[Event] Ugly monsters

Even trok ze haar wenkbrauw op. Sinds wanneer was de wandeling over het hoogland zo moeilijk en o zo zwaar? Nou sinds vandaag blijkbaar. Aldrei, de rogue die haar had gered, had afscheid genomen bij de grens. Ze was nog niet half zo erg, die bruine feeks. Misschien zou ze haar wel meer opzoeken, het klikte namelijk wel nog wat. Even snoof de bleekkleurige kattin. DIe kittens stonken nog een eindje hoor mijn starclan. Even schudde ze haar pels, maar haar lijf was zodanig van slag dat ze haast haar balans verloor. Hoe dan ook deed ze het, ze was er. Een zwaar gehijg kwam van haar lippen af waarbij ze het kamp zowat melodramatisch binnenstormde. Haar pootjes trilden en haar hart beefde, maar ze was er. Het was zo koud... Ze wilde slapen. O zo moe. Even zuchtte ze waarbij ze de twee jonge kittens neer plaatste in het kamp en vervolgens door haar poten zakte. Ze was doodop.. Ze kon echt niet meer.

- Dit is twee/drie dagen nadat Burnet der straf heeft ontvangen in Ruckus doordat ze op Shadowclan gebied is gekomen (De straf is besproken OOC). Aangezien dat topic nog gaande is gelieve niet teveel details daaruit te verwerken om verwarring te voorkomen. Dit topic is open voor iedereen en alles. Burnet lacteert niet (geen melkgeur) en is ongeveer een halve dag weg geweest (Valavond).
Geef Routnose en Abysshowl de tijd om hierop te posten, zij spelen een speciale rol hierin.

Het katertje had na zijn liefdeloze geboorte amper nog bewogen. Het was net alsof hij dood was, ware het niet dat zijn hartje bleef kloppen; koppig zoals niets anders aan hem. Nu hing hij bijna levenloos in de bek van de moeder die geen moeder zou zijn. Zijn zwarte vacht schuurde tegen de vacht van zijn broer. Ze waren een schril contrast met elkaar. Zijn broer,  lichtgekleurd zoals zijn moeder - en hij, zwart, misschien van de vader die hen onbekend was? Wie zou het zeggen. Het constante geschuur, op en neer, en de ademhaling van zijn moeder was de enige bron van warmte die hij had; maar hij had het bibberen al lang geleden opgegeven. Plots veranderde iets. Hij werd neergelegd op de grond, opnieuw op de koude harde aarde die hem nu al meer bekend was dan de geur van zijn moeder. Het driepotige katertje trok even met zijn pootjes alsof hij zich meer op zou krullen, maar had niet genoeg energie om verder een teken van leven te geven. Hij deed niet eens zijn snuitje open om te proberen piepen, zoals zijn broer wel nog deed - misschien had hij nu al door dat het toch nutteloos was. Waarom proberen als je toch zou falen?

Altijd leuk om te zien als drie stervende katten geen hulp kregen. In ieder geval kende Burnet het verhaal maar al te goed. Ze zou voor haarzelf moeten opstaan en sterk staan, anders werd ze opgevreten door deze egoïsten die niks alleen konden. Nee, zij was beter dan hun, halfclan of niet. Met een hevige beweging werkte ze zichzelf op en kuchte ze even waarna ze even haar kop optilde. Kon haar niks schelen wat er gebeurde, ze had ze eruit gehaald en nu waren ze haar business niet meer. "Ik heb deze kittens gevonden, geen idee waar ze vandaan komen," zei ze even, haar stem schor maar stevig. "Ze hebben een zoogmoeder nodig. Ik heb mijn plicht gedaan en de kittens veilig gesteld, meer kan ik niet doen," zei ze scherp waarna ze even schuin keek naar de twee broers. Ze hadden nog geen namen... Misschien dat dat belangrijk was. In haar ooghoek zag ze even een schimmering van de eerste vlinder die over kwam vliegen. Fragiel. Het zou niet lang leven. Kort slikte ze even en draaide ze haar kop lichtjes terug naar de twee jongens. En op dat moment zag ze het. Twee nachtvlindertjes, fragiel. Iets waar niemand naar uitkeek of van zou opkijken. Altijd in de schaduw en niks waardig. "Hun namen zijn Erminekit en Annuletkit," klonk er kalm van de poes af, maar wel luid genoeg zodat de rest van het kamp haar kon horen. Kort zwiepte ze even met haar staart, ze trilde op haar poten. Ze voelde zich zwak... Alsof ze elk moment kon instorten voor altijd. Ze was mager, ondervoed. En nu die twee dingen eruit waren... Zag ze er nog erger uit dan ooit tevoren. "Doe met ze wat je wil, ik ga jagen," zei ze vervolgens, ietwat zwakker... Waarna ze zich wankel omdraaide en naar de kampuitgang wandelde... Vrij instabiel.

DIt is nog steeds open :')

Ze was kort het kamp even uit geweest om, nu de zon iets warmer aan de hemel stond weer, hier en daar wat kruiden te plukken. Zoals altijd moest ze voorzichtig zijn niet meteen alles mee te nemen, voordat hun land in de zomer al ontdaan zou zijn van al haar planten. Toch was ze tevreden met haar buit, de goudsbloemen in haar bek hadden niet bepaald een lekker smaakje, maar ze zouden goed nut hebben voor de clan. Haar goede humeur werd echter direct de kop ingedrukt toen ze een vreemde geur rook en eenmaal in het kamp Burnetbliss zag. Haar hart zonk in haar poten toen ze de twee levenloze hoopjes aan haar poten zag liggen. Haar nare voorgevoel was waar geweest, er was iets mis geweest met de poes. Alleen dat het dit was... Meteen liet de bruin-witte tabby haar kruiden vallen en rende naar de poes toe, die net het kamp mee deelde dat ze de kits gevonden had en niet wist wat ermee te doen. Routnose, die al langer haar rang bezat en een voorgevoel voor dergelijke dingen begon te krijgen, keek haar vriendin gepijnigd aan. Iets klopte niet, maar ze durfde er niet over te beginnen. Burnetbliss zou dat soort bemoeizuchtigheid niet waarderen. Half hoorde de poes nog hoe Burnetbliss wilde jagen, waarna een kreet om een Medicine cat al door het kamp ging. Dat was niet meer nodig, want net toen kwam Routnose tot stilstand bij de twee katten. "Burnetbliss, jij gaat nergens heen," haar stem trilde, van bezorgdheid en de wirwar van emoties die toch al door haar lijf heen gingen. "Je kan amper staan, ik wil dat je naar mijn den gaat en nergens anders heen, roep om Lizardpath," er was geen woede in haar stem, maar ze hoopte dat haar zekere woorden haar over zouden halen. Toen ze de poes echter weer aan keken stonden haar groene ogen wat verloren. ".. Alsjeblieft," langer kon ze niet aan de poes besteden, zij zou blijven leven, dit overleven... Maar de kits? Routnose fermde zich over de twee jongen, die koud en stil waren. De poes slikte een brok weg in haar keel en voelde voorzichtig met haar post over hun borstjes. Er was een hartslag, oh Starclan, ze leefden nog. "Abysshowl, ze moeten eerst goed warm worden, als we ze tegen de haren in likken helpen we ze daarbij. Daarna hebben ze melk nodig, maar één drupje per keer," Ze hield er niet van om de veel grotere poes, waar ze zowel ontzag als angst voor had, rond te commanderen, maar dit was een nood situatie, dat zou ze wel snappen, toch? De poes legde haar staart om de kitten heen om ze warm te houden en begon met haar ruwe tong ze tegen de haren in te likken. Tegelijk ging haar oog over het kamp, opzoek naar Burnetbliss. Waar was Lizardpath? Of iemand die zich over de flame point ontfermde?
ze moeten als allereerste warm worden