{Open} Sickness

Loudkit opende zijn grijsblauwe oogjes en wiebelde met zijn oortjes terwijl hij in de richting keek van waar hij meende de piep te hebben gehoord. Het gevoel was net zoals toen hij geboren was en hij het gevoel had dat er iets mis was met zijn zusje. Ook nu voelde hij dat er iets mis was, alleen wist hij nog niet direct wat. Loudkit keek de nursery rond en glimlachte toen hij de slapende gezichten van zijn siblings zag. Hij besloot om ze maar niet wakker te maken. Ze zouden waarschijnlijk nog lang niet zo energiek zijn als hij zich nu voelde en misschien zouden ze zelfs wel boos op hem worden als hij nu met ze wilde gaan spelen. En dus besloot hij zich maar te concentreren op het slechte gevoel dat hij had. Zijn blik gleed nogmaals door de nursery totdat ze bleven hangen op een kitten die bij de uitgang zat, haar blik gericht naar buiten. Loudkit observeerde haar voor een tijdje, maar hij was er vrij zeker van dat hij de piep uit haar richting had horen komen. Hij moest in zijn geheugen graven, maar herkende haar toen als de energieke Pepperkit. Het was nog moeilijk voor hem om namen te onthouden en hij was eigenlijk al trots dat hij die van zijn siblings kon opsommen en er gezichten bij kon plakken zonder het mis te hebben. De rest van de kittens moest hij dus nog een beetje ontdekken. Voorzichtig kwam de tabby overeind en waggelde in de richting van Pepperkit. Zijn evenwicht was nog niet optimaal en hij viel dikwijls om, maar het was al beter dan een week geleden. Nu nog hopen dat hij dat ook van zijn spraak kon zeggen. “Hawwo,” begroette hij haar, moeite hebbend met hoe hij de woorden uit moest spreken. “Jij pijn hebben?” Hij hield zijn kopje vragend een beetje scheef, onbewust een beetje dichter bij komend. Als ze zoiets had als Chillykit zou het al genoeg zijn om zijn vacht tegen de hare te drukken, toch? Ja, zo werden vast alle katten wel beter!

Loudkit voelde de warmte van de kitten en trok kort met zijn oortje. Hmm. Dit was helemaal niet hoe zijn broertjes en zusjes aanvoelden. Zo voelde hij zich zelfs niet als hij helemaal weggedoken lag in het vacht van zijn moeder. Het was vreemd en de warmte voelde zelfs onaangenaam aan. Wat op zich al vreemd was, want warmte was toch juist iets aangenaams? Hij draaide zijn kopje toen de kitten begon te spreken en probeerde te ontcijferen wat ze tegen hem zei. Ze voelde zich niet lekker. Was dat zoiets als dat Chillykit soms had? Dat ze soms begon te rillen? Nee, want Chillykit had het dan best wel koud. Maar deze kitten leek het ook koud te hebben; ze drukte zich helemaal tegen hem aan. Maar haar vacht was juist hartstikke gloeiend heet! Hmm, dit was verwarrend. Ietwat onbeholpen sloeg Loudkit zijn kleine staartje om haar heen. Hij had geen idee wat hij moest doen. En wat deed hij als hij niet wist wat hij moest doen? Hij keek over zijn schouder en probeerde de grijze vacht van zijn moeder te ontdekken. Zou hij zijn moeder wakker durven maken? Loudkit had natuurlijk nog geen idee dat ze speciale katten hadden voor dit soort gelegenheden; voor hem was zijn moeder diegene die alle problemen uit de wereld kon verhelpen. Zij, of hij die zijn vacht tegen een kat aan kon drukken, natuurlijk. “Ik mama roepen?” vroeg hij aan Pepperkit. Maar ze zocht juist zíjn warmte op… Aha, hij had een idee. Hij verhief zich lichtjes op zijn achterpootjes – wat ontzettend moeilijk was met zijn evenwichtsproblemen – en legde zijn kleine pootjes een soort van om Pepperkit heen. Dat moest haar vast warmte geven!

Zijn actie had een averechts effect. In plaats van dat ze beter werd door zijn omhelzing, viel ze opeens om. Ze ging op haar zij liggen en krulde zich op tot een balletje, een beetje zoals hij Chillykit soms zag doen. Of een andere kitten die zich niet goed voelde. En toen drong het opeens tot hem door wat Pepperkit bedoelde met “ik voel me niet zo lekker”. Paniek drong door hem heen en hij keek snel over zijn schouder naar zijn moeder. Het was nog maar vroeg in de ochtend en veel katten lagen nog te slapen, maar het ging duidelijk niet goed met Pepperkit en hij kon haar blijkbaar niet helpen met zijn knuffels. “Mama! Mama!” riep hij in paniek. “Help!” Het was een kreet die hij vaak had gehoord in de nursery en als hij dan keek naar de kitten die het geroepen had, zag hij dat er onmiddellijk katten naar hem of haar toe kwamen om hem of haar met iets te helpen. Dan zou dat bij hem ook wel werken, toch? Zijn grijsblauwe oogjes keken neer op Pepperkit en in paniek zijnde drukte hij zijn vacht opnieuw dicht tegen haar. “Mama!” Er verschenen traantjes in zijn ogen. Hij had geen idee wat hij moest doen. Hij had het gevoel dat hij verantwoordelijk was voor het feit dat ze op de grond was gevallen. Zijn tactiek was niet bepaald effectief geweest. Als Pepperkit zou stoppen met ademen, zou zijn moeder dan niet meer van hem houden? De gedachte alleen al zorgde voor een nieuwe vlaag van paniek. “Mama!” riep hij snikkend. Hij ging echter niet weg van Pepperkit, drukte zijn vacht enkel nog dichter tegen haar aan. Het liet Chillykit altijd beter voelen, dus waarom hielp het nu niet bij Pepperkit?

Loudkit verliet de rillende vacht van Pepperkit meteen toen hij de aangename, vertrouwde geur van zijn moeder rook. Hij drukte zijn neusje in de vacht van zijn moeder en vroeg zich heel even af of zijn moeder soms niet kon zien wat hij had gedaan, maar besefte toen dat dat een stomme vraag was. Toen kwam Fuzzykit erbij die vrolijk aan hem vroeg of hij wilde spelen en voelde hij zich nog stommer. Was hij zo erg aan het overdrijven dan? Of had Fuzzykit niet in de gaten dat hij iemand pijn had gedaan? “Mama,” snikte hij, zijn zusje voor nu even negerend. “Mama, Pepperkit slecht voelen.” Zo had ze het verwoord, toch? “Ik help, maar nu Pepperkit nog slechter.” Hij begon opnieuw te huilen terwijl hij met zijn staart gebaarde in de richting van Pepperkit, maar natuurlijk kon zijn moeder dat niet zien. “Pepperkit rillen, net als Chillykit,” piepte hij angstig. Hij wilde er nog aan toevoegen dat het allemaal zijn schuld was, maar hij vond de situatie zo al wel ernstig genoeg. Misschien als hij het de volgende keer gewoon aan oudere katten over zou laten dat hij dit niet meer zou meemaken. Maar hij begreep het niet… Bij Chillykit werkte het wel als hij zijn vacht tegen haar drukte en dan werd ze ook effectief beter, dus waarom was Pepperkit nu opeens tegen de grond gegaan? En plotseling werd hij boos op zijn onbezorgde zusje. “Fuzzy, nu niet!” snauwde hij naar haar. Snapte ze niet dat Pepperkit’s leven in gevaar was en dat hij daar verantwoordelijk voor was? En dan was hij nog maar twee weken oud. Twee weken oud en hij had er nu al voor gezorgd dat iemand tegen de grond was gegaan. In paniek drukte hij zijn neusje in zijn moeders vacht, bang zijnde dat ze niet meer van hem ging houden als ze erachter zou komen wat hij had gedaan.

Loudkit werd alleen nog maar panischer toen zijn moeder hem dicht tegen zich aantrok en hem zowat afschermde voor wat er zich voor hem afspeelde. Hij was haar dankbaar dat ze Fuzzykit afwimpelde en haar wegstuurde, want hij wilde niet dat Fuzzykit zich ook druk ging maken, ook al had hij juist gesnauwd om de reden dat ze zich niet druk had gemaakt. Heh, soms was het echt allemaal verwarrend voor hem. Plotseling kwam er iemand anders binnen en rook Loudkit een geur die hij nog niet eerder geroken had. Hij vermoedde dat dat één van de katten was die zijn moeder had geroepen en keek angstig over zijn schouder naar de kat die tegen zijn moeder sprak. Oh nee. Zijn moeder was hier nog maar net aangekomen en hij had het allemaal meegemaakt. Ze kon onmogelijk een verklaring afleggen. En ze had hem al geholpen door Fuzzykit weg te sturen, dus nu was het zijn beurt om dapper te zijn. En dus slikte hij, verzamelde al zijn moed en richtte zich zo goed en zo kwaad als dat ging tot de nieuwe kat die de nursery binnengekomen was. Slik. Die zag er wel intimiderend uit, zeg. Hij kalmeerde zichzelf met het feit dat zijn moeder letterlijk achter hem stond en dat zijn siblings ook nog rondliepen. Er zou hem niets overkomen. Maar ergens was hij niet bang voor fysieke klappen die hij zou krijgen, maar eerder de verbale opmerkingen die hij ongetwijfeld zou krijgen. “Pepperkit zeggen slecht voelen,” probeerde hij al piepend uit te leggen. “Ik warm houden, maar Pepperkit zich nog slechter voelen.” Zijn oren zakten in zijn nek. “Sowry,” murmelde hij vervolgens verslagen. “Ik slecht gedaan.” Hij keek naar de grond en bewoog ongemakkelijk met zijn pootjes. Oh oh. Nu zou mama pas echt boos op hem worden…

Loudkit keek met betraande oogjes naar zijn moeder toen deze tegen hem zei dat het niet zijn schuld was. Niet? Toen hoorde hij haar zeggen tegen de grote tom dat Pepperkit zomaar in elkaar gezakt was. Hij moest tegen haar vertellen dat het zijn schuld was dat ze op de grond gevallen was, maar daar kreeg hij de kans niet voor. Plotseling werd hij afgeschermd door een pluizige zwarte staart en toen hij opkeek, keek hij in twee identieke blauwe ogen als die van zijn moeder. Hij kon zich vaag herinneren dat ze familie van elkaar waren en probeerde zich in zijn panische toestand te herinneren wat voor naam zijn moeder haar had gegeven, maar kon alleen iets in de trant van “oma” herinneren. Het was in elk geval de moeder van zijn moeder en zijn moeder had hem geleerd dat dat een oma was. Wat een oma dan ook wilde zeggen. Voordat Loudkit zijn verhaal aan oma kon doen, kwam Fuzzykit er echter weer tussen. Het lukte dankzij Fuzzykit’s bemoeiende gedrag om zijn gedachten te ordenen en hij richtte zich dan nu ook wat rustiger op zijn zusje. “Ik Pepperkit pijn gedaan,” zei hij met zijn oren in zijn nek gevouwen. Daarna keek hij weer naar zijn oma. “Ik Pepperkit met twee pootjes warmte willen geven en Pepperkit neergevallen.” Hij keek zijn oma met traantjes in zijn ogen aan. “Ik Pepperkit ziek gemaakt?” Want dat was hoe zijn moeder het had genoemd: ziek. Kon hij dat linken aan het zich niet lekker voelen van Pepperkit? Hij had geen idee, maar als het betekende dat er katten zomaar op de grond vielen, dan was het wel ernstig in zijn woordenboek. Wat verslagen drukte hij zijn kopje in de vacht van zijn oma. Het was niet zo troostend als zijn moeder, maar het kon ermee door.