Stuck in a tower

De jonge kattin verveelde haarzelf vreselijk. Ze was opgewonden geweest toen Shark haar mentor was geworden. Hij was immers degene geweest wie haar had overgehaald om haarzelf bij de Elite te voegen doen ze nog als kitten alleen ronddwaalde. Maar toen was hij eruit gestapt zonder haar ook maar één training te geven, waardoor ze in dit verdomde rotkamp vast zat. Ze was hiervoor rogue geweest en in een plek blijven voor manen op een stuk zat haar niet. Mazikeen had geweten dat ze complete vrijheid zou opgeven in de hoop sterk te worden, maar ze had niet verwacht zich een gevangene te voelen. Het zorgde er dan ook niet voor dat ze in een goede bui was. Nee, ze was in een rotbui. Ze wilde iets te doen hebben, dankje. Daarbij had ze nog niet echt vrienden gemaakt onder de young ones, dus voelde ze zich ook nog eens dubbel alleen. Ze moest dit haar thuis gaan maken, maar zo voelde het niet en ergens vroeg ze zich af of het ooit wel zo zou gaan voelen. ”Wat moet je?” snauwde ze dan ook naar een kater toe toen ze deze dichtbij zou komen. Wie het was, dat wist ze niet. Maar ze kende iedereens naam niet en interesse toonde ze ook niet. Ze gaf er ook geen ene moer om om deze te leren. Waar ze wel wat om gaf was iemand om haar rothumeur op uit te reageren.


Marvel eerst

  Hij had al een tijdje niet gegeten, dus vond hij het een goed idee om te eten. Want ja, dat doe je nou eenmaal als je honger hebt. Hij had een muisje kunnen bemachtigen, veel beters was er namelijk niet in deze barre tijden, en liep nu met lange passen terug naar zijn lig plekje waarvan hij helemaal uit was opgestaan. Alleen maar omdat hij honger had.
  En om het nog erger te maken, snauwde een jonge kattin nog naar hem ook. Wat hij moest. Helemaal niets. Maar blijkbaar vond ze dat hij een snauw verdiende, aangezien hij misschien wel richting haar liep, maar helemaal niet van plan was een praatje met haar te maken.
  'Ik moet niks,' antwoordde hij dan ook lichtelijk geïrriteerd, nadat hij het muisje op de grond had laten vallen. 'Wat moet jij?'

De ander kwam oh zo origineel met dezelfde vraag na antwoord te hebben gegeven dat hij niets moest. Waarom kwam hij dan bij haar in de buurt? Donder lekker op naar een plek buiten het kamp dan. Hij kon het tenminste, zij niet. Niet zonder in de problemen te komen, tenminste. En angezien ze hier niet geboren was, en ze niet weer een zwakke, bibberende kitten wilde zijn als voorheen, nam ze de kans maar niet om de nieuwe leiding een reden te geven haar er uit te gooien. Dus hield de jonge kattin haar kop naar beneden terwijl ze zich zo goed mogelijk aanpaste aan haar nieuwe 'thuis'. Er was hier geen eenheid en hulp verwachtte ze ook niet. "Waarom ben je hier dan. Ga lekker terug het kamp uit en wrijf het niet in mijn gezicht," siste ze naar hem toe. Want iedereen die ook maar in haar zicht kwam, minus de kittens, deed dat. Het was dan ook iets dat alleen maar aan haar ergernis op bouwde en iets wat ze niet zomaar kon negeren. Ze moest maar snel een nieuwe mentor krijgen, zodat ze het kamp uit kon en ook eens eindelijk wat kon leren. Want nu was ze nutteloos.

  De kattin hield haar kop naar beneden. 'Waarom ben je hier dan. Ga lekker terug het kamp uit en wrijf het niet in mijn gezicht,' siste ze hem toe.
  Marvel trok even met zijn oortjes en zuchtte. 'Ik ben nooit het kamp uit geweest, deze avond, dus terug het kamp uit kan ik niet,' mauwde hij droogjes. 'En ik was ook helemaal niet van plan om met jou te praten, maar jij moest me zo nodig aanspreken.' Hij haalde zijn schouders op. 'Ga anders zelf het kamp uit, dan kan niemand het in je gezicht wrijven ook,' vervolgde hij. Want waarom zou hij zich moeten aanpassen aan iets waar ze zelf verandering in kon brengen. Ze was misschien nog jong, maar waarom zou dat haar moeten weerhouden van het kamp uitgaan?

Was hij dom? Ze kon het kamp kamp niet uit en hier zei hij dat ze dat dan maar moest gaan doen. Praat over iets totaal niet snappen. "Dat kan niet, want er zijn regels," haar stem nam een geïrriteerde toon aan en ze praate op een manier alsof ze iets aan een domme kitten aan het uitleggen was. Wat Marvel ook ergens wel was. Echt, hij leefde hier zeker al langer als haar en leek de regels niet te weten. "En als je niet met mij had willen praten, had dan een omweg genomen, zodat je niet in mijn buurt kwam," kaatste ze terug. Want dat was toch zo? Als hij haar had vermeden had zij hem vermeden en was iedereen blij, maar nu had je twee geïrriteerde katten die blijkbaar beiden niet zo snel een argument wilden verliezen. Ze had dan ook al bij zijn eerste woorden opgemerkt dat het in een gesprek met elkaar zouden gaan botsen. Dus, kalmpjes, wachtte de jonge kattin af op zijn antwoord. Ergens hoopte ze dat hij gewoon op zou staan en weg zou lopen, maar dan zou ze de kans om haar misplaatste woede af te reageren mislopen.

  'Dat kan niet, want er zijn regels,' zei de kattin geïrriteerd en ze praatte zo langzaam, alsof ze het tegen een kitten had. En dat was hij niet, dus het irriteerde hem alleen maar meer. 'En als je niet met mij had willen praten, had dan een omweg genomen, zodat je niet in mijn buurt kwam,' kaatste ze terug.
  Marvel rolde met zijn ogen. 'Ik was toch ook helemaal niet van plan om met je praten. Jij was zo vervelend genoeg om een gesprek te starten,' sprak hij bits terug. 'Als je gewoon je bek had gehouden was dit alles helemaal niet gebeurt, dus denk voortaan maar is na voordat je wat zegt of doet,' mauwde hij. Zijn staart begon heen en weer te zwiepen en zijn oren had hij naar achter gevouwen. Aan zijn stem was te horen dat hij dit haar zat begon te vinden.

Zij een gesprek begonnen? Yeah, right. Ze had naar hem gesnauwd, dat nodigd echt uit tot een gesprek. De rode kater was zeker niet de slimste, dat bleek wel. ”Als je misschien wat slimmer was geweest had je geweten dat het een hint was om weg te blijven,” gromde Mazikeen geïrriteerd. Haar staart zwiepte van de ene kant naar de andere kat over de gron heen en in haar ogen stond een venijnige blik. Hij moest maar gauw even slim worden en haar niet irriteren, want ouder of niet, hij verdiend egeen respect van haar. Ze zou dus ook zo gerust een klauw over zijn oren halen, consequenties of niet. ”En ik kan hetzelfde voor jou zeggen, als je zou nadenken zou je misschien eens wat slimmer lijken voor de eerste keer in je leven” Duidelijk niet het slimste om te zeggen, maar ze wilde katen merken dat ze zich niet zou laten kleineren door een zielig excuus voor een kat zoals hem. Gewoon omdat ze jonger was betekende het niet dat zij fout zat en Marvel moest even van zijn pedestaal afgetrokken worden.