{Sinclaw} Now we can go

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Haar hartje klotpe in haar keel terwijl ze de medicine cat den uitglipte. Ze had zojuist gecheckt of haar grote broer in de den was, zodat ze met hem de hort op kon gaan, maar hij was er niet. Pepperpaw stond nu dus voor een dilemma. Ze had pauze van haar trainingen, en ondanks dat haar poten brandden, was ze te onrustig om te gaan slapen. Totdat haar blik op een zwart met wit gestalte viel, dat was een idee. Ondanks dat lichte zenuwen door haar poten heen zoemden, alsnog, liep de kleine flamepoint op de grote kattin af. "Sinclaw?" vroeg ze voorzichtig. Ze wist nog steeds niet zeker of Sinclaw boos was op haar, gezien hoe rampzalig de vorige ontmoeting ging

{Eerste post voor Sinclaw}}

Technically, I’m a murderer
but I like to think that’s one of my better qualities

Haar humeur was nou niet percee direct hersteld. Zelfs niet na de laatste ceremonie. Hoe leuk was het geweest als zij de mentor van Pepperpaw was geworden. Ze had per direct iedere idioot hier uit kunnen lachen. Maar dat was het kleine probleempje van zelf kittens hebben. Je mocht geen apprentice hebben. Waardoor de kitten aan Acorndust gegeven was. Iets dat haar zwaar, zwaar irriteerde.

Echter was de kleine kattin nu ze met Acorndust trainde niet totaal veranderd in het goedheilige kindje dat hij haar vast wou hebben. Nee, de jonge apprentice kwam haar kant op. Dus ze had niet net zoals de rest een directe hekel aan haar gekregen hmm?

Ze knipperde even en keek naar de flamepoint. Niet veel emotie duidelijk zichtbaar op haar gelaat. "Pepperpaw. Heb jij het niet vréselijk druk?" Vroeg ze. Haar klauw voor een seconde uitslaand de grond in en woelde de aarde onder haar lange nagels. Zich afvragend wat de apprentice van haar wou. Had ze nu niet genoeg vrijheid om in haar eentje op stap te gaan. Sinclaw hoefde haar handje niet meer vast te houden. Niet dat dat werdt toegestaan maar ja.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Oef, Sinclaw leek nog niet in het al te beste humeur. De kattin vroeg of ze het niet vreselijk druk had. Pepperpaw draaide één oortje lichtjes naar achteren, maar ze liet zich niet zo snel demotiveren en uit het veld slaan. Pepperpaw schudde daarom ook haar hoofdje. "Nee," gaf de kleine flamepoint toe, "Acorndust is nu met Settledpaw trainen en ik vroeg me af of jij misschien zin hebt om die jacht training nog in te halen.. Gezien.. ja." Ze glimlachte wat ongemakkelijk. Ze vond het zelf ook nog niet geheel prettig dat er altijd wel iemand was die op haar aan het letten was. Sterker nog, ze begon het heel erg vervelend te vinden. Zo leerde ze nooit haar eigen boontjes doppen. "Maar geen probleem als je geen zin hebt hoor!" voegde Pepperpaw er haastig aan toe. Ze wilde niet de kattin storen of zo.}

Technically, I’m a murderer
but I like to think that’s one of my better qualities

oh...

Oke, die had ze niet verwacht. Haar oortjes draaide even heen en weer terwijl ze de kitten onderzoekend aankeek. Zoekend naar een teken dat de kat dit niet meende. Ze wou toch niet echt.. met haar op stap? Als ze kon blozen deed ze dat terwijl ze haar grootte lichaam overeind duwde, nog altijd boven Pepperpaw uittoorende en glimlachte zo goed als ze kon naar haar. De jonge apprentice was dus nog niet gehersenspoeld. "Ik moet zeggen dat ik die niet zag aankomen." Mompelde ze terwijl ze zichzelf een lik over haar dikke borstfluf gaf en knikte langzaam. "Ik heb wel.. zin." Ze glimlachte opnieuw naar de kattin en stapte richting de uitgang. "Maar, weet je heel zeker dat je zonder je beschermingsleger naar buiten mag? Met mij alleen?" Er lag een kleine uitdaging in haar stem terwijl ze de kattin aankeek. Haar ogen bijna voor een secone speels terwijl ze haar afwachtend aankeek.

Lichtelijk gespannen keek Pepperpaw omhoog naar de massieve warrior toen deze overeind kwam. Pepperpaw wist ook totaal niet hoe ze ging reageren. Wie weet was Sinclaw wel boos over het hele gedoe toen ze de vorige keer met haar wilde gaan jagen. Pepperpaw zou het haar niet kwalijk nemen. Maar de warrior leek niet boos. De warrior gaf zelfs aan zin te hebben. Pepperpaw's blauwe blik lichtte op. Na het verhaal van Sinclaw over dat ze een half clanner was, voelde Pepper toch enige bewondering en verwantschap naar de grote kattin. Pepperpaw begon echter te blozen onder haar bleke pels bij de volgende woorden van de kattin. "Ik ben nu een apprentice, dus ik mag zelfs alleen het kamp uit." Ze voelde zich duidelijk opgelaten. "Dus ze kunnen me niet vertellen met wie ik jaag." Ze richtte bezorgde blauwe ogen op Sinclaw. "U bent er niet boos over toch?"

Technically, I’m a murderer
but I like to think that’s one of my better qualities

Zoveel onschuld.. hoe lang zou het duren voor ze kapot gemaakt was door de wereld. Hoe lang zou het duren voordat ze een moord op haar naam had staan. In deze tijden leefde niemand meer volgens de code die ooit voorgeschreven was. Niet dat zij er wat over kon zeggen, maar goed. Zij moordde met een rede en een missie. Dat stond boven de code.

De net niet kitten sprak over dat niemand haar kon vertellen met wie ze kon jagen en het liet de Queen lachen terwijl ze haar aankeek. "Oh Pepperpaw. Dat willen ze maar al te graag." Mompelde ze terwijl ze met de apprentice door de ingang van het kamp duwde. "Ze staren je allemaal aan. Alsof jij op handen en voeten gedragen dient te worden. Gekken." Mompelde ze lichtelijk geirriteerd. "Boos kan ik al lang niet meer zijn over dat soort dingen. Het laat enkel zien hoe deze katten die wij clangenoten dienen te noemen zich voelen. Als je ze intimideerd haten ze je. En als je een onschuldig vogeltje lijkt.. behandelen ze je alsof je van glas bent. Maar wie weet is dat wel een order van Tallstar geweest. Eentje die ik niet gehoord heb want waarom zou ik zoiets horen." Ze rekte zichzelf uit. Meer tegen zichzelf pratend dan tegen haar. "Ik wordt oud.." Mompelde ze langzaam omhoog starend naar de wolken met vernauwde ogen voor een zucht haar mond ontsnapte.

Pepperpaw snoof en schuifelde wat met haar voetjes. Als ze haar wilden vertellen dat ze niet met Sinclaw mocht jagen, wilde ze het des te meer. Sinclaw, behalve dat Pep haar eng en intimiderend had gevonden, was niets dan vriendelijk tegen haar geweest. Dus wat Pepper betrof kon ze gewoon met Sinclaw mee. "Willen, niet kunnen. Ik beslis zelf wie ik aardig vind," miauwde Pepper tegen Sinclaw, waarna ze haar neusje wat in de lucht stak. Om vervolgens weer wat bedenkelijker te kijken bij de volgende woorden van de queen. Ze moest snel lopen om de grote passen bij te benen, maar gelukkig was ze vlug. Ze wierp een zijdelingse blik op Sinclaw. "Waarom niet? Papa mag jou toch graag?" vroeg de jonge kattin wat verbaasd. Of tenminste, ze had de indruk gekregen dat die twee wel samen optrokken. "En ik zal ze laten zien hoe erg ik van glas ben!" Pepperpaw klauwde met milde frustratie iets over de aarde heen. Doe dit, doe dit niet, oh ik kom je wel helpen, beschermen, redden. Het was vermoeiend. "Ik ben overigens ook oud, ik ben al een apprentice!" vertelde Pepper trots. Oke, Sinclaw was oud, oud, maar iets om trots op te zijn toch?

Technically, I’m a murderer
but I like to think that’s one of my better qualities

Een korte lach gleed heel even over haar lippen terwijl ze haar kop schudde. "Pas maar op Pepper. Zo'n vrije wil wordt hier niet altijd geaccepteerd hoor.' Fluisterde ze waarschuwend terwijl ze de kattin aankeek terwijl ze doorliep. Eenmaal wat dieper in het territorium nam de kattin een diepe adem en liet haar zorgen van zich afglijden. Jagers instinct overnemend tot de stem van Pepperpaw dit tegenhielt. "Tallstar.. zou niet zijn waar hij is vandaag de dag zonder mij. En ik zou niet zijn wie ik ben, waar ik ben zonder hem inderdaad." Sprak ze voorzichtig. "Ons lot is met elkaar verstrengeld, sinds de eerste dag dat ik hem zag." Ze grinnikte even. "Ik was ongeveer jouw leeftijd, misschien wat jonger, hij was al een tijdje apprentice en.. vreselijk irritant.." Ze grinnikte zacht. "Hij was het licht van mijn leven in die tijd.. Zoveel is veranderd." Ze slikte verdere opmerkingen in, over haar gevoelens voor hun nu leider en haar onbetwiste loyaliteit aan hem nu. Dat was niets wat de apprentice hoefde te horen. Ze zou het toch niet begrijpen. Niet tenzij je zo opgevoed was als Sinclaw. Als een soldaat, een huurmoordenaar.. "Ja, ik zie zowaar grijze haren op je neus en borst, zou toch maar eens langs Acefray gaan om te vragen of hij een drankje heeft tegen veroudering anders mag je zo de elders den in met 15 manen." Ze grijnsde maar hielt zichzelf stil toen ze gekraak tussen de bosjes hoorde. "Dus.. hoeveel heeft onze geliefde deputy jou al geleerd over jagen?"

Pepperpaw voelde de varens langs haar bleke pels strelen terwijl ze met Sinclaw dieper het territorium ging. De zachte fluistering van de stem van de zwart met witte she-cat was de kattin echter niet ontgaan. Pepperpaw draaide haar hoofdje omhoog om Sinclaw kort aan te kijken. "Maar als ik rekening moet houden met wat iedereen waardeert, dan ben ik nooit klaar," protesteerde de gevlamde kattin. Sterker nog, daar lagen tegenstrijdige dingen in verscholen. Dat was domweg niet mogelijk. Ze luisterde geïnteresseerd naar de woorden van Sinclaw over haar vader, haar hoofdje zakte langzaam scheef. "Dan zijn jullie dus hele goede vrienden." verklaarde Pepper met een lichte frons van het nadenken, "Dan is het al helemaal geen probleem dat ik hier ben." Haar conclusie was eenduidig. Er was geen probleem te vinden qua jagen met Sinclaw. Oh ja.. over dat jagen gesproken. Iets van Pepper's enthousiasme vloeide weg. "Nou..wel wat.. maar ik ben er heel slecht in," ze haalde eventjes huiverig adem bij haar bekentenis, "vandaar dat ik graag wilde oefenen."

Technically, I’m a murderer
but I like to think that’s one of my better qualities

Er lag een stilte in haar terwijl ze naar de apprentice keek. Ze zou nog veel van het leven leren. Ze zou nog wel merken hoe het was om uitgespuugd te worden. Ergens vroeg Sin zich af of ze reeds al langs het Windclan territorium was gegaan. De border had gezien, of een grenspatrol haar al voor verrader had uitgemaakt zoals Thunderclan bij haar zelf had gedaan. Katten die ze nooit gekend had die het monster in haar bleken te zien toen ze nog onschuld was geweest. Toen er nog dromen inplaats van nachtmerries haar slaap bezochten.

De gedachten liet een donkere blik achter in haar hoofd terwijl ze zuchtte. "Dat is waar. En uiteindelijk bijft jouw eigenwaarde het meest belangrijke wat er maar bestaat Pepperpaw." Ze glimlachte even, ook al vond de lach haar ogen niet. "Ze zullen alles van jou willen. Maar oh wee als je ook maar iets terug verlangt. Zelfs al is het respect. Voor alles zal je moeten vechten in je leven. Nou ja.. Jij misschien niet." Ze gaf haar eigen vacht een snelle lik voor ze haar brede kop schudde. "Je hebt geen Shadowclan bouw. Het windclanbloed.. heeft de overhand." Ze plaatste de woorden voorzichtig terwijl ze haar aankeek. "Gebruik het ook. Maar daar zal Acorndust niet aan denken. Die is zo steadfast in zijn eigen gebruiken. Hij ontkent je benen die gemaakt zijn om te rennen. Nou ben ik geen ster in hazenjagen. Maar we kunnen kijken wat er te achtervolgen valt in Shadowclan." Ze glimlachte nog een maal voor ze haar spieren uitstrekte. Rennen it was. Great.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw draaide één van haar oren naar achteren toen de kattin na een korte stilte zuchtte, maar vervolgens weer verder ging met spreken. Sinclaw sprak over eigenwaarde. Pepperpaw moest zeggen dat dit ontzettend schommelde, al had ze als jonge kattin al überhaupt moeite met reflecteren op haar eigen inzichten. Dat leerde je immers met de jaren.

Windclan, Shadowclan
Halfclan, loyaliteit
Dood, leven.

Het waren allemaal vreemde concepten voor de kattin en ze had moeite om het allemaal te balanceren. Toch zou ze niet toegeven, dat weigerde ze. Met alle dingen die er gebeurd waren, was Pepperpaw tegelijkertijd vreemd kinderlijk gebleven maar ook heel erg snel opgegroeid, zich vastklemmend aan de dingen die ze belangrijk vond en waar ze plezier aan had. "Ik wil net zo groot en sterk worden zoals jij," prevelde de kattin zachtjes, zich totaal niet beseffende wat er door Sinclaw heen ging. In haar ogen was de kattin slechts een grote warrior, iemand die respect afdwong met elke pootstap die ze zette. Meerdere katten gingen haar immers uit de weg. En, bovendien, ze was halfclan, iets waar Pepper zich ontzettend mee verbonden voelde. "en hoezo ik niet?".

Pepperpaw's hele blik lichtte op toen de kattin uitlegde waarom het wat moeizaam ging met jagen. Dat klonk eigenlijk heel logisch. "Dus als ik op mijn eigen manier jaag, zou het beter moeten gaan?" miauwde Pepperpaw met een hoopvolle blik in haar heldere, blauwe kijkers. Ze schuifelde wat verlegen met haar voetjes over de grond, zich begrepen voelende door alles wat Sinclaw zei. "Zouden we vaker samen kunnen trainen dan?"}