Blah blah blah.

Een zachte zucht ontsnapte zijn lippen terwijl hij met het mos stevig in zijn bek geklemd in de richting van de Little Creek liep. Had hij eindelijk zijn eigen vrije moment, moest hij natuurlijk weer iets voor de queens doen. Zelfs nu hij apprentice was geworden, lieten ze hem in de nursery nog niet met rust. En het had hem pijn gedaan. Niet per se de taak die hij moest uitvoeren, maar het feit dat zijn eigen moeder de taak had gegeven met de woorden: “Je doet anders toch niks nuttigs voor je Clan, dus ga maar wat mos halen. Ik wil je kop hier even niet meer zien.” Dat waren de letterlijke woorden die ze tegen hem had gesproken en hoewel Dragonpaw wanhopig had geprobeerd om een masker op te houden, voelde hij toch een stevige brok in zijn keel opkomen bij de gedachte aan die woorden. Hij schudde met een kwaad gezicht zijn kopje. Nee! Wat had hij voor en na de ceremonie nu ook alweer tegen zichzelf gezegd? Dat hij geen emotie meer ging tonen. En al zeker niet als het om zijn moeder ging. En dus klemde hij zijn kaken stevig op het hoopje mos… en moest dat vervolgens bekopen met de vieze smaak die zich door zijn mond verspreidde. Geïrriteerd zijnde spuugde hij het uit, liet hij het vollopen met water en na het even hebben laten druppen, liep hij weer terug naar het kamp. Het kostte hem best wel wat moeite om zijn tanden niet gefrustreerd op elkaar te blijven klemmen en daarmee water te verspillen, maar uiteindelijk haalde hij de nursery zonder brokstukken te maken en liet hij het met een haast achteloze zwaai vallen zodat het water alle kanten op spatte. En zo ook op één van de jongere kittens. Dragonpaw ontmoette zijn blik en keek hem haast uitdagend aan, alsof hij de kitten uit wilde dagen om een grote bek tegen hem op te zetten.

Dragonpaw had eerlijk gezegd elke reactie tot nu toe wel verwacht, behalve deze. De kitten ontmoette zijn blik en even dacht Dragonpaw dat hij zo zou reageren zoals de laatste kitten op wie hij water had gemorst, maar opeens riep de kitten kei luid “Watergevecht!” door de nursery heen, plette met zijn poot het mos zodat een straal water naar Dragonpaw schoot en leek vervolgens in een vrolijke bui te zijn. Eerst was Dragonpaw te verdwaasd om te antwoorden, maar toen moest hij erg zijn best doen om zijn gezicht in de plooi te houden, al zeker toen hij de verbaasde reacties van de queens zag. Met een schrok herkende hij het gezicht van de queen die de zorg voor hem had overgenomen toen zijn moeder dat niet meer wilde doen en schrok nog meer toen ze hem een bemoedigend, haast uitnodigend knikje gaf. Dragonpaw liet een dramatische zucht ontsnappen en rolde vervolgens met zijn ogen zo hoog in hun kassen als hij kon. Goed dan. Hij zou zich voor één keer verlagen tot dit niveau, maar daarna niet meer, hoor! En dus dook hij weg voordat Sheddedkit hem nog eens kon raken en hief toen zijn eigen poot op, waarna hij die met een harde klap op het mos terecht liet komen zodat het water uit het mos schoot en op Sheddedkit afkwam. En voor heel even moest hij toegeven dat hij lol had. Voor heel even maar dan.

Dragonpaw moest moeite doen om een staal gezicht op zijn gelaat te houden toen hij Sheddedkit hoorde gillen van plezier. Het lukte hem echter niet en er brak een glimlach door, vooral toen Sheddedkit zijn kleine lichaampje naar voren wierp en vervolgens vol op het mos terechtkwam. Het water spoot langs alle kanten uit het mos waardoor Dragonpaw vrijwel meteen weer opnieuw wat mos kon gaan vullen met water, maar hij merkte op dat hij dat eigenlijk niet zo erg vond. “Dat is valsspelen,” zei hij tegen de kitten, maar er lag geen beschuldiging in zijn stem en hij had het ook niet gegromd. Het klonk… plagerig? “En nu ben je zelf ook nat geworden, dus eigenlijk heb je er vooral jezelf mee.” Ha, dat klonk tenminste nog iets meer zoals zichzelf. Het voelde aan de ene kant leuk aan om zich zo te laten gaan, maar aan de andere kant was het ook wel ongemakkelijk. Om de ongemakkelijkheid te verdrijven, stak hij zijn poot uit en liet deze op het beetje mos terechtkomen dat net onder de pels van Sheddedkit uitkwam. Dat beetje mos was nog gevuld met water, maar het water spoot niet de kant uit waar Dragonpaw hem heen wilde gaan. Nee, de straal water spoot vol in zijn eigen gezicht.

Dragonpaw verwachtte eerlijk gezegd dat hij frustratie zou voelen en dat hij geërgerd zou zijn, maar in plaats daarvan merkte hij op dat zijn mondhoeken al snel opkrulden omdat Sheddedkit hard begon te lachen. Het was de eerste keer in zijn leven dat hij lol had om dit soort dingen. Hij kon zich zelfs niet herinneren dat hij ooit lol had gehad in zijn leven. Hij had zijn dagen vooral gesleten door naar buiten te kijken, hopend dat zijn moeder of vader van gedachten zouden veranderen en hem alsnog op zouden zoeken. Toen dat alsmaar niet gebeurde, kreeg hij in de gaten dat hun zogenaamde liefde voor hem niet echt was en begon hij verbitterd te raken waardoor hij zich afschermde van alles en iedereen. Alleen, sinds hij apprentice was geworden, begon die muur stukje bij beetje af te brokkelen door de ontmoetingen die hij had. En nu, nu hij wat ouder was en zijn kittentijd achter de rug had, kreeg hij eindelijk in de gaten hoe het geweest had moeten zijn toen hij nog maar een kitten was. Geen zorgen, geen verlatingsangst, gewoon hijzelf en de andere speelse kittens. “Het is wel verfrissend,” zei hij met een grijns tegen de kitten. “Voel maar!” En deze keer wist hij zijn poot wel juist te plaatsen zodat het resterende water – wat overigens niet veel meer was – in de richting van Sheddedkit spoot.