Flow of thoughts [Chivysniff]

In vergelijking met de grote waterval voor hem leek de pluizige kater nog kleiner dan hij al was. Hij kwam hier niet heel vaak gezien The Waterval grensgebied was en ook nog eens redelijk gevaarlijk voor onervaren klimmers. Maar in tijden zoals deze kwam Quietcreek hier toch, om na te denken en zich op het eeuwig stromende water te focussen. Die grote stroom water vergeleek hij met zijn eigen gedachten: in het begin mocht alles dan wel groot, snel en ongedwongen zijn, uiteindelijk werd de stroom steeds kleiner en kalmer. Alles wat daarvoor nodig zou zijn was tijd en focus. Echter leek de grote stroom nu te overweldigend om dat toekomstperspectief te kunnen blijven vasthouden. Quietcreek wist niet hoe hij zich moest voelen over het lot van de clan en diens leden. Hij was gehecht aan clangenoten. En tijden zoals deze vielen hem dan ook zwaar. Echter wilde hij dat niet zomaar laten blijken.Quietcreek was zich sterk bewust dat Queen niet bepaald de meest intensieve rang was. En dus mocht hij niet klagen. Dit was zeker niet de eerste keer dat hij hier zat om zijn zorgen door het water te laten meevoeren. Maar het was wel hard op weg om een van de langstdurende keren te worden. Quietcreek had er nauwelijks bij stil gestaan dat hij hier al een aantal uren had doorgebracht, totdat de zonsondergang zich aankondigde met de geleidelijke verkleuring van het zonlicht naar oranje-goud. Enigszins verontwaardigd tegenover zichzelf over hoe hij zoveel tijd had kunnen verspillen, voelde hij zich gehaast om zo snel mogelijk terug te keren naar het Riverclan kamp. De wandeling terug was ook niet bepaald kort. Quietcreek draaide zich om. Een stukje verderop kwam een clangenoot aanwandelen. Chivysniff, de medicin cat. Ergens was hij bezorgd dat ze misschien naar hem op zoek was gegaan om te kijken waar hij bleef. In dat geval zou hij zich moeten verontschuldigen. Al achtte hij die kans niet zo heel groot. Hij zetten een paar passen in haar richting om haar vervolgens te begroeten. “Hey Chivysniff.” Zei hij gepaard met een gemoedelijke glimlach die hij nog net wist op te brengen.

Er was niets speciaals te doen dan naar hongerige katten te kijken. Daarom besloot de kattin om te gaan wandelen. Het was avond en ze mocht niets eten vandaag en morgen. Daarna zou het een magere waterrat worden of een vel-over-been vogeltje. Ze moest nadenken. Daarom ging ze naar de rivier. Die deed haar altijd denken aan haar voorouders. Soms zag ze er een brullende leeuw in, soms een rennend luipaard, maar meestal was het een tijger die aan het vissen was. Haar maag schudde een beetje bij het woord vis. De zilveren kattin richtte haar ogen op de rivier onder haar toen ze die zag bewegen. Langs de randen zag ze wit schuim. “Hey Chivysniff.” Ze keek omhoog. Blijkbaar was zij eens degene die hem niet gezien had. "Gosh, Quietcreek, je deed me verschieten!" Ze trippelde op hem af en gaf een lik over zijn wang. Nu ze zoveel katten bijna verloren gaf ze steeds een beetje liefde aan haar clangenoten. Om hen te laten weten dat ze hen nooit zou verlaten. "Aan het genieten van de zonsondergang?", mauwde ze zachtjes. Om een rare reden was die altijd het warmst. Misschien omdat de omgeving begon af te koelen en de lage zon de enige warmtebron over was. De hele vallei met de bomen achter hun en de rivier voor hun baadde nu in een gouden licht.

Quietcreek had haar gezien toen ze aan was komen wandelen bij de stroom, een stukje verderop van waar hij gezeten had. Of wellicht zat ze daar al een tijdje en was hij juist degene die pas later had plaats genomen. Dat wist hij niet precies. Hoe dan ook, hij vond dat een begroeting wel op zijn plaats was. Zeker omdat er ook een kans bestond dat zijn Clangenoten naar hem op zoek waren gegaan aangezien hij zo lang weg bleef. En dus zette hij voorzichtig een paar passen in haar richting. Het gebied waar ze zich bevonden mocht dan wel mooi zijn, het bracht ook gevaren met zich mee. Het lopen over de gladde richels ging niet iedereen even gemakkelijk af. “Hey Chivysniff.” Zei hij en glimlachte naar haar. Echter keek de kattin geschrokken op, ze leek uit gedachten verstoord te zijn. "Gosh, Quietcreek, je deed me verschieten!" Zei ze. “Mijn Excuses…” Stamelde hij. Het was bepaald niet zijn bedoeling geweest haar zo te laten schrikken. Chivyniff liep op hem af en gaf hem een lik over zijn wang. Hij gaf een dankbare glimlach terug. Ondanks dat hij het niet zo had op dat soort interacties, kon hij het in dit daglicht zeer waarderen. "Aan het genieten van de zonsondergang?" Vroeg ze. Hij knikte. “Ja, ik had even nodig om alleen te zijn.” Gevolgd bij een verontschuldigende blik verklaarde hij zijn afwezigheid. Hij wist niet precies waardoor het kwam maar het gevoel van schuld overheerste hem: Anderen hadden het veel zwaarder gehad dan hij. Zij hadden moeten vechten of, zoals Chivysniff, de gewonden moeten helpen. En toch had hij deze namiddag voor zichzelf genomen terwijl er altijd wel iets was geweest waarmee hij had kunnen helpen. Ondertussen zakte de zon langzaam maar zeker steeds een stukje verder achter de horizon. Een goud oranje gloed omrande de grote rotspartijen van de waterval. Voorzichtig keek hij haar kant weer op. “Al ben ik blij je hier te treffen.” Vervolgde hij met een warme glimlach. Hij stelde gezelschap van nature al op prijs. En in tijden zoals deze had hij gezelschap wellicht ook wel meer nodig dan hij zelf toe wilde geven. Hij kende de silver grijze kattin eigenlijk niet zo heel goed. Niet dat ze elkaar niet kende. Iedereen kende iedereen in de Clan wel bij naam en basics. Maar je zou nou niet zeggen dat ze gehechte vrienden waren. Zeg maar gerust gemiddeld. Toch, met wat Quietcreek van haar wist kon hij concluderen haar wel te mogen. “Zullen we samen wachten tot de zon onder is?” Stelde hij voor. Het klonk licht, haast optimistisch voor de tijden waarin ze zich verkeerde. Aan de andere kant wilde hij zijn gedachten juist op andere dingen richten. Quietcreek wilde geen van de zware onderwerpen in de conversatie forceren.En dus zou hij er niet meer over beginnen tenzij Chivysniff er naar zou vragen. “Dan kunnen we daarna samen terug wandelen naar het kamp.” Hij zag het wel zitten: een mooie zonsondergang en een kalme wandeling terug. Hopelijk dacht de zilvergrijze kattin daar hetzelfde over.


Mijn excuses voor de late réponse