I have been awake, for so long

Urenlang had hij slapeloos in zijn nest liggen woelen, wachtend tot het licht in zijn kop uit zou gaan. Maar het had hem niks meer dan een slecht humeur en een naar gevoel van het lange liggen gegeven. En dus was Olivebranch nog voordat de hemel grijs begon te worden al het den uit gegaan, had zichzelf een snelle wasbeurt gegeven en was het woud ingevlucht. Zijn ogen lieten de irritatie en vermoeidheid duidelijk zien en het was onmogelijk om nu te jagen, hij kon zich simpelweg niet concentreren. Daarom had de jonge warrior besloten om maar even een stukje langs de windclangrens te lopen. Hij had geruchten gehoord over de toenemende agressiviteit van die clan, en hij wilde er zeker van zijn dat geen enkele heldhaftige Windclan kat een poot op Thunderclan territorium had gezet.

De wind woei zijn kant op en al gauw kon Olive de frisse lucht van het graslandschap oppikken. Toen hij de grens had bereikt proefde hij de lucht, maar hoewel de Windclangeur voor hem erg sterk was, was er hier niemand recentelijk de grens over geweest. Maar uiteraard kon hij niet de hele grens in een keer controleren. En dus begon hij er op een langzaam tempo langs te lopen. Na een tijdje hoorde hij plotseling een geluid uit het gras komen. Zijn half vermoeide half kwade brein dacht meteen aan een indringer, ook al kwam het geluid vanaf de andere kant van de grens, fixeerde zijn olijfkleurige ogen op de plek waar hij het hoge gras zag bewegen.

(Shadefeather eerst)

  Zoals gewoonlijk was de zwarte kater al weer vroeg uit de veren. Of, uit het mos. De tom haalde eens diep adem toen hij de Warriors Den uitliep, een glimlach op zijn gezicht. Hij zag de prooistapel liggen, maar hij had geen honger. Hij at altijd voor het slapengaan, zodat hij daar nog genoeg aan had in de morgen. Nu zal hij gaan jagen, en dan zou hij later, hopelijk met prooi, terugkomen voor zijn ontbijt.
  Shadefeather trippelde het kamp uit, op weg naar een goede plek om te jagen. Meestal waren dat de Moorlands. Maar deze keer bracht de jacht hem dichterbij de ThunderClan grens. Normaal gesproken bleef hij tijdens de jacht van de grenzen vandaan, maar zo'n groot probleem was het ook weer niet. Hij zou de grens toch nooit zomaar oversteken.
   Terwijl hij aan het jagen wast tussen het gras, kwam er een geur zijn neus binnen dat niet van prooien was. Hij hief zijn kop op en tussen de struiken zag hij een zwarte vacht. Hij glimlachte naar de ThunderClanner en kwam overeind.
  'Hoi!' begroette hij hem vrolijk. 'Ook op een vroege jacht, of patrouille in je eentje?'

wat er tevoorschijn kwam was een warrior die je, als je niet goed keek, voor Olivebranch zelf zou kunnen verwarren. Het grote verschil was hun oogkleur, en dat Olive een stuk groter gebouwd was. De Windclankat leek vrolijk en Olive rook geen angst of boosheid. Hij begroette de slanke kater met een knik, omdat hij bang was dat er niks zinnigs uit zijn bek zou komen, en hoopte dat het daarbij kon blijven. Maar de ander vroeg door en hij zuchte zachtjes. "het laatste ja, in deze ingewikkelde tijden moeten we blijven opletten"Miauwde hij schor. Hij wilde geen negatieve uitlatingen over Windclan doen en kon natuurlijk ook niet zeggen dat hij alleen maar hier was omdat hij niet had kunnen slapen.

  De kater voor hem knikte naar hem. 'het laatste ja, in deze ingewikkelde tijden moeten we blijven opletten,' miauwde hij schor als antwoord.
  Shade hield zijn kopje wat scheef en knikte. 'Dat is zeker waar, ja.' Alhoewel WindClan vooral op RiverClan aan het letten was. Maar het was natuurlijk ook belangrijk om de ThunderClan grens blijven te controleren. 'Ik wenste dat het een keer anders was, maar gelukkig zit het tussen onze Clans wel goed,' miauwde hij met een glimlach. Ze konden hen beter als bondgenoot hebben.

Hij deed zijn uiterste best om er uit te zien alsof hij aandachtig luisterde, maar zijn hoofd vertelde hem dat het overuren maakte. En dus was Olivebranch een beetje glazig naar de Windclankater aan het staren, toen hij plots merkte dat die was gestopt met praten. "Eh, oh ja... Goed" Miauwde hij snel, terwijl hij probeerde te herinneren wat de ander gezegd had. Maar hij kon zich niet excuseren voor dit gedrag.. Hij moest zijn clan op een goede manier presenteren."Misschien is het beter als ik..." Begon Olive, toen er plotseling een stekende koppijn opdoemde. Hij kreunde zachtjes en zijn gezicht liet precies zien wat er aan de hand was.

  Het was Shadefeather niet eerder opgevallen dat de ThunderClanner wat afwezig was, totdat hij snel iets miauwde. Iets wat niet heel erg klopte met wat Shade net had verteld. Hij gaf hem een verbaasde blik en trok even met zijn oortjes. Wat was er aan de hand met de kater?
  'Misschien is het beter als ik...' begon hij toen, toen hij plots zachtjes kreunde. Hij trok een gezicht waardoor Shade meteen wist wat er aan de hand was. Hij had opeens een stekende koppijn. Shade had ze niet vaak, maar hij wist wel hoe het was, en het was geen pretje.
  'Hey, gaat het wel?' miauwde hij bezorgd en hij zette een stapje dichterbij. Hij zorgde er echter voor dat hij wel op zijn helft bleef. Dat is wel zo verstandig. 'Misschien moet je maar je Medicine Cat opzoeken,' zei Shade. Dat was altijd wel handig. 'Die heeft vast en zeker wel wat tegen de koppijn.'

De ander leek oprecht bezorgd om Olivebranch. De pijn begon alweer weg te ebben maar het was fijn om te weten dat niet iedereen dacht dat de grenzen ook voor empathie telden. Hij kreeg alweer de tip om naar de Medicine cat te gaan. Oke, Zei Olive tegen zichzelf Als Silver dat óók zegt... dan ga ik Hij wilde namelijk absoluut niet gaan, omdat hij het gevoel had dat hij Mistgaze hiermee niet lastig hoefde te vallen. Ineens klonk er een keihard gekwetter, waardoor de pijn weer rees "Rotbeest... " kreunde hij zachtjes, alvorens zich weer tot de Windclankat te wenden "Dat zou inderdaad beter zijn... Hey, aan welke kant was die mus?" Vroeg Olive op een geïrriteerde toon, hij zou het beest wel even een lesje leren.

  De zwarte kater aan de overkant had geen tijd om te reageren toen opeens een luid gekwetter klonk. Shade keek op met gespitste oortjes en zag een eindje verder een mus zitten.
  'Rotbeest...' kreunde de ander zachtjes, waardoor Shade's aandacht weer naar hem toe ging. 'Dat zou inderdaad beter zijn... Hey, aan welke kant was die mus?' vroeg hij op een geïrriteerde toon.
  Shadefeather knikte. Hij was blij dat de ander naar zijn Medicine Cat zou gaan. Of in ieder geval wist dat dat een goed idee zou zijn. Daarna keek hij weer naar de mus. Zijn poten tintelde van de drang om erop af te springen, maar hij zat aan ThunderClans kant. 'Uh, aan jou kant,' miauwde hij dus, een tikkeltje teleurgesteld. Hij wilde jagen, en zijn Clan had het ook hard nodig. Maar hij kon onmogelijk misbruik maken van de gesteldheid van de ander kater én de Warrior Code overtreden.

Voordat de ander iets gezegd had had hij het dier al gezien, het zat zijn verschrikkelijke geluid vanuit een in de buurt staande boom te produceren. Olivebranch knikte even grimmig naar de Windclankater en klauwde zich toen vliegensvlug de dichtstbijzijnde boom in. Behendig sprong hij naar de boom die de mus die zijn koppijn terug had gebracht verborg. Het helse dier keek net op toen Olive het in het midden van zijn tweede sprong tussen zijn kaken ving. In diezelfde beweging was hij de boom weer uit gesprongen en hij lande soepel met het vogeltje tussen zijn kaken geklemd. Hij stond er verbaast over dat dat hem gelukt was met die moeheid, misschien had Starclan besloten dat het het lot van deze mus was om niet meer te leven, wie kon het zeggen? De grote kater wende zich weer tot de ander en liet de vogel vallen "Ik ben trouwens Olivebranch"

  De kater knikte al en sprong toen behendig de boom in waar het musje zat de kwetteren. Shade vernauwde zijn ogen even bij hoe soepel de kater zich in de boom bewoog. Bomen klimmen was niet iets wat Shade goed kon. Het was ook niet echt nodig, aangezien er nauwelijks bomen stonden in WindClans territorium. Hij liet een zucht ontsnappen toen de kater het musje ving, en tegelijkertijd weer op zijn pootjes landde. Van die eerdere moeheid en koppijn die hij net had getoond was geen spoor van terug te vinden, wat hem wel verbaasde.
  'Ik ben trouwens Olivebranch,' zei de kater nadat hij het dode musje op de grond had laten vallen.
  Shade knikte. 'Ik ben Shadefeather,' stelde hij zichzelf voor. 'Je kan nog wel uitstekend jagen terwijl je zo moe bent,' stelde hij met een kleine grinnik. Maar of het helemaal zo aardig was wist hij zelf ook niet.

Shadefeather, zo stelde de ander zich voor en Olive glimlachte bij het compliment dat hij kreeg. Jagen was niet altijd zijn sterkste punt geweest, dus het was fijn dat het zo gewaardeerd werd nu het een keer goed lukte. "Bedankt... Ik denk dat ik maar weer eens moet gaan. Ik moet de rest van de grens nog aflopen" Vertelde hij de andere kater. Het was een fijn gesprek geweest en het liet hem zien dat katten van andere clans vaak wel oke waren. "Het was goed om met je te praten"

  De kater glimlachte echter bij zijn woorden. 'Bedankt... Ik denk dat ik maar weer eens moet gaan. Ik moet de rest van de grens nog aflopen,' vertelde de kater.
  Shade trok even met zijn oortjes. Het was een kort gesprek geweest en even wilde hij voorstellen om mee te lopen. Maar dat misschien niet zo'n goed idee, en hij kreeg ook wel de indruk dat Olivebranch liever alleen gelaten wilde worden nu.
  'Het was goed om met je te praten,' zei Olive.
  Shadefeather knikte. 'Zeker,' miauwde hij en hij glimlachte vriendelijk naar hem. Het was een korte ontmoeting geweest, maar Shadefeather dacht wel dat deze kater erg vriendelijk was. Als hij nou maar naar de Medicine Cat ging. 'Ga maar wel naar de Medicine Cat hoor. Je kan er maar beter vanaf zijn,' adviseerde hij nog eens.