Rules are meant to be broken [FAMILIETOPIC & OPEN]

MY

SOUL HAS GROWN DEEP LIKE THE RIVERS

De redelijk kleine flamepoint kattin had haar kroost zonder te twijfelen, een tikkeltje fel opgepakt. Ze miste de zon en de vrijheid van buiten maar kon ze ook niet achterlaten bij de andere Queens die veel oudere kittens hadden. Daarbij jaagde ze de meeste wellicht ook wel weg met haar gemopper en gescheld, als de kittens weer eens te druk waren of liepen te klagen. Ze wist niet zeker of de andere haar zouden missen zodra ze de Nursery had verlaten of dat ze blij zouden zijn met de rust die zou wederkeren, nadat ze haar mosnest had verlaten. Het was een zacht weer, natuurlijk een tikkeltje koud voor haar drie kittens, maar niet zo extreem als in Leafbare. De zon was door het wolkendek heen gekropen, waardoor deze fel op haar lichte vacht scheen. Eindelijk kon ze de geur van de lucht weer inademen, ze had er een absolute hekel aan de hele dag in het halfduister door te brengen terwijl de kittens aten en sliepen. Saaier dan dit ging het niet worden, ze kon er niet zijn voor haar Clan. Jagen terwijl de zwakkere en gewonden nog aan het herstellen waren, waarom was ze ooit in de bosjes gestapte met Butterpact. Ze mocht de kater, zeer zeker maar dit zou ze hem niet snel vergeven. Ook al wist de koppige kattin ergens ook wel dat ze evengoed de fout in was gegaan. Toch waren er drie kittens gekomen, ze kon het tij niet meer keren en had het moeten accepteren. De volgende zes Moons zou ze in het verrotte nest naar het gepiep en gejank van de jongen moeten luisteren. Ze kon niet wachtten totdat ze oud genoeg waren om hun Mentoren lastig te vallen.

Ze klemde haar kaken redelijk voorzichtig en stevig om het nekvel van haar drie kittens heen terwijl ze zelfverzekerd verder stapte. Een kort uitje naar buiten zou haar en haar kroost vast goed doen. De zon zou haar aangespannen spieren wat doen ontspannen en haar ogen zouden eindelijk wat anders zien dan spelende kittens, en vermoeide Queens. Butterpact was een van de weinige die dagelijks kwam kijken, en leek helemaal verzot op zijn kittens. Bitterkit was overduidelijk zijn prinsesje geworden, terwijl hij emotioneel werd rondom Breakingkit en Ravenkit. De kittens die ze naar twee belangrijke katten had vernoemd, voor hem. Ze had niemand die ze voldoende bewonderde om haar kittens naar te vernoemen. Daarbij leken ze voornamelijk op de vader, er was er geen bij die de vachtkleur droeg van haar. Allemaal waren ze gestreept, twee grijze en een bruine. De vachten vielen op tegen haar eigen lichte, terwijl ze doelbewust door de kampingang heen stapte en in de buurt van de wanden plaats nam en de kittens aan haar buik dropte. Haar blauwe ogen had ze geërgerd samengeknepen terwijl een zacht gesis haar mond verliet. Ze wilde niets liever dan haar poten strekken en van deze verantwoordelijkheid af zijn. Het zou vast niet lang duren voordat een van haar Clangenoten haar afwezigheid opmerkte maar tot die tijd had ze even rust. Haar spieren stonden nog steeds gespannen, alsof haar lichaam geen rust meer kreeg en ze langzamerhand gek werd. De muren leken haar te beangstigen, alsof ze claustrofobisch was. Het kwam er wel dicht bij in de buurt. Ze had haar hele leven in vrijheid geleefd, nadat ze Apprentice was geworden en nooit echt veel gehad met haar Clangenoten, terwijl ze nu werd gedwongen dichtbij hen te leven en op mormels te passen die niet eens van haar waren. Ze behoorde een goede Queen te zijn, maar haar moederinstinct leek niet volledig ontwikkeld te zijn. Waardoor ze de gevaren van haar keuze niet inzag.

EERST KITTENS & BUTTERPACT DAARNA OPEN!

fox

Ravenkit had net een lekker hapje eten gehad, waarna hij tevreden was ingedut, omgeven door de warmte van zijn moeder, broer en zus. Het kleine, zwarte drommeltje moest nog een keer groots gapen voordat hij zachtjes leek te ontwaken. Eén oogje kwam voorzichtig open. Hmm, nee, hij was nog te moe. Nog éventjes slapen. Snel sloot hij zijn oogje weer, maar al snel werd die beslissing verstoord. Hij werd bij zijn nekvel opgepakt en voor hij het wist bungelden zijn vier pootjes door de lucht. Oh jee! Zijn blauwe oogjes schoten open en hij zag de grond steeds verder van hem verwijderd zijn en hij begon angstig te piepen, maar veel meer kon hij niet inbrengen. Zijn lichaam werd slap en bungelend gingen ze op reis, naar buiten in de bek van hun moeder. Gelukkig was hij niet alleen, zijn broer en zus schenen ook mee te gaan op avontuur.
Dit was de eerste keer dat Ravenkit naar buiten ging. Hij werd begroet door fel zonlicht en een koude bries in zijn vacht. Meteen schoot een rilling over zijn rug en een klagend piepje kwam weer uit zijn bek. Dit was niet leuk! Hij wilde weer terug naar binnen, waar het warm en veilig was. Hij was nog niet klaar om naar buiten te gaan. Ah! Ravenkit probeerde zich verwoest uit de benarde situatie te schoppen, maar tevergeefs. Hij piepte nog eens wanhopig, waarna hij zijn oogjes verschoten sloot. Misschien als hij niets meer zag, was het niet meer zo eng… En dus hield hij zich van de rest van de reis bibberend stil, zichzelf verborgen in vertrouwde duisternis.

Bitterkit was nu twee weekjes uit en in die tijd had ze haar stem al (een soort van) gevonden en haar oogjes geopend waardoor duidelijk was dat ze allebei een andere kleur ogen had, maar dat zou ze zelf pas weten op het moment dat iemand haar dat vertelde of als ze het zou zien in de reflectie van haarzelf in het water. Met een slaperig gezichtje bungelde ze daar samen met haar broertjes toen hun moeder besloot hun mee te nemen naar buiten en gaapte terwijl er ondertussen ook een zacht gepiep ontsnapte en ze even smakte. Ze had honger! De kitten piepte even zachtjes, maar dat veranderde al snel in een luid, klagend gepiep toen de kou haar kleine lichaam raakte en een rilling schoot door haar lichaam. Nu had ze én honger én had ze het koud.

Mama, nee! dacht Breakingkit geschrokken toen hij voelde hoe hij werd opgetild. Een klagelijke, luide piep verliet zijn bek en wanhopig probeerde hij zijn kopje te draaien zodat hij naar de zachte grond keek die ze verlieten. Hij voelde hoe de kou tegen zijn lichaampje sloeg en boos begon hij wild met zijn pootjes te spartelen. Misschien als hij lastig genoeg was, zou zijn moeder hun loslaten en zou hij weer terug naar de nursery kunnen gaan, desnoods op eigen kracht. Zijn broertje en zijn zusje bungelden naast hem uit de kaken van zijn moeder; hun vachten schuurden constant langs elkaar en hun lichamen botsten zo nu en dan tegen elkaar aan als hun moeder te ruw bewoog. Het zorgde ervoor dat Breakingkit zich ongemakkelijk voelde en dat het huilen hem nader stond dan het lachen. En zo te horen aan het gepiep van zijn siblings dachten zij er ook zo over. Hij draaide zijn kopje zodat hij eerst naar Ravenkit kon kijken en daarna naar Bitterkit, maar hij kon de expressies op hun gezichtjes niet zien omdat ze niet naar hem keken. Toch wist hij dat ze allebei angstig waren en zo goed en zo kwaad als dat ging, gaf hij hun allebei een likje. Zijn tong bereikte nauwelijks hun vacht, maar hopelijk kregen ze de boodschap over. Ze zaten allemaal in hetzelfde schuitje en allemaal wilden ze graag weer terug naar de nursery, naar de warmte. En dus opende hij zijn bek nogmaals zodat hij nog eens luid van zichzelf kon laten horen. Misschien zou niemand hun horen, maar uiteindelijk moest hun moeder de boodschap toch wel doorkrijgen dat ze liever terug naar de nursery wilden, of niet soms?

Butterpact had moeite gehad met het vinden van zijn slaap. Hij vroeg zich constant af hoe het met de kittens ging en het was enkel om het welzijn van Puppysnarl dat hij niet bij haar bleef slapen. Dan zou ze vast helemaal gek worden. Hij kwam zo vaak bij haar en de kittens langs als de situatie dat toeliet, maar helaas werd Butterstar er niet minder streng op omdat hij een nestje had gekregen en moest hij, net als alle andere vaders, gewoon zijn taken uitvoeren. Toch probeerde hij zo veel mogelijk voor de she-cat te doen waarvan hij nog niet helemaal uit was wat hij nu precies voor haar voelde. Hij had niet enkel een behoefte gevoeld waar aan voldaan moest worden toen hij met haar de bosjes in was gedoken, maar hij kon ook niet zeggen dat er al specifieke gevoelens waren. Toch was er dankzij hun kittens een band tussen hun ontstaan die ze beiden niet langer konden negeren. Butterpact werd uit zijn gedachten en uit slaappositie gehaald toen hij een luide, klagelijke piep hoorde. Hij was inmiddels al zo vaak naar zijn kittens gegaan dat hij precies kon onderscheiden wie op welke manier piepte en dit was duidelijk de klagelijke piep van Breakingkit geweest. En die had akelig dichtbij geklonken! Snel kwam de grijze tabby overeind en racete zijn den uit waarbij hij nog maar net kon voorkomen dat hij op staarten, poten of gezichten trapte. Hij zag nog net de staart van Puppysnarl verdwijnen uit het kamp en merkte dat het gepiep ook wegstierf. Even was hij met stomheid geslagen. Had ze nu werkelijk de kittens met zich meegenomen? Zijn hart racete in zijn keel terwijl hij achter Puppysnarl aanrende. Omdat ze maar liefst drie kittens aan hun nekvel met zich mee moest sleuren, had hij haar ook zo weer ingehaald. “Puppysnarl, stop,” zei hij tegen haar en voelde boosheid in zich opkomen toen hij de wanhopige uitdrukkingen van zijn kittens zag. “Wat denk je dat je aan het doen bent?” snauwde hij naar haar. “Dadelijk raken ze nog onderkoeld. Of erger nog, jullie worden aangevallen door een wild beest.” Kwaad zijnde ging hij dichtbij haar staan en pakte eerst Ravenkit van haar over en daarna Breakingkit. Hij plaatse de twee kittens tussen zijn poten en gebaarde dat ze hetzelfde moest doen met Bitterkit zodat ze konden praten. Ondertussen drukte hij zijn lijf dicht tegen zijn kittens aan en gebruikte zijn tong om ze op te warmen. “Hoe haal je het verdomme in je hoofd om ze buiten het kamp mee te nemen? Denk toch eens één keertje na, Puppysnarl!” Hij keek woedend in haar richting terwijl hij zijn poten dicht tegen zijn kittens drukte om te laten weten dat ze veilig bij hem waren. Snel boog hij zich naar voren om zijn neusje tegen die van Bitterkit te duwen, haar een lik over haar oor gevend. “Geen zorgen,” murmelde hij liefdevol tegen haar. “Papa is nu bij je."