No hassle

Agate had net zoals altijd direct in de gaten wanneer iemand het kamp binnenkwam. En door haar zeer goede ontwikkelde reukzin wist ze ook wie dat het was. Haar ogen volgden haar broer terwijl hij door het kamp liep en iets leek te checken. Het kostte haar ook niet veel moeite om te zien wat hij checkte; ze was praktisch gezien opgegroeid in de Elite en wist dus dat hij naar Shallow zocht, haar andere zusje. Of nou ja, halfzusje. Ze deelde geen moeder met hun, enkel een vader. Haar vader had haar elke naam gegeven van zijn kittens en had haar laten kiezen wat ze ermee deed. Sommigen waren opgegroeid in de Elite, anderen groeiden op in Clans. Ze wist nog altijd hoe jaloers ze kon worden als hij het over Eveningpaw had, zijn dochter in ThunderClan. Er zat een bepaalde warmte in zijn stem als hij het over haar had die hij normaal gezien alleen voor Agate reserveerde. Ze wist nog hoe veel voldoening ze had gevoeld toen hij had verteld dat hij zijn dochter al een hele tijd niet meer had gezien sinds dat de Clans vertrokken waren naar de Tribe, maar hoe blij hij was geweest toen hij had opgemerkt dat ze weer terug waren. Agate besefte zich dat ze allemaal ongeveer van dezelfde leeftijd moesten zijn. Ze vroeg zich af of haar vader eerder naar haar zou zoeken of naar die Eveningpaw. De tweede keuze was natuurlijk gemakkelijker omdat Agate gebonden was aan de Elite, maar toch wilde de she-cat die optie niet geloven. Ze kon het zich gewoon niet voorstellen dat haar vader iemand liever zag dan haar. Ze klemde haar kaken gefrustreerd op elkaar en keek toe hoe haar halfbroer de young ones tower binnen liep, om vervolgens weer te verschijnen. “Qua gedrag zou je daar zo weer passen,” sneerde ze naar hem, haar bovenlip een beetje naar achteren trekkend. Ze had een hekel aan Rascal. Altijd rebels, altijd een grote bek tegen hun vader. Altijd zijn orders negerend en nooit ingaande op wat Shark hem probeerde te leren. En ook nu liep hij rond alsof het hem niks kon schelen dat Shark weg was. Walgelijk. Hij was echt walgelijk. “Ze is hier niet,” antwoordde ze koeltjes. “Waarschijnlijk het kamp uit. Samen met die mormels van haar.” Dat laatste voegde ze er murmelend aan toe. Het was een schande voor de familie dat ze zich had ingelaten met die player van een Jackdaw. Dat was zelfs voor Shallow behoorlijk laag, maar het was wel gebeurd. En die piepende, irritante mormels waren daar het resultaat van.

“Als je het al interessant wilt noemen,” murmelde ze terwijl ze hem haast afkeurend aankeek. Het was irritant dat ze dezelfde leeftijd waren. Haar vader had het duidelijk niet bij één partner gehouden toen hij besloot om wat rond te dollen. Agate had hem daar nooit echt aansprakelijk voor gehouden omdat hij altijd goed voor haar had gezorgd en de leegte had opgevuld die haar afwezige moeder achterliet, maar ze wist dat er anderen waren die daar een andere mening over hadden. Ze probeerde zich dan ook zo weinig mogelijk bezig te houden met al haar halfbroers en halfzussen die nog ergens rondliepen in het woud. Voor haar was haar vader de enige familie die ze had en mocht de rest oprotten. Zeker als het zo’n nietsnutten waren zoals Rascal en Shallow. Ze lachte even honend toen Rascal haar half en half aan het bedreigen was. Wat schattig. Blijkbaar voelde haar halfbroer nogal de neiging om beschermend te zijn over zijn nestgenoot. Helaas voor hem had hij haar niet kunnen beschermen tegen Jackdaw. Ze wist dat het een broer van Chawl was, maar de twee waren qua gedrag tegenover she-cats erg verschillend. Gelukkig had de zwarte tom al snel genoeg geweten dat hij uit haar buurt moest blijven; haar vader had een nauwlettend oogje in het zeil gehouden toen Shallow zwanger was geworden van de tom en had haar de nodige waarschuwing gegeven waar Agate heel slim op was ingegaan. “En wat laat jou denken dat ik ook maar in hun buurt zou willen zijn?” bromde ze tegen hem. “Ze zijn niets voor me. Gewoon een paar fouten die het resultaat zijn van de domme acties van Shallow.” Nee, ze had geen hoge pet van haar zusje. Maar dat had ze van niemand van haar familie. “Relax, broertje,” sprak ze met een kille grijns. “Zo veel stressen is niet goed voor je hart. We zouden niet willen dat je hier dood neer zou vallen, wel dan?” De toon van haar stem klonk honend terwijl ze hem kil in zich opnam. “Of nou ja, de meesten van ons zouden dat niet willen,” voegde ze er nonchalant aan toe. De boodschap leek haar wel duidelijk: voor haar part mocht hij hier ter plekke dood neervallen. Ze zou geen traan laten. Echt niet.

Agate rolde enkel met haar ogen toen Rascal aangaf dat ze er allemaal blijer van werden als zij met een boogje om de kittens heen zouden lopen. Nou, dat was voor haar dan prima. Agate gaf sowieso niet echt veel om kittens en om haar eigen bloed. Nee, ze was niet het type dat de drang had om zich beschermend op te stellen voor hun. Als dat wel zo was geweest, dan had ze zich veel eerder met hun bemoeid. Maar de waarheid was dat het haar niets kon schelen wat er met hun zou gebeuren, of ze nu uitgeroeid zouden worden door Cobra of niet. De belangrijkste in haar leven was haar vader en die was er nu niet meer. En geen enkele kat buiten Chawl – en die was nog niet eens van haar eigen bloed – leek daar ook maar iets om te geven. En diegenen die het iets konden schelen, stelden zich onderdanig op tegenover Cobra. Agate wilde zich omhoogwerken en stijgen in de rangen, maar er was geen haar op haar hoofd dat zich daardoor slijmerig tegenover Cobra of Thora zou gedragen. Karma zou haar weg wel naar hun vinden, daar was ze zeker van. Er kwamen nog genoeg momenten aan dat ze haar kans kon pakken om de troon in haar klauwen te nemen en als die tijd daar was gekomen, dan zou ze de Elite eens laten zien hoe ze voor haar zouden zwichten en hoe fout het van hun was om Shark niet te verdedigen toen hij verbannen werd. Ze richtte haar amberkleurige ogen op Rascal toen hij dichterbij kwam; alle spieren in haar lichaam spanden zich aan en ze ontblootte haar tanden naar hem toen zijn staart langs haar nog steeds gevoelige litteken streek. Ze draaide haar kopje dan ook razendsnel en hapte naar de punt van zijn staart, er niet eens om gevend of ze hem zou raken of niet. Het zou natuurlijk leuk zijn als dat wel zo was, maar het was geen vereiste. “En ik maar denken dat je te lomp was om aandacht te hebben voor je omgeving,” bromde ze. “Maar bedankt voor je zorgen, broertje,” sneerde ze spottend naar hem, “maar ik heb je bezorgdheid niet nodig. In tegenstelling tot jou heb ik al prima uitgedacht hoe het positief voor me zou kunnen werken en wat ik daarvoor moet doen.” Ze richtte haar blik onheilspellend op hem, een haast zieke lach om haar lippen. “Cobra en al diegenen die mij als schietschijf durfden te gebruiken zullen boeten.” En haar mentor was de eerste die aan de beurt was. Of toch Cobra? Hmm, dat kon ze later nog altijd beslissen. “Maar ga vooral verder met het je richten op die mormels en op andere zaken die er niet toe doen. Wie weet bereik je nog eens iets in je leven. Het zou je verbazen.” Toch draaide ze haar lichaam voor de zekerheid in een kwartslag zodat haar litteken niet meer zichtbaar was. Dat was en bleef immers een gevoelig onderwerp voor haar.

Agate dwong zichzelf om niet te gaan vragen waar hij het over had toen hij aangaf dat er zo veel was wat ze nog niet wist. Nee, ze ging zich niet uit haar tent laten lokken door hem. Het was waarschijnlijk zijn doel om haar nieuwsgierig te maken. Agate dacht niet dat haar stomme broertje ook maar iets zou weten wat zij nog niet wist. Ze hield zich dan misschien voornamelijk op de achtergrond en veroordeelde iedereen met een stille blik, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze geen aandacht had voor haar omgeving. Ze wist dat Shark meerdere kittens rond had lopen en ze wist ook ongeveer waar die zich bevonden. Ze had uit hem gekregen dat hij een zoon had in ThunderClan en een dochter in RiverClan. Dat Rascal, Shallow, Joanne, Finn, Yoka en zij zijn enige kittens waren in de Elite en dat hij voor de rest geen kittens meer had. En ze had over al haar siblings geen moeite gedaan om ze beter te leren kennen. Dat ze familie van haar waren was allemaal best, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze er interesse in toonde. Ze had wel andere dingen aan haar hoofd. Belangrijkere zaken. De situatie van Cobra en Chawl wees uit dat je elkaar als familie alleen maar kon bedriegen. Dat was ook wel duidelijk gebleken toen Shark opeens uit haar leven verdween en vervolgens niets meer van zich liet horen, maar toch bleef ze van hem houden. “Ik zou weer terug herrijzen uit de dood van verbazing als ik door jouw toedoen zou sterven, denk ik,” snoof ze spottend. Ze snoof toen hij zei dat hij een echte familieman ging worden. “Ja, met je zielige kittypet die je ergens langs een versleten nest hebt opgepikt en waar je kittens mee zou krijgen die net zo lomp zullen zijn als jij,” sneerde ze pesterig. Ze rolde met haar ogen toen hij vervolgens zijn laatste opmerking maakte. “Ik denk dat jij inderdaad niet veel meemaakt van alle stress,” sprak ze op een droge toon. “Die lompe kop van je zou nog niet doorhebben wat er aan de hand is al vallen er tien honden het BloodClankamp binnen.” Ze zuchtte. “Maar doe vooral alsof je alles onder controle hebt en overal de lol wel inziet. Ik wil je nog wel eens zien als Shallow en de kittens iets zou gebeuren of één van die andere zielige nestgenoten van ons. Eens zien wie er dan het meeste stress heeft.” Ze keek hem met een vuile grijns aan, net alsof zij hun iets aan zou gaan doen. Wat niet haar intentie was, maar het zien van Rascal die zich druk maakte om haar intenties naar zíjn familie toe was soms best nog wel lachen.

Agate klemde haar kaken op elkaar om niet te lachen met zijn opmerking. Hoewel ze zich vaak koud opstelde en echt een gloeiende hekel aan haar broer had, moest ze toegeven dat hij soms grappig uit de hoek kon komen. Soms dan. Voor twee procent dan van die overige achtennegentig procent van de honderd dat ze hem wilde vermoorden. En hij wist dat dat gevoel wederzijds was, dus ze ging zich geen illusies opwekken. Als Rascal haar al plagend benaderde, was dat om zichzelf vooral te amuseren en niet omdat hij een band met haar wilde scheppen. De gedachte dat hij de intentie had om een band met haar te scheppen alleen al liet haar grijnzen. Nee, daar zag ze hem absoluut niet voor aan. “Ik denk niet dat iedereen van de Elite het daarmee eens is, broertje,” sprak ze grijnzend tegen hem. Ze had heus wel in de gaten dat ze de interesse trok van sommige toms. Ze wist van zichzelf dat ze niet bepaald lelijk was, maar ze was nog nooit op die avances ingegaan. De waarheid was dat ze geen van hun tot nu toe goed genoeg vond om haar partner te zijn en dat Shark voordien wel had voorkomen dat iemand haar te dicht naderde. Helaas had Shark’s aanwezigheid Jackdaw niet afgeschrikt om wat mormels samen met haar halfzusje te maken, maar ja. Je kon niet alles hebben in het leven, dacht ze dan. Een grijns kwam om haar lippen te staan toen ze zag dat Rascal zich druk begon te maken over haar woorden. “We zullen zien,” zei ze op onheilspellende toon tegen hem. Daarna rolde ze met haar ogen. “Denk toch eens voor één keer na met die botte kop van je, Rascal,” snauwde ze hem toe. “Denk je nu echt dat ik me in de buurt ga wagen van die mormels? Ik doe ze niks. Net zoals ik al honderd keer tegen jou heb gezegd dat ik je liever dood zie dan levend, ga ik dat over hun ook zeggen. Maar heb ik je ooit tot nu toe al iets aangedaan?” Ze keek hem aan. “Tenzij je me daar een reden voor geeft, zal ik niks doen. Nog niet, tenminste.” Ze grijnsde opnieuw naar hem. “En die mormels laat ik ook met rust. Dadelijk raak ik nog geïnfecteerd met de nare ziektes die ze van hun mammie en pappie opgelopen hebben.” Ze snoof afkeurend en likte vervolgens met haar tong over haar poot, alsof heel dit gesprek haar eigenlijk niks kon schelen.

“Als je wilt dat ik mijn smoel houd, rot dan op en zorg dat je uit mijn leven verdwijnt,” zei ze op een botte toon tegen hem. Nee, op vlak van familie was ze wel verschillend van haar vader. Haar vader had zich duidelijk alle moeite gedaan om een overzicht te behouden over zijn kittens en zijn kleinkinderen, maar Agate had ze al de rug toegekeerd toen ze wist dat ze bestonden. Misschien was het een deeltje jaloezie dat een rol speelde, misschien was het ook gewoon omdat ze totaal niet sociaal was aangelegd, maar ze wilde niets van haar half-familie weten. Dat Shark een aantal keren de fout in was gegaan en nu zo veel mormels had rondlopen, was niet haar probleem. Gelukkig had hij dat ook helemaal niet van haar verwacht, maar nu bleek maar weer dat de enige familie waar ze dacht op te kunnen rekenen uit haar leven verdwenen was. Je zou denken dat Agate dan juist een poging zou doen om toenadering te zoeken tot Rascal, maar niets was minder waar. De she-cat was te trots om toe te geven dat ze leed en zo lang Rascal een grote bek opzette over hun vader deed zij dat ook over zijn broertjes en zusjes. En neefjes en nichtjes. Toen hij kwaad sprak over hun vader keek ze hem met een nijdige blik aan. “Och, de verloren zoon,” zei ze met een kille grijns tegen hem. “Je doet net alsof het je niks kan schelen dat hij je zo aan de kant heeft gezet, maar het steekt wel je wel behoorlijk, hè? Wel, je hebt er zelf voor gezorgd dat hij zo afstandelijk tegen je deed. Moest je maar een iets beter karakter hebben.” Ze ontblootte haar tanden naar hem en liet haar klauwen uit haar hulzen schieten. “En jij kunt mij wel beschuldigen dat ik ziek ben in mijn hoofd, maar jij bent het evenzeer. Of je zal het evenzeer worden. Op een dag maakt alles je zo gek dat de stoppen door gaan slaan en dat je net zoals mij wordt.” Ze snoof en draaide zich half weg van haar halfbroer. “Wanneer leer je nu eens dat je in de Elite nooit helemaal veilig bent, Rascal? Jij bent net zoals ik een schietschijf geworden. En als je zo achterlijk verder blijft doen, zal de focus alleen maar meer op je gericht worden.”

Agate’s kopje draaide kort naar hem toe toen hij weer over Shark sprak, maar deze keer kwam er geen woede bij haar opzetten. Ze wist niet waarom, maar even zag ze verder dan die façade. En voor heel even begreep ze het. Begreep ze het hoe hij zich aan de kant gezet had gevoeld toen Shark zich blijkbaar niet in hem interesseerde omdat hij nog maar een kitten was. Shark had haar als kitten zijnde juist wél vaak opgezocht, maar misschien was dat ook enkel geweest om zijn schudgevoel te verbergen. Misschien had hij gezien welke fout hij had gemaakt bij Rascal en had hij haar als buffer gebruikt, als excuus om het beter te doen. Die gedachte zorgde voor een scherpe pijn in haar binnenste. En even twijfelde ze of zijn intenties nog steeds zo oprecht waren als een paar moons geleden. Het was waar dat hij haar niet was komen opzoeken, noch een poging had gedaan om zijn geur achter te laten zodat ze hem kon vinden. Vreesde hij werkelijk voor haar leven of wilde hij gewoon van haar af zijn, net zoals hij Rascal aan de kant had gezet en zich pas later weer met zijn leven had bemoeid? Kon het werkelijk zo zijn dat de tom geen liefde voelde? Ze slikte. Nee, zo mocht ze niet denken. Rascal was haar gek aan het maken met zijn zielige gedrag. “Houd je kop met je zielige verhaal,” snauwde ze hem kwaad toe. “Het maakt op niemand indruk, Rascal.” Toch wiebelden haar oortjes ongemakkelijk en met een stuurse blik keek ze snel de andere kant uit. Het laatste wat ze wilde, was dat haar halfbroer de angst in haar blik zou ontdekken bij het idee dat Shark ook maar iets minder om haar had gegeven dan ze zichzelf al die tijd had voorgehouden. “Dat is vreemd,” sprak ze op een rustige toon toen ze in de gate kreeg dat ze eindelijk weer een beetje kalmeerde. “Aan je gedrag en je uitspraken zou je juist denken dat je dat wél bent. Ik heb moeite met te geloven dat er niks van achterlijkheid in je schuilt, Rascal.” De vacht op haar pels was weer gaan liggen en met een rustige blik keek ze hem aan. “Je kunt zeggen wat je wilt, maar Shark heeft al vaak genoeg aan je laten zien dat hij weldegelijk om je geeft. Misschien wilde jij het gewoon niet accepteren en is het in jouw ogen zijn fout omdat jij hem steeds wegduwde. Op een gegeven moment houd je gewoon op met proberen, Rascal. Op een gegeven moment geef je gewoon óp.” Ze had geen idee of ze het nu nog steeds over Shark had. Of misschien had ze het gewoon wel over zichzelf.

Het was lastig om door de barrière van Agate heen te breken. Het was lastig om door te dringen en om vrienden met haar te worden. En het was al zeker lastig om als familielid door haar door te dringen, om haar te laten beseffen dat ze naast Shark nog meer familie had en dat die misschien ook wel iets om haar zouden geven. Rascal ging weer verder over het feit dat hij haar niet geloofde, probeerde haar er zelfs van te overtuigen dat Shark niks om haar gaf en enkel met zichzelf bezig was. In eerste instantie wilde ze Shark verdedigen, maar toen drong er zich een ijzig besef tot haar door. Shark had nog geen enkele keer contact met haar op proberen te nemen, zelfs niet nadat hij wist dat haar mentor gevaarlijk voor haar was. Als hij echt wilde weten hoe het met haar ging, moest hij daar toch op de één of andere manier achter gekomen weten te zijn? En ze wilde het niet toegeven, maar Rascal’s woorden maakten wel indruk en lieten wel een bepaald spoor achter. Het zou niet de eerste keer zijn dat Shark geen contact meer onderhield met één van zijn kittens. Ze had hem zelfs nog nooit echt over andere kittens horen praten, alleen maar dat hij twee kittens in ThunderClan had zitten waar hij geen contact meer mee had. Voor haar was het toen op dat moment belangrijk geweest dat hij wel aandacht voor haar had; de rest kon haar eigenlijk niet zo veel meer schelen. En nu werd ze opeens met hetzelfde gedrag geconfronteerd, als ze Rascal moest geloven dan toch. “Ik kan het gewoon niet geloven,” murmelde ze. En even bleef er niets over van de sterke tabby; haar kopje ging naar beneden en haar amberen blik richtte zich op haar poten. “Ik kan niet geloven dat hij me aan de kant zou zetten. Niet na al die manen.” Ze slikte. Wat als Rascal gelijk had? Wat als hij haar echt in de steek zou laten? Dan had ze niemand meer. Ja, Chawl misschien, maar die band was nu ook niet echt wauw en al haar overige familie had ze van zich afgeschoven. En plotseling voelde ze zich heel erg klein, wat wel te merken was aan de manier waarop haar schouders zich naar elkaar toe trokken en de tabby zich een stuk kleiner wilde maken, alsof ze zich af wilde schermen voor de haat van de Elite.

Hoewel ze Rascal’s woorden niet wilde geloven, schuilde er ergens, als ze heel eerlijk was, toch wel wat waarheid in wat hij zei. Haar vader had namelijk nog geen enkele poging gedaan om haar te vinden, ook al had hij tijdens zijn leaderschap in de Elite beloofd dat hij haar niet in de steek zou laten. Waren dat allemaal woorden geweest om haar vertrouwen op te bouwen? Om een bepaald doel te kunnen bereiken? Maar welk doel was dat dan geweest? Ze begreep het niet. Hij had zo oprecht geklonken, zo… puur. En nu was dat opeens weg en was ze nergens meer zeker van. En Rascal die zo overtuigd leek te zijn van het feit dat hij haar, net zoals hemzelf en al zijn andere kittens, aan de kant had geschoven als een stuk prooidier dat hij niet meer kon gebruiken en waarvan hij het zelfs niet de moeite vond om botjes te begraven. “Ik oordeel wel weer als ik het zelf zie,” snauwde ze, iets wat haar oude scherpte terugkerend in haar stem. Maar deze keer was haar blik niet zo fel als eerst. En even, heel even, vroeg ze zich af of ze Rascal niet om meer informatie moest vragen. Als ze dat op een nonchalante manier zou doen, dan zou hij toch niks in de gaten hebben? Maar nee. Als ze dat zou vragen, dan zou ze toegeven dat hij misschien wel gelijk kon hebben. “Ik ben prima in staat om het hem zelf te vragen als ik hem zie.” En daar zei ze het juist: áls ze hem ooit nog eens weer zou zien. “Tot die tijd kan ik je woorden niet aannemen als waarheid.” Ze hief haar kopje een klein beetje op, alsof ze nog wat kracht kon putten uit het feit dat ze haar broer toch had kunnen afwimpelen, al was dat niet op de sterke manier geweest die ze graag wilde.

Agate keek haar halfbroer op een rustige manier aan toen hij zijn woorden sprak. Het ging eigenlijk eerlijk gezegd allemaal een beetje langs haar heen. Ze kon er gewoon niet bij dat Rascal misschien wel gelijk zou hebben, dat Shark haar inderdaad als een object zag die hij kon gebruiken naar zijn gelieven en vervolgens weg kon gooien alsof het niets was, alsof ze geen goede gesprekken hadden gehad en zij geen privéles van hem had gekregen. Alsof hij zich niet over haar ontfermd had vlak na haar geboorte, haar zijn prinsesje had genoemd en haar beloofd had dat hij bij elke stap die ze zou zetten haar bij zou staan. Opeens waren die beloften vervlogen en bleef ze achter met een verbitterd gevoel. Ze had zich weg gekeerd van haar familie en een deeltje in haar begon zich af te vragen of ze daar misschien toch geen spijt van ging krijgen. Koppig schudde ze echter met haar kopje, kijkend naar Rascal die had besloten dat het een verloren zaak was en die zich terugtrok. Maar net zoals hij had besloten dat dit gesprek niet meer de moeite waard was, had Agate dat ook voor zichzelf besloten. En dus liet ze haar halfbroer naar buiten gaan zonder hem nog een blik waardig te gunnen. Als hij er zo over dacht, dan ging ze hem niet tegenhouden. Niet meer. Toch kon ze het niet helpen dat ze zich alleen voelde door die beslissing, al ging ze hem dat natuurlijk nooit recht in zijn gezicht zeggen. Nee, ze zou haar zwakte altijd voor zichzelf houden. Altijd.