Why, why, why

  Marvel gaapte maar eens een keer goed. Hij had vandaag een lange wandeling achter de rug gehad, iets wat hij graag deed. Maar het was toch wel vermoeiend, zeker als je andere katten tegen kwam die altijd maar iets van je moesten. Maar dan toch maakte hij wel een praatje met ze. Waarom dat was wist hij niet zo goed, misschien omdat hij het toch wel amusant vond meestal. Hij zuchtte en haalde zijn schouders op. Hoe het ook zij, hij dacht vanavond maar is geen contact te zoeken met een andere kat. Hij likte zijn borst, tevreden met zijn plan.
  Maar natuurlijk moest er weer iemand zijn die dat plan in duigen liet vallen. Geïrriteerd keek de grote kater op. Ah ja, Rascal. Het zal weer eens niet. Hij kende hem wel van de Ceremonies. Hij had niet bepaald een goede reputatie bij BloodClan. Altijd weer de rascals, hè, dacht hij met een zucht.

- Rascal

Waarom was hij ook alweer in kamp? Hij vermeed deze plek. Hij hoopte dit ooit eenvoudig te kunnen ghosten. Dat hij als hij lang genoeg niet meer kwam, niemand hem meer zou kennen en hij zonder vachtscheuren er tussenuit zou kunnen knijpen. Maar hij wist ook wel dat het niet zo eenvoudig was. Hij vertikte het Shallow en zijn kittens achter te laten. Hij moest degene zijn die een oogje in het zeil hield, kon inspringen als het moest. Zijn leven was één die eenvoudig op te offeren was, de rest van zijn familie... nooit!
Rascal slenterde dus ook als een shaduw tussen de schuren. Hij woonde in niemandsland. Hij vond zichzelf te oud om in de toren te blijven slapen en hij was te halsband- en hondertandloos om de beschutting van één van die aanlokkelijke schuren op te zoeken. Nee, hij woonde doorgaans in de stad, als een nomade iedere nacht op een andere plek slapend. En heel soms zocht hij de beschutting achter één van de schuren in het BloodClan kamp op.
Toen hij op het punt stond om kamp weer te verlaten, de schaduwen van de stad weer eigen te maken, stond opeens een rood, pluizige kater in de weg. Pfft, hoe heette hij ook alweer? Ze moesten ooit eens samen getraind hebben. Nou ja, Rascal was toch nooit aanwezig geweest tijdens trainingen. Oh! Hij wist het weer. Met een grijnsje rond zijn lippen kwam hij dan ook op de rosse kater af. ‘Wonderlijke weertje deze avond, niet waar?‘ Rascal kon zijn eigen gegrinnik nauwelijks binnenhouden. Haha, goeie grap, Ras.

  'Wonderlijk weertje deze avond, niet waar?' En toen begon hij nog te grinniken ook.
  Marvel keek hem onbewogen aan. Waarom moest dit. De kater was nog wel ouder dan hem en toch gedroeg hij zich als een kitten. Wat was er gebeurd in zijn koppie? Is het tussen een monster en de weg gekomen dat het zich zo gedroeg? Moest vast wel.
  'Hallo, Rascal,' begroette hij de ander emotieloos, afgezien van pure irritatie en gewoon, ugh! Zijn staart zwiepte dan ook heen en weer, alsof het een eigen leven had. 'Ik had niet gedacht jou hier nog te zien. Niet dat ik daar blij mee ben, natuurlijk,' sprak hij.

Rascal werd niet bang van de ander. Zijn stem klonk koel en beheerst, maar zijn lichaam verraadde anders. Met pretlichtjes keek hij de rosse kater weer aan toen hij zijn zwiepende staart had opgemerkt. Rascals scheen dit effect vaker op anderen te hebben, en dat maakte het alleen maar honderd keer leuker. En wat had hij nu weer gedaan. Hij had alleen maar een grapje gemaakt. Eén mondhoek kroop overeind toen hij een passief agressieve opmerking kreeg. ‘Waarom dát? Ik ben nog steeds je clanmate. Je elite buddy,’ mauwde hij schaapachtig, alsof hij van niets bewust was. Natuurlijk wist Rascals wel beter. Hij was niet écht oliedom. Alleen, het was gewoon té grappig om hem niet te gaan stangen. Ik bedoel, hij vroeg er wel echt om. ‘Ik ben wel blij jou te zien hoor,’ miauwde hij vervolgens poeslief, waarna er zelfs nog een knipoog vanaf kwam.

   Marvels humeur werd er niet beter op toen Rascal gewoon deed alsof er niets aan de hand was. Alsof hij niet vervelend was of zo. 'Waarom dát? Ik ben nog steeds je clanmate. Je elite buddy,' mauwde hij schaapachtig.
  Uhu, ja, zeker, dacht Marvel, maar rolde alleen zijn ogen even bij Rascals opmerking. Hij had niet eens zijn final assesement gedaan. Hij verdiende het niet om zichzelf zijn Clanmate te noemen, en al helemaal geen Elite buddy.
  'Ik ben wel blij jou te zien hoor,' mauwde Rascal vervolgens poeslief, waarna hij zelfs nog een knipoog gaf.
  Ik wil dood, dacht Marvel op datzelfde moment. 'Nou, dat is dan jammer voor je, want ik hoef je niet in mijn buurt te hebben,' reageerde hij, waarna hij opstond en en langs de ander liep, zijn rode floof staart in zijn gedicht douwend. Hij kon het toch niet laten.

Rascal had de rosse kater precies waar hij hem hebben wilde. Zijn ogen rolden in zijn kassen, zijn staart bewoog. Hij begon een stikhekel aan hem te krijgen, en het was te grappig om aan het voorbij te laten gaan. Hij hapte perfect op zijn opmerking. En Rascal vond het ook helemaal niet erg om een staart in zijn gezicht te krijgen. Nee, hij zette zelfs zijn tanden om een pluk haar, hopend dat hij vacht zou verliezen toen hij wegliep.
Rascal spuugde zijn mond leeg, rode haren op zijn tong zittend. Maar Marvel zou niet zo snel van hem af zijn. Nee nee nee, dat plezier zou hij hem niet gunnen. In één sprong was hij weer naast de rosse kater. ‘Nou nou, dat is niet hoe je een clangenoot behandeld,’ mauwde hij, quasi-beledigd. Hij probeerde hem een beuk tegen zijn schouder te geven, waarna hij vrolijk grijnsde. ‘Maar hey, ik zal het voor deze keer tussen de klauwen zien. We zijn nog even goede vrienden, toch? Mijn wondertje?’ De grijns die om zijn lippen stond werd alleen nog maar groter, terwijl hij hem zo onschuldig mogelijk aan probeerde te kijken.

  Wat hij al had kunnen voorzien was dat Rascal zijn tanden in de haren van staart zette, zodat die haren eruit getrokken werden. Marvel siste geïrriteerd en wilde zich omdraaien, maar Rascal sprong al naast hem.
  'Nou nou, dat is niet hoe je een clangenoot behandeld,' mauwde hij quasi-beledigd, waarna hij hem een beuk gaf tegen zijn schouder en vrolijk grijnsde. Marvel bleef onbewogen staan en keek hem aan. Hij was zo klaar met zijn leven op het moment. 'Maar hey, ik zal het voor deze keer tussen de klauwen zien. We zijn nog even goede vrienden, toch? Mijn wondertje?' De grijns om zijn lippen werd zowaar nog groter.
  Marvel haalde eens diep adem en gromde naar de ander. Niet te geloven dat die Rascal ouder was dan hij en zich nog steeds gedroeg als een kitten die dacht dat hij grappig was.
  'Nee.' mauwde hij dan ook bruusk, en liep weer van de kater vandaan.

Rascal vond zichzelf hilarisch. Maar het antwoord was teleurstellend. Wat gegrom en een stoïcijns nee was alles wat uit de kater kwam. Marvel liep weer van hem weg. Rascal was natuurlijk nog steeds niet voldaan. Hij wilde meer, hij wilde hem laten knappen. Pas dan werd het echt grappig. De grote kater sprong achter het wonderkind aan en gaf hem nu een iets stevigere beuk. ‘Hey, je bent onbeleefd, weet je dat?’ Rascal zijn stem werd feller en vervolgens stak hij voor hem langs om hem af te snijden, waarna hij voor de kater stopte en hem weer recht in zijn ogen aan kon kijken. ‘Je maakt de elite er niet gezelliger op, Wondertje.’ Alsof Rascal de elite gezellig wilde maken, maar het was maar een hypothese. Rascal hief zijn kin een beetje en keek het wonderkind uitdagend aan. Hij kon zichzelf wel zoveel beter vinden, maar hij moest eens weten.

  De irritante ''volwassen'' kitten sprong weer naast hem en gaf hem weer een beuk. Marvel werd iets opzij geduwd maar bleef toch nog stevig op zijn vier poten staan. 'Hey, je bent onbeleefd, weet je dat?' Rascals stem was feller dan eerst en opeens sneed hij hem de pas af en stond hij vlak voor zijn neus.
  'Tegen jou wel ja,' bromde hij.
  'Je maakt de elite er niet gezelliger op, Wondertje.'
  'Dat was ik ook niet van plan,' mauwde Marvel terug. Hij wist wel waar de ander mee bezig was, en hij zou hem dan ook wat graag tegen de grond duwen en hem de keel afknijpen. Maar dat kon natuurlijk zomaar niet. Dus dan deed hij het niet. En hij zal er ook niet zo veel probleem mee hebben. Marvel kende zichzelf en wist dat hij niet snel kwaad werd, of tenminste, hij kon het veel beter bedwingen dan sommige katten. En hij zou echt niet Rascal dat plezier gunnen.

Het wondertje had er echt geen zin in. Rascal rolde zijn ogen toen hij weer een misselijke opmerking terugkreeg. Hij fronste en verstrakte zijn blik. ‘Wat heb ik jou ooit misdaan?’ miauwde hij opeens ijzig vlak. Rascal had er wel een handje van om van de hak op de tak te springen. Het meeste wat uit zijn bek kwam was gekscherend, maar als hij even een momentje serieus was, dan liet hij het merken. Daarna verslapte zijn blik weer en hij ging pardoes op zijn achterste zitten en parkeerde zich voor de kater. ‘Laten we zeggen dat ik alleen maar goede intenties heb,’ miauwde hij met een grijns op zijn gezicht. Nonchalant gaf hij een paar likken over zijn borst. Hij hoopte op een goed antwoord van het wonderkind. Hij wilde weten of het nou enkel door zijn reputatie kwam, of dat Marvel gewoon een hork was.