{Tallstar} Every me and every you

Slatefur haalde huiverig adem en stapte de nursery uit. De hele ochtend had ze lopen zenuwpezen. Ze had al sinds haar kinderen geboren waren niet meer met Tallstar gesproken. Eerst uit gekoesterde wrok omdat hij zo gedaan had toen haar kinderen geboren werden, daarna uit ongemakkelijkheid omdat de stilte al zo lang doortrok. Uiteindelijk had ze helemaal niet meer gedurfd om zijn kant op te gaan. Scheelde al dat ze anderen niet aan kon kijken, dus ook uitermate goed een verkeerde kant op kon kijken, maar toch, ze redde het niet meer. Ze miste het contact met hem. Vandaar ook dat ze zijn geurspoor gevolgd was door het kamp heen, tot ze hem gevonden had. Ze opende haar bek, "Tall-" begon ze, waarna ze toch haar bek weer sloot, haar oren plat in haar nek legde en zichzelf omdraaide. "Nee, sorry laat maar."

De kater deed zijn best het goed te doen maar het viel hem zwaarder dan verwacht. Wie had gedacht dat een bal mos uit zo uitzonderlijk veel kleine sliertjes bestond? Hij in ieder geval niet, en het maakte zijn missie om een maak-je-eigen-mosbal pakket te creëeren een stuk moeilijker. Haast onhaalbaar. Haast, maar Tall gaf nooit op dus niet volledig. Hij was dan ook in opperste concentratie aan de gang, tot hij plots zijn naam hoorde en zijn hoofd schuin in de lucht stak om te luisteren of het de wind was. En het was niet de wind, maar die attendeerde hem wel op de aanwezigheid van iemand die hij lang niet gesproken had. "Hi," Mauwde hij droogjes, recht voor zich uit, haast tegen het mosballetje. Maar ze had hem gehoord, hij wist het zeker.

Eigenlijk had Slate het op een lopen willen zetten, weer terug naar de nursery vluchten en zich om haar kittens heen willen krullen. Maar toch bereikte zijn woorden haar oren als gefluister van de wind, en bleef ze stilstaan in haar eigen voetsporen. Voor een moment bleef Slatefur voor zich uit starend, twijfelachtig en haar mond droog. Waarschijnlijk was hij hartstikke boos over haar kittens, met zijn reactie toen ze geboren werden verwachtte ze niks anders. Maar was hij niet degene die gezegd had dat er iemand voor haar was? Was hij niet degene die ineens met een Windclan kitten aan kwam zetten? "Hi," reageerde Slatefur dan ook na een pauze, zich niet omdraaiende.

De pootstappen die hij niet beter had kunnen kennen, zelfs al was hij blind, stopten. Even kwam er een glimlach op zijn gezicht, het bleef leuk gelijk te hebben in wie het was. De 'hi' maakte dat hij even zuchtte, zijn hoofd liet hangen, en op een gegeven moment schoof hij even met zijn poten. "Ehm.." Mauwde de kater voorzichtig, nog steeds voor zich uit en hij wist ook niet echt wat hij wilde. "Hi," Well dit was echt sterk en goed. Een van zijn betere gesprekken. Zelfs met die onhandigheid volledig in zijn stem gelegd.

Slatefur had haar oren wat naar achter gedraaid om te kunnen volgen wat er achter haar gebeurde, maar alsnog had ze zichzelf afgewend van de kater. Ze maakte geen beweging zich tot hem te wenden. Haar maag had zich in zes knopen gelegd en gedachten raasden door haar kop.

Hoe kun je?
Waarom?
Gun je mij niks?
Ik mis je..

Het was eenzaam in de den zonder dat hij zo nu en dan langskwam, een kater die ze toch wel, ondanks alles, als vriend was gaan beschouwen. Wellicht was dat niet wederzijds geweest. De woorden bereikten haar lippen echter nooit, al deed een zachte, enigszins trieste glimlach dat wel. "Hi.."

Erg moeilijk was dit gesprek niet, en toch was het uitdagender dan het rennen van een marathon en skydiven met een kop hete thee. Niet alleen omdat je hier ergere wonden kon oplopen, maar ook omdat deze kop thee plots kon ontploffen en geen thee zou blijken te bevatten maar een soort dramatisch zuur wat je gezicht weg at, en Tall had zo'n mooi gezicht dus dat zou verschrikkelijk zijn. "Hi?" Probeerde hij het dus veilig te spelen, al wiegde hij inmiddels wel op zijn poten heen en weer, en begon zelfs langzaam aan een draai. Dit zou niet eindigen in een faceless Tall. Niet als het aan hem lag.

_{Opnieuw kwam er een hi terug. Ondanks dat dit een verdrietige glimlach op Slatefur’s gezicht wist te toveren, bleven haar gedachten stormachtig. De leigrijze kattin trok haar schouders wat meer op en krulde haar staart om haar lichaam heen, alsof ze zichzelf op die manier wat meer kon beschermen. Het was duidelijk dat Tallstar geen stap ging zetten in dit gesprek, dus misschien moest zij dat dan maar doen. “Waarom Tall?” mompelde ze dan ook maar, haar toon vermoeid en toch wat triest.}

Blijkbaar ging het ook niet eindigen in een faceless Slate. De poes keek hem aan, had zowaar een lichte glimlach op haar gezicht, en wist met vermoeide toon het gesprek verder te brengen dan hij in zijn leven gekund had. Daarom was ze sterker dan hij. En omdat hij zich als een kind gedroeg en zij de volwassene was van hen twee. "Weet ik veel," Mompelde hij halfslachtig terug. Meteen wetende waar het om ging voor de verandering, en meteen weer in een pesthumeur enkel en alleen om zichzelf. Hij had dom gedaan, en alsnog voelde hij de behoefte om tekeer te gaan. Iemand te slaan, een stuk prooi te vermorzelen. Gewoon. Iets stukmaken uit frustratie. Want hij wist wel waarom.

Ze had het echt gemaakt. Hun wereld. Hun eigen eiland waar geen werkelijkheid was en waar hij op vakantie kon gaan en zij haar ogen rolde, en hij boos kon doen maar alsnog bij haar mocht slapen. Het was echt geworden want ze had nu verantwoordelijkheden. En in je eentje doen alsof er geen zorgen in de wereld bestonden kon niet, was treurig. Maar het was niet alsof ze nu nog mee kon doen. En dus was Tall met de komst van haar kittens, zijn zoveelste band de de wereld waar hij van hield verloren. Want wat was er leuk aan deze? Jammerlijk weinig in zijn ogen.

Ze had op een verontschuldiging gehoopt, een opmerking over een daadwerkelijke waarom. Een uitleg hoe hij gedaan had. In plaats daarvan kreeg ze enkel een weet ik veel, zo'n non argument dat het haar dwars door haar hart stak. Ze voelde haar ogen vochtig worden, al had ze in haar hoofd al duizend maal ruzie gemaakt met Tall over deze gebeurtenissen en hief zichzelf tot haar poten. "Je wist dat dit belangrijk voor me was," miauwde ze, haar stem neerslachtig en ietwat verstikt door de binnengehouden tranen, "ik dacht dat je blij voor me zou zijn, blij voor me kon zijn, in plaats daarvan gun je me dit geluk niet blijkbaar." Van Wolfpaw had ze het nog enigszins begrepen. Van Tall? Die zelf ineens met een kitten van Windclan aan kwam zetten? Nee, van hem niet. "Ik had gedacht dat we vrienden waren, maar blijkbaar had ik dat verkeerd gedacht als het zo moet.." Misschien een lichte flair van dramatiek, maar tegelijkertijd was ze zo verdrietig en gepijnigd dat ze hem pijn wilde doen. Ze wendde zich van Tall af en sjokte terug naar de nursery terwijl ze de tranen nu toch maar liet lopen.

De kater moest eerlijk toegeven dat hij niet de beste van alle reactie had gegeven, maar aan de andere kant was Slate ook een ster in emoties hebben over niks. Hij liep toch ook niet elke keer wanneer iemand iets doms zei huilend weg? Als hij dat wel deed kon hij net zo goed de dag huilend beginnen, het was niet alsof er dan ooit genoeg tijd zou zijn om genoeg te huilen over alle domme dingen die gezegd werden. Toch permitteerde de poes dit zich, en vond het bovendien - wederom - allemaal zijn fout. Wat een ontzettende verrassing. Not.

Ook zo verfrissend hoe ze hem de woorden in de mond legde, die hij nooit uitgesproken had. Spul over gunnen, blij zijn en gedachten over vrienden. Wat een uitzonderlijke onzin, zelfs voor Slate. Wat precies de reden was dat de kater, in plaats van er verslagen bij zitten zoals ze ongetwijfeld wilde, furieus opsprong en eerst een paar seconden moest nemen om zijn ontplofte vacht weer rustig te krijgen. Zijn ogen daarentegen, spoten nog steeds vuur. "Als dit is wat vriendschap voor jou betekent vraag ik me af of we ooit vrienden waren," Spatte hij terug, sissend want ze hadden al eens stennis geschopt hier. "Hoe is dit allemaal enkel en alleen mijn fout," Ging hij verder, nu een stap achter haar aan zettend maar zichzelf ook weer stoppend want er spatte teveel adrenaline door zijn aderen. "Hoe is het niet in je opgekomen dat dit ook wel eens een schok voor mij kon zijn?" Ze zou hem sowieso als egoïst bestempelen bij de rest van de clan. Ha. De pot verwijt de ketel. "Anderen hebben ook tijd nodig Slate," Voegde hij er, niet per se rustiger in lichaam, maar wel in stem, aan toe. Voor hij letterlijk met zijn kont op de grond plofte voor hij heel hard tegen iets aan zou schoppen. Dat was de vorige keer ook niet goed afgelopen.

En toen kwamen alsnog zijn woorden. Zijn harde, kille woorden. De sissende toon sneed recht door haar heen en liet haar oren plat in haar pluizige nek drukken. Haar hart verharde zich en haar mond trok naar beneden in een dunne streep. En ondanks dat de tranen nog wel langs haar wangen biggelden, was er weinig van stil verdriet over. Met haar haren overeind wendde ze zich tot Tall. "Hoe durf je," siste ze hem toe. "Toen jij ineens met een kitten de clan binnen kwam paraderen heb ik er voor je proberen te zijn terwijl jij me als een klein kind vermeed. Als jij weer eens een keer de clan in een chaos gooide heb ik geprobeerd er zoveel mogelijk voor je te zijn terwijl je me van alles verweet! Terwijl jij hier als een klein kind loopt te mokken en niet eens een normaal gesprek met me durft te hebben omdat je tijd nodig hebt!" Haar stem werd luider, maar ja, schreeuwen door het kamp hadden ze toch al vaker gedaan. Haar staart zwiepte boos door de lucht. "Als je dat allemaal niet gezien hebt, dan was onze vriendschap wellicht inderdaad niet veel waard! Want je hebt me vaak genoeg behandeld als een stuk stront." Haar emoties raakten over de kook, dat wist ze zelf ook wel, maar het kon haar op dit punt niets schelen. "Heb het zoals je het wil hebben, ik wil niks meer met je te maken hebben jij stom stuk vossenstront!" Het scheelde dat hij zo luid en veel gesproken had, ze wist wel ongeveer waar zijn kop zat. Ze haalde in haar woede naar hem uit, nagels uitgeklapt en tranen in haar ogen. Ze mikte op zijn neus, maar zijn snoet in het algemeen was ook prima. Pas toen ze dat gedaan had leek alle energie uit haar weg te lopen, alsof toen pas het besef kwam hoe erg ze uitgebarsten was. Hijgend en verslagen bleef ze staan, op bevende poten waarna ze haar blik naar de grond liet zakken, waar langzaam de tranen naar beneden drupten. Hij leek echt geen idee te hebben hoeveel hij haar pijn had gedaan deze keer.

Welke uitwerking hij wilde van zijn woorden: geen idee, en toch voelde hij een soort kinderachtige triomf toen de poes zich omkeerde en hij haar haren overeind had gekregen. Als het geen glimlach was, dan wist hij wel woede in haar op te wekken, en het feit dat ze zo op zijn woorden reageerde bracht hem een soort verdorven blijdschap. Toen de betekenis hem echter bereikte vernauwde de kater zijn ogen en stond uiteindelijk toch op. Met verbeten uitdrukking zette hij langzaam een paar stappen haar kant uit, gouden ogen brandend. "Oh grote Slatefur," Mauwde hij sarcastisch, in tegenstelling tot haar juist zachter dan voorheen. "Zo trots dat ze vroeg hoe het ging, maar vergat dat er vertrouwen nodig was om een eerlijk antwoord te geven," Hij stopte toen hij net voor haar stond, zijn hoofd niet al te ver van het hare. Haar woorden over vriendschap gingen volledig aan hem voorbij. "Hoe vaak heb je me wel niet verteld hoe verschrikkelijk ik ben, hoe blij ik moet zijn dat jij er in ieder geval nog voor me bent, hoe dankbaar," Hij spuugde het laatste woord bijna in haar gezicht, met misselijkheid op zijn gezicht geschreven. Wat een theater. Een toneelspel. Meer was het niet. De grote Slatefur die de nietsnut van een leider steunde om zichzelf nog wat te doen te geven. Wat een facade.

En net toen hij dacht dat ze het niet in zich zou hebben, wist de poes hem alsnog te verrassen. Haar woorden deerden de kater weinig, het was niet alsof de poes ze niet tien keer eerder had geschreeuwd, gesmeekt of verweten. Hoe vaak hadden andere katten het al niet gezegd?
Het venijn zat hem, zoals altijd, in de staart. Of eigenlijk de poot, wist hij zich nog net met een wrange glimlach te bedenken, voor de poes hem vol in het gezicht sloeg met uitgeklapte nagels. Meer uit verbazing dan van de kracht zette de kater een stap achteruit, verward met zijn hoofd schuddend en met lichte paniek in zijn borstkas toen hij het bloed kon ruiken en proeven. Naar de grond kijkend probeerde hij het bloed uit zijn linkeroog te krijgen, maar gaf het op toen het bleef stromen. In plaats daarvan hief hij zijn kop naar haar op, zijn poot nu besmeurd met bloed wat over de linkerkant van zijn gezicht stroomde. Mond in een strakke lijn, oren naar achter en blik fier. "Juist ja," Mauwde hij enkel, en keerde zich toen om. Liever dat dan dat hij een blinde zou slaan.

Zijn woorden staken meer dan klauwen konden doen. Het verwrong haar hart en liet haar van binnen ineen krimpen. Hoewel ze haar rug nog recht probeerde te houden onder zijn venijn, knakte ze van binnen in duizenden stukjes. Het was hem allemaal niks waard geweest. Ze had één misstap gemaakt in zijn ogen, een misstap waar ze nooit spijt van zou hebben, en ze werd meteen door hem buiten de deur gezet alsof ze oud vuil was. Ze voelde haar keel dichtknijpen in een snik, maar wist erdoorheen te breken, haar stem erdoorheen te forceren. "Goed om te weten hoeveel al die manen voor je betekend hebben Tallstar," miauwde ze en ondanks dat ze probeerde om haar stem stabiel te houden voelde ze hem trillen, voelde ze de octaven omhoog schieten met haar emotie. Ze had geen weerwoord meer voor al zijn sarcasme, voor al zijn verwijten.

Het was dan ook pure onmacht dat haar poot liet uitvliegen naar hem. Ze had nooit iemand geslagen, nooit van haar leven tenzij het gevechtstraining was geweest. Maar zelfs oorlogen waren er niet geweest voor ze warrior werd, of schermutselingen aan de grens zelfs. Dit was de eerste keer dat ze haar klauwen door pels en huid voelde scheuren en bloed voelde trekken. Ze hief haar hoofd nog een laatste keer naar Tallstar, alsof ze hem wel aan kon kijken, alsof ze niet recht door hem heen staarde in een zwarte leegte. Nog nooit had ze zo'n intense pijn gevoeld van binnen. Daarna draaide ze zich woordloos om en liep ze naar de elders den, naar binnen stappend en zichzelf in haar oude nest begravend. In deze staat wilde ze niet terugkeren naar haar kittens. Ze wilde alleen zijn. Ze wilde hem nooit meer horen, in haar nest hebben of spreken.

Mousedung Starclan, waar hij net verdoofd was geweest door de verbazing, kwam de pijn nu in felle flitsen door zijn hoofd en kon de kater kort niets anders dan zijn poten op zijn oog duwen. Het was maar goed dat Slate blind was, want het zag er ongetwijfeld niet stoer uit, de kater op de grond met zijn poten tegen zijn gezicht en zijn oog wat niet geraakt was nat van de pijn. Toch kreeg hij door dat ze wegliep, en lachte schamper. "Weer de makkelijke weg," Hij had het willen roepen, maar kreeg weinig meer dan een zielige fluister uit zijn mond. Om vervolgens heel hard met zijn poten op de grond te slaan, ze daarna weer op zijn gezicht te duwen, en uiteindelijk op te staan. Niet dat Tall wist waar hij nu heen wilde. In ieder geval niet Blood of Ace, want als er iets was waar hij niet tegen kon waren hun veroordelende blikken. Zij zouden dit ook zijn fout vinden. Heh, was het waarschijnlijk ook nog eens. Maar wat kon hij er aan doen dat alles wat hij wel wist, er niet uit kwam, en alles waarvan hij wist dat het pijn deed, wel? Slate bracht om de een of andere reden alleen maar uitersten in hem naar boven. Het beste. Maar ook het slechtste. Om het vervolgens met een welgemikte klap überhaupt gewoon uit hem te slaan. Er schuilde misschien toch meer Shadowclan in haar dan 'ie had gedacht.