Heavy rain, sleep sound

De jonge kitten keek verbaasd naar buiten. Een kletterend geluid had haar gewekt en uit de warmte van haar nest getrokken. Het was al donker buiten, maar ze was pas net van haar dutje wakker geworden. Zo lang had ze nog niet kunnen . Haar oortjes hadden de bron van het geluid niet kunnen vinden, maar haar ogen wel. Door de ingang van de nursery zag ze een bizzar fenomeen, rare bolletjes, of eerder streepjes, water die uit de lucht vielen. Was dit de regen waar ze de moederkatten in de nursery had horen praten? Soundkit was zeker dat ze nog geen regen had meegemaakt in de moon dat ze op deze wereld was. Ze liep er stilletjes op af en een koude bries blies door haar vachtje. Ze rilde even, maar met niewsgierigheid stak ze een pootje uit naar buiten. Met een nog zwak geblaas sprong ze geschrokken terug met een luide kreet van verassing. Regen was koud! Ze dook wat beschaamd in elkaar, haar blauwe oogjes rond de nursery latend gaan. Ze hoopte maar dat ze niemand wakker had gemaakt of had gestoord.



+Saffronkit

Twee pluizige rode oortjes schoten de lucht in. Saffron, die net weg begon te dommelen, was wakker geworden van een schreeuw. Uit reflex was hij opgesprongen en zijn amber kleurige oogjes schoten de nursery rond opzoek naar de bron van de kreet. Toen Saffron de witte in elkaar gedoken pluizenbol  had opgemerkt, sjokte hij langzaam haar kant op. Wat was het vannacht toch koud en guur, hij had in zijn warme nestje moeten blijven liggen. Uit zijn ooghoeken zag hij een veer liggen die hij vlak voor het slapen gaan vergeten was mee terug naar zijn nest te nemen. Huppelend van blijdschap naderde de rode tabby de witte kitten. “Ah as hie geeu?” Vroeg hij met veer in de mond.  Nee, dat was niet te verstaan… Hij legde de grijze pluim op de grond en probeerde het opnieuw. “Wat was die schreeuw?”

Ze had toch iemand wakker gemaakt. Een rosse kitten met een pluizige vacht en een veer in zijn bekje kwam op haar afgelopen. Nouja, afgelopen, meer op haar afgehuppeled. Soundkit kon op dit moment zijn blijdschap niet helemaal delen, ze was altijd wel verlegen, maar die schreeuw van net was toch wel echt iets beschamends. De rode kitten probeerde iets te zeggen, of misschien te vragen, zijn stem leek wat omhoog te gaan op het eind namelijk, maar Soundkit kon er niets van verstaan. De ander leek dat ook te merken want hij legde de veer nu op de grond. [i]"Wat was die schreeuw?" Vroeg hij. Ze voelde haar gezichtje warm worden bij zijn vraag. "Ik, uh...De regen was koud en daar schrok ik van." gaf ze zachtjes toe, haar blauwe oogjes op haar pootjes gerricht. "Sorry dat ik je wakker maakte." Gelukkig had ze nu wel het begrip praten onder de knie, zodat ze goed te verstaan was.

De rode kitten kantelde zijn kopje wat toen ze vertelde waarom ze had geschreeuwd. Hij leek wat te willen zeggen, maar zelf had ze al snel haar excuses aangeboden en dat leek hem wat te verbazen. “Maakt niks uit, ik kon toch niet slapen van de kou.” vertelde hij haar zachtjes. Dat liet haar een beetje beter voelen. Gelukkig had ze hem niet uit zijn slaap gewekt. Voor ze er op kon reageren pakte de kitten zijn veer die hij helemaal van zijn nest naar haar toe had genomen weer op en haalde deze over haar neusje heen. Een kleine giechel verliet haar keel. "Dat kietelde!" zei ze, een stuk vrolijker dan tevoren. Nee, ze was niet goed in nieuwe vriendjes maken, maar deze rode kitten vond ze wel leuk. Hij leek haar in ieder geval niet weg te stoten zoals haar pleegvader dat leek te doen. "Z-zullen we iets leuks doen?" vroeg ze aan hem, toch een beetje onzeker nu. "Of we kunnen praten?" stelde ze ook nog gauw voor. Als ze zouden gaan spelen of iets anders wat daar op leek hadden ze meer kans om de andere katten in de nursery wakker te maken en Soundkit had geen zin in boze queens.

De witte kitten had nauwelijks de vraag of hij wat leuks wilde doen uitgesproken of de rode tabby begon al met zijn voorpootjes te trappelen van enthousiasme. Als hij toch niet kon slapen, dan was dit perfect om de tijd mee te vullen! Met veer in zijn mond probeer hij wat te zeggen, maar Soundkit voegde snel toe dat praten ook een optie is. Waar zouden ze over kunnen praten? Als er iets is waar de kitten niet goed in was, dan was het wel een gesprek gaande houden, maar hij kon het altijd proberen. “Waar wil je het over hebben?” vroeg Saffron nadat hij de veer eindelijk weer neergelegd had.

De ander leek erg enthousiast te zijn om iets leuks te doen, maar dat enthousiasme ging al snel weer weg toen ze voorstelde om te praten. Tja, zelf deed ze ook liever iets leuks. De rode kitten legde zijn veer neer. “Waar wil je het over hebben?” vroeg hij. Uhm, ja. Goede vraag. Zijn veer was wel heel mooi, misschien konden ze het daar over hebben. "Ik vind jou veer wel mooi! Waar heb je die gevonden?" Vroeg ze in haar beurt aan hem. Misschien kon ze de andere kitten ook nog wel blij maken door er iets leuks aan toe te voegen. "En misschien kunnen we er dan ook een voor mij gaan zoeken!" Stelde ze vrolijk voor. Nee, nu ze met de kitten in gesprek was ging haar onzekerheid dan ook langzaam weg. De ander was niet boos op haar en wilde zelfs iets samen doen, dan moest hij haar toch ook wel leuk vinden om mee om te gaan? "Ik ben Soundkit," stelde ze haarzelf ook nog voor, want, realiseerde ze, dat was ze totaal vergeten.

Hij leek de juiste vraag gesteld te hebben om het gesprek tot een einde te brengen voor het begonnen was. Wie begon een gesprek dan ook met de vraag waar je het over zou willen hebben? De rode kitten wende zijn oogjes snel af van Soundkit en staarde eventjes naar zijn veer. “Ik vind jou veer wel mooi! Waar heb je die gevonden?” vroeg de witte kitten. Saffronkit’s oogjes begonnen te glimmen toen zij over zijn veer begon te praten, “Ik heb deze veer buiten gevonden.” Toen Soundkit vroeg of hij samen met haar opzoek wilde gaan om een nieuwe veer te zoeken begon de kitten te stralen. Zonder veel te zeggen stond hij op en hield zijn kopje even snel buiten de nursery. “Het regent nog steeds,” concludeerde Saffronkit toen hij de druppel water van zijn neus aflikte en weer naast Soudkit ging zitten. “Een veer zoeken kan wel, maar het zal echt koud worden.”

De veer leek inderdaad een goed onderwerp te zijn. Mooi, dat had ze haarzelf niet een ongemakkelijke situatie ingewerkt. “Ik heb deze veer buiten gevonden.” Vertelde hij haar. Oh, dat zou misschien haar vraag om er eentje voor haar te zoeken moeilijker maken. Maar ze wilde ook wel heel graag zo'n mooie veer. De rode kitten leek er wel zin in te hebben om er samen een te gaan zoeken. Hij stond op en stak zijn kopje buiten de nursery. Vast om te kijken of ze konden gaan zoeken, bedacht ze. “Het regent nog steeds,” concludeerde hij terwijl hij weer naast haar kwam zitten. Konden ze dan wel zoeken? Mochten ze wel naar buiten met regen? “Een veer zoeken kan wel, maar het zal echt koud worden.” De ander leek te denken van wel. Honeymoon of de anderen queens hadden er nooit echt iets over gezegd, maar geen van de kittens ging ooit naar buiten met regen, dus Soundkit had gedacht dat het gewoon niet mocht. Maar, wilde ze wel een veer zoeken in de koude regen? Was het het wel waard? Haar blauwe oogjes gleden naar de rode kitten naast haar en ze nam een besluit. Ja, het was het waard. Ze had nu de kans om een vriend te maken en die ging ze niet verspillen. "Ik kan een beetje kou wel aan," vertelde ze hem, nu enthousiast om een veer te gaan zoeken. Toen schoot haar te binnen dat ze de naam van de kitten niet eens wist. "Wat is jouw naam trouwens?"

Even leek de witte kitten te twijfelen of de veer het wel waard was, toen ze Saffron vertelde dat ze de kou wel aan zou kunnen. Saffron sprong op van enthousiasme, hij kon zich straks wel weer opwarmen bij zijn moeder, ook al zal zij dit zeker niet appreciëren. Hij had op het punt gestaan om de regen in te rennen, toen Soundkit voor de tweede keer om zijn naam gevraag had. Hoe kon hij vergeten zijn om de vraag de eerste keer te beantwoorden? "Ik ben Saffronkit," zei hij met een brede grijns op zijn gezicht. Even ging er een koude rilling over de rug van Saffron toen hij weer naar buiten keek. Hij kon nu niet meer terug en dus rende de kitten de regen in. Des de sneller hij doorweekt was, des te minder hij er tegenop kon zien. "Zullen we gaan, Soundkit?" vroeg Saffron terwijl hij zachtjes aan klappertanden was. Hij wilde niet gezien worden als een zwakke kitten en hij wilde al helemaal zijn nieuwe vriendje niet teleurstellen, dus hij moest en zou de kou trotseren.

Saffronkit rende naar buiten, de regen in. Soundkit waardeerde het zeker dat hij de leiding nam, want zelf was ze daar te onzeker voor. "Zullen we gaan, Soundkit?" Ze knikte en met een snelle blik naar achteren sprintte ze ook te regen in. De ijskoude druppels drumde neer op de grond en doorweekten haar korte witte vachtje al snel. Zij zou tenminste straks weer snel droog zijn, Saffronkit had een langere vacht. Ze begon al snel te klappertanden, maar ze wilde niet opgeven. Het opzicht van een mooie veer en een nieuwe vriend gaven haar een beetje warmte. "Dus waar kunnen we een veer zoeken?" Vroeg ze. Soundkit had zeker al wel vaker kittens met een veer gezien, dus ze moesten ergens dichtbij gehaald kunnen worden. Grote kans dat ze het kamp niet eens uit hoefden. Daar was ze ook zeker blij om, want ze had gehoord over de grote wereld buiten het kamp, met al die enge dieren. Ze wilde zeker geen vos of iets dergelijks tegenkomen. Maar waar in het kamp zouden ze dan een veer vinden? Als ze het kamp uitmoesten zou ze het dan wel durven? Saffronkit leek onbevreesd en ze kon niet helpen dat te bewonderen.

Met grote ogen keek Saffronkit naar de witte kitten terwijl deze snel de regen in sprintte. Ergens had hij niet verwacht dat ze hem zou volgen, gezien haar eerdere reactie van hoe koud de regen wel niet was. Een nadenkende frons gleed oven Saffron's gezicht. Een vorige keer had hij de veer net naast de nursery gevonden, dat was natuurlijk een goede plek om eerst te zoeken. De kitten hoopte dat ze niet door het hele kamp hoefden te lopen, maar wie zal het zeggen? Als ze niks bij de nursary zouden vinden, dan konden ze altijd bij de prooistapel gaan kijken. Dan maar hopen dat ze niet betrapt zouden worden terwijl ze tussen het voedsel opzoek gingen naar een veer. De kitten begon zacht te grinniken bij deze gedachten en richtte zich weer tot Soundkit. "Mijn veer heb ik aan de andere kant van de nursary gevonden, zullen we daar eerst kijken?"

Saffronkit grinnikte zachtjes, bijna te zacht voor haar om te horen. Waarom? Had ze iets genants gezegd of gedaan? Ze schudde haar kopje bij die gedachte en focuste zich weer op de worden die Saffronkit tegen haar zei. "Mijn veer heb ik aan de andere kant van de nursary gevonden, zullen we daar eerst kijken?" Soundkit knikte en een nieuwe energie vulde haar. Ze zou een mooie veer gaan zoeken met haar nieuwe vriend. Haar eerste, echte vriend die ze helemaal zelf had gemaakt. De regen voelde niet meer zo koud en Soundkit wou zelfs het initatief nemen om naar de overkant van de nursery te gaan. Was dit hoe het voelde om vrij te zijn van verwachtingen? Ze wist het niet, maar ze wist wel dat ze blij was. "Dat lijkt me een goede plek om te beginnen." Was ze het met hem eens en ze sprong haast naar de plek toe, enthousiast om een veer te vinden. Wat voor veer zou het zijn, als ze er een konden vinden? Zou hij grijs zijn? Zwart? Of misschien wel bruin? Waren er ook gekleurde vogels? Zo ja, dan hoopte ze vurig dat ze een gekleurde veer kreeg. Dat zou echt supermooi zijn. Soundkit beloofde haarzelf dat ze er voorzichtig op zou zijn. De witte kitten liet haar ogen rondgaan toen ze bij de andere kant van de nursery was aangekomen, maar de regen liet een soort grijs gordijn over het kamp heenvallen. De druppels storten neer en haar vacht plakte nu aan haar lichaam, maar ze zou nu niet op gaan geven. Ze was zo ver gekomen en ze zou doorzetten. Ze was niet zwak en bang zoals de meesten dachten wanneer ze haar zagen. "Kan jij een veer zien?" vroeg Soundkit aan de rode kitten, terwijl ze zelf nog eens haar oogjes samenkneep om beter te focussen.

Tevreden bewoog Saffronkit zijn oortjes toen Soundkit het eens was met de eerste zoekplaats. Hij wilde net een pootje verzetten toen de witte kitten hem voorging. Met de verbazing duidelijk op zijn gezichtje huppelde Saffron achter haar aan. De witte kitten zag er gelukkig uit toen ze hem voorging, waardoor de verbazing zich al snel omvormde tot een grote glimlach. Wat was de kitten blij dat hij was gaan vragen wat er met Soundkit aan de hand was geweest, dit is veel beter dan gaan slapen wat hij oorspronkelijk van plan was geweest. Eenmaal op de plaats aangekomen had Loudkit gevraagd of hij al een veer had gezien. Saffronkit kneep zijn oogjes dicht en tuurde in het rond. Nee, de kitten zag zo snel geen veer en begon wat in het rond te lopen. "Ik zie geen veer, maar ik geef niet op tot we een veer gevonden hebben!" bracht de kitten zelfverzekerd uit. Waarom kon hij nu geen veer vinden? Een witte veer zou toch op moeten vallen in dit weer? Een grijze veer daarentegen... dat zou wel een grote uitdaging zijn om te spotten. Nadat Saffronkit voor zijn gevoel op alle logische plekjes gekeken had, liep hij terug naar Soundkit. "Ik kan geen veer vinden," mompelde de kitten teleurgesteld. "Heb jij meer geluk gehad?"

Ook Saffronkit kneep zijn ogen samen in zoektoch naar een veer. Zou hij er wel een kunnen vinden? Misschien kon hij wel beter door de regen heen kijken. ”Ik zie geen veer, maar ik geef niet op to we een veer hebben gevonden!” Sprak hij dan uiteindelijk. Soundkit knikte instemmend. Ze was het helemaal eens met die belofte. Het probleem was misschien alleen wel dat het lang kon duren. Soundkit begon wat rond te lopen in de hoop dat ze er misschien een zou zien op die manier, maar het was tevergeefs. Het enigste waar ze mee terugkwam naar Saffronkit waren bemodderde pootjes dankzij de regen die de aarde nat had gemaakt. Daar zouden ze straks niet blij mee zijn in de nursery. ”Ik kan geen veer vinden,”herhaalde Saffronkit zijn woorden weer in een teleurgestelde mompel wanaar hij vroeg of zij zelf meer geluk had gehad. De witte kitten schudde haar kopje waardoor er een paar druppels in het rond vlogen. ”Nee, maar er moet er vast ergens eentje zijn” vertelde ze hem. Ze wilde niet dat haar nieuwe vriend teleurgesteld was. Maar waar kon een veer zich verstoppen hier in het kamp? Vogels vlogen in de lucht en leefden in de bomen. Maar bomen stonden in het territoriun, en daar konden ze niet heen. Soundkit voelde een koude rilling over haar rug lopen en een kietelend gevoel vulde haar neusje. Voor ze het wist onstnapte een niesje haar. Nee! Straks zou Saffronkit denken dat ze het te koud had en hun zoektocht staken. ”Waar kunnen we nog meer zoeken?”

De hoopvolle blik verdween van saffronkit's gezichtje en maakte plaats voor een grote frons. Als ze hier geen veer konden vinden, waar zouden ze dan kunnen zoeken. De kitten ijsbeerde heen en weer, er moest toch een goede zoekplek zijn? Ze konden bij de apprentice den gaan zoeken? Nee, dan zouden ze uitgelachen worden voor hun zoektocht in de regen. De elders zullen alleen maar ongerust worden en ze binnen halen tot het weer droog is. Ineens niesde Soundkit en van schrik maakte de rosse kitten een sprongetje. De regen had zich goed met de grond gemengd tot een gladde ondergrond, waardoor de kitten dan ook uitgleed toen hij weer op zijn pootjes landde. "IEUW" De kitten keek met een vies gezicht naar zijn nu bruine buikje. Even ging de gedachte door hem heen om de zoektocht te staken om zich te gaan wassen, maar toen soundkit hem vroeg waar ze nog meer zouden kunnen zoeken, schudde de rosse kitten die gedachten snel weer van zich af. "Zullen we bij de prooistapel kijken? Misschien liggen er vandaag vogels tussen." Sprak de kitten zelfverzekerd uit. Hij mocht nu dan vies zijn, maar de zoektocht staken, dat zou niet zijn initiatief zijn.

De witte kitten stemde zo serieus in dat Saffronkit niets anders kon doen dan er om te lachen. Voor hij het doorhad was de kitten al op weg toen ze hem aanspoorde om ook op weg te gaan. De bruin rode kitten rende achter haar aan zonder ook maar bang te zijn om uit te glijden. Hij was toch al vies, veel viezer zou hij nu niet meer kunnen worden. Soundkit was reeds bij de prooistapel aangekomen toen het moddermonster tot stilstand probeerde te komen terwijl hem een vogel aangewezen werd. Helaas was de aarde te glibberig en de nu nog witte kitten kreeg een klein zetje van het tot stilstand komende moddermonster. "Waar zie je een vogel?" riep het monster enthousiast uit terwijl zijn twee modderig voorpootjes reeds op de prooistapel geplaatst stonden.

Modder spletterde omhoog toen ze een zacht duwtje van achteren kreeg. Saffronkit was tegen haar aangebotst in een poging om tot stilstand te komen. Bah! Maar ze moest denken aan haar veer. Een mooie veer van de vogel die boven op te stapel lag waar Saffronkit nu zijn modderige pootjes had gezet. Daar zouden de warriors vast niet blij mee zijn. Maar ze moesten hem ook gaan beklimmen voor de vogel, dus de stapel zou nog vele malen modderiger worden. "Waar zie je een vogel?" Vroeg de rode kitten haar, nadat ze haar uitroep had gedaan. Soundkit sprong omhoog en wees met een eens wit en nu bruin pootje naar de top van de stapel. "Helemaal boven! Dus we moeten gaan klimmen. Maar dat is makkelijk, zolang je maar oplet." Zo had ze het eenmaal de eerste keer gedaan. Opgepast op wel diertje ze was gaan staan en toen haar prijs van de top gepakt. Zou dat nu weer zo gaan? Misschien waren de diertjes nu wat glibberiger, maar dan moest het nog steeds lukken! Ze had een nieuw vriendje die ze niet teleur wilde stellen en een veer was een mooi aandenken van dit eerste avontuur. Zolang ze maar niet ziek werden of een straf kregen. Dan was alles helemaal goed. Soundkit zette nu zelf ook haar modderige pootjes op de stapel en voelde een beetje voor een veilige plek om op te gaan staan en klauterde daar op. Het was nog een lange weg naar de top voor de kleine kitten, maar met Saffronkit's hulp zou het een stuk sneller gaan. Hij was ouder en groter!

De stortregen had zijn slaap abrupt beëindigd, waardoor hij nu wat groggy in zijn nest zat. Hij had eigenlijk helemaal geen zin om naar buiten te gaan; buiten was het koud en nat. De geur van verse regen vulde zijn neusgaten en hij haatte het. Maar Southernpaw wist dat hij moest; hij moest tenminste iéts eten voor hij aan zijn training begon, want anders zou hij het niet lang uithouden en hij wou het wel goed doen. Hij wou zijn vader tonen dat hij sterk was, dat hij de beste warrior zou zijn die Shadowclan had; tot hij hoger klom en deputy werd, natuurlijk. Dus stapte de diluted tabby met zware poten de apprentice den uit. Hij maakte een bee-line naar de prooistapel maar toen hij er iets af wou pakken merkte hij twee modderige, doorweekte kittens op die het leken te beklimmen. In een vreselijk humeur zo vroeg in de ochtend (of was het nog laat in de avond?) en in de stortregen, bekeek hij het tweetal met norse blik. "Wat zijn jullie aan het doen?", mauwde hij, duidelijk geïrriteerd. Hij had echt geen zin om mama te moeten spelen voor twee kittens; maar als ze hier nog veel langer zouden blijven, zouden ze straks nog groenhoest krijgen en daar zat niémand op te wachten.