Bloody business

Het was nutteloos en dat wist ze. Maar toch kon ze het soms niet laten om de stad in te trekken. Om opzoek te gaan naar haar vader, ook al was ze er vrij zeker van dat hij zich in het rogue territory had verschanst. Misschien om aan te sterken, misschien om dit leven achter zich te laten en een nieuw leven op te bouwen. Toch kon Agate amper geloven dat haar vader haar zomaar aan de kant zou duwen voor een ander leven. Ze verwachtte min of meer dat hij haar binnenkort wel eens op zou gaan zoeken, maar dat was tot dusver nog niet gebeurd en Agate was heus niet gek: ze wist heus wel dat zijn wonden inmiddels genezen waren. Ze wist ook dat als hij haar echte wilde tegenkomen, hij wel bepaalde manieren zou verzinnen om dat waar te maken. Dus waar was hij bang voor? Ze dacht niet dat hij een nieuwe confrontatie met Cobra zou vrezen. Misschien was hij bang voor wat hij tegen zou komen? Bang dat ze hem zou haten en hem de rug toe zou keren? Dat zou ze nooit doen. Het was nog steeds haar vader die haar beschermde en naar haar luisterde, die alles voor haar opgegeven zou hebben. De gedachte alleen al zorgde voor een koud gevoel in haar hart en een brok in haar keel, al liet ze die emoties nooit doorschijnen. Nee, voor de Elite hield ze een ijskoud masker op. Niemand mocht dichtbij haar komen, niemand mocht ontdekken dat er ergens diep in haar ook een warme, liefhebbende kant schuilde. Die was enkel gereserveerd voor haar vader en enkel op momenten dat ze alleen waren. Ze kon zich nog herinneren hoe ze als kitten zijnde en als young one zijnde naar haar vaders schuur was gelopen zodat ze tegen hem aan kon kruipen. En hij had haar nog nooit weggestuurd of weggebracht, enkel haar met een grom verwelkomd en haar vervolgens tegen zich aan laten liggen. En als hij dacht dat ze sliep, had hij stiekem zijn staart om haar heen gelegd. En ook weer netjes weggehaald als ze ontwaakte. Affectie was iets wat ze niet aan hem hoefde te vragen, maar het was duidelijk op die manieren die alleen hij kon laten blijken. Met een zucht keek ze op toen ze begroet werd. Ze herkende de tabby als Kay. “Kay,” bromde ze en ze gaf hem een knikje. “Je slaapplaats voor vannacht aan het zoeken?” Het interesseerde haar niet echt wat zijn antwoord zou zijn, maar aangezien ze hem al minder haatte dan de meesten van de Elite kon het geen kwaad om een gesprek op gang proberen te brengen. Met nadruk op proberen dan.

Iets in de toon van zijn stem deed Agate even opkijken. Ze had nooit een dreiging gezocht achter de meesten van de Elite cats omdat ze hun als dwazen beschouwde, maar ze kende Kay natuurlijk nog niet zo goed. Iets in zijn stem liet haar twee keer nadenken voordat ze hem zomaar van haar lijstje zou strepen als dwaas zijnde. Er klonk een duidelijke waarschuwing door in zijn stem, een duidelijk teken dat hij zich omhoog wilde werken op de hondentandenladder. Net zoals Agate dat zelf graag wilde, maar wellicht om verschillende redenen. Misschien was dit wel een kat waar ze rekening mee moest houden, misschien zelfs wel voor moest oppassen als ze zich echt omhoog wilde werken. Zij had net zoals hem ook nog maar één hondentand verdiend, ook al hing deze nog niet officieel aan haar halsband en moest Cobra deze nog aan haar geven. Waarschijnlijk had hij het te druk gehad met de tiran uit te hangen om het aan haar te geven of wilde hij haar gewoon wat stangen. Ze had immers sowieso het idee dat hij niet echt iets om haar toekomst gaf; het litteken op haar schouder was duidelijk geweest en Cobra had zich geen vragen gesteld toen hij haar benoemd had als member. Maar dat had ze ook niet verwacht. In de Elite kwam het nauwelijks voor dat katten zich interesseerden voor elkaars welzijn en aangezien ze Shark’s dochter was, verwachtte ze al helemaal geen voorkeursbehandeling. “Ik ook,” sprak ze koeltjes. “Al is het maar om in een betere schuur te kunnen slapen. Het zou ook niet slecht zijn om een paar members op hun plaats te zetten als ik voor mijn slaapplek zou moeten vechten.” De frustratie eruit vechten was altijd al een manier voor Agate geweest om met haar frustraties om te gaan; het feit dat ze zonder straffen op te lopen anderen mocht verwonden om een slaapplek te bemachtigen, deed haar bijna glunderen van plezier. “Dus pas maar op,” zei ze met een koele grijns om haar lippen tegen hem. “Wie weet staan wij nog wel eens tegenover elkaar.” Het was moeilijk te zeggen of ze dat meende of dat ze een grapje maakte; de blik in haar amberkleurige ogen bleef onbewogen terwijl ze hem gadesloeg. Iets wat ze duidelijk van haar vader geërfd had.

“Dat geloof ik graag,” sprak ze op een kille toon, al zei ze er niet bij wat ze eigenlijk erbij wilde zeggen. Namelijk dat hij net zoals de rest was en dat ze enkel opzoek waren naar sensatie. Zij haalde geen voldoening uit het zien van gevechten tussen anderen, maar wel uit de gevechten waar ze zelf aan kon deelnemen. Katten die enkel energie putten uit anderen die al het werk deden, waren in haar ogen lui. Was hij zo iemand? Was hij iemand die lui was? Ze had geen idee. Ze had enkel het idee dat ze voor hem moest oppassen. Hij gedroeg zich nonchalant, maar misschien kon hij wel eens onverwacht uit de hoek komen als het zo ver zou komen. De woorden die volgden toen ze hem zo half en half aan het uitdagen was, deden juist wel een grijns om haar lippen veroorzaken. Hmm, misschien was hij toch zo slecht nog niet dan. Ze knipperde kort met haar ogen toen hij het had over samenwerken en haalde enkel kort haar schouders op. Ze wist dat ze het niet voor elkaar ging krijgen om zelf nog een goede slaapplaats te fixen, dus was ze eigenlijk wel benieuwd naar wat hij in gedachten had. En het zou ergens ook wel interessant zijn omdat ze dan meer over hem te weten kwam en hem in de toekomst beter zou kunnen inschatten. Het leek op een win-win-situatie in elk geval, dus knikte ze affirmatief. “Wat had je in gedachten?” vroeg ze op kalme toon.

“Dat lijkt me wel zo handig in de winter,” sprak ze op een droge, haast snerende toon. Toch was haar nieuwsgierigheid lichtelijk gewekt naar wat hij in gedachten had. Het was in elk geval ver van het kamp verwijderd; zo hoefde ze in elk geval niet naar dat geblèr van haar siblings te luisteren. Binnenkort zouden die mormels van Shallow oud genoeg zijn om te mogen trainen en ze wist niet wat ze ging doen als Cobra haar één van hun als young one toe zou wijzen. Het was nu niet bepaald een geheim dat ze geen goede band had met haar siblings en ze wist dat Cobra op bepaalde manieren katten toch wel een hak kon zetten. Ze zou hem nog grager doodwensen als hij één van hun uit zou kiezen voor haar om te trainen. Maar goed, het voordeel dat eraan verbonden zat, was dat ze een hondentand mocht claimen. En de bedoeling was dat ze haar halsband zo snel mogelijk kon vullen met die dingen. Ze draaide haar kopje toen Kay aangaf dat ze hem moest volgen. “Je kunt wel allemaal zo geheimzinnig doen, maar we weten beiden dat ik jou als eerste de hals over zou kunnen snijden als het zou moeten,” sprak ze op een pesterige toon tegen hem. Ze had geen idee of dat waar was, maar ze wilde wel graag geloven dat ze sterker dan hem zou zijn in een gevecht. Het was op een luchtige ondertoon geweest dat ze het zei, maar de boodschap erachter leek haar wel duidelijk: geen grapjes of je zal boeten.

“Oh, maar ik ben ook niet zoals de meeste poezen,” zei ze met een grijns tegen hem. “Ik dacht dat je dat toch onderhand al wel begrepen had.” Nee, ze was absoluut niet zoals de meesten van haar leeftijd. Nu waren de meeste she-cats in de Elite niet zoals de meeste poezen, maar toch had je nog altijd van die uitzonderingen. Met een afkeurende blik in haar ogen dacht Agate aan Ceren, de ietwat te beleefde she-cat die het op de één of andere manier wist te halen in de Elite. Maar goed, wat Kay zei klopte misschien wel voor de meeste vrouwenharten: dat ze van mysterieuze toms hielden. Hoewel Agate oprecht geïnteresseerd was naar wat hij voor een idee had om te gaan schuilen, zag ze voor de rest nog niet echt iets in hem. Het zou sowieso langs haar kant lang duren eer dat ze een kat op die manier zou zien. Om eerlijk te zijn, had ze zichzelf voorbereid op een leven alleen. Ze had van haar vader gehoord hoe zijn relaties uitgedraaid waren en hoe veel kittens hij daar nu als gevolg van had rondlopen en Agate had haar conclusie wel kunnen trekken. Toms waren absoluut niet te vertrouwen, niet op dat vlak tenminste. Een ander voorbeeld daarvan was Jackdaw en Shallow. Nadat Jackdaw zijn zin had gehad en de kittens er waren, was het contact tussen de twee ook opeens een stuk minder geworden. Nee, ze zocht haar plezier wel in andere dingen. Zij zou nooit zo dom zijn zoals haar halfzusje. Ze kwamen uiteindelijk aan bij een verlaten schuur en Agate moest zeggen dat ze dit niet had verwacht, maar dat ze wel aangenaam verrast was. Het was misschien niet zo’n kwaliteitsschuur zoals in het kamp, maar het zou zeker helpen tegen de vorst en de regen. “Niet slecht,” zei ze tegen Kay en heel even vergat ze om nonchalant te doen waardoor de oprechte toon doorklonk in haar stem. Dit had ze te laat door en om het te maskeren, keek ze hem met een spottende grijns aan. “Verwacht je nu dat ik je ergens mee beloon of…?” Ze wist niet of ze gewoon wantrouwig was, maar het was allemaal te toevallig op deze afgezonderde, verlaten plek.

Agate zei niets op zijn opmerking, maar gebruikte de stilte om snel haar omgeving te inspecteren. Ja, het was ruim. En het zou zeker beschutting bieden tegen de kou en de eventuele regen. Maar Agate wist ook wel dat ze zich op dit moment afhankelijk maakte van Kay en dat was niet haar bedoeling. Ze zou deze schuilplaats dan ook tolereren voor maar één nacht. Haar trots zat haar te veel in de weg om haar meerdere nachten hier te laten spenderen. Ze zou wel een oplossing vinden. Ze zou hondentanden verdienen, zich omhoog werken in de rangen en ze zou een plek in de schuur verdienen. Maar dit was een mooie plek om achter de poot te houden als het ooit allemaal een keertje mis zou lopen. Ze vermoedde dat Kay hier niet elke nacht was en dat ze heus wel eens gebruik kon maken van zijn gastvrijheid zonder dat hij dat haar uitdrukkelijk verzocht had. Ze rolde met haar ogen toen hij zijn woorden sprak, maar ze dwong zichzelf om half flirterig in zijn richting te kijken. Ze zag dat hij zich op een nonchalante manier aan het wassen was en even kwam het in haar op om een domme grap uit te halen. Ze liep op een elegante wijze op hem af en probeerde zijn aandacht te trekken door één van haar snorharen kort langs zijn wang te laten strijken. Daarna liep ze langs hem door, haar staart buigend zodat ze deze op een verleidelijke manier onder zijn kin door kon halen. “Two can play this game,” zei ze half uitdagend tegen hem, waarna ze naar hem knipoogde en zich vervolgens van hem wegdraaide. Het was ook maar puur om te plagen. Agate was niet het type dat verliefd werd en als Kay en zij al iets meer zouden worden, dan bleef het puur bij vriendschap. Maar een beetje dollen af en toe kon geen kwaad, toch? “En heb je voor de rest nog sinistere plannen om de Elite op een dag over te nemen of heb je alleen deze schuur als je back-up?” vroeg ze vervolgens op een toon alsof er niets gebeurd was.

Toms! Het was bijna grappig om te zien hoe hij haar aanstaarde, duidelijk met een bek vol tanden. Ze had gedacht dat hij wel één of andere flirterige opmerking zou maken, dat hij naar haar toe zou komen om haar ook aan te raken, maar niets van dat alles gebeurde en het was enkel door haar vraag dat hij zich leek te herpakken. Het was grappig om te zien hoe toms veranderden in kleine kits als je ze confronteerde met bepaald gedrag. Aangezien Agate zich daar niet uitgebreid mee bezig hield, was dit één van de eerste keren dat ze dit meemaakte. En misschien was het ook maar goed dat hij er niet op was ingegaan en dat hij er zo relaxt op reageerde. Dadelijk had hij er meer achter gezocht en dan was heel deze situatie behoorlijk awkward voor haar geworden. Ze grinnikte toen hij zijn vraag stelde en haalde haar schouders op. “Op dit ogenblik heb ik dezelfde plannen als jij.” Op dat vlak zouden ze wel een goed duo kunnen zijn, ware het niet dat Agate niemand vertrouwde. Maar wie weet. Kay had zich tot nu toe redelijk nuttig bewezen. Misschien was er naast Chawl toch nog wel plaats voor een andere vriendschap, hoe smal die dan ook mocht beginnen. “Hoewel veel hondentanden niet altijd iets wil zeggen,” waarschuwde ze hem. “Hellhound heeft twaalf hondentanden en het is toch niet altijd Thora die commander werd met haar miezerige aantal hondentanden.” Ze wist niet meer precies hoe veel Shark zei dat de commander er toen had, maar het moest niet meer dan vijf of zes geweest zijn. “En Cobra heeft er volgens mij nog minder dan haar. Soms wijst het gewoon puur op geluk.” Haar stem klonk bitter en even ontging haar dat hij een grapje maakte, haar klauwen uit hun hulzen schietend en haar ogen zich vernauwend. “Oh, hoezeer ik dat tere keeltje niet open zou willen scheuren met mijn nagels,” gromde ze. Toen besefte ze zich weer waar ze was en knipperde ze wat verward met haar ogen. Vervolgens keek ze Kay kalmpjes aan. Als hij nu defensief ging reageren, dan wist ze genoeg.

“Dat is nog zacht uitgedrukt,” antwoordde ze kil. “Ben je vergeten wiens dochter ik ben, Kay? Je zou het voor minder oneens zijn met de huidige leiderschap.” Nee, ze had het niet bepaald geweldig gevonden hoe Thora haar vader aan de kant had gezet. En voor wat? Voor de leiderschap samen met een dwaas die niet eens wist hoe hij de Elite moest leiden, die geen enkele ervaring had en die enkel leader was geworden omdat hij gebruik had gemaakt van Shark’s zwakte. Als hij Shark had uitgedaagd op volle sterkte was er niets van hem heel gebleven. Maar ze kende haar vader ook wel goed genoeg om te weten dat hij te soft zou zijn om de zoon van zijn beste vriend zomaar te doden, zelfs al had Cobra dat dan wel bij hem geprobeerd. Hij zou de dwaas waarschijnlijk nog hebben laten leven en dan zou het allemaal weer opnieuw begonnen zijn. “Nou, heel even dan maar,” sprak ze koeltjes, maar ze was al iets meer ontspannen dan daarnet. Hoewel het haar niet beviel hoe rustig hij leek te zijn tegenover hun huidige leiderschap kon ze nauwelijks verbergen dat ze toch wat nieuwsgierigheid voelde naar zijn plannen. Het leek erop dat zijn kalmte schijn was en dat hij waarschijnlijk wel iéts gepland moest hebben. De vraag was of ze deze kat aan haar zijde wilde hebben staan als het zover was of dat ze hem tegen haar wilde hebben. “Dus…” Ze bewoog met haar oortje. Misschien was het voor nu het beste dat ze het maar op een ander onderwerp zou gooien. “Ik kon aan je reactie daarnet zien dat je niet veel ervaring hebt met vrouwelijk schoon. Als ik aan je zou vragen of je hier veel she-cats uitnodigt, weet ik denk ik al het antwoord op mijn eigen vraag.” Ze bewoog met haar oortje en keek hem met een grijns aan, hoewel het niet goed aan te tonen was of dat plagerig bedoeld was of niet.

Agate stootte een half maniakale lach uit toen Kay zijn woorden zei. “Ik ben sowieso al de schietschijf van de Elite omwille van mijn afkomst, dus ik denk dat het geen geheim voor Cobra en Thora is hoe ik erover denk.” En misschien zou dat voor Cobra ook een reden zijn om haar anders te behandelen. Om haar minder snel hondentanden te geven, ook al was het duidelijk dat zij ze verdiend had. Het liefste wilde ze haar vader ontmoeten als ze zo veel mogelijk hondentanden had, zodat het duidelijk voor hem zou worden naar welk doel ze streefde. En als dat binnen de kortste keren zou gebeuren, zou ze hem weer terug binnen laten. Maar zo ver was het nog lang niet. En ze wilde er liever ook niet aan denken wat er van haar vader zou worden als het te lang duurde eer dat ze haar streefdoel bereikt had. “Maar het is fijn om te weten dat je me aantrekkelijk vindt,” sprak ze met weer die grijns. Haar aandacht werd echter van het onderwerp afgeleid toen hij doorging op wat ze zei van het vrouwelijk schoon. Ze kon het dan ook niet laten om even met haar ogen te rollen. “Ja, want ik zou echt direct als een blok voor elke tom vallen die me in zijn schuur laat slapen,” antwoordde ze sarcastisch. Wat dacht hij wel niet van haar? “De vraag is, Kay,” begon ze met een grijns, “of jíj niet jaloers zou zijn als ík hier meerdere nachten zou doorbrengen met het mannelijk schoon.” Ze was hem natuurlijk maar wat aan het treiteren. Geen enkele haar op haar hoofd dat al dacht aan dat soort dingen. Daar had ze natuurlijk ook helemaal geen tijd voor als ze eerst nog haar hondentanden moest verdienen. Maar er was natuurlijk wel dat kleine deeltje in haar dat nieuwsgierig was naar hoe hij nu ging reageren.