Chasing rubbish

Honger had Settledpaw gedreven naar dit stinkhol. Zijn ogen gingen over de bulten met stinkend kraaienvoer, maar de jonge kater had de hele dag nog niets weten te vangen, simpelweg omdat geen enkele prooigeur zijn neusvleugels had gestreeld. Zelfs geen kikker had zijn pad gekruist, en hij wilde niet met lege klauwen terugkeren. Settledpaw zat dus verstopt onder dicht struikgewas vlakbij een ijzeren gordijn van in elkaar gevlochten keiharde takken, schitterend in het zachte winterzonnetje. Settledpaws groene ogen werden groot toen hij opeens een vreemd wezen, groot op twee enorme poten door het puin zag banjeren. Settledpaw realiseerde al snel dat dít dan een tweebeen moest zijn en hij verstopte zich nog dichter in het struikgewas. Het was een vreemd aanzicht. De tweebeen leek te zoeken tussen het stinkende puin, alsof ook híj op jacht was. Het duurde niet lang voordat hij iets glimmend in zijn grote voorste klauwen had gegrepen. Het leek tevreden toen hij weer weg liep, veel lawaai makend om zijn klungelige lange poten. Settledpaw haalde opgelucht adem, hij was onopgemerkt door de tweebeen gebleven. En ook de kraaien leken veiligheid weer gevonden te hebben, want al snel vlogen de luid sprekende vogels weer op de rommel en begonnen tussen het kraaienvoer te pikken. Settledpaw schudde zijn kop. Oké, focus: hij moest één van die kraaien mee naar huis proberen te brengen.

- Eerst Rousefury

Zijn nachten werden steeds onrustiger. Het leek wel alsof de nachtmerries in steeds kortere periodes terug kwamen. Meestal zaten er wel wat nachten tussen, dat hij normaal kon slapen, maar nu leken ze er om de andere nacht er te zijn. Rousefury schudde zijn zwarte vacht uit, terwijl hij al nadenkend in de richting van de Carrionplace liep. Het was niet de beste plek om te gaan jagen, maar de rest van het stuk woud leek uitgestorven te zijn. Hij moest met tenminste iets thuis komen, anders werd hij weer door de clan aangestaard en dat was iets wat hij momenteel niet echt kon gebruiken. Er zaten al te veel dingen aan zijn hoofd.
De zwarte kater wandelde in de richting van de door mensen geïnfecteerde plek en dook opeens in elkaar toen er een knal klonk. Zijn lange vacht stond overeind en zijn staart was twee keer zo dik, terwijl hij zijn lichaam plat tegen de grond aan duwde. Hij keek opzij, om te zien dat er een tweebeen met een donderstok in zijn klauwen stond. Daar was de knal dus vandaan gekomen! Zo snel en onhandig als mogelijk rende Rousefury weg, om te ontsnappen uit aan de tweebener.
Terwijl hij omkeek om te zien of de tweebener hem gevolgd was, merkte hij opeens dat hij tegen iets aangelopen was. Voordat Rousefury het goed en wel doorhad, rolde hij over de grond heen. "Oh.." bromde hij, terwijl hij weer overeind kwam.

[Mh.. sorry, beetje rommelige post xD Ik las pas te laat dat ik je post verkeerd had gelezen, maar het is een andere tweebener die hij tegen is gekomen dan die een bij Settled.(: ]

Settledpaw hoorde een luide knal en alle kraaien schoten geschrokken omhoog. En de vogels waren niet de enige. Settledpaws groene ogen vlogen open en hij schoot onder zijn struik vandaan. Wat was dát?! De jonge kater zag geen andere uitweg dan heel hard rennen, zo snel mogelijk, richting huis hopelijk. Het werd een waas voor zijn ogen terwijl hij een ondoordachte route nam, door struiken en modder. Zijn hartslag was op hol geslagen en adrenaline scheurde door zijn aderen. En voor hij het wist knalde hij hard tegen iets aan. De knal sloeg hem van zijn poten en hij hapte een bek vol zand toen zijn kop zijn val brak tegen de grond. ‘Hummmpf,’ kreunde hij, terwijl pijn door zijn kop en nek schoot. Echt de meest geslaagde landing ooit. Hij rolde op zijn zij, wanneer hij met zijn kop schudde. Nog even was het beeld wazig en draaide het nog licht door, voordat Settledpaw zijn ogen opende en een zwart figuur op zijn netvlies kwam te staan. ‘Huh?’ De zwart-bruine cyperse was compleet van zijn stuk geslagen. Deze kat had toch onmogelijk die harde knal kunnen produceren? Op een of andere manier was die connectie voor de apprentice even het meest logisch en als hij erover nadacht ook compleet onlogisch.  


_{OOC: Haha geen probleem. Dan was ik waarschijnlijk ook rommelig :')}

Terwijl hij weg aan het rennen was voor het geluid dat veroorzaakt was door de donderstok in de handen van de tweebeen, had hij geen idee gehad waar hij precies naar toe aan het rennen was. Alleen maar flitsen en het verdovende geluid van de klap rinkelde nog in zijn ogen, terwijl zijn poten hem zo ver van de tweebeen bewogen als mogelijk was. Het moment dat hij dan ook over de grond rolde omdat hij finaal tegen iemand aan was gerend, drong dan ook maar langzaam tot hem door.
De zwarte kater kwam met een kreun overeind en merkte dat hij tegen een apprentice aan was gelopen. Iemand die hij herkende als Settledpaw en iemand die hij dus letterlijk onderste boven had gelopen. Rousefury kon zich alleen maar inbeelden hoeveel paniek er nog op zijn gelaat en in zijn ogen te zien was, maar hij kon toch niet de connectie maken dat het gevaar geweken was. Zijn hart ging als een bezetenen te keer en de adrenaline zorgde ervoor dat hij niet eens doorhad dat zijn pootje pijn deed. "Tweebeen, donderstok, knal," ratelde hij op een paniekerige toon, terwijl hij schichtig om zich heen keek, hopend dat de tweebeen niet achter hem aan was gekomen.

Oh mijn StarClan, wat was er aan de hand? Toen Settledpaw eindelijk weer scherp kon zien, zag hij de blinde paniek op Rousefury’s gezicht en rook hij zijn angstgeur, waarschijnlijk vermengd met zijn eigen. Al snel daarna kwam de uitleg. Een donderstok? Dat ding kon tweebeners vermoorden? AH! Wat deden ze hier dan nog? Tweebeners waren sowieso onverklaarbare dingen. Het ene deel hield katten in hun nesten, en het andere vermoordde ze met donderstokken. Hij had verhalen van de elders gehoord. ‘Rennen…?’ sprak hij deels vragend deels dringend. Hij wilde hier niet langer zitten dan nodig was. Straks kwam de tweebeen terug! Daarom wachtte Settledpaw niet langer op het antwoord van de zwarte kater en scheurde er weer vandoor. Dit keer was hij iets minder verblind door paniek en rende hij richting kamp. De meest veilige plek die hij kende.

Grote kans dat het kwam door de adrenaline die door zijn lichaam schoot, maar hij had nergens last van, ondanks dat hij net een apprentice omver had gelopen. Hij herkende de gestreepte apprentice vaag als Settledpaw, maar veel tijd om te blijven staan om te praten was er niet. Hij voelde nog steeds ergens zijn hart in zijn keel bonken en wist bijna zeker dat die paniek werd uitgestraald in zijn houding en ogen. De apprentice voor hem keek hem angstig aan en sprak vragend om te rennen. Rousefury kon niets anders knikken en voordat hij de apprentice de kans gaf om meer te zeggen of een start te maken, rende hij er al vandoor.
Bomen en struiken vlogen langs hem heen, terwijl hij onder een omgevallen boom door rende. Een struik versperde zijn weg en hij deed een poging om erover heen te springen. Een tak stak uit, liet zijn achterpootje haken en voordat Rousefury het goed en wel begreep, lag hij op zijn snuit. Verward keek hij om zich heen, zijn zicht werd wazig, hart begon sneller te slaan en het leek wel alsof zijn gezichtsveld kleiner en smaller werd.

Settledpaw kreeg tijdens het rennen langzamerhand door wat er aan de hand was. Tweebeen die hen achternazat. Of, was hij achter hun aangekomen? Hij hoorde geen lompe passen van een tweebeen en geen stinkende geur die ze meedroegen. Settledpaw draaide zijn kopje om een keek naar achteren. Nee, er was helemaal niets aan de hand meer, toch? Het gevaar was geweken. Settledpaw forceerde hemzelf om eens diep adem te halen, totdat opeens hij een doffe plof hoorde. Rousefury! Settledpaw volgde de geur van de warrior en vond hem verward om zich heen kijkend op de grond. Settledpaw bleef bij hem staan. ‘Gaat het?’ vroeg hij, bezorgdheid klonk in zijn stem. Hij keek nog eens op, zeker makend of de tweebeen hen niet was gevolgd. Settledpaw meende van niet, dus zijn focus ging weer naar de zwarte kater voor hem. Kort snuffelde hij aan zijn kop, maar de geur van bloed leek afwezig.