Wonders

Er was iets in de den gekropen... Of eerder gevlogen. Ondanks dat Fee zich veel opkrulde naast zijn moeder en hij gewoon ook veel lag, sliep hij eigenlijk echt bar weinig. Hij was vaak dan ook moe, maar zijn lichaam liet hem gewoon niet toe te slapen. Kort trok de kater geïrriteerd met zijn oortjes toen het vliegende beest heen en weer vloog in de den. Dit zou zeker voor wat ruckus zorgen hier. Al die hooligans ook. En ja hoor, daar was er een. Een raar uitziend mannetje, eentje die hij wel vaker in de gaten had. Hij zag er gewoon niet natuurlijk uit, niet zoals de rest... En net zoals hij had met diens nestgenoot glipte de gedachte even binnen; de ander uit de nursery jagen. Het was een lelijk beest, het hoorde hier niet te zijn. Hoe dan ook leek de ander ook geen goed werkende ogen in zijn kop te hebben, want hij werd bijna omver gelopen door de grijze vuilbakkat. "Nu kan ik hem niet vangen!" Klonk er van meloenenkop. Nou ja pech gehad, moet je nog blij zijn dat dat massieve hoofd van je je niet liet omvallen sukkel. "Oh, jij bent zoon van die elder, toch?" De haren in zijn nek rezen even ter hoogte, maar een simpele knik bevestigde de woorden van de ander. Hij mocht de ander niet, puur omdat hij zo spuuglelijk was.

Het lelijk jong maakte zich groot en kort knipperde het ventje. Zijn emotieloze expressie bleef op zijn gezicht staan, maar zijn gedachten waren wel degelijk gevuld met emoties. Hij haatte dit lelijk beest. Gewoon, puur omdat het spuuglelijk was. Toen het dan ook zijn ogen vernauwde en wat zei, bleef Featherkit gewoon droogjes naar hem staren. Wat dan? Wat wilde het kind van hem? Simpele geest die niks kon, niks kon bereiken. Met een uiterlijk als dat zou hij altijd een outcast worden. Niet eens fit om de andere kant op te gaan; een onsuccesvol verhaal.

Even keek hij kalm naar de ander, hoe hij bewoog. Hij dacht vast dat hij zoveel beter was dan de rest, maakte zichzelf vast wijs dat de hele wereld de boeman was omdat niemand hem aardig vond. Boehoe, lekker huilen bij mama. De ander draaide zich om en zei dat hij stom was. Kort wiebelde de oortjes van de lichtgrijze kitten bij die opmerking. Feather was gewoon niet zo van het praten, het had geen nut en daarbij was het toch alleen verspilling van energie. Hoe dan ook was er wel iets anders dat hij kon doen om zijn message over te brengen. Even vernauwde de kitten zijn ogen waarna hij in beweging kwam en zich snel voor de ander werkte. Als een blok ging hij voor de ander staan, zichzelf groot makende. Hij leunde elke kant op dat de ander heen wilde gaan zodat hij helemaal niet die kant kon oplopen...

Het was enkel natuurlijk dat de ander gewoon compleet niet wist wat te doen en gewoon viel voor deze domme actie. Het was niet eens moeilijk dit doen en daarbij was het ook gewoon een duidelijk display van dominantie, maar met minder agressie. Hij had uiteraard de ander ook kunnen bespringen en hem fysiek een lesje kunnen leren. Maar nee, nu werd het iets totaal anders. De ander vond het schijnbaar grappig en vroeg hem er langs te laten... maar dat deed Feather niet. In de plaats daarvan probeerde hij de ander een hevige stoot tegen zijn borstkas te geven door de zijne naar voren te duwen en zijn lichaam hiermee mee te voeren. Het was een poging om de ander naar achter te dwingen.

Hij wist niet echt wat de ander deed toen deze opzij ging. Ze hadden immers bijna neus aan neus gestaan met het feit dat Feather hem zo aan het dwingen was. Zijn lichaam bewoog dan ook gewoon een pasje naar voren en niks meer. Hij draaide zich gewoon terug naar de ander en deed hetzelfde als er voorheen, gewoon voor hem staan en bewegende naar de kanten dat de ander zou doen. Hij zou, opnieuw, de ander er niet door laten. En als hij dat wel probeerde zou Feather hem een hevige stoot geven met zijn volledige lijf.

- Fee duwde hem met zijn borskas/volledige lichaam, niet poot (;

De andere kitten deed niks meer, behalve wat spanning tegen hem houden. Even knipperde Featherkit waarna hij kort met zijn staartje zwiepte en zich vervolgens weg draaide van de ander. Het feit dat de ander enkel had ontweken en defensief was geweest bewees enkel maar wat hij had gedacht. En dat was voldoende voor hem. Met korte passen wandelde hij terug naar zijn plekje aan de zijkant van zijn nest en rustig ging hij zitten, wachtende op zijn moeder.