Making the possibilities a reality x

{ Iedereen welkom }

Het was winter, het seizoen waar dit kleine schepseltje naar vernoemd was. 8 weken geleden had ze voor het eerst de grote wereld mogen beproeven en het gevlekte diertje had zich sindsdien alleen maar meer weten te ontwikkelen. Nu begonnen haar jachtneigingen een rol te spelen in haar leven. Zo vaak had haar moeder haar kleine knaagdiertjes gebracht om op te mogen peuzelen.. dat wilde zij ook kunnen.
Zachte pasjes vonden zich een weg naar buiten, de vervallen boerderij waar haar moeder haar had geworpen uit. Lichtroze voetkussentjes lieten afdrukjes achter in de koude sneeuw. Zonder er nog erg in te hebben trippelde ze weg van haar thuis, ver weg, op zoek naar een prooi om haar mama trots mee te kunnen maken.
De wandeling wierp zijn vruchten echter niet af. Winter had nog geen vangst gemaakt, nog niet eens sporen opgepikt van andere dieren. Dat kon je het mormeltje ook niet helemaal kwalijk nemen, het gebrek aan ervaring maakte het haar moeilijk om zelfs simpele dingen als haar reukzin in te zetten. Haar pas vertraagde en de jonge calico boog af naar een kaal struikje. Pas toen ze daar onder lag, realiseerde ze zich hoe lang ze wel niet gelopen had en hoe ver weg haar mama wel niet van haar verwijderd moest zijn. Een droeve blik verscheen in haar ogen, wat versterkt werd door de druiperige tekeningen onder haar oogleden. Dat kregen vrouwelijke tweebeners als ze extreem verdriet ervaarden, water rolde uit hun ogen en het zwarte goedje dat ze om hun ogen heen smeerden liep dan uit. Maar Winter had hier geen weet van. De kitten had echter wel eens mensen gezien, maar had ze niet benaderd. Ze waren groot, fors, lomp en eng..

Met haar gedachten nog bij haar moeder rolde het gevlekte katje zich op tot een bolletje, zuchtte diep en sloot haar ogen.

_{Azra had niet veel te doen. Ze verveelde zich de laatste tijd meer dan andere dagen. En ze miste haar zusje natuurlijk. Ze vroeg zich elke dag weer af waar ze was gebleven. Maar waarschijnlijk zou ze gewoon met één of andere straatkat mee zijn gegaan nadat ze elkaar waren kwijtgeraakt. Dat was echt iets voor haar zus. Maar toch maakte ze zich zorgen om haar. Wie weet wat er was gebeurd. Misschien zat ze bij de mensen vast, misschien was ze overreden door die stinkende dingen van de mensen.
De rode poes huiverde en schudde haar vacht uit. Bladkaal was vroeg dit jaar en streng. Dus het zou waarschijnlijk lastig worden om genoeg voedsel te vinden hier in de omgeving. Ze moest maar eens een voorraadje aan gaan leggen. Niet alleen voor haar, ook voor BloodClan natuurlijk. Azra was misschien wel jong, maar ze kon goed genoeg vechten en voor zichzelf zorgen. Ze zou die zwarte kater, die de naam Scourge droeg, eens laten zien wat ze allemaal kon. Ze was geen zwak mormel zoals vele van de Clan dachten. De poes gromde zachtjes en haar klauwen kneden nijdig in de sneeuw.
Ze stond op, schudde haar pluizige vacht uit en ging maar eens opzoek naar ene hapje te eten. Al zou er waarschijnlijk niet veel te vinden zijn, de meeste prooien zouden wel alvast zijn gestorven of weggedoken onder de grond. Met een zucht en een rammelende maag zetten Azra zichzelf in beweging. Al snel kreeg ze een vreemde geur te pakken. Katten! Voorzichtig en behoedzaam liep ze verder, je wist maar nooit wie je hier tegen kwam. ClanKatten waren hier ook nog wel eens te vinden, maar die hadden niet veel te zeggen. Die kwamen hier meestal alleen maar om te kijken of soms een prooi te stelen. En als ze pech hadden, hadden ze een kat in hun nek zitten. Maar deze geur, het was geen Clankat, maar ook niemand van BloodClan. Dus dan moest het een rogue zijn.
Haar snuitje dicht op de grond, terwijl haar helder gele ogen de sneeuw afspeurde. Al snel zag ze de kitten liggen. Opgerold als een balletje. Azra zuchtte, geen vijandige gevaar dus. Ze tikte met haar neusje tegen de kitten aan, de enige keer dat ze haar 'zachte' kant liet zien. "Ey, kleintje. Wat doe jij hier alleen?" vroeg ze kalmpjes, terwijl ze ging zitten. De kitten ademde nog wel, maar waarschijnlijk lag 't te slapen of zo.

Vage post, sorry (: Hopelijk kan je er wat mee xD}

{ Sure thing n__n Hmn, mijn post is een beetje kort :'D }

Zelfs het geluid van knarsende sneeuw onder zachte voetstappen was de jonge kitten ontgaan. Rustig sliep ze verder. Een zacht duwtje tegen haar lichaam ontwaakte haar echter. Vol met vreugd hief de calicokitten haar kopje. Was haar moeder haar zelf komen halen? Maar toen ze haar oogjes op de poes die voor haar stond richtte, bleek het toch een onbekende te zijn. De kattin was rood, en haar moeder was een schildpadkat. "Ey, kleintje. Wat doe jij hier alleen?"
Nieuwsgierig wierp ze haar donkere kijkers op terwijl de kitten opstond om haarzelf uit te rekken. Toen alle vier haar poten de nodige strekoefeningen hadden ondergaan, besloot ze te antwoorden. "Ik ben op jacht," sprak het kleine poesje vol trots. Iets wat grappig over kon komen, want de kitten lag een moment geleden nog te dromen en het jonge diertje zag de ironie er zelf niet van in.
Na een klein rondje om haar zitplaats gelopen te hebben ging de calico weer zitten. Haar oren stonden gespitst en haar ogen stonden vragend op de onbekende poes gericht, en alhoewel ze ontzettend benieuwd was wie haar soortgenoot precies was, waar deze vandaan kwam en bij welke clan ze hoorde, wachtte ze in stilte en beleefdheid af op een reactie.

_{De rode katin zuchtte eventjes. Ergens deed deze kitten haar denken aan zichzelf. Zelf was ze op jonge leeftijd aan haar kittypet ouders ontsnapt door onder het hek van haar baasje te kruipen en de vrijheid tegemoet gegaan. Het duurde niet lang voordat ze haar zus ook had mee gekregen. Sindsdien had ze nooit meer omgekeken naar haar ouderlijk huis. Een jonge kattin had haar en haar zus toen opgevangen en opgevoed. Ze zuchtte eventjes en haar oortjes gingen naar voren staan toen ze de jonge kitten hoorde praten; "Ik ben op jacht," Er klonk iets van trots in het stemmetje van de jonge poes. Azra grinnikte eventjes en ging liggen zodat ze op dezelfde hoogte als de poes zat. Ze glimlachte eventjes. Ze was haar afkomst als BloodClanner nog niet vergeten, maar tegen een kitten zonder ouders, dacht ze, kon je moeilijk gemeen doen. Ze wist dat haar Clan momenteel kittens had gestolen van die boskatten, maar daar bemoeide ze zich verder niet mee. "En, heb je al veel gevangen?" vroeg ze met een grijns op haar gezicht. "Waar zijn je ouders, kleintje?" vroeg ze daarna, iets zorgzamer dan de vorige keer. Ze vond het vreselijk als kittens zonder ouders ergens zomaar rond liepen. Kittens waren heilig voor haar, die mocht je nooit wat aan doen. Ze zuchtte en haar staart ging langzaam heen en weer, terwijl ze kalm bleef liggen, wachtend op antwoord van de kleine poes.

Right, kort. Geen inspiratie xD}

De rode kattin grinnikte en Winter onderdrukte een statig glimlachje. "En, heb je al veel gevangen?" Aarzelend ging haar staart enkele malen heen en weer voordat ze haar kopje schudde. "Nee, maar dat komt nog wel." Winter's diepzwarte pupillen verwijdden zich speels, maar wist niet zeker of met een onbekende kat spelen zo'n goed idee was.
"Waar zijn je ouders, kleintje?" Zelfverzekerd keek ze naar de richting waar ze vandaan kwam, maar haar speelse blik werd overspoeld door teleurstelling. De boerderij waar haar moeder het nestje bij elkaar had gehouden, was niet meer in zicht. "Mijn mama is op de boerderij.." Mompelde terwijl haar blik vluchtig heen en weer schoot, de omgeving afzoekend naar de boerderij, maar die was nog niet in de verste verte te bekennen. Winter slikte. Ze had niet eens door gehad dat ze zo'n stuk had gelopen, maar nu ze erover nadacht had er best wat tijd ingezeten. Haar pootafdrukjes terug volgen was geen optie, gezien het even had gesneeuwd toen ze onderweg was.
Toch was het jonge poesje niet heel erg aangedaan door dat feit. Met haar oortjes gespitst keek ze weer omhoog. "Wie ben jij?" vroeg ze uiteindelijk, stond op en krulde haar staart onbewust in een vraagtekenvorm.

Onderwerp: Re: Making the possibilities a reality x