wat bedoelde die kat daar nou weer mee? Ze hadden hier toch zeker geen tijd om een heel levensverhaal te vertellen? ”Diepe vraag, maar ik denk dat je mijn naam bedoelt. Mijn naam is Mudpuddle, wat is jouw naam?” Ze droeg haar naam met trots, hoewel er een erg gênant verhaal achter zat. Maar zolang deze kat dat niet wist, kon het geen kwaad om haar naam te vertellen.

Pepperpaw schreef:

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw was ontzettend op haar hoede terwijl ze naar deze kattin keek. Ze stond licht op haar witte voetjes en had haar spieren aan gespannen om ervandoor te gaan indien het nodig was. Toen de Riverclanner het kamp binnen kwam, had haar goede vriend Settledpaw immers heel boos gereageerd. Mudpuddle heette ze, en ze leek niet heel erg boos, maar nog steeds voelde Pepperpaw wantrouwen in haar aderen stromen. "Hallo.. Mudpuddle," miauwde de kattin, duidelijk ongemakkelijk. "Pepperpaw.." kwam er nog zachter achteraan.}

Even dacht Mudpuddle dat er geen antwoord zou komen en dat de ShadowClanner weg zou rennen, maar uiteindelijk kwam er toch een antwoord. "Pepperpaw..." Een... interessante naam, nog interessanter omdat ze op de Gathering wat roddels had gehoord over een zekere Pepperkit. Ze besloot het niet te noemen, je wist nooit of roddels waar waren, en dit zou net zo goed een andere Pepper kunnen zijn. "Mooie naam", glimlachte ze, terwijl ze ging zitten. Ze liet het verder stil, als Pepperpaw verder zou willen praten kon dat, en keek weer naar de knoppen aan de bomen. Het was wel echt beeldschoon, en het was een teken van hoop. En hoop was wat ze nodig had, want er was nog maar weinig prooi. Ze had de blikken van haar Clanmates wel gezien als ze naar haar keken; het was een naar maar begrijpelijk, ze wisten natuurlijk niet dat ze zwanger was en dat ze daarom niet zo mager was als de rest. Voor haar Clanmates zag het er waarschijnlijk uit alsof ze zich stiekem volpropte.

"Waarom... Waarom bent u hier?" De vraag schrok haar op uit haar gedachten. Kon ze deze kat dit vertellen? Haar en Otters geheim? Nee, dat kon ze niet. Maar ze kon ook niet liegen, dat was veels te doorzichtig bij haar. Een kleine waarheid dan maar. "Om na te denken, vooral," mauwde ze, opeens verlegen. "En dit is gewoon een prachtige plek, vooral in deze tijd." Hopelijk was dat genoeg, want ze voelde zich opeens erg ongemakkelijk, wetend dat de kat waarmee ze praatte haar nog steeds niet vertrouwde.

Dit was een erg gênant gesprek. Het was duidelijk dat beide katten elkaar niet vertrouwden. ”Het is hier mooi. Daarom kwam ik hier ook.” Mudpuddle antwoordde niet, en bleef kijken naar de knoppen en al het andere moois dat er te zien was. Ze wist niet wat ze moest zeggen, en hoopte dus eigenlijk dat de ander door zou blijven gaan met praten. Het kwam door haar persoonlijkheid, dat wist ze. De spotlights waren niets voor haar. Zij bleef vooral in de schaduwen.

Een hele gênante stilte viel over Fourtrees. De ander leek niets meer te kunnen bedenken, en zij zelf eigenlijk ook niet. Misschien... Misschien was het tijd dat ze wegging. Ze wilde de ander niet de kans geven om haar beter te bekijken, want dan zou ze misschien haar dikke buik opmerken, en dat kon ze nu echt niet gebruiken. "Duuuuus... Ik zal maar gaan nu?" Het was als een statement bedoeld, maar kwam er uit als een vraag.