To the clouds and beyond

Saffronkit huppelde zo snel als zijn kleine pootjes hem konden dragen naar buiten. Zijn oogjes hadden zojuist nog door een donkere nursery gegleden opzoek naar vriendjes om mee te spelen, maar het zacht gesnurk had hem naar buiten gedreven. Opzoek naar iets waar Saffronkit vandaag zijn dag mee zou vullen, dwaalde hij wat in het rond. Zijn aandacht werd getrokken door een op mosbal lijkende steen. Met opgeheven staart trippelde hij naar de steen, alleen maar om teleurgesteld te gaan zitten toen hij tot de conclusie kwam wat het echt was.
Uit verveling begon hij de wolken te bestuderen. ’Ik wil die enorme bal hebben,' dacht Saffron bij zichzelf toen hij naar een grote bolvormige wolk keek. Hij reikte met zijn pootje naar de lucht en strekte zich volledig uit om de enorme pluizige bal aan te kunnen raken. nog een klein stukje, vermeende de rode tabby. Hij bewoog zijn pootje iets verder boven zijn hoofd, nog een heel klein stukje. In poging om zijn evenwicht weer te vinden, nadat hij zijn pootje te ver naar achteren had geplaatst, begon hij tevergeefs met zijn pootjes in te lucht te spartelen en viel op zijn rug in het zachte gras.


[Beechpaw]

Bloodpaw had vandaag wat anders te doen, dus ze had hem niet mee kunnen vragen om iets te gaan doen. Dat was dan ook de reden dat ze nu wat verveeld door het kamp heen liep, zoekende naar iets om te doen. Ze zou er natuurlijk altijd weer in haar eentje vandoor kunnen gaan, maar dat was niet altijd even leuk meer zonder Bloodpaw. Haar aandacht werd getrokken door een kitten die met zijn voorpootjes in de lucht iets leek te proberen pakken, maar ze zag niet iets van een vlinder ofzo in de buurt, dus ze had geen idee wat hij aan het doen was. "Wat ben je aan het doen?" Net toen ze dat vroeg viel de kitten op zijn rug op de grond en richtte ze haar blik op hem vragend.

Wat was het beschamend dat hij zijn evenwicht verloren was, maar het gras lag heerlijk zacht, dus wat maakte het uit hoe hij hier beland was? De kitten rolde snel op zijn zij, bewoog zijn hoofdje in de richting waar de stem vandaan kwam en zag een kattin staan. “ik, uhm…” begon Saffronkit wat ongemakkelijk. Hij keek snel weer even naar de lucht om te kijken of hij de grote pluizige bal niet weg had geslagen. “Ik wilde met die grote witte bal in de lucht spelen,” zei de kitten terwijl hij met een pootje naar de lucht wees.

Grote witte bal? Ze liet haar blik naar de lucht gaan, maar het enige dat ze daar zag waren de wolken. "Bedoel je de wolken?" Vroeg ze dan ook met een vragende blik. Dat leek haar het enige dat het geval kon zijn. Ook al kon je wolken niet vangen tenzij ze heel laag hingen en het mist was, maar dat was nu niet het geval. "Waarom probeer je die te vangen eigenlijk?" Het was een ding dat een kitten waarschijnlijk deed, maar misschien had deze kitten er een reden voor.

Met grote ogen keek Saffronkit naar de kattin toen ze vroeg of hij wolken bedoelde. Hij wist niet zeker of ze de grote witte pluizen in de lucht bedoelde, maar knikte instemmend. Een grinnik verliet het  rode tabby zijn mondje. Het gras kriebelde langs zijn gezichtje. Waarom hij die mooie bal probeerde te vangen? Tja, daar vroeg ze hem wat. Wat zou hij ooit met zo’n grote bal moeten? “Ik was opzoek naar iets of iemand om mee te spelen, maar iedereen slaapt.” Bracht de kitten na een korte stilte. Wacht, dat is niet wat Beechpaw hem vroeg. “Ik wilde met die bal spelen.”

Het eerste antwoord dat ze kreeg ging niet over de wolk, maar over het feit dat iedereen sliep. De meeste kittens sliepen overdag wel eens, maar ze zou het knap vinden als ze allemaal tegelijk sliepen, terwijl het geen nacht was. Toch besloot ze dat niet op te merken, want soms waren er andere redenen. "Het gaat lastig worden om met die bal te spelen." Was dan ook hetgene dat ze zei. "Het zit hoog in de lucht en daar kunnen we niet bij. Zelfs niet als we in een boom zouden klimmen." Was het verstandig om tegen een kitten te beginnen over boomklimmen? Waarschijnlijk niet.

Saffronkit ging er toch maar bij zitten, liggend praten was niet handig. Toen hij hoorde dat het lastig zou zijn om met de bal te spelen, bracht hij zijn gezicht in een plooi. Mooi was dat, alle vriendjes die hij had gemaakt waren niet instaat om nu met hem te spelen en de mooie bal was ook te ver weg om mee te kunnen spelen. Denkende over wat hij dan zou gaan doen, hoorde hij Beechpaw zeggen dat ze zelfs niet bij de bal zouden kunnen als ze de boom in klommen. Hij sprong snel op zijn pootjes en keek om zich heen naar de dichtstbijzijnde boom. “We zullen nog wel zien of ik bij de bal kan of niet!” zei Saffronkit terwijl hij richting de boom liep.

Ze had haar mond moeten houden over een boom, dat was wel duidelijk. "Je kunt er niet bij, dus probeer niet in een boom te klimmen!" Sprak ze wat luid. Ze had geen zin dat deze kitten mogelijk erin zou klimmen en er niet meer uit zou kunnen komen of er juist uit zou vallen. Boomklimmen had ze zelf eigenlijk ook nog nooit geprobeerd, misschien iets om te proberen wanneer ze weer in het territorium was, maar niet nu. "Straks zit je erin vast." Dat zag ze nog wel gebeuren namelijk.

Als Saffronkit een idee had, dan kon niemand hem tegenhouden. Hij begon zijn bedenkingen te krijgen toen hij de boom naderde en plofte een paar stappen verwijderd van zijn doel neer. Hij moest zijn zenuwen onder controlle zien te krijgen voor hij de boom in zou proberen te klimmen. Vogels waren met regelmaat op de prooistapel te vinden, dus katten moeten de boom in kunnen klimmen, hoe zouden ze anders vogels kunnen vangen? De woorden van Beechpaw gaven hem alleen maar meer zelf vertrouwen. Hij zal wel bij de bal kunnen, hij zal het haar laten zien. Naar de boom rennen en de boom in springen, dat was het beste idee wat de rode kitten kon bedenken. Met zijn nageltjes de boom beetpakken, daarna zal hij wel verder zien. Saffronkit stond weer op en telde in zijn hoofd tot tien. Op tien zette hij het op een lopen en rende richting de boom. "Straks zit je erin vast" Een rilling van angst schoot over zijn rug heen, hij wilde niet vast zitten zo hoog in een boom. Verzonken in zijn gedachten, met zijn oogjes gericht naar de top van de boom, stootte de rode kitten zijn voorpootje tegen een steen, hij verloor zijn evenwicht en miste zijn sprong. Met een doffe dreun kwam de kitten tot stilstand tegen de boom.

Haar eerste woorden leken niks uit te halen en de kitten hield zijn blik op de boom gericht. Met een zucht begon ze achter hem aan te lopen, klaar om in te grijpen waar nodig. Ze was zelf namelijk zeker geen ster in klimmen en het zou haar niks verbazen als zij er ooit in een vast kwam te zitten. Gelukkig leek haar waarschuwing dat hij in een boom vast kon komen te zitten te werken, alleen de manier hoe was wat minder. De kitten struikelde over een steen en kwam tot stilstand tegen de boom. Haastig maakte ze zich een weg naar de kitten en wachtte af of de kitten zich had bezeerd of niet.

Hij had duidelijk weer eens aangetoond hoe handig hij wel niet was. De kitten, die op zijn kont was gaan zitten na de frontale botsingen keek verward om zich heen. Hij probeerde een reden te bedenken waarom de hele wereld aan het schommelen was, maar dit resulteerde alleen maar in meer hoofdpijn. De kitten schudde zijn hoofde en knipperde een paar keer hevig. Hij stond op en nam een paar passen in de richting van de heen en weer deinende she-cat, maar viel na een paar passen om. "Waarom ben je zo aan het wiegen?" vroeg de kitten terwijl hij weer op zijn pootjes probeerde te staan. Hij merkte dat zijn evenwicht hem tekort schoot en ging er maar bij zitten.

Ze hoopte dat de kitten zich geen pijn had gedaan, maar aan de manier hoe de kitten naar haar toe kwam lopen leek het er toch op dat hij zijn kop wel flink gestoten had. "Ik sta gewoon stil, dus ik denk dat het aan jou ligt." Was het beter om Saffronkit mee te nemen naar Bloodpaw? Het leek namelijk dat dat wel verstandig was. "Ik denk dat het beter is dat we even naar de medicine cat gaan." Sprak ze dan ook en stapte naar de kitten toe, hopende dat hij niet zou tegenstribbelen.

De kitten schudde nog een keer zijn kop in de hoop dat alles weer stil zou gaan staan. Tot zijn verbazing werd het iets minder, maar zijn hoofdpijn verminderde echter niet. Verward keek hij in de richting van Beechpaw toen zij gezegd had dat ze gewoon stil stond. Dat kon niet! De kitten zag haar duidelijk heen en weer wiegen. Hoe kan een apprentice tegen een kitten liegen over stilstaan of niet? De hoofdpijn van de kitten werd alleen maar erger des te meer hij erover na dacht. Toen de kitten hoorde dat de she-cat voorstelde om naar de medicine cat te gaan, schudde hij zijn hoofdje hevig. Snel stopte de kitten omdat dit alleen maar voor meer pijn zorgde. "Kan de medicine cat de pijn in mijn hoofd weghalen?" miauwde de kitten zachtjes. Misschien was met Beechpaw meegaan toch niet zo een slecht plan.

Het leek er niet op dat het veel beter met de kitten ging. Vooral bij de woorden van de kitten, raakte ze wat bezorgder. "De medicine cat kan je vast wel wat tegen hoofdpijn geven." En hem mogelijk ook nog even checken of er niet meer aan de hand was. "Kun je lopen?" Anders zou ze hem wel naar de medicine cat den vragen. Hopelijk was Bloodpaw er om te helpen en anders Acefray. Ze besefte zelf ook wel goed dat haar gedachte als eerste uit ging naar Bloodpaw, maar Acefray was nog steeds de medicine cat en Bloodpaw alleen de apprentice.

Met moeite focuste de kitten zich op het stem geluid van Beechpaw en begon te twijfelen of een bezoekje aan de medicine cat plegen echt een slecht plan was. De kitten stond voorzichtig op en zette een paar stapjes richting de medicine cat's den. De kitten slingerde van links naar rechts en had moeite om zijn evenwicht te bewaren. Normaal had Saffronkit dit enkel als hij nog maar half wakker was en zelfs dan was het minder erg dan dit. De kitten probeerde tegengewicht naar recht te leveren toen hij weer naar links aan het slingeren was, maar hij gaf iets teveel tegengewicht en viel om. De kitten grinnikte zachtjes. Dit was best leuk als de hoofdpijn niet aanwezig was. De kitten gaf het op om nog een keer op te staan en keek  even in de richting van Beechpaw voor de kitten zich comfortabel op zijn zij gedraaid had.

Het werd haar al snel duidelijk dat de kitten het niet ging redden tot de medicine cat den op deze manier. Met een zucht stapte ze naar de kitten toe en zette haar tanden in zijn nekvel, voor ze hem van de grond optilde. Als de kitten het niet zelf kon redden, moest ze hem er maar naartoe brengen. Ze stapte dan ook richting de medicine cat den en niet veel later de den in. Ze zette de kitten voor haar poten neer en keek rond, hopende de vacht van Bloodpaw te zien. "Bloodpaw?" Vroeg ze vrijwel meteen, niet eens naar Acefray.

De kitten had met zijn pootjes getrappeld in de hoop lost te komen toen hij door Beechpaw meegenomen werd daar de medicine cat den. Hij vond het altijd maar een akelig plek, ook al probeerde hij dit niet te laten merken toen hij in de den rustig op de grond werd gezet. Hij probeerde te focussen wat er voor zich gebeurde. Niet veel later kwam Bloodpaw al heen en weer wiegend naar hem toe en keek hem aan. "Waarom schud jij ook al heen en weer?" vroeg de kitten aan de medicine apprentice. "Ik... uhm..." bracht de kitten bedenkelijk uit, "Iedereen schud heen en weer en mijn hoofd doet ontzettend pijn."

Gelukkig was Bloodpaw degene die er was en niet Acefray. Dan was ze tenminste wat meer op haar gemak. Natuurlijk vroeg Bloodpaw wat er was en Saffronkit legde het zo goed mogelijk uit. "Deze idioot is gestruikeld en tegen een boom aan geklapt." Misschien was het niet helemaal netjes om het op die manier te zeggen, maar Bloodpaw zou het vast niet al te erg vinden. Saffronkit daarentegen had ze geen idee van. "En blijkbaar beweegt alles nu, dus ik denk dat er wel wat is." En anders was het een goed excuus om Bloodpaw even te zien?