I've been a nasty {OPEN}

Verandering was op komst. Of dat goed was, dat viel te betwijfelen - Annuletkit was niet het type om er heel positief tegenover te staan. Toch kon ook hij het lot niet tegenhouden. Plots werd zijn donkere wereld vervangen door een allesverblindende felheid, waardoor hij zijn pasgeopende oogjes toekneep met een intensiteit die hij in zijn leven nog niet gekend had. Een licht kreunend piepje verliet zijn snuitje terwijl zijn kittenblauwe oogjes langzaamaan begonnen te wennen aan het licht. Hij keek om zich heen zonder zijn kopje te bewegen en fronste lichtjes. Nog nooit eerder had er zo veel leven gezeten in het lichaam van de driepotige kitten, zelfs al was hij ook nu nog kalm en bijna doods.

+OPEN

Lizardpath had haar weg gevonden naar de Nursery. De nieuwe kittens, Annuletkit en Erminekit, werden geregeld gecontroleerd aangezien ze van buitenaf kwamen. Tevens had de zwarte kater maar drie poten, iets wat niet veel voorkwam hier in de bossen. Hij was er echter mee geboren, waardoor de aanpassing van 4 naar 3 poten niet nodig was. Voor de kater zou het gemakkelijk zijn dan een ander, al zouden er obstakels op zijn pad liggen. Met dat ze binnen stapte zag ze twee grote blauwe kijker blinken in de schemering van de nursery. De poes haalde haar mondhoek op en liet haar blik even naar de queens gaan die de tijdelijke zorg op zich hadden genomen. Het was altijd moeilijk om een buitenstaander in je nest op te nemen, toch deden de queens het voor het goed van de clan en omdat je onmogelijk kittens aan hun lot over kon laten. "Hé daar," mauwde ze zachtjes en stapte naar de zwarte kitten toe. "Ben je de wondere wereld aan het aanschouwen? Mooi hé!" Lizardpath zou nooit kittens krijgen zoals de andere poezen in haar clan, daar had ze een eed voor afgelegd, maar soms snakte ze wel naar dat. Het was een instinct dat in haar zat, dat in bijna elke poes zat. Ze had het geluk dat ze elke dag met kittens kon werken en dat ze op deze manier ook hun liefde kon opvangen en geven.

Annuletit draaide zijn kopje heel lichtjes toen een stem hem aansprak. Hij fronste maar gaf verder geen enkel teken van herkenning. Hij kende de kattin niet echt, al was haar geur licht bekend; en hij was nog veel te jong om te snappen wat ze allemaal tegen hem aan het zeggen was. Daarnaast werd zijn hele brein overweldigd door dit nieuw ontdekte zintuig, hoewel geen enkele piep zijn snuitje verliet zoals misschien te verwachten was. Hij lag daar maar, te staren.